محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830287266
نیاز به تغییر فلسفه فوتبال در پساتحریم/حسرت ها کی به پایان می رسد
واضح آرشیو وب فارسی:رهیاب: با پایان یافتن تحریم ها امروز باید در مورد فوتبال هم تغییر فلسفه داشته باشیم و بدانیم که این رشته برای جامعه ضروری است و پتانسیل این را دارد که ژاوی را با پول بخش خصوصی به ایران آورد.به گزارش رهیاب: همین چند روز قبل بود که سلفی نکونام و ژاوی فضای مجازی و البته رسانه های کاغذی را پر کرد. این عکس روی جلد روزنامه ها رفت تا پس از او پورعلی گنجی نیز همین مسیر را برود. مکان این عکس اما بسیار مهم بود، این دو در قطر با ژاوی عکس گرفته بودند، نه در اسپانیا و در کنار ژاوی در لالیگا. البته پیش از این نکونام تا لالیگا رفته بود و سال های زیادی را آنجا سپری کرده بود اما به هر حال ژاوی در قطر بود، با مبلغ عجیب ۴۰ میلیون یورو. این عدد به ریال می شود چیزی حدود ۱۵۰ میلیارد تومان. عددی عجیب و غریب برای فوتبال ما. با این عدد می توان تقریبا نصف لیگ برتر را برای یک سال تمام چرخاند. عددی رویایی و غیر قابل اندازه گیری. با این وجود چه باید گفت؟ این عکس آیا رشک برانگیز نیست؟ رشک برانگیز نیست که یک تیم عربی بتواند ژاوی را نه در دوران بازنشستگی که در دوران اوجش به قطر ببرد و مردمانش را درگیر خود کند؟ آیا روزی خواهد رسید که فوتبال ما هم متمول باشد و این همه کاسه گدایی و چه کنم چه کنم نداشته باشد و بتواند چنین سورپرایزی برای مردم داشته باشد؟ پاسخ فعلا منفی است. تا روزی که این فوتبال از بیت المال ارتزاق می کند، همین دوزار پولی را که خرج می کند هم زیر تیغ است که چرا به فوتبالیست های برتر خودش هم یکی دو میلیارد تومانی پول داده است. در واقع اینجا فوتبال اسیر یک جور ترمز شدید است، ترمزی به نام قوانین، ترمزی به نام پول دولت و بیت المال وگرنه فوتبال در ایران تا حدود زیادی توان رسیدن به این نقاط را دارد اما باید فلسفه اش را برای رسیدن به این نقطه عوض کند. اولین فلسفه ای که باید عوض شود این است که فوتبال یک بازی و سرگرمی است، یک جور پول حرام کردن است، یک جور اصراف است. شاید در دوران تحریم چنین بود اما آیا نباید در دوران پساتحریم جور دیگری فکر کرد و به دلیل این ریخت و پاش های افسانه ای فکر کرد؟ فوتبال نه یک سرگرمی که یک صنعت است، فراموش نکنید که دولت های بسیاری هستند که میلیاردها هزینه می کنند تا مردمشان یک یا چند روز شاد در سال داشته باشند، فوتبال اما هم هیجان را بالا می برد و آدرنالین تولید می کند و هم می تواند خصوصی باشد. حضور ژاوی در قطر و آن عکس های سلفی برای ما بسیار می تواند تاثیرگذار باشد و الهام بخش. اولین تاثیر فوتبال بزرگ داشتن این است که جرم و تخلف و افسردگی کاهش می یابد، دومینش بالا رفتن راندمان کاری در پی بالا رفتن آدرنالین و امید به زندگی است و ... فوتبال می تواند استفاده از مواد مخدر را از کم کند، می تواند خانواده ها را به محیطی جذاب و پر هیجان و دوست داشتنی تبدیل کند اما با شکل کنونی، ژاوی که سهل است، همین بازیکنان خودمان هم در ایران نمی مانند و در اولین فرصتی که می توانند می روند، به روسیه، به قطر، به امارات، به تایلند و بنگلادش و ... برترین هایمان برای دیگران در دنیا رقص پا می زنند و هنر فوتبال را به نمایش در می آورند و این برای آینده خوب نیست. فلسفه فوتبال در ایران باید تغییر کند اگر می خواهیم روزی امثال ژاوی را در ایران ببینیم، باید حق پخش تلویزیونی را مصوب کنیم، باید قانون کپی رایت را به اجرا درآوریم، قانونی که اجازه نمی دهد، حسین قلی خان لباس باشگاه ها را، پرچم و کلاه باشگاه ها را تولید کند و بفروشد و پولش را به جیب بزند. باید فلسفه این موضوع کاملا عوض شود تا هواداران نپرسند باشگاه ها برای ما چه کرده اند بلکه از خود بپرسند ما برای باشگاه ها چه کرده ایم؟ آیا از فروشگاه باشگاه خرید کرده ایم؟ در رستوران باشگاه غذا خورده ایم؟ باید به دو تیم برتر و شاید سه تیم برتر از منظر هواداران دقت کنیم و توجه. پرسپولیس، استقلال و تراکتور و البته همه دیگرانی که هوادار دارند را لای پر قو بگذاریم و بهترین مدیران و بهترین امکانات مان را به آن ها بدهیم. باید نگاه مان به بالا باشد نه به پایین، هیات مدیره های این باشگاه ها نباید حیاط خلوت سیاسیون باشد، باید از آدم هایی باشند که هدفشان فوتبال است، نه اینکه هدفشان خودشان باشند. اگر همه این موارد انجام شد ده سال بعد شاید بتوان امثال ژاوی را هم به ایران آورد به شرط تغییر فلسفه. فراموش نکنید ایران و ایرانی بزرگ است و باید بزرگ فکر کند. نباید همینجا که هستیم بمانیم مخصوصا در فوتبال که یک جور نماد مدیریت در ابعاد بین المللی است و بعضا جنگی نرم است در منطقه و یا در ابعاد جهانی. دیدار ایران با آمریکا را به یاد بیاورید که چقدر به سود سیاست کشورمان تمام شد.
یکشنبه ، ۱۱بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: رهیاب]
[مشاهده در: www.rahyabnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 5]
-
گوناگون
پربازدیدترینها