محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829959920
چرا انقلاب فرانسه از بین رفت و انقلاب اسلامی ماندگار شد؟
واضح آرشیو وب فارسی:هم اندیشی: در سایر انقلاب ها، بسیاری از رهبران انقلاب در همان اوایل نابود می شوند و تفکر انقلابی نیز از بین می رود، اما امروز با وجود گذشت بیش از چهار نسل، همچنان روحیه ی انقلابی در مردم زنده است. همچنان جوانان حاضر در مراسم ۱۳ آبان، مانند سال ۵۷، شعار «مرگ بر آمریکا» سر می دهند.پایگاه تحلیلی خبری هم اندیشی: یکی از راه های فهم بهتر راز ماندگاری انقلاب اسلامی مقایسه ی آن با سایر انقلاب های مهمی است که در جهان به وقوع پیوسته است. به عنوان مثال یکی از آن انقلاب ها، انقلاب فرانسه است که رهبر انقلاب درباره ی آن چنین می فرمایند: «انقلاب معروف فرانسه -که معروف به انقلاب کبیر فرانسه است- خب واقعاً انقلاب بود، یک انقلاب کامل و همهجانبه و با حضور مردم؛ با آن حوادث تلخ که اتّفاق افتاد، انقلاب بالاخره به پیروزی رسید امّا بقای این انقلاب به پانزده سال هم نرسید. انقلاب ضدّ سلطنت بود؛ کمتر از پانزده سال بعد از شروع انقلاب، سلطنت ناپلئون شروع شد؛ یک سلطنت مطلقه کامل؛ بعد هم بکلّی انقلاب فراموش شد.» در این باره با دکتر منوچهر محمدی، استاد دانشگاه تهران و نویسنده ی کتاب انقلاب اسلامی در مقایسه با انقلاب های فرانسه و روسیه به گفت وگو نشستیم. لطفاً در ابتدا تاریخچه ای کوتاه از انقلاب فرانسه و گروه های مرجع حاضر در این انقلاب بفرمایید. در جریان انقلاب فرانسه، نه شورشی قبل از انقلاب وجود داشت و نه مردم (مانند آنچه در انقلاب ایران شاهد آن بودیم) جایگاهی داشتند، بلکه شرایط سیاسی، اجتماعی و حتی نظامی فرانسه و ضعف هایی که لویی شانزدهم داشت، کار را به جایی رساند که نظام پادشاهی فرانسه به خودی خود فروپاشید. اوضاع فرانسه به لحاظ اقتصادی چنان نابسامان شد که با درآمدهای دولت حتی امکان پرداخت بهره ی بدهی های دولت هم وجود نداشت. از لحاظ نظامی نیز فرانسه در چهار جنگ هفت ساله شرکت کرد که در هر چهار جنگ نیز شکست خورد. بی لیاقتی لویی شانزدهم نیز مشکل دیگری بود. تمام اختیارات خود را به دست همسرش ماری آنتوانت داد و او بود که کشور را اداره می کرد. از سوی دیگر، سرکوب گسترده ی دولت نیز در این دوران دیده می شود که عملاً نشان می داد دولت برای مردم هیچ نقشی قائل نیست. طبقات اجتماعی در آن زمان به سه گروه عمده تقسیم می شدند: ۱. اشراف و نجبا (که کمتر از یک درصد جامعه را تشکیل می دادند)، ۲. راهبان و بزرگان کلیسا (که آن ها نیز یک درصد مردم بودند) و ۳. توده های مردم و رعایا. اداره ی کشور عملاً دست آن دو درصد بود و همین موضوع، چپاول های فراوانی را به وجود آورد. بنابراین انقلاب فرانسه پس از فروپاشی دولت به وجود آمد. در جریان انقلاب فرانسه، اوضاع به جایی رسید که شخص لویی شانزدهم، زمام امور را به دست مجلس نمایندگان سپرد که ترکیب آن مجلس نیز گویای غیرمردمی بودن این حرکت است. یک سوم این مجلس در اختیار اشراف، یک سوم در اختیار روحانیون و یک سوم نیز در اختیار رعایا قرار داشت و بنابراین ۹۸ درصد مردم، تنها یک سوم اداره ی کشور را برعهده داشتند. جالب آنکه سال ۱۷۸۹ را به عنوان سال انقلاب فرانسه (سال واگذاری امور از سوی لویی شانزدهم به مجلس نمایندگان) معرفی می کنند، اما لویی شانزدهم عملاً تا سه سال بعد از این تاریخ نیز قدرت را در دست داشت. حتی مجلس نمایندگان نیز سلطنت را خلع نکرد. بنا بر همین اتفاقات است که بسیاری از نظریه پردازان انقلاب در غرب بر این باور هستند که انقلاب ها می آیند و ساخته نمی شوند. اگر بخواهیم دو انقلاب را (به لحاظ دارا بودن پایگاه مردمی) با یکدیگر مقایسه کنیم، انقلاب فرانسه پس از انقلاب و انقلاب ایران پیش از انقلاب محقق شد. برای نمونه، تغییرات مهم در فرانسه سه سال پس از شورش های زندان باستیل آغاز شد. پس از سه سال نیز دعوا سر آن بود که سلطنت به سلطنت مشروطه تبدیل شود یا خیر. حتی طی آن سه سال نیز برادرزاده ی لویی شانزدهم کشور را اداره می کرد. به طور خلاصه، در انقلاب فرانسه ضعف ساختاری رژیم حاکم (بدون قیام مردمی) موجب فروپاشی آن شد و تا سه سال هم سعی شد سلطنت حفظ شود. در این دوره ی سه ساله نیز اشراف وارد صحنه شدند. بعد از آن سه سال چطور؟ بازهم اشراف گرداننده ی اصلی امور بودند یا مردم وارد صحنه شدند؟ پس از آن سه سال، طبقه ی دیگری از دل انقلاب به وجود آمدند که آن ها را «بورژوا» نامیدند. آن ها کسانی بودند که ثروت خاصی داشتند و رقیب اشراف به شمار می آمدند. این گروه حدود بیست درصد از همان ۹۸ درصد را تشکیل می دادند. پس از سه سال این گروه توانستند با جنگ و خون ریزی قدرت را از دست اشراف خارج کنند. در این دوره، حکومت به دست دو گروه «ژیروندن ها» و «ژاکوبن ها» افتاد. بورژواها در گروه ژاکوبن ها حضور داشتند. ژبسپیر از جمله فرهیختگان ژاکوبن ها بود. پس از پایان سال ۱۷۹۲ دوره ای در فرانسه آغاز می شود که دوره ی خون ریزی های فراوان است. به دلیل عملکرد بسیار بد اشراف و لویی شانزدهم، او، ماری آنتوانت و سایر رهبران سلطنت طلب زیر تیغ گیوتین می روند. در درون ژاکوبن ها نیز گروه هایی بودند که قدرت را در دست بگیرند و با یکدیگر رقابت داشتند. چنین وضعیتی تا ده سال ادامه داشت. ابتدا سلطنت طلبان زمام امور را به دست می گیرند. پس از آن نوبت به میانه رو ها می رسد و در نهایت نیز رادیکال ها به قدرت می رسند. اگر بخواهیم از اوضاع فرانسه به فاصله ی چهل سال پس از آن ارزیابی داشته باشیم، می توانیم این دوره ی زمانی را به دو قسمت تقسیم کنیم. دوره ی اول، دوره ی جنگ داخلی در فرانسه و دوره ی دوم جنگ بین المللی فرانسه است. در دوره ی نخست چه اتفاقاتی افتاد؟ در طول ده سال از انقلاب فرانسه حدود دوازده هزار نفر زیر تیغ گیوتین رفتند. این در حالی بود که جمعیت فرانسه حدود بیست میلیون نفر بود. همه ی این دوازده هزار نفر نیز از رهبران انقلاب بودند. به واقع هیچ گروهی در امان نبود و تیغ گیوتین همواره فعال بود. آخرین نفری که زیر تیغ گیوتین رفت نیز همان ژوبسپیر (رهبر رادیکال ها) بود. به همین علت بود که گفتند «انقلاب فرزندان خود را می خورد»؛ چراکه هیچ کسی (اعم از اشراف، سلطنت طلب ها و رادیکال ها) در امان نبود و این اوضاع تا سال ۱۷۹۹ و روی کار آمدن ناپلئون ادامه داشت. در زمان ناپلئون دیکتاتوری ایجاد شد. او یک فرد انقلابی نبود، بلکه یک فرد نظامی به شمار می آمد، اما مردم به دلیل مشکلات به وجودآمده مستأصل شدند و به ناپلئون روی آوردند. حد فاصل وقوع انقلاب ۱۷۸۹ فرانسه تا چهل سال پس از آن، شاهد چه ناآرامی هایی در داخل فرانسه بودیم؟ همان طور که اشاره کردم، در ده سال نخست، جنگ قدرت در فرانسه برقرار بود. در داخل مرزهای فرانسه شاهد اوضاعی بودیم که توصیف شد. اوضاع به جایی رسید که لویی شانزدهم برای اداره ی امور، به ارتش اتریش متوسل شد، چون حتی ارتش فرانسه از لویی دل کنده بود. زمانی که گروه های انقلابی متوجه شدند لویی شانزدهم از اتریشی ها استفاده کرده است، کاخ سلطنتی را اشغال کردند و او را زیر گیوتین فرستادند. بنابراین ده سال نخست، اوج قحطی و مشکلات اقتصادی مردم فرانسه بود و روندی برای اداره ی امور وجود نداشت. علاوه بر این، طی این مدت، شورش های فراوانی نیز در اقصی نقاط فرانسه به وجود آمد. هرکس برای خودش گروهی تشکیل می داد و ادعای قدرت می کرد. در نهایت زمانی که رادیکال ها زیر تیغ گیوتین می روند، شاهد دو مقطع بسیار محدود هستیم. در یک دوره کنسول ها قدرت را در دست می گیرند و پس از ناتوانی در اداره ی کشور، استعفا می دهند. پس از آن ها، یک هیئت پنج نفره موسوم به «دایرکتوار» تشکیل می شود. ناپلئون (که در آن زمان در مصر به سر می برد) جزء همین گروه است. اوضاع فرانسه چنان نابسامان شده بود که مردم تنها آرزو داشتند یک نفر بیاید و آن ها را نجات دهد. اندک اندک آن چهار نفر نیز از گروه کنار رفتند و ناپلئون به پادشاهی رسید. جالب است که در طول آن ده سال، ده قانون اساسی در فرانسه به تصویب می رسد. به طور میانگین سالانه یک قانون اساسی برای اداره ی کشور وضع می شود. پس از این ده سال نیز، یک دوره ی ۲۴ساله دیکتاتوری مطلقه در فرانسه حاکم می شود و مجدداً همه منابع کشور در اختیار جنگ قرار می گیرد. پس از ناپلئون نیز برادرزاده ی او به قدرت می رسد و حتی در دوره ای نیز مجدداً سلطنت طلبان اداره ی امور را برعهده می گیرند. در واقع کار را به جایی می رسانند که مردم را از انقلاب پشیمان می کنند. به این ترتیب، مردم خواهان بازگشت به دوران قبل می شوند که به این دوره «ترمیدور» می گویند. کرین برینتون نیز در کتاب «کالبدشکافی چهار انقلاب» خود، بر همین اساس نظریه ی «پاتولوژی انقلاب» را ارائه می کند. او بر این باور است که انقلاب مانند تبی است که در بدن سالمی وارد می شود، بدن را دچار بحران می کند و پس از یک دوره ی بحرانی، به دوران قبلی خود بازمی گردد. در انقلاب فرانسه نیز واقعاً همین اتفاق افتاد؛ چراکه فرانسه ی انقلابی پس از چهل سال با کشورهای اروپایی که انقلاب نکرده بودند، هیچ تفاوتی نداشت. فرانسه پس از چهل سال، نه تنهاتفاوتی با سایر کشورهای اروپایی نداشت، بلکه در استعمارگری گوی سبقت را از سایر کشورهای اروپایی ربود. فرانسه ی انقلابی که شعارش آزادی، برابری و اخوت بود، تبدیل به یک استعمارگر بزرگ شد و با انگلیس، پرتغال و اسپانیا که هیچ انقلابی در آن ها روی نداده بود، فرقی نداشت. چه شد که فرانسه ی انقلابی پس از گذشت چند سال از انقلاب خود، وارد فاز استعماری می شود و فجایعی را در عرصه ی بین الملل به وجود می آورد؟ انقلاب فرانسه تحول ایدئولوژیک مهمی در درون صاحبان قدرت و ثروت به وجود نیاورد، بلکه تنها یک تغییر از نظام سلطنتی به جمهوری در این کشور انجام شد که دیکتاتوری ناپلئون در قالب جمهوری نیز به مراتب بدتر از لویی شانزدهم ارزیابی می شود. درست است که انقلاب فرانسه به نام آزادی، برابری و اخوت پیش رفت، اما در حقیقت این شعارها تنها دستاویز گروه های رادیکالی بود که همه ی آن ها زیر تیغ گیوتین رفتند. ژان ژاک روسو، که معروف به ایدئولوگ انقلاب فرانسه است، در سال ۱۷۸۹ درگذشت و در نتیجه تئوری پردازی ای که می بایست صورت می گرفت، از بین رفت. به جرئت می توانیم بگوییم که اگر ولایت فقیه وجود نداشت و رهبری منسجمی نبود، ما نیز به همان سرنوشت دچار می شدیم. در مواجهه ی قدرت های داخلی نیز ولایت فقیه بود که اوضاع را مدیریت کرد. همچنین این نکته را نیز باید در نظر داشته باشیم که انقلاب فرانسه مانند انقلاب ایران، دشمن خارجی داشت. کشورهای اروپایی مایل نبودند که انقلاب فرانسه استثنایی بر اصل سلطنت در اروپا باشد و به همین دلیل، به فرانسه حمله کردند. درست است که نتوانستند خاک فرانسه را اشغال کنند، اما موفق شدند فرانسه را از شعارهای خود بازدارند و نشان دهند که فرانسه یک استثنا نیست. انقلاب آمریکا نیز با وجود آنکه یازده سال پیش از انقلاب فرانسه روی داد، نتوانست تغییری در خوی استکباری غربی ها ایجاد کند. جالب آنکه مجسمه ی آزادی در آمریکا، هدیه ی فرانسه به آن کشور و برج ایفل نیز هدیه ی آمریکا به فرانسه جهت همذات پنداری میان انقلاب دو کشور است، ولی هیچ کدام تغییری جدی در فرهنگ غرب ایجاد نکردند. حد فاصل انقلاب فرانسه تا به ثبات رسیدن این کشور، چند سال به طول انجامید؟ تا سال ۱۸۳۵ همچنان شاهد درگیری در این کشور هستیم. تا زمان بناپارت سوم نابسامانی وجود داشت. در این سال بود که نهایتاً یک قانون اساسی (شاید برای بیستمین بار) نوشته شود. قرار شد که جمهوری باقی بماند، اما سازوکار آن همان سازوکار موجود در سایر کشورهای اروپایی باشد. در نتیجه، تنها شکل حکومت تغییر کرد. منتها اساس کشور همان سکولاریسم و تفکیک قوا و رجوع به احزاب (به عنوان صاحبان قدرت) بود. بنابراین هیچ گاه حقی به مردم داده نشد. اعلامیه ای که به نام حقوق بشر در انقلاب فرانسه مطرح است (که در مقدمه ی قانون اساسی آن نیز وجود دارد) توسط خودشان نوشته نشده است، بلکه گروهی به نام اصحاب «دایره المعارف» در نوشتن آن نقش داشته اند که مورد قبول سایرین نیز قرار گرفته است. لیبرالیسم با همان معنای فردگرایی، به عنوان تعریف غالب قرار گرفت و رفته رفته حقوق اقشار دیگر در نظر گرفته شد. برای مثال، حق رأی زنان بیست سال پس از انقلاب فرانسه به تصویب رسید. تا مدت ها پس از انقلاب، حق رأی براساس میزان ثروت بود و افراد می بایست مالیات معینی پرداخت می کردند تا حق رأی پیدا کنند. طبیعی بود که تنها ثروتمندان قادر به پرداخت مالیات بودند و بدین ترتیب بازهم گروه زیادی از افراد از رأی دادن محروم می شدند. پس از مدتی نیز دریافتند که می توانند توزیع قدرت را از طریق احزاب دنبال کنند و امروزه هم اگرچه همه ی افراد صاحب رأی هستند، اما بازهم ناچار به رأی دادن به گروه خاصی اند که از آن ها با نام صاحبان قدرت و ثروت یاد می شود. اگر بخواهیم اوضاع امروز فرانسه را با شعارهای اصلی انقلاب این کشور (آزادی، برابری و اخوت) و اعلامیه ی حقوق بشر آن ها (مندرج در آخرین قانون اساسی مصوب فرانسه) مقایسه کنیم، به چه نتیجه ای می رسیم؟ معتقدم همه ی تغییرات محدود به یک سری امور ظاهری است و در واقع همان دیکتاتوری صاحبان قدرت و ثروت در این کشورها وجود دارد. صاحبان ثروت و قدرت، اقلیت محدودی هستند. اگر روزی اشراف به دلیل روابط خانوادگی با پادشاهان، بر کشور حکومت می کردند، امروز صاحبان قدرت (آن هم در یک طبقه ی محدود) در فرانسه و سایر کشورهای اروپایی حکمرانی می کنند. مردم همچنان رعایایی هستند که هدایت آن ها به دست یک گروه خاص است. از طرفی دیگر، پیوندی که در غرب وجود دارد، صاحبان قدرت و ثروت را به صهیونیسم پیوند زده و سیطره ی صهیونیسم (به دلیل برتری های مالی، علمی و رسانه ای) بر همه ی آن ها محسوس است. امروز شکاف اقتصادی در میان جوامع اروپایی وحشتناک است. گروهی در اوج فقر به سر می برند، درحالی که برای یک گروه محدود، همه ی امکانات موجود است. چه مثال های بارزی در این زمینه وجود دارد؟ نفس استعمارگری، خلاف حقوق بشر است؛ چراکه فجایع به وجودآمده توسط اروپایی ها در آسیا، آمریکای لاتین و سایر مناطق جهان، وحشتناک بوده و خلاف همه ی موازین حقوق بشر است. پس از اتمام استعمار نیز قوانینی وضع کردند که آن ها نیز در تعارض با حقوق بشر قرار دارد. برای نمونه، در فرانسه هرگونه تحقیق پیرامون هولوکاست، به لحاظ قانونی ممنوع است و برای همین موضوع، تعداد زیادی از دانشمندان و پژوهشگران در زندان به سر می برند. مورد دیگر نقض حقوق بشر در فرانسه، به اوضاع مسلمانان مربوط می شود. در فرانسه از مسلمانان حق رعایت حجاب سلب شده است. به آن ها گفته می شود در صورتی حق ورود به مدارس را دارند که کشف حجاب کنند؛ چراکه حجاب مخالفت با سکولاریسم است و سکولاریسم اجازه ی رعایت حجاب را نمی دهد. علاوه بر این، در فرانسه دین اسلام به عنوان دومین دین این کشور شناخته می شود؛ به طوری که از جمعیت چهل میلیونی فرانسه، حدود پنج میلیون نفر مسلمانان هستند. این در حالی است که یک نماینده از مسلمانان در مجلس فرانسه حضور ندارد. در مقابل، جمعیت یهودیان به پانصد هزار نفر هم نمی رسد، ولی بسیاری از نمایندگان یهودی یا مورد تأیید یهودیان هستند. در یک نگاه کلی باید بگویم که مقایسه ی این انقلاب ها با انقلاب اسلامی در ایران یک قیاس مع الفارق است؛ چراکه در انقلاب ایران، مردم به معنای واقعی کلمه در متن وقایع انقلاب حضور داشتند و یک رهبری منسجم نیز در اداره ی امور به چشم می خورد. در طول این سال ها، هیچ فعل وانفعال مهمی در اصلی ترین اهداف انقلاب و رهبران آن صورت نگرفته است. کشور ما با وجود همه ی حملات و تحمل بیش از هجده توطئه ی براندازی، توانسته همچنان به راه خود ادامه دهد، همه ی مشکلات را پشت سر بگذارد و قدرتمندتر به کار خود ادامه دهد. ما امروز کشوری استثنایی در منطقه ی غرب آسیا هستیم و به خوبی به حرکت خود ادامه می دهیم. علاوه بر این، در سایر انقلاب های بزرگ دنیا، با وقوع انقلاب، یک نظام جایگزین نظام قبلی می شود، اما در ایران انقلاب ادامه پیدا کرده است؛ یعنی عواملی که منجر به سقوط رژیم قبلی شدند (مردم، رهبری و مکتب)، همچنان در صحنه اند و درعین حال یک نظام به نام جمهوری اسلامی ایران نیز مستقر است. در سایر انقلاب ها، بسیاری از رهبران انقلاب در همان اوایل نابود می شوند و تفکر انقلابی نیز از بین می رود، اما امروز با وجود گذشت بیش از چهار نسل، همچنان روحیه ی انقلابی در مردم زنده است. همچنان جوانان حاضر در مراسم ۱۳ آبان، مانند سال ۵۷، شعار «مرگ بر آمریکا» سر می دهند. همه ی این موارد، نشانه ی عظمت انقلاب اسلامی است که توانسته همه ی آفات واردشده را پشت سر بگذارد و آفت زدایی کند. بارها گفته ام که انقلاب ما مانند دیگ جوشانی است که دائماً تفاله ها را بیرون می اندازد و زلال باقی می ماند. م
سه شنبه ، ۲۰بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هم اندیشی]
[مشاهده در: www.hamandishi.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها