محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843094162
آغاز انقلاب کوبا با اتحاد «برادران کاسترو» و «چه گوارا» با زنان انقلابی + تصاویر
واضح آرشیو وب فارسی:رودآور: برادران «کاسترو» به همراه «چه گوارا» با کمک دهقانان، هسته مرکزی ارتش چریکی کوبا را تشکیل دادند. گروهی از زنان انقلابی،هم اندکی بعد به گروه «فیدل» پیوستند.به گزارش رودآور به نقل از گروه بین الملل مشرق ؛ وقتی به مرور بیانان رهبر معظم انقلاب درباره چرایی و چگونگی و سرنوشت انقلاب های جهان می پردازیم، در وهله نخست این حقیقت هویدا می شود که ایشان تسلط و اشراف خاصی بر تاریخ انقلاب های جهان دارند. نقل ظرایف و جزییاتی از سوابق انقلاب ها که تنها برای یک اهل فن ممکن است، نشان از این دارد که این شناخت حاصل یک مطالعه دقیق و عمیق در طول سالیان است، که خود این امر، اهمیت این موضوع را هویدا می سازد. رهبر انقلاب بارها جوانان را به مطالعه تاریخ انقلاب ها و درس آموزی از عبرت های آن فراخوانده اند. از همین رو بنا داریم تا به مناسبت فرا رسیدن سالگرد انقلاب پرشکوه اسلامی ایران، مجموعه ای از گزارش ها را با موضوع شناخت اجمالی انقلاب های مهم جهان به مخاطبان گرامی مشرق ارایه دهیم، باشد که آشنایی با این مبحث مهم و نسبت انقلاب های دیگر تاریخ با انقلاب اسلامی ایران، تا حدی به شناخت جایگاه امروز جوان انقلابی و راهی که پیش رو دارد، یاری برساند. در این رابطه بخوانید: علت و چرایی «ماندگاری انقلاب اسلامی» در مقایسه با برخی حوادث مهم تاریخ معاصر ایران و جهان در کلام رهبر انقلاب از سری گزارش های مشرق درباره سرنوشت انقلا ب های بزرگ دنیا: انقلاب فرانسه؛ خوشگذرانی اشراف همزمان با قحطی نان برای فقرا (قسمت اول) اولین جرقه های انقلاب فرانسه با ورود جزوه های انقلابی + تصاویر (قسمت دوم) اعدام آزادی زیر گیوتین؛ پایان یک دهه انقلاب با تاجگذاری ناپلئون (قسمت پایانی) «نبرد الجزیره»؛ اعدام اشغالگران فرانسوی به دست زنان انقلابی(قسمت اول) انقلاب الجزایر؛ هدررفتن خون یک میلیون شهید با غفلت انقلابیون(قسمت دوم) انقلاب روسیه؛ رقابت لنین و استالین در «کشتار کمونیستی» مردم + تصاویر (قسمت اول) پایان انقلاب روسیه با کوتاه آمدن گورباچف از اصول انقلابی و آشتی با غرب + تصاویر (قسمت دوم) انقلاب کوبا: خیزش کمونیستی در حیاط خلوت سرمایه داری (قسمت اول) کوبا کشوری تشکیل شده از مجموعه ای از جزایر واقع در دریای کارائیب است که تنها 365 کیلومتر از شهر میامی در ایالت فلوریدا فاصله دارد. کوبا به لحاظ جغرافیایی بخشی از آمریکای شمالی است، لیکن از نظر فرهنگی یک کشور آمریکای لاتین محسوب می شود. کاشف کوبا دریانورد معروف و کاشف بزرگ ایتالیایی »کریستف کولومبوس» در 1492 بود. کوبا از اواخر قرن 15 میلادی، به اشغال استعمارگران اسپانیایی درآمد و این استعمار تا سال 1898 ادامه داشت. کریستف کولومبوس در سواحل کوبا استعمارگرن اسپانیایی موسوم به اسپانیراد در کوبا کوبایی ها سه جنگ بزرگ با اسپانیایی ها انجام دادند: نخست، جنگ ده ساله (1878-1868)، جنگ کوچک (1880-1879) و جنگ استقلال (1898-1895). قهرمان جنگ های استقلال کوبا، به ویژه جنگ ده ساله، یک مزرعه دار اسپانیایی الاصل به نام «کارلوس مانوئل دِ سیسپادس» بود که بردگان کوبایی خود را آزاد و در 1868 دعوای استقلال کوبا را مطرح کرد که منجر به شروع جنگ های ده ساله شد. بردگی کوبایی ها برای استعمارگران کارلوس مانوئل سیسپادس، قهرمان مبارزه استقلال در کوبا او در 1874 به دست اسپانیایی ها کشته شد. در سه ماهه آخر جنگ سوم، موسوم به جنگ استقلال، با ورود ایالات متحده آمریکا به جنگ با اسپانیا، این جنگ به «جنگ اسپانیا-ایالات متحده» نیز معروف شد. جنگ آمریکا-اسپانیا مداخله آمریکایی ها که انگیزه اصلی آن، ممنوعیت تجارت کوبا با آمریکا (و چند دلیل فرعی دیگر) بود، در نهایت به نفع استقلال طلبان کوبا تمام شد و پادشاهی اسپانیا مجبور شد تا در 12 آگوست 1898، پیمان صلحی موسوم به «پیمان صلح پاریس» با ایالات متحده امضاء کند و حاکمیت موقت آن را بر کوبا به رسمیت بشناسد. جنگ آمریکا با اسپانیا انقلابیون کوبا در جنگ استقلال این پیمان، امتیاز بزرگی برای کوبا داشت که پذیرفته شدن استقلال آن توسط اسپانیا بود، گرچه در امضای آن هیچ نماینده ای از کوبا نبود، و هیچ محدوده زمانی هم برای حاکمیت موقت آمریکا بر این کشور تعیین نشده بود. به علاوه، آمریکا جزیره «پاینز» (یا جزیره حوونتود) را کاملا از حاکمیت کوبا جدا کرد. 4 سال بعد، در 20 می 1902، کوبا استقلال خود را از ایالات متحده به عنوان «جمهوری کوبا» دریافت کرد. اما طبق قانون اساسی جدید کوبا، آمریکا حق مداخله در امور کوبا را برای خود حفظ و مدیریت امور مالیه و امور خارجی آن را برای خود تضمین نمود. کوبا از 1902 تا 1933 و برآمدن یک گروهبان ارتش به نام «باتیستا»، حیاط خلوت آمریکا محسوب می شد و حاکمان ضعیف و فاسد وابسته به آمریکا در آن روی کار می آمدند و سرنگون می شدند. در دهه 1920، توریسم آمریکایی ها در کوبا به طرز چشمگیری رشد کرد و بسیاری از آمریکایی های ثروتمند در کوبا انواع هتل ها، قمارخانه ها و عشرتکده ها را برای تفریح آمریکاییان به راه انداختند. پاتوق های تفریحی آمریکایی ها در هاوانا در دهه 1930 از این رو، جدای از موز و شکر که محصول اصلی کوبا بود، توریزم (به ویژه توریزم جنسی) آمریکایی ها منبع اصلی درآمد کوبایی ها محسوب می شد. در 1933، در جریان شورش موسوم به «قیام گروهبان ها» به رهبری «فولجنسیو باتیستا»، رییس جمهور کوبا، کارلوس مانوئل دو کسپدین ای کِسادا، برکنار شد و یک «کمیته اجرایی پنج نفره»، موسوم به «هیات پنج نفره 1933»، به عنوان حکومت موقت انتخاب شد. این هیات «رائول گرائو سان مارتین» را به عنوان رییس جمهور موقت معرفی کرد. سان مارتین در 1934 استعفاء داد و راه را برای مهره اصلی پشت صحنه، باتیستا، باز کرد. باتیستا به صحنه گردان اصلی کوبا در 25 سال بعدی تبدیل شد. فولجنسیو باتیستا در جوانی در 1940، با تلاش باتیستا یک قانون اساسی جدید تصویب شد که ایده های بسیار مترقیانه ای چون حقوق کارگران و نظام سلامت عمومی در آن گنجانده شده بود. همین شعارهای بسیار مردم پسند و پرطرفدار باعث انتخاب دوباره باتیستا به ریاست جمهوری بود که تا 1944 به طول انجامید. او اولین غیرسفیدپوستی بود که به عالی ترین مقام کوبا می رسید. به واقع، باتیستا در این مقطع یک رهبر اصلاح گر موجه و محبوب بود که حتی کمونیست ها هم در کابینه او سهم داشتند. باتیستا دست به مجموعه ای از اصلاحات به نفع توده مردم زد. او حتی با وجود درگیر نبودن کشورش در جنگ دوم جهانی، پیشنهاد تشکیل یک نیروی نظامی مشترک میان ایالات متحده و کشورهای آمریکای لاتین را برای مبارزه با رژیم دیکتاتوری ژنرال فرانکو در اسپانیا ارایه داد. در انتخابات 1944، باتیستا به قانون اساسی پایبند ماند و وارد رقابت برای دوره سوم نشد. با این حال وقتی 8 سال بعد، در 1952، وارد عرصه شد و شکست خورد، دست به کودتا زد و به زور حاکم کوبا شد. این بار او بلافاصله حزب کمونیست کوبا را غیرقانونی اعلام کرد. امری که با استقبال شدید ایالات متحده مواجه شد. باتیستا در اوج دوران دیکتاتوری در این دوره از حکومت باتیستا، با وجود خودکامگی او، کوبا از یک رونق و رفاه نسبی اقتصادی برخوردار بود و در بسیاری از شاخص ها کشور اول آمریکای لاتین محسوب می شد. در عین حال، اتحادیه های کارگری که از امتیازات بسیاری از جانب باتیستا برخوردار بودند، حامیان قدرتمند او بودند و این یکی از عوامل تحکیم دیکتاتوری او بود. در این دوره به دلیل رونق اقتصادی یک طبقه متوسط نسبتا برخوردار در کوبا شکل گرفت. از انقلاب های بزرگ دنیا بیشتر بدانید: «نبرد الجزیره»؛ اعدام اشغالگران فرانسوی به دست زنان انقلابی(قسمت اول) انقلاب الجزایر؛ هدررفتن خون یک میلیون شهید با غفلت انقلابیون(قسمت دوم) کم کم مشکلات اقتصادی مثل افزایش نرخ بیکاری در کنار افزایش سرکوب و اختناق سیاسی، میزان نارضایتی ها را به ویژه درمیان جوانان طبقه متوسط افزایش داد. باتیستا یک دستگاه امنیتی قوی ایجاد کرد که هدف اصلی آن خاموش کردن مخالفان بود. در همان ماه های اول بعد از کودتای باتیستا در 1952، یک وکیل و فعال سیاسی جوان به نام «فیدل کاسترو»، که خود از خانواده ای ثروتمند از طبقه بالا محسوب می شد، دادخواستی برای برکناری باتیستا ارایه کرد و با دلایل قانونی حکومت او را فاقد وجاهت و مشروعیت خواند. دادگاه های کوبا دلایل او را رد کردند. وقتی کاسترو احساس کرد که به طریق صلح آمیز نمی تواند دیکتاتور کوبا را سرنگون کند، به همراه برادرش «رائول»، دست به کار سازماندهی یک گروه شبه نظامی به نام «جنبش»، با هدف سرنگونی دولت باتیستا شد. فیدل کاسترو (وسط ردیف بالا) در میان هسته اولیه «جنبش» در ابتدای کار، آن ها با حدود 120 نیرویی که جذب کرده بودند به پست های نظامی کوچک ارتش حمله می کردند. در 26 می 1953، چریک های کاسترو به پادگان های نظامی در «مونکادا» در ایالت سانتیاگو و در «بایامو» حمله کردند. هر دوی این حملات توسط ارتش با شکست مواجه شد. 10 نفر از انقلابیون کشته و 56 نفر از آن ها بعد از دستگیری اعدام شدند. جانشین کاسترو در گروه، «آبل سانتاماریا» یکی از کسانی بود که زندانی، شکنجه و سپس تیرباران شد. کاسترو و اعضای گروهش در بازداشت نیروهای دولتی بعد از حمله به مونکادا برادران کاسترو ساعاتی بعد دستگیر شدند. فیدل در دادگاه خود حدود 4 ساعت سخنرانی کرد و در انتها جمله ای تاریخی گفت: «مرا محکوم کنید. مهم نیست. تاریخ مرا تبرئه خواهد کرد.» در نهایت او به 15 سال و رائول به 13 سال زندان محکوم شدند. اما در 1955، تحت فشارهای سیاسی شدید داخلی و خارجی بر دولت باتیستا، او مجبور شد همه زندانیان سیاسی، از جمله برادران کاسترو را آزاد کند. فیدل، رائول و سایر یاران بعد از آزادی از زندان1955 برادران کاسترو به سایر تبعیدی ها در مکزیک پیوستند و دست به کار سازماندهی نیروها برای سرنگونی باتیستا شدند. در ژوئن 1955، فیدل اولین بار یک پزشک انقلابی جوان از آرژانتین را به نام «ارنستو چه گوارا» ملاقات کرد. «چه» برای این ماموریت با فیدل همراه شد. آن ها نام گروه خود را به یاد حمله ناکام به مونکادا، «جنبش 26 جولای» گذاشتند. ارنستو چه گوارا در جوانی سییرا مائسترا، حماسه انقلاب برادران کاسترو، چه گوارا و 80 انقلابی دیگر، در دوم دسامبر 1956، با قایقی یه نام «گرانما» که تنها ظرفیت 25 نفر را داشت، وارد کوبا شدند. دو روز تاخیر در رسیدن، به دلیل سنگینی بیش از حد قایق، موجب شد که امکان حمله طبق برنامه با گروه دیگری از جنبش، از کاسترو سلب شود. گروه بعد از پیاده شدن از قایق، راه ارتفاعات «سییرا مائسترا» را در جنوب شرق کوبا در پیش گرفتند. نیروهای سیرا مائسترا سه روز بعد، در مسیر رسیدن به مقصد، گروه در کمین ارتش افتاد و بیش از 50 نفر از اعضای آن کشته شدند. افراد باقی مانده که شامل برادران کاسترو، چه گوارا و «کامیلو سی ینفوئگوس» در گروه های کوچک جدا از هم در کوه های سییرا مائسترا پراکنده شدند. فیدل و چه در جنگل سیرا مائسترا بعد از چند روز این گروه ها همدیگر را با کمک دهقانان طرفدار جنبش یافتند و هسته مرکزی ارتش چریکی کوبا را تشکیل دادند. گروهی از زنان انقلابی، از جمله «سلیا سانچز» و «هایدی سانتاماریا» هم اندکی بعد به گروه فیدل پیوستند. سلیا سانچز و کاسترو هایدی سانتاماریا در 13 مارچ 1957، یک گروه انقلابی مجزا از کاسترو به نام «اداره دانشجویان انقلابی ضدکمونیست»، که اعضای آن عمدتا دانشجو بودند، به قصر باتیستا در هاونا حمله کردند. آن ها قصد داشتند باتیستا را ترور کنند و حکومت را به دست بگیرند. در ضدحمله نیروهای باتیستا به آن ها، رهبر این گروه، دانشجویی به نام «حوزه آنتونیو اِچوریا» کشته شدند. اندک تعداد باقی مانده از آن ها از جمله دکتر «اومبرتو کاستیو»، «رولاندو کوبلا» و «فوره چومون»، به ارتفاعات «اسکامبرِی» گریختند و «جنبش 13 مارچ» را تشکیل دادند. حوزه نتونیو اِچوریا، رهبر دانشجویان انقلابی از آن سو، گروه انقلابیون «سییرا مائسترا» با اضافه شدن انقلابیون جدید چون «فرانک پا»، «راموس لاتور»، «اوبر ماتوس» به فیدل، قوی تر می شد و حملات موفقی را به واحدهای کوچک ارتش باتیستا ترتیب می داد. رائول و چه هم با اعدام مظنونین به همکاری با دولت باتیستا و از بین بردن رقبای فیدل به تحکیم کنترل او بر سییرا مائسترا یاری می رساندند. بالاخره کل منطقه به کنترل فیدل کاسترو درآمد. همزمان با توفیقات نظامی، انقلابیون یک ایستگاه رادیویی به نام «رادیو شورش» هم ایجاد کردند که می توانست کل کشور را تحت پوشش تبلیغات انقلابی قرار دهد و از نظر روانی نیروهای باتیستا را تضعیف نماید. درباره کوبا بیشتر بدانید: سازمان اطلاعاتی کوبا؛ خنثی کننده 638 طرح ترور فیدل کاسترو +تصاویر و فیلم در این زمان، کل نیروهای تحت امر کاسترو به 200 نفر هم نمی رسید، در حالی که ارتش و پلیس دست کم 37000 نیرو در اختیار داشتند، ولی در مواجهه این دو نیرو معمولا دولتی ها عقب می نشستند، و دلیل اصلی آن نداشتن انگیزه ایدئولوژیک برای جنگیدن در بین نیروهای دولتی بود. بالاخره باتیستا تصمیم گرفت که یک پاسخ سنگین به انقلابی ها بدهد و طی عملیاتی با نام «وِرانو»، 12000 نیرو (عمدتا تازه جذب شده و آموزش ندیده) را به کوه های سییرا مائسترا اعزام کرد. این عملیات در بین چریک ها «آفنسیوا» (آفند) خوانده می شد. نیروهای باتیستا در جنگ با واحدهای کوچک چریکی کاسترو شکست خوردند. در نبردی موسوم به «لا پلاتا»، که به مدت 10 روز در ماه جولای 1958 ادامه داشت، چریک ها موفق به شکست یک گردان 500 نفره شدند و 243 نفر را به اسارت گرفتند، در حالی تنها سه کشته دادند. با این حال، در 29 جولای 1958، سربازان باتیستا در نبرد «لا مرسدس» ضربه مهلکی به ارتش فقط 300 نفره کاسترو وارد کردند و آن را تحت محاصره مرگبار قرار دادند. کار کاسترو تقریبا تمام بود. در این شرایط، کاسترو تقاضای آتش بس کرد. باتیستا مرتکب یک اشتباه بزرگ شد که سرنوشت او را رقم زد و با آتش بس موافقت کرد. با آن که مذاکرات دو طرف به جایی نرسید، اما نیروهای کاسترو طی یک هفته مذاکره به تدریج از تله گریختند و دوباره در سییرا مائسترا پناه گرفتند. عملیات آفنسیوا این گونه به شکست انجامید. ادامه دارد....
یکشنبه ، ۱۸بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: رودآور]
[مشاهده در: www.roodavar.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها