محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830149796
تازه ترین اثر هوشنگ کامکار رونمایی شد
واضح آرشیو وب فارسی:کرد پرس: سرویس فرهنگ و هنر- جدیدترین اثر هوشنگ کامکار شامل قطعاتی بی کلام با عنوان «باغ های پژمان» رونمایی شد.به گزارش کردپرس به نقل از ایسنا؛ در این مراسم هنرمندان و موسیقی دان هایی مانند کامبیز روشن روان، محمد سریر، رضا مهدوی، حمیدرضا دیبازر و امین هنرمند در کنار هوشنگ کامکار حضور داشتند. رضا مهدوی به عنوان ناشر این آلبوم در ابتدای مراسم رونمایی، گفت: ما به موسیقی بی کلام اعتقاد داریم، نه این که موسیقی باکلام تولید نکنیم، بلکه تلاش می کنیم از کنار آن بگذریم. در واقع، معتقدیم که کلام نگذاشت موسیقی ایران همان گونه که موسیقی اروپا و مغرب زمین رشد کرد و باعث تعالی فکری مردم شد، رشد کند. او ادامه داد: دلیل رشد غرب این بود که موسیقی دانان اجازه داشتند آثار متنوعی را نه فقط با واسطه ی کلام منتشر کنند. به این ترتیب، شنونده در آن آثار به جای این که به دنبال کلام باشد، ضر ب آهنگی را که نوازنده به وجود می آورد، دنبال می کند. شعر باعث بدبختی در موسیقی ایران شده است این نوازنده اظهار کرد: ایران، مملکت شعر است و هرقدر در عرصه های مختلف پیشرفت کنیم، ما را با شعرمان می شناسند. تا جایی که گفته می شود شعر منبع الهام خوبی برای آهنگساز است و اگر اشعار کهن را بخوانیم، باعث می شود خلاقیت شکوفا شود. ما شعرای بزرگی داشتیم و سخن آن ها هزاران سال بعد هم می تواند به روز باشد و استفاده برساند؛ اما مگر ما چند نوع قالب شعری داریم و چند نوع ریتم به ما می دهد؟ با توجه کردن به بزرگان موسیقی جهان که در عرصه موسیقی کلاسیک و بی کلام کار کرده اند یا حتی هنرمندان ایرانی در 100 ساله اخیر، می بینیم که آن ها هربار ریتم های متفاوتی را خلق کرده اند. وی در این باره اضافه کرد: من نتیجه می گیرم که شعر باعث بدبختی در موسیقی ایران شده است تا جایی که امروز همه صرفا خواننده ی یک اثر را می شناسند و تلویزیون نیز اثر موسیقی را به نام خواننده و حتی سراینده ی شعر معرفی می کند و از آهنگساز و نوازنده هیچ نامی برده نمی شود. این شرایط باعث شده است تا همه به غلط تصور کنند که یک اثر موسیقایی، محصول کار خواننده است. مهدوی گفت: من در مسؤولیت هایی که پیش از این داشتم نیز سفارش کار بی کلام می دادم تا میلیون ها نوع ذهنیت ایجاد شود و هر کسی به فراخور حال وهوای خودش، از موسیقی لذت ببرد؛ اما برخی اعتراض می کردند و می خواستند موسیقی را کلامی و مناسبتی کنند. رضا مهدوی او اظهار کرد: ما سعی می کنیم الگوسازی کنیم تا دیگران نیز به این سمت بیایند، یعنی قرار را بر این گذاشته ایم که فقط به فکر تجارت و بازگشت سرمایه نباشیم و حداقل اگر لاف فرهنگی بودن می زنیم، این هزینه ها را به طور شخصی نیز بپردازیم تا حدی که جامعه از آن اشباع شود. مهدوی با اعتقاد به این که موسیقی دانان جدی ایرانی، جایگاهی در جامعه ندارند، گفت: این آفت بزرگی است که نشان می دهد برخلاف پیشرفت های اقتصادی در این زمینه، پیشرفت فرهنگی نداشته ایم. باید در این زمینه، فرهنگ سازی شود و موسیقی دانان آثاری خلق کنند که حداقل مردم با شنیدن آن ها، یک دقیقه تفکر کنند. این که ما موسیقی را بشنویم، سریع بفهمیم، لذت ببریم، ریتم بگیریم و از کنار آن بگذریم، فایده ای ندارد. او همچنین اظهار کرد: نمی توان به برخی مسؤولان و سیاست گذاران خیلی امید داشت، چون آن ها نیز با خیل عظیم تفکرات و ذهنیت هایی که موسیقی را دستمایه و ابزار می دانند، همراه می شوند. آن ها موسیقی را ابزاری برای پر کردن اوقات، لحظات و مناسبت ها می دانند، اما ما موسیقی را می خواهیم تا جامعه را ارتقا دهیم، زیرا اگر قشری از جامعه به سطح بالا برود و قشر دیگری پایین بماند، شاهد بی فرهنگی ای خواهیم بود که در حال حاضر نیز وجود دارد. این هنرمند گفت: احساس می کنم با شنیدن موسیقی بی کلام، یک نوع مهربانی و ملاطفت در جامعه حس خواهد شد و مردم حتی اگر آن را نفهمند، اما به این سمت دعوت می شوند. عبارت «موسیقی سنتی» غلط است وی با اشاره آلبوم «باغ های پژمان» اظهار کرد: این، یک مهربانی است که هوشنگ کامکار اثر خود را به راحتی به احمد پژمان - آهنگساز پیشکسوت - تقدیم می کند. ما باید این موضوع را توسط همه ی متولیان امر در جامعه پررنگ کنیم. جوان های این دوره با وجود این که از لحاظ تکنیکی بسیار قوی هستند، اما احترام اساتید خود را نگه نمی دارند مهدوی بیان کرد: دوران شکوفایی موسیقی ایران که در دهه های 30، 40 و 50 بود، امروزه در حال از بین رفتن است. بنابراین باید الگوسازی کنیم، یک ناشر باید فضایی را برای هنرمند ایجاد کند تا او احساس راحتی کند و از فضای یأس و ناامیدی که کسی آثار من را نمی شنود، پس چرا باید آن را تولید کنم، درآید. او درباره تیتر این آلبوم نیز توضیح داد: می توانیم روی تیتر آلبوم هوشنگ کامکار فکر کنیم؛ او نوشته «موسیقی ملی معاصر ایران» این واژه ی درستی است، سال ها ما گفته ایم موسیقی سنتی، در حالی که غلط بوده، مثلا ما امروز سنتورنوازی و تارنوازی معاصر می کنیم و حتما نسبت به 100 سال گذشته، تغییراتی در این زمینه کرده ایم. جایگاه موسیقی بی کلام در کشور خالی است در ادامه ی این مراسم، کامبیز روشن روان - آهنگساز - نیز جایگاه موسیقی بی کلام در ایران را خالی دانست و گفت: متأسفانه عرضه این نوع موسیقی آن قدر محدود و کم است که در هیاهوی امروز موسیقی در ایران گم می شود. موسیقی در ایران، رسانه ای ندارد که آثار خوبش را معرفی کند. از قرن 17 میلادی به بعد، آنچه موجب پیشرفت موسیقی دانان بزرگ و معرفی آن ها به دنیا شده است، وجود آثار بدون کلام بود که بعدها مکاتب مختلفی را به وجود آورد. کامبیز روشن روان او با اعتقاد به این که در سیکل موسیقی درجا می زنیم و به پیشرفت جدی دست پیدا نمی کنیم، اظهار کرد: محدویت انتشار آثار بدون کلام در ایران موجب می شود دانشجویان نتوانند از این آثار استفاده کنند، چون در دسترشان نیست و آن ها نیز باید مانند اساتید بزرگی که حالا هستند 40-50 سال آزمون و خطا کنند تا به این نقطه برسند. آثار باخ و بتهوون در دانشگاه ها آنالیز می شوند اما آثار احمد پژمان یا ثمین باغچه بان در جایی تحلیل نمی شوند. در حالی که باید تحلیل شوند تا متوجه شویم نشر این آثار تا چه اندازه ارزشمند است. روشن روان درباره آلبوم هوشنگ کامکار نیز گفت: چند نکته در این اثر توجه من را به خود جلب کرد، نخست این که یک استاد بزرگ موسیقی به استاد خودش اثری را تقدیم کرده است. در جامعه ای که اخلاق، بویژه در هنر، رنگ باخته و دانشجویان برای بزرگان موسیقی ارزشی قائل نیستند، این موضوع جای فکر کردن دارد و باید از آن یاد گرفت. او همچنین بیان کرد: زمانی که نخستین موومان این اثر را شنیدم، با خودم فکر کردم، این اثر را استاد کامکار ننوشته، اما هرقدر جلوتر رفتم، حس و حال موسیقی ملی را بیشتر در آن دیدم. این کار، ساختار متفاوتی نسبت به آثار گذشته ی کامکار دارد و دلیل آن هم این است که این اثر به احمد پژمان تقدیم شده است. روشن روان در ادامه با اشاره به تیتر روی جلد آلبوم (موسیقی ملی معاصر) اظهار کرد: ما باید همزمان با موسیقی دنیا پیش رویم، اما رنگ و بوی موسیقی خودمان را نیز حفظ کنیم و زمانی که یک ایرانی اثر را گوش می کند، بگوید این یک اثر ایرانی است. این آهنگساز یکی دیگر از ویژگی های خوب این آلبوم را وجود پارتیتور این اثر به صورت PDF در آلبوم دانست و گفت: خوبی این کار آن است که دانشجو می تواند ضمن گوش کردن به موسیقی، آن را تحلیل کند و بفهمد که چگونه ساخته شده است. مشکل ما این است که این آثار تولید می شوند، اما نت های شان در دسترس عموم قرار نمی گیرد. او در پایان سخنان خود از هوشنگ کامکار و رضا مهدوی تشکر کرد و افزود: امیدوارم شاهد آثار زیادتری مانند این باشیم. دفع مخاطب با حرکت یک باره به سمت موسیقی بی کلام سخنران دیگر این مراسم، محمد سریر - عضو هیات مدیره خانه موسیقی - بود که گفت: تقدیم کردن آلبوم کامکار به احمد پژمان، سنت پسندیده ای است که در حال از بین رفتن است و احترامات در حد یک دوست و معلم با گذشته فرق کرده است. او ادامه داد: این روزها که اجرای آثار صحنه ای زیاد شده، یکسری کارها هستند که بیشتر از آن که صحنه ای باشند، قابلیت تحلیل محتوایی دارند. این ها پشتوانه های اصلی آثار فرهنگی - هنری هستند؛ اما تعدد آن ها زیاد نیست، زیرا به دانش و تجربه زیادی نیاز دارند. این آهنگساز تأکید کرد: نسل افرادی که این گونه آثار را تولید می کنند روبه انقراض هستند. وی با بیان این که باید بتوانیم دست مخاطب را بگیریم و با خودمان پیش ببریم، گفت: اگر نتوانیم این کار را انجام دهیم، هیچ کاری را پیش نبرده ایم. در نسل گذشته نیز همین اتفاق افتاد. محمد سریر او ادامه داد: در موسیقی ملی ایران، کارهای کلامی خیلی خوبی هستند که وقتی شنیده می شوند، شنونده با موسیقی ارتباط برقرار می کند؛ اما اگر شعر را برداریم و موسیقی خالی را بگذاریم، ریزش مخاطب پیدا می کند. این سبک موسیقی، در کنسرت ها و ارکسترها باید اجرا شود و تا ارکستر سمفونیک فعال است، باید چنین اجراهایی داشته باشد، حتی صحبت هایی که با شهرداری داشتیم بر این اساس بود که آثاری را برای مردم در پارک ها اجرا کنند که تأثیرگذارند. سریر با اشاره به این که موسیقی کلامی از قبل از اسلام وجود داشته است، گفت: اگر یک باره به سمت موسیقی بی کلام برویم، ممکن است مخاطبانی را که می خواهیم در طول زمان جمع کنیم، از دست بدهیم. او درباره ی آثار کامکار نیز معتقد است: آثار قبلی کامکار، اثر خود را نه به عنوان تفنن، در زندگی مردم گذاشته و در ذهن آن ها رسوب کرده است. هوشنگ کامکار جزو معدود کسانی است که موسیقی را به خاطر موسیقی و اعتقادش به آن انجام می دهد. برخلاف بیشتر ما که به دنبال منافعی در این زمینه هستیم. وی بیان کرد: کامکار و مجموعه خانوادگی اش، کمک بزرگی به موسیقی ایران کرده اند و قطعا این آثار چه اجرا شوند و چه نشوند، در میان خانواده های ایرانی می روند و تأثیر خود را می گذارند. سریر در پایان سخنانش تأکید کرد: نباید از ادبیات دور شویم، چراکه کلام در موسیقی، حتی اگر در حد دکلمه هم باشد، مردم را به سمت خود جذب می کند و باید از این ویژگی استفاده کرد. شنیدن موسیقی بی کلام، کار هر کسی نیست سپس حمیدرضا دیبازر - آهنگساز - در سخنانی، ابتدا شاگردی اش نزد هوشنگ کامکار و احمد پژمان را موجب افتخار دانست و درباره آلبوم «باغ های پژمان» نیز گفت: این آلبوم اگر زیاد شنیده شود هم باید به اثر شک کنیم و هم به سازنده آن، زیرا این اثر از آن نوع آثاری است که هر کسی نمی تواند آن را بفهمد، مانند این که سر کلاس فیزیک کوانتوم، مردم عادی هم بنشینند. افرادی مانند هوشنگ کامکار جزو مفاخر ملی و از جامعه شان جلوتر هستند. او همچنین بیان کرد: مدیریت بخش موسیقی در ایران، خودش را با مردم هماهنگ کرده، اما یک هنرمند واقعی به این ها کاری ندارد و دست به خلق اثری می زند که فکر می کند درست است. وی با بیان این که نسبت به فضای موسیقی در ایران نقد دارد، اما ناامید نیست، توضیح داد: ناامید نیستم، زیرا می بینم اولویت عده ای موسیقی است و به طور جدی در فضای آکادمیک روی آن کار می کنند. کامکار نیز نسل چندم از موسیقی دانان تحصیل کرده است که با توجه به آشنایی اش با موسیقی کردی و آثاری که از خود ارائه داده، هیچ بدهی ای به جامعه فرهنگی کشور ندارد. حمیدرضا دیبازر او ادامه داد: من برای خانواده کامکار احترام زیادی قائلم چون به جای غر زدن همواره کار کرده اند و فکر می کنم چون کار آن ها خوب بوده است، توسط کشورهای خارجی برای اجرا دعوت شده اند. نام «باغ های پژمان» هم پارادوکس هوشمندانه ای دارد، زیرا پژمان به معنی افسرده است و از سویی نیز به دغدغه های کامکار مربوط می شود. وجه دوم نیز با توجه به صحبت خود آقای کامکار مبنی بر تقدیم اثرش به احمد پژمان، به او اشاره دارد. دیبازر تأکید کرد: ملودی های این اثر برای یک ذهن خمار و کند اصلا مناسب نیستند و باید بلد باشیم که به این نوع موسیقی گوش دهیم. شنیدن موسیقی بی کلام، کار هر کسی نیست، البته وضعیت امروزه نسبت به چند سال قبل بهتر شده است. او همچنین با اعتقاده به این که رسانه ها طیف محدودی از آثار را پخش می کنند، گفت: آن ها به جای این که از ما بپرسند در زمینه موسیقی چه کار باید بکنند، برای همراهی با مردم کار می کنند، البته روزی تاوان این نوع مدیریت فرهنگی را می دهیم. در واقع، رسانه است که موجب می شود یک اثر در زمان خودش مطرح شود. از سویی هیچ روزی نیست که کارهای من از رسانه ها پخش نشود، اما نامی از من نمی برند. دلیل آن نیز این نیست که آن ها نمی دانند باید این کار را بکنند، بلکه احتمالا قرار نیست نام ها گفته شود. اگر آثار ما از رسانه ها پخش می شود، یک لطف به ما نیست، بلکه نشان دهنده این است که آن اثر کارایی رسانه ای داشته است. وی تأکید کرد: «باغ های پژمان» از سر حوصله ساخته شده است و من آن را بارها شنیده ام. از سوی دیگر، ضبط و اجرای بسیار مناسبی دارد. این آهنگساز در ادامه بیان کرد: جامعه موسیقی بلوغی را در درون خودش تجربه می کند و ابهاماتی که در آن وجود دارد، برای این است که نفر ندارد. خیلی خوشحالم که نیاز جامعه به موسیقی دان بیشتر از افراد تحصیل کرده ی آن است. اگر مدرسانی هستند که سوادشان کم است و تدریس می کنند، به دلیل این است که به اندازه ی کافی فارغ التحصیل نداریم. استفاده از شعر دست آهنگساز را کمی می بندد در پایان این مراسم، هوشنگ کامکار - موسیقی دان و آهنگساز - نیز درباره با هدف از خلق این اثر، گفت: علاوه بر این که به احمد پژمان مدیون بودم، می خواستم به کسانی که در حوزه موسیقی کار و از تکنیک های جهانی استفاده می کنند، نشان دهم که می توان از تمام تکنیک های جهانی در یک اثر استفاده کرد؛ اما در نهایت، کار باید هویتی ایرانی داشته باشد. هوشنگ کامکار او همچنین درباره وجود نوآوری در جدیدترین اثرش، بیان کرد: برخی دانشجویان و جوانان که اشتیاق دارند، از نوآوری دم می زنند، اما نوآوری کار مشکلی است. من به جرات می گویم که در این اثر، هیچ نوآوری ای در هارمونی و هیچ قسمت دیگری انجام نشده است. تنها چیزی که می توانم بگویم این است که از ملودی های محلی و کردی و همچنین مقام های اصفهان، همایون و شور به طریقی در خلق این اثر استفاده کرده ام، اما نمی توانم نام آن را نوآوری بگذارم. کار دیگری که در خلق این اثر انجام داده ام، این بود که در موومان اول، ملودی های کردی هر نت را به یک ساز دادم که موجب تولید هارمونی مخصوص آن ملودی شد. وی با اشاره به این که موسیقی ملی ما، هارمونی های خیلی ساده و آرامی داشته است، گفت: «باغ های پژمان» موسیقی ملی معاصر است، زیرا استاد پژمان در این زمینه تجارب و آثار زیادی دارد و نسبت به تغییر هارمونی های ساده اقدام کرده است. او با اعتقاد به این که استفاده از شعر دست و بال آهنگساز را کمی می بندد، اظهار کرد: بیشتر کارهای من همراه با شعر است، اما در موسیقی سازی دستم آزادتر است و اگر قرار بود آنچه دلم می خواست را می ساختم، با وجود کلام فایده ای نداشت. کامکار همچنین درباره احمد پژمان گفت: از افتادگی و دانش پژمان هرچه بگویم کم است. عده ای هستند که در کارشان تکنیک قوی ای دارند، اما به دلیل نداشتن خلاقیت، آن چیزی که باید در آثارشان وجود ندارد؛ اما پژمان این گونه نیست.
پنجشنبه ، ۱بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: کرد پرس]
[مشاهده در: www.kurdpress.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]
-
گوناگون
پربازدیدترینها