محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830756073
یادداشت مهمان/سیدمهدی پارسائی آتش بازی آنکارا-ریاض: پیامدهای فقدان انعطاف و ابتلا به ساده اندیشی
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: یادداشت مهمان/سیدمهدی پارسائی
آتش بازی آنکارا-ریاض: پیامدهای فقدان انعطاف و ابتلا به ساده اندیشی
اینکه امروز ترکیه و عربستان برخلاف منطق سیاسی حرکت می‌کنند و ساز و برگ جنگی آماده می‌کنند، به این واقعیت بر می‌گردد که بازیگران مزبور به نوعی گروگان موضع گیری غیرمنعطف خود قرار گرفته اند.
گروه بین الملل خبرگزاری فارس_ سیدمهدی پارسائی: تحرکات اخیر جبهه ترکی-عربی در قبال بحران سوریه، اتمسفر امنیتی خاورمیانه را به میحط دلهره آوری وارد نموده است. جبهه مذکور این روزها از فشار سیاسی، گسیل تروریست های اجاره ای، تجهیز تروریست ها، محاصره اقتصادی، به مداخله مستقیم نظامی در سوریه فکر می کنند و از طریق پایگاه انجرلیک اعمال فشار می کنند. اما براستی در این میان موضعگیری سیاسی و دیپلماتیک اولیه چه نقشی در بازی امروز ترکیه، عربستان و .. ایفا می کند؟ به باور نگارنده اقدامات دور از عقلانیت و خردورزی بازیگران منطقه ای مخالف نظام سیاسی سوریه تا حدود بسیار زیادی به موضع گیری ابتدایی غیرمنعطف آنها برمی گردد. موضع گیری آنها در خصوص سوریه بسیار غیر دیپلماتیک و صفر و صدی بود. شاه بیت موضع گیری این جمله بود: "اسد باید برود". رفتن اسد و نظام سیاسی تحت زعامت او اگرچه در چارچوب منافع کلان راهبردی جبهه ترکی- عربی یعنی بر هم زدن توازن قدرت علیه جمهوری اسلامی ایران و محور مقاومت بود، اما از آنجا که به گونه ای بسیار جزئی، دارای پیش شرط و نوعی جزمیت بود در ادامه نتوانست اجازه تغییر موضع به بازیگران مذکور دهد. اینکه امروز کشورهای مذکور دقیقاً خلاف عقل و منطق سیاسی حرکت می کنند و سازو برگ جنگی آماده می کنند به این واقعیت برمی گردد که بازیگران مزبور به نوعی گروگان موضع گیری غیرمنعطف خود قرار گرفته اند. تصور کنید در مقابل این موضعگیری مخالفان نظام سوریه، دولت ایران به عنوان حامی نظام سیاسی سوریه از ابتدا اینگونه موضعگیری می کرد: "اسد باید بماند". در این صورت عملاً امکان هرگونه مانور، ابتکار و یافتن گزینه های جایگزین از میان می رفت. در مقابل جمهوری اسلامی ایران فارغ از روابط راهبردی با دمشق، از ابتدا یک موضعگیری منعطف اتخاذ کرد که امکان و قابلیت ابتکار و مانور زیادی به رویکردهایش در قبال سوریه می داد. شاه بیت این موضع گیری یک گزاره بود: "رجوع به آراء مردم سوریه و راه حل سوری –سوری". این موضع گیری منعطف در ادامه قدرت بسیار زیادی به سیاست خارجی ایران همچون گفتگوهای سیاسی، مدیریت تغییرات سیاسی، اعطا کرد. ضمن اینکه موضعگیری ایران به واسطه تناسب با اصولی همچون عدم مداخله در امور داخلی کشورها، اصل تعیین سرنوشت، حاکمیت، گفتگو و .. از مقبولیت بین المللی بیشتری نیز درقیاس با موضعگیری بازیگران مخالف نظام سیاسی سوریه برخوردار بود که تناسب چندانی با اصول فوق الذکر نداشت. از طرف دیگر تصمیم سازی اولیه آنکارا، ریاض و دوحه در قبال سوریه اقتباسی ساده انگارانه از موضوع لیبی بود. این اقتباس دیپلماتیک در ادامه خود را در طرح های این دو کشور جهت پیشبرد اهداف خود در بحران سوریه همچون ایجاد شرایط مشابه بنغازی در حلب، گرفتن مجوز از شورای امنیت، تهییج آمریکا به مداخله و ... نشان داد. در نظر نگرفتن ابعاد تمایز بخش وضعیت لیبی با سوریه، بیش از هر چیز موید این دیدگاه هربرت سایمون است که تصمیم سازان در سیاست خارجی دارای عقلانیت محدود می باشند. این ساده اندیشی موجب شد در نزدیکی های مرزهای جنوبی ترکیه داعش تشکیل خلافت دهد و چسبیده به مرزها نیز کردها سربرآورند، ترکیه با بهشت تازه تروریست ها همسایه گردد و این کشور به هیچکدام از اهداف مدنظر رهبران حزب عدالت و توسعه دست نیابد. بخش مهم دیگر از ساده اندیشی جبهه ترکی-عربی این بود که می توانند شرایط و فضای بحران سوریه را به گونه ای مدیریت کنند که سیاست خارجی آمریکا را دستکاری (Manipulate) کرده و واشنگتن را در عمل انجام شده قرار داده و به رهبری آمریکا در سوریه مداخله نظامی کنند، غافل از اینکه دلایل و علل بسیار زیادی در ممانعت از چنین امری وجود داشت که تجربیات شکست خورده افغانستان و عراق، عنصر روسیه از جمله دلایل مهم ان می باشد. در چنین شرایطی تغییر موضع گیری و رویکرد در قبال موضوعات منطقه ای و بین المللی عمدتاً از کانال تغییر کابینه و دولت صورت می پذیرد. در حالیکه در ساختارسیاسی عربستان عملاً چیزی تحت عنوان تغییرکابینه وجود ندارد،اما تغییر پادشاه می توانست به این مساله کمک شایان توجهی نماید ولی شرایط نه تنها بهبود نیافت بلکه عملا سیاست ریاض در قبال سوریه در دوران رهبری ملک سلمان به نقطه بی بازگشتی رسید. در ساختار سیاسی ترکیه چنین امکان تغییر از طریق تغییر کابینه و حزب وجود داشت اما پیروزی حزب عدالت و توسعه در انتخابات عملاً جلو تغییر در سیاست خارجی این کشور نسبت به سوریه را گرفت. در نقطه مقابل علیرغم موضعگیری منعطف و اصولی سیاست خارجی ایران در قبال سوریه در دوران ریاست جمهوری آقای احمدی نژاد، برگزاری انتخابات و انتخاب آقای روحانی به طرز مضاعفی به افزایش قدرت مانور و دیپلماتیک تهران در قبال سوریه کمک کرد. کشورهایی که تصور می کردند با کنار زدن نظام سیاسی سوریه می توانند کلاهی از این نمد برای خود ببافند غافل از آنند که با تضعیف دولت-ملت های خاورمیانه همچون سوریه،عراق، یمن و .. از یکسو تهدیدات غیر قابل پیش بینی را برای خود پرورش می دهند و از سوی دیگر زمینه را برای ارتقاء جایگاه رژیم صهیونستی فراهم می کنند. ضمن اینکه خود را به جاده صاف کن هایی مبدل کرده اند که با تخریب زیرساخت های دولت- ملت های منطقه فضا را برای آمریکا جهت پوشاندن جامه واقعیت به رویاهای بر باد رفته ای همچون خاورمیانه جدید و خاورمیانه بزرگ فراهم می کنند. تصمیم سازان ریاض و آنکارا به نوعی نزدیک بینی راهبردی گرفتار شده اند که تبعات آن بیش از هر چیز گریبان خودشان را خواهد گرفت. این واقعیت یعنی کیفیت موضعگیری نسبت به موضوعات منطقه ای و بین المللی نشانگر اهمیت مباحث فنی و تکنیکی در دنیای دیپلماسی است. امری که تصمیم سازان ترکیه و عربستان بهره چندانی از آن در موضعگیری نسبت به تحولات سوریه نگرفتند و این غفلت آنها را وارد فرایندی از تکرار اشتباهات کرده است. اشتباهاتی که به نظرمی رسد تا آینده ای نزدیک پایانی بر آن متصور نیست.
94/11/27 - 22:35
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها