واضح آرشیو وب فارسی:عصر پیشرفت: در خیابان سی تیر (خیابان «قوام السلطنه» سابق) انواع اقلیت های مذهبی مانند زرتشتیان، کلیمیان و ارامنه در کنار مسلمانان زندگی می کنند و هر کدام مکان های مذهبی مخصوص به خود را دارند. علاوه بر آن مکان هایی مثل مدارس و مکان های کسب و کار این اقلیت ها بر جاذبه این خیابان می افزاید. یکی از مکان های پربازدید این خیابان، خانه قوام السلطنه یا همان موزه آبگینه تهران است. با کجارو همراه باشید تا بیشتر با این موزه آشنا شوید. به گزارش [عصر پیشرفت] محله سی تیر تنها یک محله معمولی از آدم ها، مغازه ها و کوچه ها نیست، بلکه شاید از همان ابتدا محله ای جذاب و دیدنی هم برای اهالی تهران و هم برای توریست هایی باشد که برای دیدن موزه ها، سفارتخانه ها یا دیدن کافه ها و رستوران های قدیمی، راهشان به خیابان سی تیر رسیده است. اما اینجا مهم تر از همه ی دیدنی ها، مردمانی هستند که از سادگی ظاهر و رفتارهای مودب و صادقانه شان به راحتی می توان تشخیص داد که تنها به این محله تعلق دارند؛ مردمانی که با مذاهب و عقاید مختلف و مجموعه ای از مراکز مذهبی متعلق به خود که همه در یک آدرس مشترک و یک خیابان جمع شده اند. خانه قوام امروز به نام موزه آبگینه شناخته می شود. عمارت اصلی این خانه در باغی به مساحت ۷۰۰۰ مترمربع و در حدود سال ۱۲۹۹ شمسی، مقارن با انقراض حکومت قاجاریه و روی کار آمدن پهلوی اول، به دستور احمد قوام ساخته شد و منزل مسکونی او بود. این بنا در سال ۱۳۳۱ به سفارت مصر واگذار شد و نهایتا در سال ۱۳۵۶ جهت برپایی موزه شیشه و سرامیک ایران بازسازی گردید. ناگفته نماند که خانه های دیگری در تهران و برخی شهرستان ها به نام خانه قوام وجود دارد که اغلب آنها به سبب ویژگی ها و ظرافت های معماری شان بازسازی و احیاء شده اند. ساختمان سازمان انتقال خون ایران واقع در خیابان وصال تهران از آن جمله است. این دو پروژه نمونه های خوبی از احیاء آثار تاریخی هستند و به خوبی براین نکته صحه می گذارند که رمز بقای یک بنای تاریخی، فعال بودن و دمیدن روح در آن است. به یاد داریم که در سال ۱۳۷۷ ساختمان ارزشمندی در خیابان ناصرخسرو به دلیل اینکه به عنوان انبار استفاده می شد، در یک آتش سوزی مهیب ویران شد. خانه قوام در همین سال در فهرست آثار ملی میراث فرهنگی ایران قرار گرفت. احمد قوام از این خانه برای پذیرایی از میهمانان خارجی استفاده می کرد و محل نگهداری هدایا و سوغاتی های اهدایی خارجیان نیز بود. سبک معماری مجموعه از نوع التقاطی خاص دوره خود است و از دو ساختمان اصلی درونی و بیرونی تشکیل شده است. این دو ساختمان دارای پلان های نسبتا مشابهی هستند و با فاصله کمی از یکدیگر ساخته شده اند. ساختمان درونی تزئینات کمتری دارد و کمتر از ساختمان اصلی که در محور اصلی قرار گرفته، مورد توجه است. این ساختمان دو طبقه مجموعا ۹ اتاق دارد و به آکادمی نوبهار نیز مشهور است. آب نمای این ساختمان یکی از زیباترین کاشی کاری های قاجاری را دارد. هر یک از دو ساختمان مجموعا هزار مترمربع (در دو طبقه و یک زیرزمین) وسعت دارند و طبقه همکف آن ها حدود یک و نیم متر از سطح زمین بالاتر است. ساختمان اصلی به منظور ایجاد موزه شیشه و سرامیک ایران درنظر گرفته شد و هانس هولین، معمار سرشناس اتریشی در سال ۱۹۷۷ به منظور ارائه طرح بازسازی انتخاب شد. وی معماری آوانکارد و از منتقدان مدرنیسم است و امروز نیز در سن ۷۳ سالگی جزو معماران تراز اول دنیا است. شاید در وصف کار حرفه ای او همین بس باشد که فرانک گری (معمارآمریکایی تبار معاصر)گفته است: من در طراحی ساختمان هایم بسیار تحت تاثیر هانس هولین هستم، به ویژه طرح او برای موزه هنرهای معاصرمونشن گلادباخ. فروشگاه جواهر ، وین ، اتریش بررسی موزه آبگینه از جهت وفاداری طراح اتریشی به ارزش های بومی ایران به عنوان یک رویکرد پست مدرنیستی دارای اهمیت است. عناصرجدید داخلی با حفظ هویت درونی بنا طراحی شده اند. نورپردازی و تاسیسات تهویه مطبوع نیز در نهایت سازگاری هستند. برای حفظ هویت بیرونی بنا و در عین حال ایجاد شرایط مناسب داخل گالری ها، از دولایه پنجره استفاده شده است. دیوارهای دارای تزئینات گچی و آینه حفظ شده اند و غرفه های نمایش در وسط فضاها قرار دارند. به نظرمی آید چالش اصلی معمار ایجاد موزه در موزه است. چرا که تزئینات این ساختمان خود دارای ارزش های زیبایی شناسی و تاریخی بالایی هستند. از دیگرچالش های طراح، ایجاد ساختار ونحوه ارائه مناسب اشیاء با اندازه ها وشکل های متفاوت و دسته بندی آن ها متناسب با فضای اندک موجود بوده است. البته به دلیل همین کمبود فضا، زیربنای فضاهای اداری، خدماتی و تاسیساتی به حداقل رسیده است. ساختمان الحاقی، کارگاه ها و کلاس های شیشه گری و سفالگری در انتهای محوطه و خارج از دید اصلی بنا ساخته شده اند و در بدو ورود یک فضای کاملا ایرانی (محور- آبنما - عمارت) را می بینیم. استحکام بخشی و مرمت محوطه و ساختمان ها توسط مهندسین آلمانی صورت گرفته است. ساختمان اصلی دارای تزئینات زیبای متعددی از آجرکاری، کاشی کاری، گچ بری، آینه کاری و منبت کاری است و می توان آن را یکی از زیباترین موزه های جهان نامید. طراح موزه آن را به پنج تالار اصلی تقسیم کرده است: تالار مینا، تالار بلور، تالار صدف، تالار زرین و تالار لاجورد. به این ترتیب مجموعه ای از ظریف ترین آثار تاریخی ایران گردهم آمدند. تهیه شده در کجارو کد خبر : 1091
جمعه ، ۹بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر پیشرفت]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]