محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830273527
فرزندمان زنده است!
واضح آرشیو وب فارسی:فاش نیوز: دوستش داشتند. عزیزشان بود. او امینشان بود. برادرش از شوخی ها و از سر و کول هم بالا رفتن ها می گوید. خواهرش از آن دیدار آخر می گوید. پدر از صبوریش می گوید و مادر اشک هایش جان کلامش می شود. باورش سخت است که مادر غم فرزند دیده باشد و بگوید پسرم زنده است و برای شهادت او گریه نمی کنم. من برای غریبی های حضرت رقیه(س) گریه می کنم. ساده و بی آلایش این خانواده عاشقند. عاشق امینشان. همسرش همچنان بوی عشق را استشمام می کند. بوی پیرهنی که بوی زندگی می دهد. او زنده است که ما زنده بمانیم. در ادامه بخش دوم گفتگو با خانواده شهید "امین کریمی" را می خوانید: *** ** اعلام خبر شهادت پدر شهید بیان می کند: بار دوم که امین به سوریه رفت، خودم تا اتوبوس رساندمش و گفتم هر روز با ما در تماس باش تا مادر و همسرت نگران نباشند. او هم قبول کرد که اگر شرایطش مهیا باشد، تماس بگیرد. تا چند روز پس از رسیدنش به سوریه با ما در تماس بود اما ناگهان به طور کامل ارتباطمان قطع شد. همسرش نگران و مادرش گریه می کرد. روز تاسوعا برای ادای نذر به مراغه رفتم. ساعت 9 صبح یکی از همکارانم تماس گرفت و گفت: "امین پیش شماست؟". از تماسش آن وقت صبح و از اینکه او می دانست امین در سوریه است و سراغش را از من می گرفت، تعجب کردم و پاسخ دادم: "شما که می دانید امین سوریه است. چرا سراغش را از من می گیرید؟" گفت "بچه های هیات سراغش را می گرفتند به همین خاطر با شما تماس گرفتم." نگرانی من از همسر و مادرش کمتر نبود ولی اگر روحیه ام را از دست می دادم، تحمل شرایط برای آن ها سخت می شد. فردای آن روز با برادرم راهی تهران شدیم. در بین راه برادرم به بهانه تلفن ضروری از من فاصله گرفت. وقتی به ماشین برگشت حال بدی داشت. چشمانش پر از اشک بود. گفتم "چیزی شده؟" گفت "نه فکر کنم مسموم شده ام. حالم خوب نیست." بعد متوجه شدم که با دوستانش تماس گرفته و جویای حال امین شده است. آنها هم خبر شهادتش را دادند. به تهران که رسیدیم مستقیما به محل کار امین در میدان پاستور رفتم. برادرم هم همان زمان به لانه جاسوسی رفت. در آنجا متوجه شدم که دو تن از پرسنل سپاه انصار به شهادت رسیده اند. ولی به من نگفتند که یکی از آنها امین است. به منزل که آمدم در اینترنت به دنبال خبر جدیدی از مدافعان حرم می گشتم که ناگهان در خبری خواندم که سردار رمضانی شهادت عبدالله باقریان و امین کریمی را اعلام کرده است. بغضم شکست و گریه کردم. مادرش هم که حال روحی مناسبی نداشت گفت "از امین خبری شده؟" گفتم "نه یاد امین افتادم. چقدر دلم برایش تنگ شده". فردای آن روز یکی از همکارانم با من تماس گرفت و می خواست من را برای شنیدن خبر شهادت آماده کند و گفت "شهید نشدی؟" گفتم "چطور مگه؟" گفت "از تلویزیون اعلام کردند که شهید شدی." گفتم "نه پسرم در سوریه است". سعی می کرد کم کم من را آماده کند و در نهایت گفت "خبر شهادت امین را اعلام کردند." پس از یک هفته که طاقت خودم هم تمام شده بود، خودم به همسرم شهادتش را اعلام کردم. ** با دیدن وصیت نامه اش اشکم سرازیر شد مادر شهید در ادامه می گوید: پس از اولین اعزامش، همسرش به خانه ما آمد. کاغذی به من داد و گفت: "وصیت نامه امین است" در میان وسایلش پیدا کردم. با هم خواندیم و گریه کردیم. گفتم پاره اش کن ولی همسرش قبول نکرد و نگه داشت. خوشحالم که آن روز وصیتش را پاره نکردیم. اولین بارش نبود که به ماموریت می رفت ولی این بار ماموریتش فرق داشت. او کیلومترها از ما فاصله داشت. پس از سه هفته نگرانی و دلتنگی به خانه برگشت. 2 روز ماند. گفتم "امین جان مراقب خودت باش." گفت: "من که نمی خواهم شهید شوم. در آنجا آموزش می دهم." من ناراحتی قلبی دارم اگر می گفتم نرو نمی رفت اما آن روز با حرف هایش آرام گرفتم. دو روز بعد دوباره به سوریه بازگشت. ** راضیم فرزند دیگرم را هم فدای حضرت رقیه کنم همیشه در روضه ها می گفتم فرزندانم فدای امام حسین(ع) و حضرت رقیه(س) و حالا فرزندم را فدای آنها کردم. هر بار که بعد از شهادتش گریه کردم گفتم برای از دست دادن پسرجوانم گریه نمی کنم بلکه برای حضرت رقیه(س) گریه می کنم. ما مسلمانیم و برای اهل بیت(ع) فرزندانمان را هم فدا می کنیم. ** امین برای من زنده است زمانی که در معراج شهدا چهره آرام او را دیدم که خوابیده، او را بوسیدم. یک هفته بعد خواب امین را دیدم که گفت "مامان من که خواب نبودم. وقتی من را بوسیدی تو را نگاه می کردم." خیلی وقت ها چشمم را که می بندم و باز می کنم امین را پیش رویم می بینم. وقتی روضه امام حسین(ع) و حضرت زینب(س) را گوش می دهم، داغ فرزندم را فراموش می کنم. روزی بر سر مزارش روضه می خواندم که صدای امین را از پشت سرم شنیدم که گفت "مامان". پشت سرم را نگاه کردم. هیچ کس در گلزار نبود. امین برای من زنده است. ** تمام خاطراتم از امین، شوخی و خنده است برادر شهید از شوخی های با برادرش می گوید. از اینکه روز آخری که می خواست به سوریه برود چقدر سر به سر هم گذاشتند و از سر و کول هم بالا رفتند. او هنوز در فکر آن شام آخری است که با هم خوردند. سر یک سفره نشسته بودند، کنار هم و او حسرت می خورد که ای کاش آن سفره ی هم نشینی بازم ادامه داشت. ** حس خواهر نسبت به برادرم را نمی توان بیان کرد خواهر شهید هم می گوید: با امین یک سال اختلاف سنی داشتیم. با هم بزرگ شدیم. تمام خاطرات بچگی، بازیگوشی و درد و دل هایمان با هم بود. خیلی صمیمی بودیم. هر دو در کودکی بازیگوش بودیم. مادرم نمی توانست شیطنت های ما را کنترل کند. روزی با امین می خواستم از لانه کبوتر تخم هایی برداریم و بخوریم. به امین گفتم "تو بالای درخت برو. شاخه را تکان بده و من پای درخت با گونی، تخم ها را می گیرم." امین به زحمت بالای درخت رفت ولی تخم ها به زمین افتاد و شکست. کبوتر از آنجا رفت اما ما به امید بازگشتش هر روز به آنجا می رفتیم. هنوز شهادتش را باور نمی کنم. منتظرم تا دوباره از سفر برگردد. بعد از یک سال، دو سال، ده سال یا بیست سال با ظهور امام زمان(عج) برخواهد گشت. او به یک ماموریت الهی رفته است. تنها نبود فیزیکی اش را درک کرده ایم. با این که سه ماه از شهادت امین گذشته، به ظاهر آرام هستیم اما از درون می سوزیم. به ندیدن و نشنیدن صدایش عادت کرده ایم ولی واقعا حس می کنیم که با ماست. سرم را که روی سنگ مزارش می گذارم، حضورش را حس می کنم. حس خواهر نسبت به برادر کوچکتر را نمی شود بیان کرد؛ نه می توان گفت نه نوشت و نه توصیف کرد، همه خواهرها می دانند حس خواهر چطور است. ** خداحافظی سختی بود اولین بار که می خواست به سوریه برود به من گفتند که امین برای ماموریت به اصفهان می رود. برای خداحافظی بیا. تعجب کردم که اصفهان رفتن که خداحافظی ندارد. مثل بقیه سفرها می رود و برمی گردد. امین گفت "بیا. این خداحافظی فرق دارد." همان موقع نگران شدم. مطمئن بودم که با این حرفش منظوری داشت. برای خداحافظی به منزلش رفتم. نماز را خواندم ولی ناخودآگاه گریه ام گرفت. همسرش به من گفت "نگران نباش قرار است خادم خانم زینب(س) شود." مخالفت کردم و گفتم نرو. امین ناراحت شد که چرا به من خبر دادند که حالا من نگران شدم. مخالفتم فایده ای نداشت. امین گفت "شما نمی دانید برای چه می روم، من برای دینم و ارادتم به اهل بیت(ع) می روم." پس از بازگشت از سوریه برایم یک روسری آورد و گفت که به نیابت در حرم حضرت زینب(س) برایم نماز خوانده است. برای بار دوم که به سوریه می رفت برای خداحافظی به محل کارم آمد. بغلش کردم. مرا بوسید و من گریه می کردم. پرسیدم کی برمی گردی؟ گفت "برمی گردم". گفتم دقیق بگو. با لبخند گفت "معلوم نیست". اشکم بند نمی آمد به شوخی گفت "گریه نکن برو داخل ساختمان، آبرویم را پیش دوستانم بردی." موقع رفتن سه بار برگشت نگاهم کرد. ** آیا مدافعان حرم برای پول رفتند؟ اعتقاد و دین مدافعان حرم، بالاتر از این است که به خاطر پول بروند. امین به اندازه خودش درآمد داشت، زندگی خوبی داشت. چه دلیلی دارد که به خاطر پول جانش را به خطر بیاندازد. خیلی ناراحتم از اینکه بعضی ها غرق زندگی و آرامش خودشان هستند و به خانواده کسانی که شهید شدند چه مدافعان حرم و چه شهدای هشت سال دفاع مقدس می گویند چرا رفتند؟ نمی دانند که اگر این ها نمی رفتند آیا شما می توانستید راحت زندگی کنید؟ ما خانواده شهدا جگرمان خون است تا قیامت حسرت به دل برادرمان می مانیم. این قضاوت ها خیلی اذیتمان می کند اگر نمی توانند کاری کنند، حداقل این حرف ها را نزنند. پدر شهید: سوریه رفتن دل و جرات می خواهد. خیلی ها می گویند که می خواهیم برویم ولی شرط عمل به حرف است. ** قرار بود پس از بازگشتش تنبیه شود با فرماندهانش که صحبت می کردم گفت ما راضی به رفتنش به سوریه نبودیم. بخاطر تخصصی که داشت ما را تهدید به استعفا می کرد. با اصرار و سماجتش مجبور شدیم که نیروی زبده مان را به سوریه بفرستیم. خواهر هم در پایان می گوید: قرار بود بعد از برگشتش از سوریه تنبیه شود. زیرا در آسانسور برای رفتنش از یکی از فرماندهان امضا گرفته بود.
دوشنبه ، ۵بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فاش نیوز]
[مشاهده در: www.fashnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها