محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829957949
حامد بهداد: به علی مطهری حتما رأی می دهم
واضح آرشیو وب فارسی:خرداد: حامد بهداد می گوید: «به علی مطهری حتما رأی می دهم؛ چون او به نظرم مرد آرمان گرایی است و ردصلاحیتش باعث دلخوری جامعه فرهنگی شد. ایشان پای آرمانش ایستاده. دلم می خواهد ایشان به عنوان نماینده مردم، یکبار دیگر وارد صحن مجلس شوند.» گفتگوی این بازیگر سینما با روزنامه شرق را در ادامه می خوانید: چه شد که در «نیمه شب اتفاق افتاد» نقشی را بازی کردید که با خودتان خیلی فاصله دارد؟ خودتان برون گرا هستید و نقش هایی که تاکنون بازی کرده اید نیز اغلب با کشمکش های بیرونی همراه هستند. چه شد نقش یک عاشقی که از فرط خجالت موقع حرف زدن لکنت زبان می گیرد و نمی تواند عشق اش را به زبان بیاورد، بازی کردید؟ برایم فرصت تازه ای بود. ما آرکی تایپ های مختلفی را زندگی می کنیم. گاهی هرمس یا گاهی زئوس، آفرودیت، هِرا، دیونیزوس و... . درواقع ما در جریان زندگی، نقاب و ماسک های مختلفی را به صورت خودمان می زنیم. ذهن ما ایگو و سوپرایگوی ما، اشکال مختلفی به خودشان می گیرند. در بخش هشیار ذهن مان و همین طور در بخش ناهشیار وسیع ذهن مان تکانه هایی را احساس می کنیم که گاهی اوقات تبدیل به خود همان تکانه ها می شویم و در برابرشان واکنش نشان می دهیم. عشق، یا نیاز جنسی، یا احساسات خیلی غنی شده و لطیف و نحیف، یا سرخوردگی و افسردگی و... می تواند واکنش های متفاوتی را در انسان های مختلف رقم بزند. یک بازیگر اگر فهمی درست از اوضاع و موقعیت های دراماتیک دارد، باید حتی در پروژه سینمایی ای که متفاوت از نقش های همیشگی اش است شرکت کند تا کارنامه اش پر باشد از رنگ آمیزی های مختلف با نقش های گوناگون. من هم با درنظرداشتن همه اینها، فکر کردم لازم است این نقش متفاوت را بازی کنم. این تفاوت چشمگیر بین خودتان و کاراکتر حسین در این فیلم، کار را برایتان دشوار نکرد؟ موقعیت حسین در این فیلم، موقعیت قابل درکی است و راحت می توان با آن برخورد کرد. شاید ناکامی های همه ما در عشق های گذشته یا احتمالا آینده، می تواند این نیاز را در ما ایجاد کند که ما این فیلم را بسازیم، بازی کنیم یا حتی بخواهیم چنین فیلمی را تماشا کنیم و این، کاری را سخت نمی کند، بلکه ساده هم می کند؛ چون به هرحال عشق ورزیدن، دوست داشتن و انواع و اقسام سوءتفاهم های در پی شان که بین این مفاهیم ممکن است شکل بگیرد، ما را بارها در زندگی عادی به چالش کشانده و چندان دور از ذهن نیست. مدت هاست که اوضاع سینما بحران زده توصیف می شود؛ بحران های مختلفی ازجمله قهر مخاطب، سیاست گذاری های نامقبول، ورشکستگی اقتصاد سینما و... در این سال ها تجربه شده اند. شما اصلی ترین بحران سینمای امروز را چه می دانید؟ شاید یک جور درهم ریختگی و سوءمدیریت. بودجه ای برای فیلم های مستقل و جریان های خصوصی سینما اختصاص داده نشده، ولی مسئولان هم، اغلب از افرادی تشکیل شده اند که چیزی درباره هنر نمی دانند. آنها سیاست را بلدند و می شناسند، آنها سیاست مدار هستند، ولی هنرمند نیستند! کارشناسان و دولتمردانی که در وزارت ارشاد هستند، کمتر درباره هنر می دانند. در کارنامه شان اندکی تئاتر، موسیقی یا یکی، دو تا فیلم بد وجود دارد، اما آنها واقعا هنرمند نیستند. آنها دقیق و عمیق هنر و هنرمندان سرزمین خودشان را نشناخته اند و بی جهت از سوی آنها دچار ترس هستند و سانسورشان می کنند. آنها کسانی هستند که ذهن خودشان درباره هنر محدود است و نمی توانند با وسعت ذهن آرتیست های دیگر روبه رو شوند و این وسعت را درک کنند و به همین دلیل چون با جهانی ناشناخته مواجه می شوند، دچار انقباض شده و با حس بی اعتمادی به هنرمند، دست به ممیزی او می زنند. سینمای عالی جناب عباس کیارستمی، به کجای این جامعه می تواند ضرر برساند؟ ولی مسئولان هیچ توجه کرده اند که سینمای او می تواند سود برساند؟! می دانند سینمای او و گفت وگو درباره آثارش می تواند سطح شعور را بالا ببرد. اما ببینید امروز آقای کیارستمی کجاست؟ کجا مسئولان به پیشواز چنین شاعر مهمی رفته اند؟ آیا تاکنون بزرگداشتی درخور شأن کیارستمی برای او گرفته اند؟ مسئولان محترم هیچ متوجه هستند که هم عصر شما، در مملکتی که شما سیاست مدار فرهنگی اش هستید، چه کسی در این تاریخ دارد هم زمان زندگی می کند و اتفاقا تاریخ به نام او ثبت خواهد شد و نه به نام خیلی ها. چون از عباس کیارستمی فقط یکی هست، ولی پشت این میزها هزاران آدم می آیند، مدتی می نشینند و بعد هم می روند. هیچ به ذهن مسئولان خطور کرده که از عباس کیارستمی تجلیلی شایسته به عمل بیاورند؟ هیچ متوجه هستند که چه بر سر ناصر تقوایی آمده؟ رفتاری که با پیش کسوتان ما در این سال ها شده، به این معناست که انگار بستر جامعه دیگر ظرفیتی برای زایش چنین فرزندانی ندارد. حداقل با توجه به وضعیت کنونی چنین فرزندانی نمی آیند و چون جامعه چنین فرزندانی نمی زاید، فرزندان بعدی، مشابه با همین جامعه درهم ریخته و منطبق با همین جامعه دنیا خواهند آمد و فکر می کنند که این محدودیت، همیشگی و همه جایی است؛ درصورتی که این طور نیست. جهان خیلی وسیع تر از این جغرافیاست و اندیشه خیلی وسیع تر از اوضاع امروز ماست. اوضاع سینمای امروز ضد جریان اجتماعی است. به عقیده شما مشخصا کدام یک از مسئولان باید تغییر مشی دهند؟ وزیر ارشاد و نایب ایشان در سینما، باید جسورانه و با شجاعت بیشتر فضایی گسترده را برای رشد و بالندگی سینما تدارک ببینند و در کنار سینماگرانشان باشند. اما وضعیتِ سال های گذشته کمتر باعث شده اهم فی الاهم در رأسِ توجه باشند. علاوه بر انتقادی که شما به رفتار مسئولان رسمی دارید، عده ای هم به طور غیررسمی برای فرهنگ و هنر و به ویژه سینما خط و نشان می کشند. نمونه بارزش، اتفاقی است که برای خانم معتمدآریا در کاشان افتاد. با این عده چگونه باید حرف زد و چطور باید به آنها فهماند که این راه و رسم درست نیست؟ کاشان، یزد، اصفهان و دیگر شهرهای ما به هرحال پیشینه و دیرینه واضحی برای همه دارند. مردم با هر تفکری که باشند، مردم اند. بی احترامی پراکندن در فضا، مطلوب هیچ کس نیست. تک تک مردم، حتی اقشار سنتی باوجود مخالفت هایی که با برخی و دیگر تفکرها دارند، احترام را جایگزین هر کار دیگری کرده اند. آنها مردم کاشان نبوده اند. همه ما رشد می کنیم و روزی راجع به گذشته مان فکر خواهیم کرد. اما باز هم تأکید می کنم که این رفتار از «مردم» کاشان سر نزده. تنها می توانم بگویم که هنرمندان مملکتشان را هنوز نمی شناسند، اما هنرمندان آنها را می شناسند. شناخت ما از هم دو طرفه نیست. به محض شناخت واقعی از هم، متوجه می شوند که ما برادران و خواهران هستیم. نه اینکه نتوانند، می توانند هتک حرمت کنند، یعنی توانش هست! اما نباید این کار را بکنند. اجازه ندارند فحاشی کنند. آنها می توانند و این قدرت را هم دارند، ولی اجازه اش در طبیعت موجود نیست. نمی توانند؛ چه به لحاظ قانون الهی و چه از نظر قانون مدنی. امروزه روز شاهد اوضاع بهتری در ایران هستیم و باید قانونمندتر باشیم. ورود آقای روحانی در عرصه سیاسی یعنی ورود منطق به عرصه سیاست. باید احترام به منطق و قانون در رفتار و وجود ما، نهادینه شود. متأسفم به هنرمندی که هیچ صیانتی از او نمی شود، انبوهی از اضطراب و حقارت تحمیل شده و روحش آسیب دیده و متأسفم برای کسانی که هیچ خاطره ای از خودشان، به جا نمی گذارند جز ترس و ناامنی. امسال هم مثل دو سال گذشته، فیلم آقای امیریوسفی حتی از سوی هیأت انتخاب دیده نمی شود و ندیده شده رد می شود؛ درحالی که تنها خواست عوامل فیلم این بود که فیلمشان فقط از سوی هیأت انتخاب دیده شود، نه اینکه پذیرفته شود. اتفاقی که باعث شد شهاب حسینی از مشاوری جشنواره انصراف دهد. لفظی که دبیر جشنواره راجع به فیلم «آشغال های دوست داشتنی» به کار برد و آن را معضل توصیف کرد، مسبب این انصراف بود. نظر شما راجع به همه این اتفاقات چیست؟ جشنواره نباید برای ما تبدیل به یک فرش قرمزی شود که فقط هنرمندان از روی آن عبور می کنند و جایزه گرفتنش خیلی لذت بخش است. به نظرم باید یک دستاورد داشته باشد همان طور که شما راجع به نقشی که بازی کردید در نشست خبری گفتید فکر می کنم این نقش می تواند به معدل عشق در این جهان اضافه کند، به نظرم یک جشنواره ای با این وسعت می تواند دستاوردهای خیلی بزرگ تر و فراتر از این زمان و این مکان داشته باشد. موافقید؟ به هر حال باید پاسخ گو باشند. چه زمانی که هنوز در مصدر کار فرهنگی نشسته اند و هستند و چه در زمانی که رفته اند؛ چون بعدها از این اتفاقات به عنوان یک نقطه ضعف یاد می شود و منتقدان در برابرشان پر از سؤال خواهند نشست. برای مثال «عصبانی نیستم» یا عدم صدور پروانه نمایش برای «خانه دختر»... . مجوز ساخت را خودشان صادر می کنند و خودشان پروانه نمایش به آن نمی دهند! یا سرنوشت بلاتکلیف فیلم آقای عیاری همین طور. به هرحال فجر، یک جشنواره دولتی است. باید با نظرهای دولت، همسو باشد، اما همین دولت پروانه ساخت را منطبق با نظرهای خودش صادر می کند و پای امضای خودش نمی ایستد. باید با شهامت و جسارت هرچه تمام تر از هنرمند دفاع شود. مگر نه اینکه ما زیر پوشش نمایندگان جشنواره هستیم؟ مگر نه اینکه ما تحت حمایت وزیر ارشاد و نماینده سازمان سینمایی اش هستیم؟ چه کسی از حقوق ما صیانت و حمایت می کند؟ محافظت از حقوق ما و منافع فرهنگی ما و اقتصادی ما برعهده دبیر جشنواره، رئیس سازمان سینمایی و وزیر فرهنگ و هنر و امثالهم است و نه کسی دیگر. در غیر این صورت چرا محملی فراهم نمی شود تا خودِ ما مستقیم با نمایندگان مجلس مان به گفت وگو بنشینیم و خودمان را به آنها توضیح دهیم؟ شما واسطه بین ما و آنها هستید تا اعتماد دو طرف را جلب کنید. شما که وزیر معادن و نفت نیستید! ما که ثروتی در این میان جز این نداریم. شما باید به خاطر منافع فرهنگی و اندیشه ما بجنگید. پول ما از اندیشه و از زیبایی شناسی و هنر فراهم می شود. مسلما همه موضوع و داستانی قابل دفاع است آنهم در وضعیتی که کاملا اوضاع امن و متعادل توصیف می شود. اقشار مختلف جامعه، سال های سال است که به گفت وگو می نشینند و رسم گفت وگو را یادگرفته اند. چطور در چنین وضعیتی، این قدر ساده هنرمندی مثل محسن امیریوسفی نادیده گرفته می شود؟ بخشی از مسائلی که در یکی، دو سال اخیر شاهدش بودیم و واقعا در جاهایی به طور جدی دست و پای فرهنگ را بسته، برخی از نمایندگانی هستند که به قول آقای جنتی در مسائل فرهنگی دولت سنگ اندازی می کند. با توجه به اینکه کمتر از یک ماه دیگر انتخابات مجلس است، شما به عنوان یک بازیگر که تأثیر اجتماعی هم دارید، چقدر توجه مردم به شرکت آگاهانه در انتخابات مجلس را ضروری می دانید تا لااقل در عرصه فرهنگ کمتر با مشکلات این سال ها مواجه شویم؟ آنها هیچ شناختی درباره هنرمند ندارند. آنها فقط می توانند ما را محدود و محروم کنند. هیچ وقت مستقیما پای حرف های ما ننشستند. هیچ وقت فضای دوستانه خصوصی برای ما تدارک ندیدند. هیچ وقت نخواستند با چهره واقعی ما روبه رو شوند، چون از نرم شدن و منعطف شدن می پرهیزند و هنر و هنرمند آدم ها را منعطف می کند. اینها همیشه به هنرمندان مشکوک اند و نمی دانند ما اصلا داریم درباره یک چیز حرف می زنیم. فکر می کنند هنرمندان شرورند و در پی اختلال و براندازی اند، اما نمی دانند ما داریم درباره همین جامعه و درباره لابیرنت ها و دالان های یک خانه و یک واحد مسکونی حرف می زنیم. و بعد می بینیم که هنرمندی مثل بهرام بیضایی به خاطر همین نوع نگاه از ایران می رود. چه پاسخی در آینده درباره بهرام بیضایی خواهند داد؟ مهاجرت او و محرومیت نسل جوان از حضور و وجود استادی مانند ایشان، به گردن تک تک ما است. پیام من به آقای جنتی این است که با قدرت و یاری بیشتر می توانید درباره ما و با خودمان به گفت وگو بنشینید! با شهامت هرچه بیشتر باید درباره وضعیت فرهنگ و هنر مملکت حرف زده شود. شما باید برای گفت وگو، دیالکتیکی اتخاذ کنید که کارآمد باشد. شما الان حرف نمی زنید! شما به شدت با نسل جوان و تاره نیرو و نفس ناآشنا هستید. شما باید بروید و به نمایندگان درباره هنر و هنرمند توضیح دهید و اعتماد آنها را بیشتر از پیش جلب کنید. درباره انتخابات هم که پرسیدید مسلما مردم باید در آن شرکت کنند، چون بالاخره افرادی که به پارلمان می روند، نمایندگان ما در همین کشور هستند. ما به هر روی باید رأی دهیم. باید همه با هم یکی شویم و حذف کردن خودمان از این انتخابات، کار غلطی است. ما نباید حضور فیزیکی مان را حذف کنیم، ما باید باشیم. همه ما قدِ یک رأی باید حضور داشته باشیم. خودتان تصمیم گرفته اید که به چه کسی رأی خواهید داد؟ به علی مطهری حتما رأی می دهم؛ چون او به نظرم مرد آرمان گرایی است و ردصلاحیتش باعث دلخوری جامعه فرهنگی شد. ایشان پای آرمانش ایستاده. دلم می خواهد ایشان به عنوان نماینده مردم، یکبار دیگر وارد صحن مجلس شوند. فکر می کنم نمایندگان دیگرمان هم همین قدر باید آرمان گرا باشند و باید پای عقایدشان بایستند و باید به خاطر مردم و آینده این سرزمین تلاش کنند. باید تصویر بهتری از ایران در ذهن داشته باشند و به خاطر آن تصویر بهتر، به خاطر مردم و ملت شان فعالیت کنند و سطح نشاط، شادی و زندگی بشری را در این کشور بالا ببرند. برگردیم به خودِ شما؛ شما بعد از این همه سال، حضور در تئاتر و سینما و درخشش در جشنواره های مختلف، آیا هنوز چیزی مانده که حسرت یا آرزویش در دلتان مانده باشد و بخواهید که آن را تجربه کنید و هنوز فرصت آن دست نداده باشد، مثل کارکردن با یک کارگردان خاص؟ بله، هست. هنوز می خواهم نقش های بهتری را کار کنم و در جریان های بهتر اندیشه و هنر قرار بگیرم. چقدر از خودتان راضی هستید؟ دنبال یک انگیزه و بهانه جدیدی می گردم که نمی دانم باید از کجا پیدایش کنم و اگر پیدایش نکردم چطور در خودم ایجادش کنم. از حسرت هایتان بگویید... . به هرحال دلم می خواهد که جهانم وسعت بیشتری داشته باشد و در سینما بیشتر فعالیت کنم و به شهرت جدی تر و بیشتری دست پیدا کنم. این شهرت نباید صرفا فقط از یک توفیق اقتصادی یا از صرفا بازیگربودن به دست بیاید. این باید از اندیشه به دست آید. این باید از طرز تفکر و مطالعه و سواد بیشتر سر بزند. فکر می کنید به زودی فیلم سازی را تجربه می کنید؟ بله، اگر این مصاحبه باعث دلخوری نشود و به ما پروانه ساخت بدهند. (با خنده) اینکه شوخی است. اگر واقعا همت بیشتری شامل حالم شود، حتما فیلم می سازم. امسال سیمرغ می گیرید؟ فکر نمی کنم. شما که کارتان را لااقل در فیلم خانم پاکروان تمام و کمال انجام داده اید، چه چیز مرددتان می کند؟! سیمرغ گرفتن اصولا ربطی به بازی خوب یا بد بازیگر ندارد. این بازی بد نیست که باعث می شود تو سیمرغ نگیری و این بازی خوب نیست که باعث می شود تو سیمرغ بگیری. من در 16سالی که کار کردم شاهد ناداوری های بسیاری بوده ام که خب چیزی حداقل برای من همراه نداشته جز کشته شدن ذوق و زحمتم در زمینه بازیگری، ولی گریزی هم نیست. بهتر است که جشنواره برگزار شود. بهتر می دانم که این جشنواره هر سال بهتر و بهتر برگزار شود. من باوجود انتقادهایی که از کمیسیون فرهنگی مجلس دارم، باوجود انتقادی که از وزیر یا آقای ایوبی یا دبیر جشنواره، دارم باید این را هم اضافه کنم؛ که ما به هر حال متشکریم بابت اینکه این جشنواره سرپاست. بیایید فکر کنیم این جشنواره سینمایی و فرهنگی در کشور ما نبود! بیایید فرض کنیم این 10 روز جشنواره تئاتر، این 10 روز جشنواره موسیقی و این 10 روز جشنواره فیلم نبود. مملکت ما چه اتفاق بزرگی را از دست می داد؟ به هرحال ممنون دار هستیم که این بستر فرهنگی مهیاست. خودتان منتظر سیمرغ هستید؟ هنوز جایزه برایتان مهم است بعد از 16 سال کار و همه موفقیت هایی که تجربه کرده اید؟ نه. برایتان مهم نیست و منتظرش هم نیستید؟! واقعا منتظرش نیستم. بعد از این مصاحبه که دیگر اصلا! چرا؟ کلا قلبم برایش نمی تپد. این حسی است که از قدیم داشتید یا تازه در شما به وجود آمده؟ این حسی است که باید از قدیم می داشتم، اما نداشتم. من بابت جایزه ای هم که سر فیلم «جرم» گرفتم، به شدت متأسفم و فکر می کنم بیخود هیجان زده شدم و ای کاش آن یک سیمرغ را نمی داشتم. چرا؟ دلم نمی خواست سال 89 جایزه بگیرم. یعنی قانعید؟ خیر. پس چه دلتان می خواهد؟ هیچی، فقط دلم می خواهد که هنرمند بزرگی باشم. دلم همیشه می خواسته بازیگر بزرگی باشم. دلم می خواسته تأثیری را که یک بازیگر بزرگ بر جهان می گذارد من هم بگذارم. خب مگر تا الان با نقش هایی که ایفا کرده اید، نگذاشته اید؟ فکر می کنم خیر. چه باعث می شود این طور فکر کنید در شرایطی که محبوبید؟ محبوب، امام رضاست. همان طور که بارها گفته ام هرکسی می تواند توفیق خودش را ماحصل تلاش، کسب دانش، کسب عقل و سواد بداند. من توفیقم را از مسائل دلی ام در رابطه با ایشان دارم و این توفیق و محبوبیت به مراتب اولا به ایشان برمی گردد و من هیچ چیزی را به پای خودم نمی نویسم. من بیشتر دلم می خواست هنرمند بزرگی باشم. من فقط دلم می خواهد خوب کتاب بخوانم، خوب فیلم بسازم و بازیگر خوبی باشم. دلم می خواهد توفیق بیشتری نصیبم شود، دلم می خواهد بیشتر رشد کنم و بیشتر وسعت پیدا کنم. می گویید دلتان نمی خواسته آن سال برای «جرم» جایزه بگیرید. پس برای کدام فیلم دلتان سیمرغ خواسته؟ هیچ کدام. و الان هم منتظر هیچ جایزه ای نیستید؟ اصلا، اصلا. منظورم در این مقطع است؟ دیگر هیچ وقت منتظر هیچ چیز نیستم. فقط دلم می خواهد تلاش کنم هنرمند و بازیگر بهتری شوم. پس تنها سودایتان این است که هنرمند بهتری باشید! به نظر شما این زیاد نیست؟ این عالی نیست؟ این سودای خالصی نیست؟ این دیگر اصلا سودا نیست. این یک خواهش غنی شده است. من دلم می خواست مثل داریوش مهرجویی، عباس کیارستمی و ناصر تقوایی بودم. دلم می خواست مثل یکی از این بزرگان بودم. دلم می خواست مثل خسرو شکیبایی بودم. یا مثل بازیگران بزرگ جهان؛ مثلا آل پاچینو بودم. دلم می خواست خیلی شکسپیر و ادبیات را می شناختم. دلم می خواست بر جهان بازیگری و بر زیبایی شناسی عالم تأثیر زیادی می گذاشتم. دلم می خواست به جای کوروساوا، من کارگردان فیلم «آشوب» بودم. یا «هفت سامورایی» را من می ساختم. دلم می خواست مثل چارلی چاپلین بودم، ولی گویی شهامت رنجی را که آنها برده اند نداشته ام و خب قاعدتا گنجی را که آنها بردند، هم من نمی برم. به همان میزان گنج به نصیب می بری که شهامت رنج بردن داری. به همان میزان توفیق نصیبت می شود که خطر کنی و در دلش بروی. چون تمام توفیق ها در پسِ ترس و آن سوی ترس است. و خودِ شما در بازیگری ریسک نکردید؟ چرا ولی تعابیر غلطی از آن شد. از سوی کسانی که هیچ دانش و سوادی درباره بازیگری نداشتند و برخی از منتقدهای دروغین نشستند و بدگویی کردند. خودم اما می دانم چه کرده ام. ولی به آینده عمر هنری خودتان امیدوارید؟ راستش را بخواهید دیگر به این شک دارم! پس درحال حاضر به چی اطمینان دارید؟ به خداوند متعال، به زندگی. به محبت، به امام رضا (ع)، به مادرم، به روح پدرم، به عشق اعتماد دارم. به درختانی که هنوز قطع نشده اند و ممکن است قطع شوند، اعتماد دارم. به دو، سه پرنده باقی مانده در این شهر کثیف که دارند دود گازوئیل و بنزین می خورند- و هنوز زنده اند- ایمان دارم. به عشق ایمان دارم. به مهربانی ایمان دارم. به اشعار حافظ ایمان دارم و به اشعار مولانا... به دست های زحمت کشیده یک کارگر حلال خور باشرف اعتماد و اطمینان دارم.
دوشنبه ، ۱۹بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خرداد]
[مشاهده در: www.khordadnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها