واضح آرشیو وب فارسی:پارس نیوز: دقیقه هفتاد. تک به تک جیمیِ واردی و جو هارت. توپ به بدن دروازه بان می خورد و سیتیزن ها که هنوز کمی امیدوارند این واکنش مسیر مسابقه را تغییر بدهد؛ سرگرم هو کردن واردی می شوند.به گزارش پارس به نقل از ورزش سه، همه آقای گل های دیگری که می شناسیم؛ همه ستاره ها و نوابغ؛ در لحظاتی شبیه به این مسابقه را دنبال می کنند اما پسربچه شرور لسترسیتی؛ به طرف سکوها برمی گردد؛ با دست هایش نتیجه مسابقه را به نمایش می گذارد و با لبخندش حریف را به تمسخر می کشد. این دیوانگی ادامه دار از ورزشگاه کوچک فیلتوود تا اتحاد بزرگ؛ منطقی نیست. درست مثل صدرنشینی 47 روزه یک تیم عجیب. یک تیم باورنکردنی. آبی های پررنگ پررویا. از واردی و محرز؛ زیاد شنیده ایم. بهترین گلزن و بهترین بازیکن فصل. غیرمنتظره ترین بهترین های همه این سال های لیگ جزیره. لستر اما تنها با آن ها ساخته نشده است. این تیم با ستاره های عجیب از راه رسیده تا موتوی همیشگی شهر را به بازی بگیرد. فلسفه ای که در آن «مثل همیشه بودن» افتخار ساکنان شهر واقع شده در میدلند شرقی تلقی می شود. درست برعکس سرنوشت بازیکنان تیم. تیمی که دروازه بان اش، پسر پیتر اشمایکل بزرگ؛ 4 سال قبل علیرغم علاقه زیادش به بازی در لیدز؛ به خاطر آمار بد از باشگاه دسته اولی اخراج شد و مدافع اش؛ غول قدبلند آلمانی و توپ جمع کن المپیااشتادیون در فینال جام حذفی 97؛ بعد از ناکامی در چلسی به هر قیمتی در فوتبال انگلیس باقی ماند تا یک روز ستاره اول مسابقه ای شبیه بازی امروز باشد. این دو نفر، فقط بخشی از ستاره های عجیب لستر هستند. دنی درینک واتر؛ با این فامیلی خنده دار؛ 4 سال در عضویت یونایتد بود اما حتی یک بار در لیگ کاپ نیز برای باشگاه به میدان نرفت. مارک آلبرایتون؛ یک سال قبل از تیم رویایی کودکی اش استون ویلا به عنوان بازیکن مازاد کنار گذاشته شد. دنی سیمپسون بعد از اولین بازی با پیراهن یونایتد؛ با چنین تمسخری از الکس فرگوسن روبرو شد:«او شبیه هر چیزی است جز یک فوتبالیست!» و مدت ها درگیر درگیری های خیابانی بود. لئو اولوئا؛ که در لباس برایتون هیچکس نام اش را نشنیده بود؛ در لستر کاری کرد که خورخه سامپائولی برای تعویض ملیت اش دست به کار شود و ناتان دایر؛ هفت سال قبل به خاطر دزدی تلفن همراه دستگیر شد. آن ها داستان های هالیوودپسندی دارند. گنگ پشت پاخورده لیست های مازاد که حالا به شخصیت قهرمانی لیگ برتر رسیده اند. یک جایی از دیوار رختکن شان در استادیوم کینگ پاور؛ نوشته شده: «بدون ترس». فکر می کنید ممکن است آن ها بعد از سپری کردن همه این ماجراها از چه چیزی بترسند؟ شاید مهم تر از صدرنشینی لیگ برای رانیه ری؛ حضور طعنه آمیز او در فهرست نامزدهای هدایت چلسی باشد. مردی که یک دهه قبل از باشگاه رفت تا پایه های تیم آبراموویچ شکل بگیرند و حالا بعد از همه ولخرجی ها و رفت و آمد ها و مسابقه ها؛ در چلسی به این نتیجه رسیده اند که شاید او گزینه مناسب بازگشت به نیمکت است. مردی که شاید بالاخره به مهم ترین افتخار دوران ورزشی اش دست پیدا کند تا دیگر از سوی مورینیو «پیرمرد بی افتخار» خطاب نشود. در مواجهه با آن چه او در لستر ساخته؛ دومین جمله خیلی ها اشاره به فراموشی زودهنگام تیم است. البته که کورس قهرمانی فصل بعد با تیم های دیگری شکل می گیرد و شاید گرگ ها به میانه جدول برگردند اما آن ها فراموش نشدنی تر از بلکبرن دالگلیش؛ وولفسبورگ ماگات و آتلتیکوی سیمئونه هستند و خودمان را نمی بخشیم اگر فراموش شان کنیم! برای دریافت آخرین اخبار در کانال پارس نیوز عضو شوید
دوشنبه ، ۱۹بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پارس نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]