محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830595604
عباس عبدی: شاید عصبانی بودم
واضح آرشیو وب فارسی:شما نیوز: روزنامه شرق: او را در میان اصلاح طلبان، جدی ترین و پیگیرترین منتقد هاشمی می دانند. خودش اما نقد را بزرگ ترین هدیه به هر سیاست مداری می داند و از توصیه بهمن ٧٨ و خرداد ٨٤ به هاشمی به عنوان گواه یاد می کند. سخنان هاشمی در آیین سالگرد بازگشت امام (ره) در انتقاد از ردصلاحیت حجت الاسلام سیدحسن خمینی، و واکنش عباس عبدی به آن، بار دیگر ماجرای کهنه را تازه کرد و او را در صدر خرده گیران به هاشمی جای داد. واکنش ها به نقد عبدی از هاشمی ما را واداشت به سراغش برویم. او این بار برخلاف گذشته می پذیرد که بخشی از انتقادش به هاشمی وارد نیست و برای نخستین بار از بخشی از مواضعش عقب می نشیند. باز بین شما و آقای هاشمی تلاقی پیش آمد. این مورد اخیر هیچ ربطی به گذشته ندارد. مدت هاست که در این قضیه سکوت کرده بودم با اینکه برخلاف سال های ٨٨ تا ٩١ در سه سال اخیر به مواضع ایشان انتقاد داشتم. این دفعه حس کردم که امکان سکوت نیست و سکوت برای کسی که این رفتار را مفید نمی داند بی شخصیتی محض است. دولت، برجام را با هزار زحمت به جایی رساند ولی همه می دانیم تا برجام داخلی رخ ندهد همه آنها روی هواست. برجام تمام شد و ایران همه هزینه هایش را داده است. آنچه مانده، تلاش برای کسب منافع برجام است که آن هم منوط به وحدت داخلی است. یک میلیون شغلی که آقای روحانی قول داده ایجاد کند، ٤٠ میلیارددلار پول می خواهد و چاره ای جز جذب سرمایه گذاری خارجی ندارد. هیچ آدم عاقلی با این سطح از تنش - که رئیس مجمعش چنین سخن می گوید- برای سرمایه گذاری نمی آید. اگر انتخابات ٩٢ موجب تحول شد، به این دلیل بود که این امید را ایجاد کرد که تغییری در داخل رخ می دهد. اگر این تغییرات عمیق نشود و در انتخابات به سرانجام نرسد معنی دار نیست. اولین نتیجه سخنان آقای هاشمی، خواسته یا ناخواسته نشانه رفتن این آرامش و وحدتی است که در انتخابات می تواند خودش را نشان بدهد. یعنی شما معتقدید که آقای هاشمی موقعیت سنجی نکرده است؟ نه تنها من، بلکه بسیاری از علاقه مندان هم این اعتقاد را دارند. از دولتی ها گرفته تا دوستانشان، از این مواضع تعجب کردند. من از شما می خواهم سؤال کنم. شما کجای این گفته را اشتباه می دانید. توضیح می دهم. به هرحال ردصلاحیت های گسترده ای برای مجلس انجام شده است و همین طور مسئله حسن آقا که بسیار کلیدی و مهم است که تأیید شود یا نشود. اما سؤال اساسی این است که چطور باید این ماجرا را حل کرد. ما انواع شیوه ها را داریم و می توانیم هم زمان به کار ببریم. اما هرکسی برای کاری ساخته شده است. برای نمونه کسی که در ساخت سیاسی است، وظیفه اصلی اش لابی و پیگیری کردن است و شما به عنوان روزنامه نگار بخش آگاهی بخشی را برعهده می گیرید. هرکس باید با توجه به جایگاهش ایفای نقش کند. گفته می شود آقای هاشمی لابی های خودش را انجام داده بود و بعد از اینکه گویا به یک نوع ناامیدی رسیده بود چنین واکنشی از خود نشان داد. اصلا. اتفاقا عکس آن است. وقتی من این صحبت را شنیدم، مثل دیگران تعجب کردم که وقتی حسن آقا که با اصرار دوستدارانش رفته و اعتراض کرده و لابی هایی هم در حال انجام است، این صحبت می تواند روند را با اشکال مواجه کند. حرف های من خبری است نه تحلیلی. به علاوه سؤال اساسی این است که وقتی حسن آقا می خواهد تأییدصلاحیت شود، صحبت های ما دو وجه باید داشته باشد یا ناظر بر کمک کردن به تأییدصلاحیت باشد یا ناظر بر تحمیل هزینه در صورت تأییدنشدن. صحبت آقای هاشمی - فارغ از مفادش – به هیچ وجه ناظر بر کمک کردن به تأییدصلاحیت نبود. ناظر بر تحمیل هزینه بود. این کار- بدون لحاظ محتوا- فقط باید بعد از ردصلاحیت صورت می گرفت نه قبل از نهایی شدن نتیجه بررسی صلاحیت ها. این به این معنی نیست که ایشان قطعا تأییدصلاحیت نمی شود، اتفاقا امید داریم که حتما تأیید شوند اما هر اتفاقی بیفتد این صحبت ها اثر منفی داشت. برای همین همه تعجب کردند. این چه کمکی می کرد؟ حسن آقا اصلا نمی خواست اعتراض کند اما اصرار کردند و ایشان اعتراض کرد. وقتی این کار انجام شد، این صحبت اصلا کمکی به او نمی کند. صحبت آقای هاشمی می توانست بعد از نهایی شدن حکم شورای نگهبان برای تحمیل هزینه آن هم نه با این محتوا باشد. این محتوا، محتوایی مدرن و قابل قبول نیست. اصلاح طلبان نمی توانند از این محتوا دفاع کنند و احتمال می دهم که حسن آقا نیز درخواستی برای رعایت صلاحیت به واسطه انتساب خانوادگی ندارند. فقط یک جمله اش محتوای غیرمدرن دارد و آن اینکه سیدحسن را اشبه به امام خمینی توصیف می کند. در اینکه ایشان اشبه است نیز شکی نیست. مسئله ارجاع تأییدصلاحیت علمی به این موضوع است یا فهمی که از آن برداشت می شود. اگر بخواهیم این را هم بگوییم این طور است که اول روی اصالت و صلاحیت های اکتسابی اش حرف می زنیم. اما وقتی پایگاه انتسابی را مطرح می کنیم که فضیلتی است و قابل دفاع هم است اما نباید این تلقی را ایجاد کرد که برتر از پایگاه اکتسابی فرد است. نظام مدرن نظامی است که ارزش پایگاه های انتسابی در آن در حال کم شدن است. آیا از آقای هاشمی این انتظار بوده یا هست که نگاه صددرصد مدرن به حوزه سیاست داشته باشد؟ قاعدتا چنین انتظاری درست نیست. نه من این انتظار را ندارم اما آخر مطلبم گفته ام که اصلاح طلبان نمی توانند در این متن، کار را به جلو ببرند اما نقدم به صحبت آقای هاشمی این است که این حرف نگاه آنها را که مدعی هستند حسن آقا صلاحیت ندارد و می خواهند به واسطه پایگاه انتسابی اش او را جلو ببرند تشدید کرد. این بازی با منطق آنها بود. اگر آقای هاشمی از پایگاه اکتسابی حسن آقا دفاع می کرد و بعد پایگاه انتسابی ایشان را به عنوان مکمل سند می آورد بهتر بود. جناح مقابل استناد می کند به همین نکته که اتفاقا امام مخالف این نگاه بوده است. می شد ١٠ دلیل بیاورند و این را هم به عنوان یک شاهد یا مکمل اضافه کنند؛ اما برداشتی که در عموم هم وجود داشت این بود که یعنی چه ما به خانواده امام بدهکاریم؟ آیا این بدهکاری را باید در تأیید یا ردصلاحیت علمی تسویه کنیم؟ این ادعای جناح مقابل است نه مردم. باشد. آقای هاشمی می توانست به این ماجرا اشاره کند که احمدآقا بدون امتحان برای خبرگان تأیید شد. ایشان به لحاظ علمی در مقایسه با احمدآقا درجه بالاتری دارند؛ چون احمدآقا بیشتر درگیر کارهای اجرائی بود؛ اما حسن آقا اصلا کارش این است و سال هاست که کلاس و شاگرد دارد پس امکان تأیید صلاحیتش بیشتر بود. بنابراین بدهکاری هم قطعا باید رعایت شود؛ اما در موضع تأیید صلاحیت علمی، باید با منطق خود آن طرف برخورد کرد که اتفاقا ایشان این صلاحیت را دارد. اینکه سیدحسن دارای درجه اجتهاد است بارها گفته شده. بسیاری از علما هم روی همین نکته تأکید کردند؛ ولی نتیجه نداد. مگر این نتیجه می دهد؟ مسئله این است که راه اساسی آن است و پایگاه انتسابی راه مکمل است. مگر قرار است از یک ایده درست فقط یک بار دفاع کنیم؟ باید بارها و بارها دفاع و پافشاری کرد. وقتی کنش سیاسی می شود واکنش هم سیاسی می شود. آقای هاشمی از منظر سیاسی با ماجرا برخورد کرد. چرا شما این طور به ماجرا نگاه نمی کنید؟ آقای هاشمی، آن استدلال های علمی را می توانست مجدد بگوید. طرح و بازگوکردن پایگاه انتسابی ایشان هم ایراد ندارد؛ اما نحوه طرحش مهم است. مگر ما یک بار حرف می زنیم؟ هر روز می توان حرف حق را تکرار کرد. مشکل دیگر هم همان لحن نسبت به شورای نگهبان بود. می توانست این طور نقد کند که حوزه علمیه سازوکاری برای تشخیص مجتهد و مرجع دارد. چطور می شود این سازوکار را کنار گذاشت و سازوکار دیگری ایجاد کرد؟ و باید توضیح می داد که چرا در گذشته این تغییر مسئولیت ایجاد شد. انتظاری که از آقای هاشمی داریم این است که فضا را تلطیف کند، نه اینکه شکاف تشدید شود. اگر یک فرد عادی این حرف را می زد مسئله خاصی نبود؛ اما جایگاه آقای هاشمی فرق دارد. مشکل اصلی این است که وقتی ایشان حرفی می زند که قریب به اتفاق علاقه مندان و حتی دولتی ها اصلا نمی فهمند که چرا این حرف زده شده؛ یعنی بار این حرف را متوجه شده اند؛ اما رابطه اش را با واقعیت صحنه سیاست نمی بینند؛ بلکه رابطه معکوس می بینند. من قصدم این نیست که کد مشخص از مواردی که اطلاع دارم به شما بدهم؛ اما مشکل اساسی به آن سخنان که نمی خواستم در آن یادداشت به آن بپردازم همین نکته است. هنگامی که فضای تقابل در داخل تشدید شود به حل مشکل ردصلاحیت ها کمکی نمی شود. ولی بسیاری از مردم برخلاف شما، تصور می کنند هاشمی می داند چه می کند و می دانسته چه باید بگوید. وقتی که این مطرح می شود؛ یعنی در واقع نمی فهمند هاشمی چه کار می کند؛ اما با توجه به جایگاه هاشمی، فکر می کنند او حتما برای انجام آن کارهای خود دلیلی پذیرفتنی داشته که آنها بی خبرند. این خیلی ساده است. اصلا ایراد من به سیاست جاری در ایران همین است. سیاست به کنش فردی که هیچ کسی نمی داند چه کار می کند تقلیل یافته است؛ اما من می فهمم. می دانید چطور؟ شما سال ٦٨ قدرت ایشان را ببینید و الان ببینید کجاست و پیش بینی کنید ادامه اش کجاست؟ من حاضر نیستم در مسیری سیاست ورزی کنم که جواب پرسش ها این است که کنشگر حتما می داند چه می کند. این یعنی ما نمی دانیم. کسی که رابطهنزدیکی با ایشان دارد و از آدم های مهم این مملکت بوده است هم می گوید من نمی فهمم، شاید ایشان اطلاعاتی دارد. این یعنی چه؟ یعنی سیاست پوچ است این وسط. یعنی مشکل شما با فردی بودن و شفاف نبودن کنش های سیاسی است؟ بله و عجیب تر اینکه در خارج هم این طور فکر می کنند. فکر می کنند ایشان حتما چیزی می داند و بعد حاضر نیستند فکر کنند مگر کدام کنش فردی ایشان را توانسته اند از این طریق بفهمند؛ البته من هم کاری به این ندارم که موفق بوده یا نبوده است. نکته همین است که این منطق سیاسی نیست. برگردیم به یادداشت شما و ایراداتی که به آن گرفته شد. برخی اعتقاد داشتند که این یادداشت در زمان مناسبی مطرح نشد و رگه هایی از نگاه و دشمنی شخصی در آن وجود داشت. سه ایراد کلیدی که به مطلب من می گیرند را می گویم. موافقان اصلا از یک زاویه دیگری موافق اند. حس می کنند وضعی ایجاد شده که باید شکسته شود و عموما یک قشر ٣٠ تا ٤٠ ساله عصبانی هستند که فکر می کنند این وضعیت مدام در حال توجیه است. خسته شده بودند از این توجیه و خیلی به جزئیات مطلب کاری نداشتند و از منطق دفاع ایشان هم عصبانی بودند که چرا باید از منطق پایگاه انتسابی دفاع کرد؛ اما مخالفان سه دلیل داشتند. من به دو دلیل پاسخ می دهم؛ اما یک اشکال را به یادداشت خود وارد می دانم و می پذیرم. می گویند جناح مقابل از نقد شما استفاده کرده است؛ درحالی که ما باید از یک منطق ثابت استفاده کنیم. این بنیاد اخلاق است. چیزی که برای دیگران می پسندی را برای خودت هم بپسند. این بنیاد و جوهر اخلاق سیاسی است. ولی آقای عبدی در سیاست ما با چیزهایی فراتر از اخلاق روبه رو هستیم. مسئله اساسی قدرت است و نقش تعیین کنندگی قدرت در روندها. نابرابری در قدرت باعث می شود کسی که قدرت را در دست دارد، از اخلاقی عمل کردن شما استفاده یا سوءاستفاده کند. فرقی نمی کند. به من می گویند نباید چیزی بگویی که دشمن از آن بهره برداری سیاسی کند. خب آن طرف هم همین را می گوید که شما نباید حرفی بزنی که رسانه های خارجی از آن سوءاستفاده کنند؛ اما ما می گوییم ما چه کار داریم که او استفاده می کند یا نه. اگر فسادی در مملکت هست، من اگر نگویم، فساد تقویت می شود پس به علت این که او استفاده نکند من سکوت کنم؟ مگر خود غربی ها به خاطر این که ما استفاده بکنیم یا نکنیم مسائل خود را مسکوت می گذارند؟ آنها می گویند ما باید خودمان را درست کنیم به برداشت دیگران اهمیت اصلی نمی دهند. شما می دانید که این یک یادداشت کوتاه بود اما واکنش های گسترده داشت. بدترین چیز برای یک زمین خشک، باران است چون فوری تبدیل به سیل می شود اما زمینی که هر روز باران می بیند نه. وضعیتمان را این طور کرده ایم. از بس ملاحظه دیگری و زمان و مکان را کرده ایم، وقتی هم یک نقد مطرح می شود همه چیز به هم می ریزد. درحالی که این غلط است. اگر بشود حرف زد کم کم طرف مقابل هم اصلاح می شود. من خبر قطعی دارم که انواع و اقسام انتقادات به بزرگان می شود اما بی اثر است اما تا در عرصه عمومی مطرح می شود همه چیز به هم می ریزد. شما منطق سوءاستفاده رقیب یا طرف مقابل را نمی پذیرید اما منطق زمان را چطور؟ اگر همان روز گفته نمی شد، فردای روزگار یک قران هم نمی ارزید. مثالش را می زنم؛ امروز شما برو راجع به شورای شهر و معرفی آقای محسن هاشمی برای پست شهرداری تهران مطلب بنویس. چقدر می ارزد؟ اما اگر همان زمان یادداشتی نوشته بودی اثر داشت یا نداشت؟ این مواضع، مواضعی نیست که صرفا مبتنی بر حقیقت جویی و حقیقت یابی باشد. مبتنی بر یک واقعیت و تأثیرگذاری زمانی و مکانی مشخص است. به هرحال بخشی از سیاست به مردم مربوط است و مردم باید متقاعد شوند. یادداشت شما این تداعی را ایجاد کرد که عباس عبدی به سیاق سال ٧٨ زیر یک خم هاشمی را گرفته و کل اصلاحات هم دارد با آن زمین می خورد. یک اجماع کلی وجود دارد که آن اتفاقی که سال ٧٨ علیه آقای هاشمی رخ داد، اشتباه بود. این تداعی کننده این بود که باز، بازی های آن سال تکرار می شود. کاملا درست می گویید و تنها راه شکستنش هم همین است. تنها راه کم هزینه شکستن آن ایده غلط همین است. یک راه آنکه بفهمیم آن ایده غلط بوده این است که تا آخر با ایشان برویم. اما اینکه دیگر سیاست نیست. اما مسئله اساسی این است که دست شما هم خیلی باز نیست که کاری کنید که هیچ عوارضی نداشته باشد. هر کاری کنید تبعاتی دارد. پرسش کلیدی این است اگر به این نتیجه رسیدید که این جریان به نفع شکل گیری یک برجام داخلی نیست آیا هزینه آن را می پذیری یا نه؟ اگر می خواستم نگویم باید سیاست را کنار بگذارم. من فکر می کنم شما بیشتر داشتید با طرف مقابل حرف می زدید. پالس می دادید که همه ما این طور فکر نمی کنیم. مسئله اصلی این است که خط مشی اصلاح طلبی این نیست. همه باید بدانند که برخی ها جزء این برنامه نیستند. من این را تأیید نمی کنم و فکر می کنم که نه دولت نه غالب اصلاح طلبان این رفتار را در جهت سیاست آرام سازی نمی دانند و اغلب کسانی هم که منتقد یادداشت بنده هستند نه از باب دفاع از آن رفتار است بلکه از باب این است که نباید آقای هاشمی را از دست داد. اینکه «وقتش» نیست چطور؟ بله این «وقت» که هیچ وقت نمی رسد. همیشه گویا وقت ویژه است. یعنی از کلیت آنچه نوشته اید دفاع می کنید. نه. انتقاد سومی که درباره این یادداشت گفته شده کاملا درست است و اگر این ضعف را نداشت اثرگذاری متن بیشتر بود و تبعاتش کمتر. آنجایی است که می گویند بنده نیت خوانی کرده ام. این انتقاد کاملا وارد است اما من چرا این کار را کرده ام. شاید عصبانی بوده ام. همچنان که دیگرانی هم که علیه من نوشتند عصبانی بودند. فرض من این بود که آقای هاشمی تصمیمی گرفته که می داند نتایجش چه است. نتایج این صحبت فقط تقویت ردصلاحیت حسن آقا است. اگر تأیید صلاحیت شد چه؟ حرفتان را پس می گیرید؟ گفتم حرف آقای هاشمی احتمال عدم احراز صلاحیت را تقویت کرد نه اینکه امکان احراز صلاحیت دیگر وجود ندارد. میزان این تقویت که می گویید قابل اندازه گیری و تحلیل نیست. ولی اگر هم باز رد شد من نمی خواهم تقصیر آقای هاشمی بگذارم. بسیار امیدوارم ایشان تأیید شود. به دلیل اینکه عوامل دیگری هم می تواند مؤثر باشد اما انتظارمان از یک عمل چیز دیگری است. هیچ کس نمی تواند با قاطعیت بگوید که این حرف ها علت رد یا تأیید صلاحیت بوده است. این حرف ها متغیر منفرد نیست و فقط در کنار دیگر متغیرها قابل اندازه گیری است. باید امیدوار باشیم که حسن آقا تأیید شود که عدم احراز صلاحیت به پای آقای هاشمی نوشته نشود. اما چون فرض من این بوده، بخش های دیگری را نوشتم که ای کاش نمی نوشتم چون اصل منطق من را زیر حاشیه برد. شما بر چه مبنایی نوشتید که ایشان دوست ندارد سیدحسن آقا تأیید صلاحیت شود؟ به خاطر همین. ولی قصدم نیت خوانی نبود بلکه ارزیابی عمل بود. فرضم این است که کنشگر به نتایج کار خود آگاهی دارد. آن بخش نیت خوانی تصور شد. مسئله این است که طرف مقابل از چند وقت قبل پالس های مشابهی می فرستاد و مدعی بود هاشمی راضی تر است که سیدحسن تأیید صلاحیت نشود. اتفاقا از منظر دیگر نگاه کنید. اگر طرف مقابل این را می گفته است؛ آیا آقای هاشمی نباید کیاست بیشتری به خرج می داد و این گزاره را تقویت نمی کرد؟ چرا از من سؤال می کنید. به خاطر منطبق شدن حرف شما با پالس های طرف مقابل این سؤال را پرسیدم. بنده در درجه اول کاری به آن طرف ندارم. می خواهم این را طرح کنم که اگر آن طرف چنین چیزی می گفته آیا عقلانیت سیاسی حکم نمی کند که ایشان به گونه ای رفتار کند که این ایده تقویت نشود؟
شنبه ، ۱۷بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شما نیوز]
[مشاهده در: www.shomanews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها