محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831574410
نوبل معماری به مسکن «ارزان ساخت»
واضح آرشیو وب فارسی:دزنیوز: جایزه «پریتزکر» که به مثابه جایزه نوبل در معماری محسوب می شود، در سال ۱۹۷۹ از طرف خانواده «پریتزکر» بنیان گذاشته شد و از آن زمان مورد حمایت مالی این خانواده است. این جایزه هر سال از سوی موسسه هتل های هایت به یک معمار در قید حیات که طراحی هایش در جهت ارتقای محیط زندگی انسان ها است تعلق می گیرد. برنده جایزه پریتزکر ۱۰۰هزار دلار آمریکا، یک گواهی استناد و یک مدال برنز دریافت می کند که روی آن به زبان لاتین سه کلمه دوام، ابزار و زیبایی حک شده است. قرار است چهل و یکمین جایزه معماری پریتزکر (Pritzker Architecture Prize) در سال ۲۰۱۶ در مراسمی چهارم آوریل در مقر سازمان ملل متحد در نیویورک برگزار شود، به «آلخاندرو آراونا»، معمار ۴۸ ساله و اهل شیلی تعلق گیرد. این جایزه به دلیل تلاش های وی در طراحی ساختمان های اداری، مسکن کم هزینه و پروژه های مربوط به بازسازی پس از سانحه داشت، به او اهدا می شود. به گفته هیات داوران، آلخاندرو به احیای یک معماری اجتماعی به خصوص در مقابله با بحران جهانی مسکن و تلاش برای یک محیط شهری بهتر برای همه، جنبه واقعی بخشیده است. او درک عمیقی از معماری و جامعه دارد و می توان انعکاس آن را در نوشته ها، فعالیت ها و طراحی های او دید. توماس پریتزکر، از نوادگان بنیان گذار این جایزه می گوید: طراحی های آلخاندرو به مردم معمولی ، فرصت های اقتصادی می بخشد، اثرات بلایای طبیعی را کاهش می دهد، مصرف انرژی را کم می کند و مکان های عمومی دلپذیری فراهم می نماید. او به صورتی کاملا نو و الهام بخش نشان می دهد که معماری می تواند به بهترین شکل زندگی مردم را بهبود بخشد. برنده این جایزه، پروژه های زیادی در بخش های خصوصی، عمومی و آموزشی در کشورهای شیلی، آمریکا، مکزیک، چین و سوئیس اجرا کرده است. اما شاید برجسته ترین کار وی، ساخت واحدهای مسکونی برای مردم زاغه نشین باشد. ساخت این واحد های مسکونی از پروژه ساختن سرپناه برای ۱۰۰ خانواده زاغه نشین در شیلی با حداقل بودجه مردمی یعنی ۷۵۰۰دلار آمریکا شروع شد که در بهترین حالت با این سرمایه تنها ۳۶ مترمربع در فضای ۵هزار مترمربعی که برای این پروژه در نظر گرفته شده بود، قابل ساخت بود و به خاطر اینکه این زمین در مرکز شهر بود، قیمتش سه برابر خانه های کم هزینه ارزیابی می شد. هدف از شروع این پروژه، فراهم کردن خانه های متوسط و استاندارد برای خانواده های کارگران در مرکز شهر بود تا ارتباط بین زندگی اجتماعی با شبکه های اقتصادی حفظ شود و این خانواده ها به مناطق دور از شهر منتقل نشوند. هیچ کدام از راه حل های فعلی در بازار قادر به حل این مساله نبودند. این معمار با طراحی «نیمی از یک خانه خوب» موفق شد این مساله را حل کند و این خانواده ها در این خانه ها ساکن شدند. بعد از یکسال قیمت این خانه ها سه برابر شد و همه آن خانواده ها ترجیح دادند آنجا بمانند و خودشان خانه هایشان را تکمیل کنند. طرح «نیمی از یک خانه خوب» در واقع خانه هایی هستند که نیمه پرهزینه تر خانه به طوری که قابل سکونت باشد ساخته می شود و فضاهای ساخته نشده را ساکنان خودشان با توجه به شرایط اقتصادیشان به مرور تکمیل می کنند. این طرح بار دیگر در مکزیک با هزینه ۲۰ هزار دلار به صورت خانه های دوبلکس نیمه ساخته شده در حالی اجرا شد که در حالت عادی با کمترین هزینه ها نمی توانست با کمتر از ۳۰هزار دلار تمام شود. آلخاندرو آراونا اعتقاد دارد که زندگی بشر بسیار ارزشمندتر از پول است. او می گوید: این یک واقعیت است که مردم در حال مهاجرت به سمت شهرها هستند و این خبر خوبی است؛ زیرا آمارها نشان می دهند که مردم در شهرها بهتر عمل می کنند. اما مشکلی وجود دارد که من نامش را تهدید سه جانبه می گذارم: تغییر مقیاس ها، سرعت و کمبود ها. تهدید هایی که با استفاده از آنها باید پاسخگوی این پدیده باشیم. پدیده ای که در طول تاریخ از اهمیت زیادی برخوردار نبوده است. در واقع از میان ۳ میلیارد انسانی که امروز در شهرها زندگی می کنند، یک میلیارد نفر زیر خط فقر به سر می برند. تا سال ۲۰۳۰، از بین پنج میلیارد انسانی که در شهرها زندگی خواهند کرد، دو میلیارد نفر زیر خط فقر خواهند بود. به این معنی که ما باید در پانزده سال آینده هر هفته، شهری یک میلیون نفری با بودجه ۱۰هزار دلاری بسازیم. اگر این معادله را بی پاسخ بگذاریم، مردم از آمدن به شهرها دست بر نمی دارند، آنها برای زندگی بهتر به شهر ها مهاجرت می کنند؛ اما در زاغه ها و در سکونتگاه های غیر رسمی زندگی خواهند کرد. ما نمی توانیم معادله اسکان یک میلیون نفر در هفته را حل کنیم مگر اینکه قابلیت خود مردم را برای ساخت وساز به کارگیریم. سالی موری، اقتصاددان مرکز رشد بین المللی گفت: معماری در واقع میانبری است برای ایجاد توازن در بحران جهانی مسکن. پروژه خانه های کم هزینه در شیلی ثابت کرد که این معماری است که می تواند مردم عادی را وارد روند طراحی کند و با بودجه محدود، آنها را صاحب خانه کند. جهان در حال حاضر با معضل طراحی شهری روبه رو است، در کشورهای در حال توسعه بحران کمبود مسکن و مهاجرت به شهرها وجود دارد و حدود دو سوم خانواده ها در این کشورها زاغه نشین هستند و در خانه هایی بی دوام، کوچک، در مکان های آلوده و خطرناک، شلوغ و اجاره ای زندگی می کنند. در کشورهای مختلف دنیا برای حل این مشکلات راه هایی ارائه داده اند؛ مانند پرینت خانه های سه بعدی در چین، پناهگاه های نیمه دائمی برای آوارگان سوریه، دیوارهای کاهی فشرده پیش ساخته و کف پوش های ارزان بهداشتی و در نهایت طراحی آپارتمان های مقرون به صرفه در آدیس آبابا، پایتخت اتیوپی، که یکی از بهترین راه حل ها بود. اما همیشه به خاطر کم بودن بودجه دولت این خانه ها جوابگوی نیاز های مردم نبوده و این مشکلات همچنان باقی مانده اند. راه حل ارائه شده از سوی آلخاندرو اگرچه جدید نبود و مشابه ایده خانه های نیمه کاره به نظر می رسید که در آن مالکانی که پول کافی ندارند تا خانه کاملا تمام شده بخرند، با هزینه کمتر، خانه را بدون نازک کاری و بعد از ساخته شدن قسمت اصلی ساختمان، می خرند و بقیه خانه را خودشان به مرور می سازند. اما در این پروژه به صورت واضح نصف خانه نیمه کاره رها شده بود و فقط قسمت های ضروری با کیفیت خوبی ساخته شده بودند. در نتیجه متقاضیان بیشتری قانع شدند که این خانه های با کیفیت را بخرند و صاحب خانه های شخصی بشوند که در نتیجه خودشان برای بهتر کردن خانه ها یشان دست به کار شدند و با مشارکت هم محله زیبایی را برای خود ساختند. درواقع با توجه به اینکه نیاز به مسکن یکی از نیاز های اساسی انسان هاست، آنها به این نیاز پاسخ می دهند و برای بهتر شدن محیط زندگی شان که به خودشان تعلق دارد، تلاش می کنند. ولی دولت ها معمولا می خواهند با بودجه های کم، انبوه سازی کنند که نتیجه آن خانه های بی کیفیت و مشابه است که قدرت تغییر زیادی به ساکنان نمی دهد و به مرور نیز این بی کیفیتی باعث احساس دلزدگی ساکنان از محیط زندگیشان می شود. از دیگر مزایای این طرح، ساختن خانه ها در یک ردیف با امکان گسترش آنها به صورت محدود در طبقات بالا با همان فونداسیون موجود است. این طرح به انبوه سازان اجازه می دهد در مرکزشهر در زمین های کوچک تر خانه های ارزان تری بسازند تا کارگران بتوانند در نزدیکی محل کار خود زندگی کنند. در حالی که در طرح خانه های افزایشی قابلیت انبوه سازی وجود ندارد و همین طور مورد استقبال برنامه ریزان و طراحان نیست زیرا آنها مشتاقند که کارنهایی خود را ببینند و همچنین بیشتر مواقع بودجه کافی برای تکمیل پروژه در کوتاه مدت در دسترس نیست. به گفته سالی موری، این ایده یک روش و فکر نو را وارد معماری کرد که فراتر از یک تکنولوژی یا مصالح ساختمانی جدید بود. برنده امسال جایزه پریتزکر مفهوم جدیدی از مسکن خوب را معرفی کرد که دولت ها و شرکت های ساخت و ساز با به کارگیری آن بتوانند شرایط بهتری را برای زندگی در شهرها، مخصوصا در شهرهای در حال توسعه فراهم کنند.
سه شنبه ، ۲۰بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دزنیوز]
[مشاهده در: www.deznews.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها