محبوبترینها
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان میشوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستورانها و کافهها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیههای کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1824945350
اصلاح طلبان و استراتژی سماجت
واضح آرشیو وب فارسی:سکو نیوز: (اصلاح طلبان و استراتژی سماجت)عنوان سرمقاله امروز روزنامه شرق به قلم(احمد غلامی)است که در آن می خوانید: اصلاح طلبان با استراتژی «حضور» وارد عرصه رقابت انتخابات شده اند. رقابتی که در آن جز همان «حضور» یا سماجت کار دیگری از دستشان برنمی آید. تاکتیک «حضور»، یعنی ماندن در وضعیت و تلاش برای خلق اراده جمعی با وجود همه محدودیت ها، بهره بردن از امکانات موجود و کشف فضاهای جدید که در آن صدایشان شنیده شود و مطالباتشان محقق گردد؛ در واقع هنوز اصلاح طلبان با تکنیک عملگرایی و پافشاری بر «حضور» در درون گفتمان رایج، رؤیای اصلاح مشروع و نظام مند را در سر می پرورانند. تاکنون در اظهارات تندترین اصلاح طلبان نیز گفته ای درباره خروج شنیده نشده، چه آنکه آنها بیشتر در پی وفاداری به آرمان های انقلاب هستند. رویدادی که در سال ٥٧ شکل گرفت و در به قدرت رسیدن نسل اول اصلاح طلبان تأثیر بسزایی داشت. اکثر اصلاح طلبان یا در انقلاب «حضور» داشته اند یا با واسطه ای به مؤثرترین چهره های انقلاب پیوند خورده اند. نزدیکی آنها به هاشمی رفسنجانی با تمام اختلافات از همین جا سرچشمه می گیرد. درواقع آنچه آنها را به هم متصل می کند، رؤیای مشترک، و وفاداری به این رؤیاست. حتی این وفاداری به خاستگاه، از ملایم ترین و محافظه کارترین چهره های اصلاح طلب نیز گاه چهره ای رادیکال می سازد. شاید به همین دلیل است که نهادهای سنتی نسبت به آنها، هم سخت باور و هم دیرباورند و ترجیح می دهند با آنها آشنای غریبه باشند یا به قولی نسخه دوری و دوستی را برایشان تجویز می کنند. نسخه ای که اصلاح طلبان تا به حال به آن تن نداده اند. در این میان، حزب مؤتلفه اسلامی نقطه مقابل اصلاح طلبان است. اکثر نامزدهایش در انتخابات تأیید می شوند و مورد احترام و تکریم هستند. سران مؤتلفه بی تردید در رویداد ٥٧ سهم و نقشی اساسی داشته اند. اغراق نیست اگر بگوییم حزب مؤتلفه تباری انقلابی دارد. اما آنها که در این ویژگی با اصلاح طلبان مشترک اند، برخلاف آنها مورد اعتماد نهادهای سنتی هستند. اگر سنتی بودن یکی از دلایل «حضور» آنها در قدرت باشد، قناعت در سهم خواهی از قدرت، دلیل دیگر آن است. جالب است که نقطه مشترک حزب مؤتلفه با اصلاح طلبان نکته جدی اختلاف شان نیز هست: «وفاداری به رویداد ٥٧». اما این تفاوت چگونه روی داده که از این موضوع مشترک دو موقعیت متفاوت زاده شده است. حزب مؤتلفه وفادارای اش را به انقلاب در پاسداشت از آن نشان می دهد. آن را بزرگ و گرامی می دارد و از آن خاستگاه، خاستگاهی اسطوره ای می سازد. اما اصلاح طلبان تلاش می کنند به وضعیت و ماندن در وضعیت ٥٧ وفاداری نشان بدهند: «وضعیتی توأمان با اصلاح و تغییر». به بیان دیگر اصلاح طلبان انقلاب را به شکل «حضور» رمزگذاری کرده اند؛ اما رمزگذاریِ مؤتلفه به صورت «ظهور» بوده است. یعنی اصلاح طلبان برحسب استراتژی «حضور»، با بیان متفاوت و آرمانی در صحنه سیاست پدیدار می شوند و مؤتلفه برمبنای استراتژی «ظهور»، نخست مرئی می شوند و سپس در بیان هایی متناسب، خود را ابراز می کنند. این استراتژی، اصلاح طلبان را وامی دارد نگاه انتقادی به خود و گذشته شان داشته باشند؛ همان برخوردی که طیف های سیاسی سنتی را هراسان می کند. اگر از چشم انداز این طیف ها به اصلا ح طلبان نگاه کنیم می توان به آنها حق داد که اصلاح طلبان را سیاسیون مزاحمی بدانند. این نگاه، نگاهی کلی گرایانه به سیاست است. در صورتی که اجزای سیاست است که سیاست را می سازد. این اجزا گاه منفعت طلبانه و قدرت طلبانه است، و اصلاح طلبان نیز از این قاعده مستثنی نیستند. اما آنچه اینک آنها را از این خصیصه مبری کرده، برخورد سلبی رقیب و پافشاری آنها در مقابل تغییر و اصلاح است. بعد از رد صلاحیت اصلاح طلبان شرایط حساسی برای آنها رقم خورده است. تعیین ترکیب فهرست و چگونگی «حضور»شان جدی تر از سابق شده و سنت گرایان بدشان نمی آید آنها از دور رقابت ها کنار بروند و به نوعی با صندوق های انتخابات قهر کنند. اما در هیچ دوره ای و در هر شرایطی آنها دست به این کار نزده اند. پافشاری بر ماندن را اصلاح طلبان نه تنها نوعی کنش سیاسی می دانند؛ بلکه ماندن را حق مسلم خود فرض می کنند و خود را بیش از پیش وابسته به آرمان های انقلاب و بنیان گذار آن می دانند. البته از سوی دیگر همین پافشاری همواره این انتقاد را متوجه شان کرده که نمی توانند از قدرت دل بکنند. باید جای اصلاح طلبان بود تا معنای استراتژی «حضور» را برای اصلاح درک کرد. ناگفته پیداست که همه اصلاح طلبان این گونه نمی اندیشند، برخی از آنها سودای منفعت و قدرت در سر دارند و همین دوگانگی و نگاهِ از بیرون به اصلاح طلبان، کارشان را سخت تر کرده است.
شنبه ، ۱۰بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سکو نیوز]
[مشاهده در: www.neconews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها