تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان میشوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836558582
به بهانه اجرای نمایش کودکانه اتل و متل و توتوله در هنرسرای خورشید
واضح آرشیو وب فارسی:صاحب نیوز: خلأها و گاف های نمایش بسیار زیاد است اما مهمتر از همه ساده انگاری در برخورد با کودکان و گیج و گول فرض کردن آنها است که آزاردهنده است. آیا هنگامی که مخاطب ما کودکان هستند ما مجازیم هر روایت گسسته و ناپیوسته ای را به ضرب و زور شادی آور بودن به خوردشان بدهیم؟به گزارش صاحب نیوز به نقل از ندای اصفهان- محمد جلوانی/ نادان خان درس نخوانده است و به همین خاطر نمی خواهد کسی در شهر باسواد شود. ظاهرا برای چندمین بار به مدرسه زنگ میزند و از مدیر مدرسه میخواهد که مدرسه را تعطیل کند. مدیر زیر بار نمیرود و نادان خان تهدید میکند. این ابتدای نمایش کودکانه اتل و متل و توتوله است. از همین ابتدا ضعف ساختار نمایش آن به خوبی هویدا است و به راحتی میتوان آخر آن را هم حدس زد؛ شکست نادان خان و ادامه کار مدرسه. هدف از آن هم حتما متقاعد کردن بچه ها در مورد اینکه درس خواندن خوب است و به درد ما میخورد! نادان خان باید کاری کاری کند تا مدرسه تعطیل شود. الکی مثلا فقط همین یک مدرسه در شهر است! فکر او این است که از جاهل خان (چه اسم های با مسمایی!) استفاده کند. جاهل خان نمایش های خیمه شب بازی برپا میکند. قرار میشود جلو مدرسه نمایش بدهد تا بچه ها را از درس و مدرسه باز دارد. چه نقشه زیرکانه ای! شاگرد جاهل خان (بچه مرشد) که نقش او را یک خانم گوشدراز بازی میکند (!) با او مخالف است. عروسک های خیمه شب بازی با کمک بچه مرشد نخ های خود را با قیچی می چینند و به مدرسه میگریزند. سر کلاس میروند. نقشه نادان خان لو میرود و نادان خان و جاهل خان به دست مدیر و ناظم و بابای مدرسه فراری شده، بیرون رانده میشوند. فقط با گفتن اینکه آنها را بیرون کرده اند. همین! بعد هم شادی و درس خواندن بچه ها و پایان ماجرا. نمایش پر است از بازی نور و رنگ و صدا. برای کودکان جذاب است، ترانه های کودکانه شادی آور بسیاری در طول نمایش پِلی بک میشود و بازیگران روی آنها آواز می خوانند، نقش بازی میکنند و حرکات موزون انجام میدهند. بله برای کودکان جذاب است، دلنشین است و محمل خوبی است که مفاهیم اخلاقی، راست و درست زندگی و بایدها و نبایدها، عشق به خوبی و نفرت از بدی را در دل آن گنجاند و از آن برای تربیت نوگلان بهره بُرد. اما آیا نیازی نیست برای چنین نمایشی حداقل های یک داستان چفت و بست دار را تدارک ببینیم و ذهن بسیط و پذیرای کودکان را آشفته بازار یک داستان آبکی و بی در و پیکر با نقش های باسمه ای و تیپ های مضحکِ تقلیدی نکنیم؟ شادیهای کودکانه و نتیجه های اخلاقی خلأها و گاف های نمایش بسیار زیاد است که در ادامه به تعدادی دیگر از آنها اشاره میشود اما مهمتر از همه ساده انگاری در برخورد با کودکان و گیج و گول فرض کردن آنها است که آزاردهنده است. آیا هنگامی که مخاطب ما کودکان هستند ما مجازیم هر روایت گسسته و ناپیوسته ای را به ضرب و زور شادی آور بودن به خوردشان بدهیم؟ نادان خان بعد از اینکه جاهل خان را به کار میگیرد به طور کلی از صحنه روزگار حذف میشود. (بازیگر نادان خان در ادامه نمایش به بازی در نقش بابای مدرسه می پردازد.) نمایش که از ابتدا با اجرای وقایع داستان شروع شده است، ناگهان در میانه کم می آورد و نیاز به راوی (برای شرح آنچه اتفاق افتاده و آنچه باید بشود) پیدا میکند و یکی از بچه های مدرسه! این مهم را برعهده میگیرد. جاهل خان بدون کوچکترین مبارزه ای همراه با اسم نادان خان از صحنه بیرون رانده میشود. معلم فارسی که در تمام طول نمایش حضور دارد تقریبا هیچ چیزی به بچه ها یاد نمیدهد فقط شعری با بچه ها میخواند که در آن فقط دو بار می پرسد: «روز کِیّه؟» ، «شب کیّه؟» و بعد از آن معلم دیگری وارد صحنه میشود که یکی از عروسک ها است! حالا چرا؟ خدا عالم است. ناظم هیچ نظمی نمیدهد و مدیر فقط از راوی میخواهد که اسم او را با ابهت و آب و تاب به کار ببرد. مدرسه مختلط است و سه شاگرد (یک پسر و دو دختر!) دارد و … . انگار همیشه در اینگونه نمایش ها نقش های تیپیک باید وجود داشته باشد و در این نمایش علاوه بر اینکه تقریبا همه نقش ها اینگونه اند پسر بچه دانش آموز که یک پسر فوق العاده چاق وشیرین زبان است بیشتر از همه توی ذوق میزند. هر چند میخواهد با حرکات و حرفهای خود تو دل برو هم باشد. اینهمه گفتیم تا باز هم تأکید کنیم که بچه ها را ساده فرض نکنیم. بچه ها می فهمند، شاید حتی بهتر از من و شما. اگر بخواهیم با گول زدنشان خوبیها را به آنها آموزش دهیم، مطمئنا راه خطا پیموده ایم. مقصود این نیست که نباید برای آنها قصه بگوییم بلکه باید برای آنها قصه درست بگوییم. و درد دل آخر، این نمایش نور و رنگ و شادی با یک سرود انقلابی به پایان میرسد: «بوی گل و سوسن و یاسمن آید … .» آیا لازم است هر چیزی را به صرف اینکه در دهه فجر اجرا می شود (و احیانا جهت استفاده از بودجه در نظر گرفته شده برای این مناسبت) با صد من سریش به ریش انقلاب بچسبانیم؟ نمایش «اتل و متل و توتوله» به کارگردانی «مجید کیمیایی پور» از تاریخ ۲۴ تا ۲۸ بهمن ماه در هنرسرای خورشید روی صحنه رفته است. دریافت آخرین اخبار ایران و جهان در کانال تلگرام صاحب نیوز
سه شنبه ، ۲۷بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صاحب نیوز]
[مشاهده در: www.sahebnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها