تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1850099043
راهکارهایی برای نخبه شدن
واضح آرشیو وب فارسی:رسا نیوز: خبرگزاری رسا ـ آیت الله جوادی آملی درپیامی به تبیین راهکار نخبه شدن پرداخت و گفت: مهم ترین عنصر نخبه شدن آن است که انسان به جایی برسد که خدا او را انتخاب کند؛ آنها که منتخب الهی اند، نخبه راستین و واقعی اند. آنها کسانی اند که تمدّن خود را در تدین می دانند و تدین خود را در پیروی از قرآن و عترت یافتند و عمل کردند و عمل می کنند.به گزارش سرویس پیشخوان خبرگزاری رسا ، پیام گفتاری حضرت آیت الله جوادی آملی به ششمین همایش ملّی نخبگان جوان به تبیین راهکار نخبه شدن پرداخت. متن این پیام بدین شرح است: قم مهمترین عنصر نخبه شدن آن است که انسان به جائی برسد که خدا او را انتخاب کند. آنها که منتخب الهی اند؛ نخبة راستین و واقعی اند. آنها کسانی اند که تمدّن خود را در تدیّن می دانند و تدیّن خود را در پیروی از قرآن و عترت یافتند و عمل کردند و عمل می کنند . برگزیده شدن انسان در دنیا، وابسته به حیات موحدانه او ما اگر موحدانه به سر ببریم، همان خدایِ واحدِ احد ما را به عنوان ( نخبه ) انتخاب می کند و برمی گزیند. هر که را خدای سبحان انتخاب کرد، جهان بشریت و جهان طبیعت او را نخبه می داند؛ زیرا صدر و ساقة جهان مأموران الهی اند: لِلّهِ جُنُودُ السَّماواتِ وَ الاَرض(1). منتظرند ببینند چه شیئی را، یا چه شخصی را خدای سبحان بر می گزیند که آنها هم همراه این گزینش الهی او را برگزینند. اگر زندگی ما موحدانه بود، خدا ما را انتخاب می کند؛ نشان زندگی موحدانه آن است که ما کلّ نظام را مخلوق او و مَربوب او بدانیم و همة شئون خود را مخلوق و مربوب او بدانیم، و ارادة خود را در راستای ارادة الهی تنظیم بکنیم و زبان حال و مَقال و استعداد ما این باشد: اِنَّ صَلاتِی وَ نُسُکِی وَ مَحیایَ وَ مَماتِی لِلّهِ رَبِّ العالَمین(2). اخلاق و فرهنگ نخبگی را در سایة توحید بدانیم؛ اگر چنانچه اخلاق و فرهنگ نخبگی را در سایة توحید دانستیم، نه از تلاش و کوشش غفلت می کنیم، نه بیراهه می رویم، نه راه کسی را می بندیم . شرک مرموز در اکثر افراد با ایمان و ضرورت اصلاح آن به عنوان نمونه برای اینکه قرآن و توحید در صدر و ساقة زندگی ما حضور و ظهور داشته باشد؛ ما باید گفتارمان، رفتارمان، نوشتارمان را بیازمائیم و اصلاح کنیم. ما معمولاً غیر خدا را به جای خدا می نشانیم (معاذ الله)؛ اینکه در قرآن فرمود: وَ مَا یُؤمِنُ اَکثَرُهُمْ بِاللهِ اِلّا وَ هُمْ مُشرِکُون (3)، یعنی اکثر افراد با ایمان از شرک مرموز و مستور رنج می برند و دچار شرکند؛ برای همین جهت است که ما گرچه در بخشی از امور نام و یاد خدا را مطرح می کنیم، ولی در بخش دیگر زندگی خدا را فراموش می کنیم. مثلاً اگر یک ظرف میوه ای از یک باغبانی به ما برسد، ما این دو مطلب را می پرسیم؛ می پرسیم: این چیست، می گویند: میوه است. می گوئیم: کی داد؟ می گویند: فلان باغبان. دربارة لباس و کتاب و سایر لوازم زیست هم به شرح ایضاً، همین دو سؤال را می کنیم که این چیست و کی داد . در حالی که یک موحد از سه مطلب سئوال می کند و سخن به میان می آورد، می گوید: این ظرف چیست؟ می گویند: ظرف میوه است. می گوید: کی آورد؟ می گویند: فلان باغبان. می گوید: کی داد؟ می شنود خدا. چه در پارچه و لباس و امثال آن باشد، چه در میوه و سایر مواد غذائی باشد. هرگز آورنده را دهنده تلقّی نمی کند؛ غیر خدا هر که هست آورنده است، آنکه رازق است خداست . در مسائل تعلیمی هم همین طور است؛ می گوئیم: این چه مطلبی است؟ می گویند: طبیعی یا ریاضی یا فلسفی ـ کلامی یا عرفانی و مانند آن. می گوئیم: از کجا آموختی؟ می گویند: در مکتب فلان استاد؛ این صحیح نیست. باید بپرسیم: کی وسیلة گفتن و نوشتن بود. می گویند: فلان استاد، فلان نویسنده. کی آموخت، کی یاد داد؟ خدا؛ چون:عَلَّمَ الاِنسانَ مَا لَمْ یَعلَم(4). بر اساس مَا بِکُمْ مِنْ نِعمَهٍ فَمِنَ الله(5)؛ نعمت، چه نعمت علم، چه نعمت عمل صالح، چه نعمت های طبیعی یا فرا طبیعی؛ این مخلوق و مربوب خدای سبحان است . ما اگر موحدانه سخن گفتیم و سیره و سنّت و سریرت خویش را موحدانه تنظیم کردیم، راه انتخاب باز است؛ یعنی خدا از این به بعد چنین افرادی را منتخب خود قرار می دهد، اینها «نخبگان الهی»اند. اخلاقشان موحدانه است؛ درخدماتی که به جامعه ارائه می کنند، نه خود را می بینند، نه دیگری را؛ نه از مدح و نه از قَدح توقّعی دارند، نه گرفتار اینند که منعی را به غیر خدا اِسناد بدهند، نه مبتلای آنند که منعی را به غیر خدا وابسته بدانند. آن بخشش و مدح را الهی می دانند، این منع و تنگنا قرار دادن را آزمون الهی می دانند؛ یک موحد اینچنین فکر می کند . لزوم پرهیز از نشان دادن ضعف در برابر بیگانگان جامعه ای، جوان هایی، افرادی که بخواهند وارد حوزة نخبگی بشوند؛ گذشته از اینکه می کوشند باری برای کسی نباشند، تلاش و کوشش می کنند که کسی هم باری بر دوش اینها نگذارد: وَ لْیَجِدُوا فِیکُمْ غِلظَهً(6). در عین حال که مؤمن دارای قلب رئوف و مهربان است؛ در این کریمه، این آیة مبارک به همة ما فرمود: طوری زندگی کنید که بیگانه در شما طمع نکند، احساس ستبری بکند. نفرمود نسبت به دیگران خشن باشید، ولی فرمود: دیگران در شما ضعفی احساس نکنند؛ این امر غایب است. نفرمود: اُغلُظُوا عَلَیهِم، فرمود: وَ لْیَجِدُوا فِیکُمْ غِلظَه. یک وقت صحنه، صحنة نبرد است؛ آنجا وجود مبارک پیامبر(ص) مأمور می شود بر اساس یا اَیُّهَا النَّبِی جاهِدِ الکُفّارَ وَ المُنافِقینَ وَ اغْلُظْ عَلَیهِم(7) رفتار کند. یک وقت سخن ازصحنة نبرد و جنگ نیست، فرمود: وَ لْیَجِدُوا فِیکُمْ غِلظَه ً ، یعنی دشمن ها دربارة شما احساس ستبری بکنند. طوری زندگی کنید که نه از راه جهل نفوذپذیر باشید، نه از راه جهالت؛ نه مشکل علمی ای داشته باشید که در اثر جهل علمی، غیر، نفوذ کند، نه مشکل عملی داشته باشید تا در اثر جهالت، بیگانه نفوذ کند. آنگاه فرهنگ نخبگی شما در تدیّن شماست و تمدّن شما هم عین تدیّن شما خواهد بود . آباد کردن کلّ زمین با فرهنگ دینی محصول کار نخبگان موحد ممکن است برخی ها از عقلانیت و مُدرن بودن و پست مُدرن بودن و از این حرف ها سخن به میان بیاورند؛ ولی وقتی اینها را بررسی می کنید، می بینید چون معرفت شناسی اینها از حوزة حس و تجربه بیرون نمی آید، از فرا تجربة حسّی سخنی نمی توانند بگویند؛ در حالی که انسانیّت انسان به همان فرا طبیعی بودن اوست. او وقتی نخبه است که از مواهب الهی صحیح بهره برداری کند و سعی کند بار دیگران را هم از دوش دیگران بردارد و سعی کند که کلّ زمین را با فرهنگ دینی آباد کند. چنین جوانی هم زندگی سعادتمندانة خود را تأمین کرده است، هم زندگی سعادتمندانة دیگران را. نخبه تنها آن نیست که گلیم خود از آب به در می برد، بلکه نخبه آن است که دست عدّة زیادی را می گیرد و از هر خطری می رهاند . دین به ما فرمود: اگر جایی آ تش گرفته، انسان آتش را خاموش کند؛ یا طغیان آب و آبگرفتگی، سلامت یک کسی را یا جامعه ای را تهدید می کند، جلوی آبگرفتگی را بگیرد؛ چنین انسانی سعادتمند است و اهل بهشت: مَنْ رَدَّ عَنْ قُومٍ عادِیَهَ مآءٍ اُو نارْ وَجَبَتْ لَهُ الجَنَّه(8). این دستور دینی که اگر کسی جلوی آتش را گرفت، جلوی آب را گرفت، نگذاشت این آتش و آب باعث ویرانی و خرابی یک جامعه بشود اهل سعادت است؛ اگر کسی جلوی آتش فتنه را گرفت، جلوی آتش اختلاف را گرفت، جلوی آتش گمراهی، اِضلال و اغوا را گرفت، نگذاشت جوانها آلوده بشوند؛ یقیناً اهل سعادت است. اگر کسی جلوی طغیان و طوفان اختلاف و فتنه را گرفت، جلوی طوفان و اختلاف جهل علمی و جهالت عملی را گرفت؛ یقیناً اهل سعادت است. پس «نخبه» آن است که موحدانه به سر ببرد، تا خدا او را به جلال و جمال انتخاب بکند و جمیع اشیاء از خدا پیروی کنند . ضرورت اخلاص محض برای رضای خدا در انجام اعمال صالح مطلب اساسی دیگر آن است که اگر کسی خواست به قصد نخبه شدن با طهارت زندگی کند، با عبادت زندگی کند؛ شاید موفق نشود، زیرا این مانع (اخلاص) است. «اخلاص» آن است که انسان کار را برای نخبه شدن، برای اینکه پیش خدا منتخب بشود انجام ندهد؛ کار را برای تأمین رضای او انجام بدهد. چون خدا این کار را دوست دارد و دستور داد؛ انسان انجام بدهد. امّا اگر کاری را برای اینکه چون خدا به این کار علاقمند است انجام نداد، بلکه کار را انجام داد تا نخبه بشود؛ این معلوم می شود اخلاصی در کار نیست! اخلاص آن است که انسان چیزی برای غیر خدا انجام ندهد. اگر کسی غرضش این است که نخبه بشود، مورد انتخاب قرار بگیرد؛ این شخص عملش با اخلاص نیست! بنابراین ما، هم باید بدانیم که نخبه شدن چیست و هم راه تحصیل این نخبه شدن را در اخلاص بدانیم./998/102/ب3 منبع: روزنامه کیهان
یکشنبه ، ۱۱بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: رسا نیوز]
[مشاهده در: www.rasanews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 4]
-
گوناگون
پربازدیدترینها