تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835562990
حمیدرضا عارف از علت ورودش به پروژه سینمایی فصل نرگس می گوید: می خواهیم حس نوع دوستی را در کشور ارتقا دهیم
واضح آرشیو وب فارسی:امید: بیش از دو هفته است که ساخت فیلم سینمای «فصل نرگس» دومین تجربه کارگردانی نگار آذربایجانی به تهیه کندگی سحر صباغ سرشت آغاز شده است. فیلمی که تا امروز بازیگرانی چون ریما رامین فر، یکتا ناصر، پژمان بازغی، گوهر خیراندیش، سام نوری، شایسته ایرانی، محمدرضا هدایتی و صالح میرزا اقایی مقابل دوربین آن قرار گرفته اند. اما در بین عوامل این فیلم سینمایی یک نام جالب به چشم می خورد: حمیدرضا عارف. فرزند محمدرضا عارف رییس سابق دانشگاه تهران و معاون اول رئیس جمهور در دولت دوم اصلاحات مجری طرح و سرمایه گذار فیلم آذربایجانی است. این جوان سی و هفت ساله و درس خوانده در رشته دکتری روابط بین الملل تلاش داشت یک دوره ای هم وارد اتاق بازرگانی تهران شود که به سرانجام نرسید. حالا او به عرصه سینما آمده و سرمایه ساخت فیلم تازه آذربایجانی را در اختیار تهیه کننده اش صباغ سرشت قرار داده است. اما او چرا و با چه هدفی وارد عرصه سینما شده؟ نگاه اش به حضور سیاسیون و وابستگان آن ها به حوزه فرهنگ چیست؟ و اینکه هزینه های این حضور از کجا تامین خواهد شد؟ مهم ترین سوالاتی بود که او در گفتگو با آی سینما به آن ها پاسخ گفته است. - در چند وقت اخیر شاهد حضور پررنگ چهره های سیاسی یا وابسته به سیاست در حوزه فرهنگ و به خصوص سینما بودیم. مثلا آقای کواکبیان رییس حزب مردم سالاری در صدد ساخت یک فیلم سینمایی است و سید هادی رضوی داماد محمد شریعتمداری معاون رییس جمهور سرمایه گذاری سریال «شهرزاد» را به عهده گرفته و شما هم به تازگی برای ساخت فیلم «فصل نرگس» به کارگردانی نگار آذربایجانی وارد عرصه سرمایه گذاری شده اید. دلیل حضور آن ها را پرسیدیم اما دلیل حضور شما چیست؟ به نظرم حوزه های فرهنگی، سیاسی و اجتماعی خیلی قابل تفکیک نیستند و تفکیک افراد در حوزه های مختلف بخصوص اشخاصی که حائز توانمندی هایی هستند، خیلی کار صحیحی نیست. البته این که چه نیتی پشت ورود افراد در حوزه های مختلف است به شخصیت آن فرد بستگی دارد و نمی شود با یک مثال مشابه نیت همه را یکی دانست. من کاری به افراد پیش از خودم ندارم، چون هر شخصی یک سری علایق و نیت های مشخص دارد و ممکن است بخشی از آن مادی، معنوی، اعتقادی و حتی سیاسی باشد. طبیعتا افراد می خواهند از طریق محمل های مختلف، به هدف و نیت خودشان دست پیدا کنند. اما اگر بخواهم در مورد شخص خودم صحبت کنم باید عرض کنم که از زمان نوجوانی، در راهنمایی و دبیرستان به شدت پیگر و علاقه مند هنر بودم که می توانم به فعالیت در زمینه موسیقی و هنرهای مذهبی نظیر قرائت قرآن و اجرای تواشیح اشاره کنم. حتی در این زمینه ها مقام های کشوری داشته ام. در بحث تئاتر هم علاقه های بسیاری داشتم و حتی دوستان هنرمند هم می دانند من رابطه بسیار خوبی با هنر دارم و دوستان بسیاری در این زمینه دارم که می توانند گواه این موضوع باشند. من فعالیت های هنری خود را از پانزده سال پیش با کمک به راه اندازی صندوق حمایت از هنرمندان که در زمان دولت اصلاحات و به دستور مستقیم دکتر عارف معاون اول وقت رئیس جمهورتشکیل شد، آغاز کردم. شکر خدا این صندوق تا به امروز هم به فعالیت های خود ادامه می دهد و بیشتر مسائل بیمه ای هنرمندان را دنبال کند. در عرصه موسیقی هم بنده شاگرد استاد داوود گنجه ای بودم و الان هم در خدمت استاد صدیق تعریف مشغول به یاد گیری هستم. - یعنی شما الان آواز هم می خوانید؟ بله بالاخره در اوقات تنهایی برای خود آواز هم می خوانم (باخنده) - روی دستگاه های موسیقی آواز می خوانید یا بدون موسیقی تنها می خوانید؟ بله بدون موسیقی آواز می خوانم. (باخنده) - برگردیم به همان حوزه سینما. بله. بالاخره افرادی که مثل ما نقش اجتماعی و سیاسی شان ممکن است در جامعه پر رنگ تر باشد، نباید از حوزه فرهنگ برای منافع سیاسی شان استفاده کنند یا حتی از قدرت سیاسی شان برای ورود به حوزه فرهنگ. الان در کشور ما بحث اقتصاد در فرهنگ بسیار مغفول مانده است. اینکه پروژه های فرهنگی چگونه می توانند حامیان مالی خودشان را داشته باشند و برای بازگشت سرمایه های مالی شان چگونه عمل کنند که بازگشت مالی برای آنها به وجود بیاید از مسائل مهم اقتصاد فرهنگی است. در همین راستا من با خانم صباغ سرشت به عنوان تهیه کننده و خانم آذربایجانی که کارگردانی این پروژه را به عهده دارند آشنا شدم و تمام این اتفاقات به واقع لطف خدا بوده است. «فصل نرگس» در ژانر اجتماعی جلوی دوربین رفته و به یادآوری یکی از حلقه های گمشده در جامعه امروز که عشق، علاقه و محبت است اشاره می کند. من به واقع احساس کردم به واسطه ساخت این فیلم می توانیم نقش کوچکی را برای یادآوری این حلقه مفقوده ایفا کنیم. به هر حال ما یکی از بحث های اصلی مان قضیه تغذیه روح جامعه است و احساس کردم با تولید یک اثر فاخر، هم در داخل بتوانیم حس نوع دوستی را ارتقا دهیم و هم در خارج از ایران به عنوان یک فیلم سفید، مثبت و زیبا چهره ای مهربان از جامعه زیبای ایرانی معرفی کنیم. - صحبت های شما، خوب و جذاب است. اما یک نکته ای وجود دارد، تقریبا همه می دانند که پرخرج ترین هنر نه تنها در ایران بلکه در تمام دنیا، هنر سینما است. یعنی با بودجه های چند ده میلیونی هیچ پروژه سینمایی جلو نمی رود. در همین ایران کم برای ساخت یک فیلم سینمایی به شکل متوسط بودجه نزدیک به یک میلیارد تومان لازم است. حالا این سوال پیش می آید، شمایی که الان سی و هفت سال سن دارید و نسبت مستقیمی هم با معاون اول دولت اصلاحات دارید، چگونه این سرمایه را بدست آوردید و چگونه می توانید از پس تامین هزینه های یک پروژه سینمایی برآیید؟ وقتی شما می خواهید برای یک کار سرمایه گذاری کنید، لزوما که نباید سرمایه آن را از جیب خود بگذارید. مثلا همه اشخاصی که کارخانه ای احداث می کنند، از سرمایه شخصی خود استفاده می کنند؟ نه! یکی از مشکلاتی که امروز در عرصه فرهنگ و به خصوص در عرصه سینما با آن دست و پنجه نرم می کنیم، این است که منبع پول هایی که وارد این عرصه می شود، مشخص نیست. خیلی ها می خواهند کارهای پولشویی خود را از طریق سینما و فرهنگ انجام دهند. من هم اتفاقا چون نسبت به این موضوع تاکید داشتم، یک ریال از سرمایه این پروژه را از جیب خودم نگذاشتم و سرمایه آن را از طریق وام های بانکی جور کردم. بالاخره اگر در طول این سی و هفت سال نتوانستیم ثروتی جمع کنیم، خرده اعتباری که برای ما به وجود آمده. این اعتبار هم از طریق تخصص و توانمندی ای که داریم و سرویسی که بر اساس توانمندی مان به موسسه های مالی-اعتباری و بانک ها می دهیم به وجود آمده است. ما هم از این اعتبار استفاده کردیم و از یکی از بانک های خصوصی کشور وامی دریافت کردیم تا سرمایه این کار فراهم شود. البته به نظر من همه چیز نباید از طریق پول اتفاق بیافتد. - «همه چیز نباید از طریق پول اتفاق بیافتد.» این یعنی چه؟ به عنوان مثال ممکن است خیلی از دوستان برای فیلمبرداری قسمت هایی از فیلم مجبور شوند لوکیشنی را اجاره کنند. اما من این توانایی و اعتبار را دارم که از لوکیشن های شخصی و لوکیشن هایی که دوستانم داشتند به شکل مجانی استفاده کنم. - یعنی برخلاف شخصی که برای ساخت یک فیلم یا یک سریال پول هایی جهت مصارف مختلف می پردازد، شما اعتبارتان را خرج کرده وهزینه های ساخت این فیلم را کمتر کردید. بله دقیقا، چون یک سری کار با پول انجام می شود و یک سری از کارها هم با اعتبار جلو می رود، به هر حال همانطور که شما اشاره کردید، سی و هفت سال سن برای کسب اعتبار کافی و لازم کم نیست. - البته سی و هفت سال سن زیادی هم نیست... اتفاقا پدر من وقتی مدیر عامل شرکت ملی مخابرات شدند، بیست و نه سالشان بوده و وقتی هم معاون اول دولت جمهوری اسلامی ایران شدند، پنجاه ساله بودند. به نظر من باید کمی منصف باشیم، چرا که دیگر در دنیا هم برای موفقیت سن و سال اصلا مطرح نیست. همین آقای زاکربرگ مدیرعامل فیسبوک در زمان اوج این شبکه اجتماعی چند ساله بود؟ 25 سال. بنابراین ما فقط در ایران خیلی به سن و سل اهمیت می دهیم. - این حرفی که شما زدید، بحث خیلی خوبی بود، اما در ایران بحث سن ارتباط مستقیمی با بحث رانت دارد. شما تصور کنید یک جوان عادی اگر فرزند یا داماد شخصی خاصی نباشد، بازهم می تواند به موفقیت های این چنینی دست پیدا کند؟! اولا من به طور قاطع می گویم این جانب از هیچ رانتی به واسطه نسبت فامیلی استفاده نکردم. بعد هم به نظرم این یک تصور غلطی است که بیشتر باعث می شود جو ناامیدی در بین جوان ها به وجود بیاید. بسیاری از فرزندان مسئولان هستند که از لحاظ مالی و اقتصادی اصلا آدم های موفقی نیستند ولی آن هایی که موفق اند اکثرا تحصیلات خوبی دارند. بالاخره شما هم لطفا یک حداقلی از هوش و توانایی را برای بچه های مسئولین در نظر بگیرید. من از طریق کنکور سراسری در دانشگاه صنعتی شریف قبول شده ام و بعد هم در یکی از بهترین دانشگاه های آمریکا آن هم با بورس خود آن جا نه با استفاده از بورسی که از دولت ایران گرفته باشم درس خوانده ام. خب این نشان می دهد حمیدرضا عارف یک حداقلی از هوش و استعداد را دارد. این توانایی می تواند به همین مسئله رانت و آقازادگی محدود شود و کار دیگری نکند یا برعکس حالا با این رانتی که به قول خیلی ها از آن برخوردار است کارهای درست و به درد بخور انجام دهد. این که شما رانت داشته باشید بالذات چیز بدی نیست، مهم این است که شما بتوانید از آن درست و سالم استفاده کنید. وقتی شما به شکل ذاتی یک سری ارتباطات دارید ناخودآگاه برای شما نیمچه اعتباری به همراه دارد و اعتبار اصلا چیز بدی نیست، رانت داشتن زمانی مشکل دارد که فرد با استفاده از دانش و آگاهی بیشترش نسبت به بقیه از اطلاعات خاصی که در زمینه های مختلف دارد سو استفاده کند. آن جاست که خلاف اتفاق افتاده است. - پس شما می گویید از آن دسته رانت دارانی هستید که سالم کار می کنند؟ بالاخره در این مملکت همه چیز مشخص است. اندازه آدم ها و نوع فعالیتشان کاملا قابل پیگیری است. خدا را شکر در کشور ما هم هیچ گاه هیچ چیز پنهان نمی ماند چرا که هیچ دو نفری با هم قسم خورده نیستند حتی شرکا. به همین دلیل هم در ایران شرکت هایی که با چند شریک خیلی عمر کنند کم پیدا می شود چون بالاخره یکی از آن ها اگر خلافی باشد پته بقیه را روی آب می ریزد. البته این واقعا جای خوشحالی دارد در کشوری که خون پای آزادی اش ریخته شده کسی نمی تواند به این راحتی ها هر کاری خواست بکند و آخرش قسر در برود. - برگردیم به بحث فیلم و بودجه اش ... به هر حال برای گرفتن وام و بعد آغاز کار ساخت فیلم یک مقدار تزریق اولیه مالی نیاز داشتیم چون باید حدود 20 درصد مبلغ وام را به عنوان سهم مشارکت در بانک می گذاشتیم. آن بخش کوچک با همراهی دوستان انجام شد و بقیه مسائل هم با اعتباری که بنده از فعالیت های خودم کسب کردم و اعتمادی که آن مجموعه به من داشتند با گذاشتن موارد مورد نیازی مثل وثیقه باقی بودجه فیلم را فراهم کردیم. من به شدت معتقدم اگر مسائل اقتصادی در سینما کاملا شفاف باشد باعث می شود بانک ها پشت فیلم ها بیایند، البته نه اینکه لزوما سرمایه گذار و اسپانسر باشند بلکه کمک کنند به سرمایه گذارانی که حاضر می شوند بیایند ریسک تهیه فیلم را به جان بخرند و درصد بالای سود وام های بانکی که حدود 30 درصد است را پرداخت کنند. این اتفاق اگر رخ دهد قاعدتا فیلم های خوبی هم ساخته می شود و در نتیجه فروش خوبی هم برای فیلم ها اتفاق می افتد و در این بین همه سود می کنند، هم مردم و فرهنگ ما، هم تهیه کننده ها و عوامل تولید و هم حتی بانک ها. - آیا حضور شما به عنوان سرمایه گذار در سینما بعد از فیلم «فصل نرگس» هم ادامه خواهد داشت؟ همیشه در همه مسائل زندگی عادت کرده ام در ابتدا یک مدت جلو نباشم، تنها حامی باشم و یاد بگیرم اما وقتی شخصا به شکل مستقیم و شفاف وارد عرصه می شوم سعی می کنم پروژه ای را انتخاب کنم که مطمئن باشم حداقل حس خودم را ارضا کند. اگر آن پروژه -هر چه که باشد- جواب داد آن وقت می توانم مطمئن باشم که آن مسیر را ادامه خواهم داد. من با نیت خیر وارد عرصه کار در سینما شدم، اصلا هم هدف اقتصادی ندارم و همین که فیلم بتواند بودجه ای که برایش صرف شده را برگرداند برای من کافی است. کار در این عرصه ها جزو وظایفی است که برای خودم تعریف کردم. حالا شما بگویید این کار یک سیاستمدار است و من می گویم فعال اجتماعی-فرهنگی. - یعنی نگاه شما در این عرصه براساس منافع یا نگاه سیاسی نیست؟ نه اصلا. من خودم را آدم سیاسی نمی دانم. - چرا نمی دانید؟ شما نامزد انتخابات مجلس هم شدید و به دلایلی انصراف دادید... به نظرم نامزد انتخابات مجلس لزوما یک آدم سیاسی نیست. نامزد ریاست جمهوری چرا ولی مجلس نه. مجلس به نظرم یک نهاد غیردولتی و حکومتی است و جایی است که افراد باید آدم های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی باشند. اصلا مشکل اصلی مجلس قبل همین بود که آنقدر افراد سیاسی بودند، دیگر کسی به درد مردم نمی رسید. من، خودم را یک کارآفرین اجتماعی تعریف می کنم ولی این را هم یادتان باشد که شما نمی توانید برای حوزه اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی مردم کاری انجام دهید ولی نیم نگاهی هم به مقوله سیاست نداشته باشید. در همه دنیا هم همین است. اما تاکید می کنم ورود سیاسیون به فرهنگ و هنر اگر در جهت بهره برداری سیاسی نباشد خیلی می تواند به این عرصه کمک کند. ضمن اینکه درست است خیلی ها برای سواستفاده های سیاسی وارد کار فرهنگی می شوند اما این دلیل نمی شود که باز همه را به چشم ببینیم و بگوییم هر که رگه ای از سیاست داشت حتما برای استفاده سیاسی وارد حوزه فرهنگ شده. چرا که این تفکر صفر و صدی در نهایت باعث می شود اکر آدم توانمندی هم وجود داشته باشد با توجه به حاشیه هایی که برایش اتفاق می افتد به این عرصه ورود نکند. - شما چرا با دانستن همه این شرایط باز هم حاشیه ها را به جان خریدید؟ خب من کمی پوستم کلفت تر است، سرم هم بیشتر درد می کند، کتک خورم هم ملس است.(با خنده) - مبلغ بودجه «فصل نرگس» را می توانید بگویید؟ الان نه. ولی قطعا به دلیل حساسیت هایی که در خصوص امثال ما در ذهن مردم و رسانه ها وجود دارد پس از پایان کار برای اینکه شک و شبهه ای وجود نداشته باشد ریز بودجه و لیست هزینه های ریالی فیلم را اعلام خواهم کرد. چون خودم اعتقاد به شفاف سازی دارم و معتقدم این شفاف سازی می تواند کمک بسیاری به وضعیت اقتصاد سینما کند. با این حال بدانید برای ساخت فیلم در حد و اندازه های هزینه یک فیلم درجه یک سینمای ایران بودجه صرف خواهد شد. - شما چه تعریفی از سرمایه گذار در یک پروژه سینمای دارید؟ حالا که پول گذاشته اید چقدر خودتان را درگیر مسائل مختلف فیلم می کنید؟ زمانی که وارد این پروژه شدم احساس کردم نگاهی که به سرمایه گذار در عرصه سینما است یک نگاه فرهنگی نیست. یک آدم پولداری که پولی آورده، بازیگران را خودش انتخاب می کند و قرار است در همه امور مستقیما دخالت کند. اما من موافق این نگاه نیستم. خب من پیش از این به عنوان سرمایه گذار تجربه انتشار روزنامه «بهار» را در سال 91 داشتم. آن جا هم تا زمان توقیف قبلی اش سهام دار بودم ولی سعی کردم هیچ گاه در امور اجرایی دخالت نکنم. با اینکه خودم مدعی فرهنگ هستم اما معتقدم هر کاری متخصص خودش را دارد. در «فصل نرگس» هم با اعتماد کاملی که بین من به عنوان مجری طرح و سرمایه گذار و تهیه کننده و عوامل تولید وجود دارد تلاش می کنیم تعریف جدید از سرمایه گذر در سینما ارائه دهیم. آن هم سرمایه گذاری که انواع برچسب های رانت و آقازادگی برایش وجود دارد ولی به جای دخالت در نوع اجرا و انتخاب بازیگران که شاید به نوعی یکی از حقوق سرمایه گذار هم باشد با اعتماد به عوامل و در جهت منافع فیلم در کنار هم باشیم به جای آن که مقابل قرار بگیریم. من حتی هنوز سر صحنه هم نرفتم چرا که احساس می کنم وظیفه من حمایت از تیمی است که به آن اعتماد کرده ام نه دخالت در کار آن ها. البته آن جا که نیاز به همفکری و مساعدت هایی از سوی بنده برای جلو رفتن کار باشد قطعا ورود پیدا خواهم کرد. خصوصا وقتی اعتباری که من دارم می تواند گره گشا باشد.
سه شنبه ، ۲۹دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: امید]
[مشاهده در: www.omidnameh.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]
-
گوناگون
پربازدیدترینها