واضح آرشیو وب فارسی:عقیق: ایمان راه زمین به آسمان /آیات ۱۶۴-۱۶۶ سوره بقره به دنبال ایجاد ایمان و تربیتِ قلب و عقل است تا آدمی در درک و دریافت و عشق خود با خدا باشد.عقیق :ایمان راه زمین به آسمان آیات 164-166 سوره بقره به دنبال ایجاد ایمان و تربیتِ قلب و عقل است تا آدمی در درک و دریافت و عشق خود با خدا باشد. ایمان صرفاً با رغبت یا وراثت یا احساسات عاطفی به دست نمی آید. این امور ظاهر ایمان است؛ ایمانی که در زندگی انسان کنش به وجود نمی آورد، نه از چیزی منع می کند و نه چیزی را به پیش می برد؛ در برابر وسوسه ها و ناملایمات، نمی ایستد و هنگام خشم یا ترس پر می کشد و در حالت پیروزی یا شکست با انسان باقی نمی ماند. قرآن چنین ایمانی را رد می کند، هر چند به ایمان ما در این عصر، شباهت دارد و حتی چیزی جز آن نیست. اما ایمانی که مطلوب ادیان و اساس دعوت قرآن است، ایمانی دیگر است؛ ایمانی است که با وجود یکی شود و با زندگی درآمیزد تا جایی که انسان زندگی اش را از دست بدهد، ولی ایمانش را نبازد. چنین ایمانی وجود انسان را به دریایی وسیع تبدیل می کند و او را به کل هستی ملحق می کند و وجود خاص او را به شعله ای از شمع ازلی و پرتوی از خورشید هستی تبدیل می کند. چنین ایمانی انسان را به جایگاهش در هستی نزدیک می کند تا به دقت نقشش را در هستی بیافریند. ایمان در این مفهومش حالتی عرضی یا عادتی موروثی نیست یا وسیله ای که برای منافع شخص به کار رود؛ مبدئی است که انسان را به خلق و خالق پیوند می دهد و اصل و سرچشمۀ انسان می شود و با همۀ وجود هم آواز می شود و می خواند: «إِنّا لِلّهِ وَ إِنّا إِلَیهِ راجِعُونَ». قرآن کریم تفکر دربارۀ مخلوقات را عامل همراهی اندیشۀ انسان با خداوند می داند، سپس، مؤمنان را چنین وصف می کند که خداوند را در همه حال، چه ایستاده، چه نشسته، چه خوابیده یاد می کنند و خداوند را بیش از هر مخلوقی دوست می دارند. و این چنین بر ضرورت همراهی عقل و قلب در همزیستی الهی تأکید می کند تا ایمان حاصل آید؛ ایمانی که وجود انسان را در جایگاه حقیقی اش از خلقت قرار می دهد، همچنان که همۀ موجودات را، زمین را و آسمان را و هر چه را در آن دو و میان آن دو است، از نشانه های خداوند قرار داده، همان گونه که حرکات کونی و تغییرات بزرگ منظم یا غیرمنظم را. چنین ایمان زنده و آگاهانه ای برای انسان نوربخش است و چشم انداز او را روشن می کند و در همان حال برانگیزاننده و محرک اوست. علاوه بر این ها، چنین ایمانی مسیر کلی سلوک و نقش کلی انسان را در هستی ترسیم می کند و حرکت او را جزئی از حرکت کلی هستی قرار می دهد. این ایمان از عمل جدا نیست، بلکه عمل اثر آن و بر آن تأثیرگذار است و این دو با هم کنش دارند، بلکه به یک چیز تبدیل می شوند. ایمان نوری است در جهت تحول انسان از کثرت به وحدت، از فرد به اجتماع و کل هستی؛ تحول انسان از نقص به کمال و از ضعف به قوت. چنین ایمانی راهی است که زمین را به آسمان می رساند و مخلوق را به خالقش پیوند می دهد. پی نوشت: برگرفته از مقالۀ «آفرینش آسمان و زمین» صفحه 67-70 ، کتاب حدیث سحرگاهان سایت موسسه فرهنگی تحقیقاتی امام موسی صدر http://www.imamsadr.ir/ منبع: قدس 211008
یکشنبه ، ۴بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عقیق]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]