واضح آرشیو وب فارسی:55 آنلاین: چند سال است که دولت بودجه تئاتر را قطع کرده است. در گذشته که بودجه مناسبی به تئاتر تخصیص می دادند، هنرمندان مطرح و حرفه ای کشور فعالیت می کردند و در عین حال فرصت و بستر برای حضور گروه های تئاتر خارجی فراهم بود و در طول سال مخاطبان تئاتر چندین و چند بار شاهد اجرای نمایش گروه های کشورهای دیگر بودند. همین شرایط در جشنواره تئاتر فجر هم رخ می دهد.55آنلاین: چند سال است که دولت بودجه تئاتر را قطع کرده است. در گذشته که بودجه مناسبی به تئاتر تخصیص می دادند، هنرمندان مطرح و حرفه ای کشور فعالیت می کردند و در عین حال فرصت و بستر برای حضور گروه های تئاتر خارجی فراهم بود و در طول سال مخاطبان تئاتر چندین و چند بار شاهد اجرای نمایش گروه های کشورهای دیگر بودند. همین شرایط در جشنواره تئاتر فجر هم رخ می دهد. زمانی که جشنواره بودجه کافی ندارد، نمی تواند از گروه های خارجی برای اجرای تئاتر در جشنواره دعوت کند، در حالی که جشنواره محلی برای داد و ستد فرهنگی فرامرزی است و زمانی که این ارتباط به دلیل کمبود بودجه قطع می شود، کیفیت کلی جشنواره دچار آسیب می شود. در عین حال زمانی که مسئولان جشنواره براساس بودجه، برنامه ریزی می کنند که به هر گروه تئاتر حدود شش میلیون تومان پول بدهند، چگونه یک گروه حرفه ای با این پول که حتی هزینه دکور نمایش را هم نمی تواند تحت پوشش قرار دهد، کار کنند؟ بنابراین جشنواره به محلی برای کسب تجربه برای گروه های غیرحرفه ای تبدیل می شود و همین امر منجر به افت کیفی این فستیوال می شود. بنده زمانی که پس از اتمام تحصیلات مرتبط با تئاتر در آمریکا به کشور بازگشتم، با اینکه سابقه فعالیت در گروه های تئاتری را داشتم، ابتدا مدتی طول کشید تا بتوانم یک نمایش را به روی صحنه ببرم. حدود پنج سال طول کشید تا پس از کسب تجربه توانستم یک نمایش در تالار وحدت به روی صحنه ببرم، زیرا در آن دوران برای حضور در عرصه تئاتر، باید سلسله مراتب را طی می کردید و پس از کسب تجربه و اجرای نمایش در سالن های کوچک، وارد سالن های بزرگ می شدید. در آن زمان سالن تئاتر نسبت به تعداد هنرمندان به اندازه بود اما امروز که تعداد هنرمندان بسیار زیاد شده است و سالانه تعداد زیادی دانشجوی هنر از دانشگاه ها فارغ التحصیل می شوند، فضایی برای فعالیت آنها وجود ندارد، جز چند سالن قدیمی که اغلب آنها فرسوده شده و حتی اجرای نمایش در آنها خطرناک است و چند سالن کوچک خصوصی که اصلا گنجایش و ظرفیت های فنی و کیفی لازم را برای اجرای تئاتر ندارند، فضای مناسبی برای فعالیت وجود ندارد. موضوع دیگری که به تئاتر کشور آسیب رسانده است، بحث سالن فروشی و اصطلاحا اجاره سالن تئاتر است. در چنین شرایطی کارگردان باید به دنبال اسپانسر باشد تا بتواند از پس هزینه ها بربیاید، اما واقعا این درست است که بنده به عنوان یک کارگردان تئاتر به دنبال اسپانسر بروم؟ آن وقت چگونه روی کیفیت کار نمایشم می توانم وقت و انرژی بگذارم؟ با این وجود بنده مانند برخی از هنرمندان به این باور نرسیده ام که اصلاح این شرایط غیرممکن است، بلکه امید دارم که وزارت ارشاد به عنوان متولی اصلی امور فرهنگی کشور بتواند ما را از این بلبشو نجات دهد. یکی از راه ها این است که دولت از مجلس بودجه مناسبی برای تئاتر بگیرد تا گروه های حرفه ای بتوانند فعالیت داشته باشند. همچنین با احداث چند سالن با کیفیت و بازسازی سالن های قدیمی، فضا و امکانات کافی در اختیار هنرمندان قرار دهند؛ همان شرایطی که در زمان مدیریت آقای پاکدل در تئاتر حاکم بود و به عنوان مثال بنده توانستم حدود 22 نمایش روی صحنه ببرم و شرایط بهتر از امروز بود. امسال شاهد حضور افراد کاربلدی مانند آقای اسدی در جشنواره تئاتر فجر هستیم و حداقل ایشان توانسته نحوه دعوت از مهمانان را به درستی مدیریت کند و جشنواره منظم برگزار شده است. فضای کار به افراد کاربلدی مانند ایشان که در کشورمان کم نیستند بیشتر بدهیم و سعی کنیم با حمایت های مادی و معنوی از آنان، شرایط کنونی را اصلاح کنیم. منبع: آرمان
شنبه ، ۱۰بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: 55 آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]