واضح آرشیو وب فارسی:تیک: روزنامه وقایع اتفاقیه: طناب دار را با دست خود می بافد، روسری حریر مادر را به چارچوب در گره می زند و حلقه مرگ را دور گردن نحیفش تنگ می کند؛ دیگری تلخی روزگار را تاب نمی آورد و از بلندی می پرد و آن یکی به ضرب گلوله خود را به کام مرگ می کشد. از آغاز سال 94 تاکنون 12 دانش آموز زیر 18 سال خود را به کشتن داده اند. هشت نفر خود را حلق آویز کرده اند، سه نفر از ساختمان خانه و پل عابرپیاده پریده اند و یک نفر با سلاح گرم زهر مرگ را سرکشیده است. فقط در ماه جاری اقدام به دو مورد خودکشی در یزد و یک مورد در تهران به مرگ خودخواسته این سه نفر انجامیده و خبر «خودکشی» را میان اخبار روزانه پررنگ کرده است، این اتفاقی است که در پنج سال اخیر نه تنها در ایران، بلکه در جهان، رشدی سرطان گونه داشته و سه برابر شده است. مواردی از خودکشی دانش آموزان در سال جاری که در گزارش پیش رو به آنها پرداخته شده، براساس آنچه در خبرها و از سوی مجریان قانون بیان شده، به دلیل اضطراب ناشی از مدرسه، افت تحصیلی و ناکامی در واحدهای درسی و یا هراس از مورد بازخواست قرار گرفتن از سوی والدین و همچنین افسردگی و اختلافات دامنه دار خانوادگی رخ داده است. همچنین از بین این موارد چهار مورد در استان تهران، دو مورد در یزد، دو مورد در آذربایجان غربی و مابقی در استان های لرستان، مازندران، خراسان جنوبی و شمالی اتفاق افتاده. از سوی دیگر در حالی با این آمار روبه رو هستیم که عمده خودکشی های ناموفق به رسانه ها راه نمی یابند، چنانچه در 12 خودکشی دانش آموزان در سال جاری، تمامی موارد به مرگ افراد منجر شده و این گزارش از شمار افرادی که پس از اقدام به خودکشی از مرگ رهایی می یابند، خالی است. کشورهای توسعه یافته نیز از این آسیب اجتماعی در امان نبوده اند، به طوری که برای مثال، هر سال، 10 مورد خودکشی زیر 10 سال در فرانسه رخ می دهد؛ ایران نیز درزمینه خودکشی رتبه 48 را در میان دیگر کشورها دارد اما آماری دقیق از خودکشی کودکان در کشور وجود ندارد. با این وجود تحلیل این خودکشی ها به عنوان یک آسیب اجتماعی در کشور ما، درحالی که با فقدان جزئیات آماری رو به رو هستیم، چندان ساده به نظر نمی رسد. درحالی که آماری از خودکشی کودکان و بزرگسالان در سال ۱۳۹۳ در دست نیست اما نتایج یک مطالعه با عنوان «بررسی موارد اقدام به خودکشی در کودکان بستری در بخش اطفال بیمارستان لقمان حکیم» نشان می دهد از میان 176 کودک هشت تا 13 سال که به دلیل مسمومیت در سال های 1381 تا 1383 در بیمارستان لقمان حکیم بستری شده بودند، اقدام به خودکشی 111 مورد آنها تأیید شده است. براساس یافته های این پژوهشِ مؤسسه رحمان که به بررسی موارد خودکشی در گروه سنی زیر 14 سال و عوامل مرتبط با پرداخته است، از مجموع 111 کودک بررسی شده، 59 پسر و 52 دختر بوده اند و مسمومیت عمدی، دلیل مرگ اغلب این کودکان بوده است. بررسی های این پژوهش همچنین نشان داده 57,4 درصد آنان ساکن مناطق جنوب و اطراف تهران بوده و در 47 درصد موارد، بیماران زمینه اختلال روانی داشتند. 60 خودکشی ناموفق به ازای هر خودکشی موفق براساس آمار سازمان جهانی بهداشت، سومین دلیل مرگ در بین نوجوانان خودکشی است؛ مهدی ملک محمد، روانشناس و مشاور در گفت وگو با «وقایع اتفاقیه»، می گوید: «به ازای هرخودکشی موفق، 60 خودکشی ناموفق رخ می دهد.» براین اساس باوجود 12 خودکشی کودکان کشور در سال جاری که به مرگ آنها منجر شده، وقوع 720 مورد خودکشی ناموفق و یا فکر جدی به خودکشی محتمل است و این آمار پنهانی که به سطح خبر نیامده و باید برای آن چاره ای اندیشید. این روانشناس، فقدان مهارت زندگی و اجتماعی را مسئله ای می داند که خودکشی دانش آموزان را به دنبال داشته است: «نوجوانان در مقایسه با بزرگسالان، کمتر بر غم ها و اضطراب های محیطی و رنج خانوادگی غلبه می کنند و مدیریت این موارد را بلد نیستند و به همین دلیل خیلی راحت با استرس های محیطی زمین می خورند و به خودکشی گرایش پیدا می کنند.» این فقدان در بین قشر دانش آموز کشور در حالی است که وزارت آموزش و پرورش نیز تا امروز برنامه دقیق و راهگشایی برای حل آن نداشته است. نوجوانان تنها هستند به گفته ملک محمد، خانواده، عامل دوم وقوع خودکشی است به طوری که درحال حاضر روزبه روز به احساس تنهایی نوجوانان و کودکان اضافه می شود و این حجم تنهایی برای والدین قابل درک نبوده است. از سوی دیگر کمبودهای اقتصادی موجب شده پدر و مادر هر دو شاغل باشند و فرزندان ساعت های طولانی تنها باشند و فقدان آنها را تجربه کنند؛ این فقدان فقط فیزیکی نیست، بلکه پدر و مادر حتی زمانی که حضور دارند هم مشغول استرس های خودشان هستند و برای برقراری رابطه با کودکان خود انرژی ندارند.عامل سوم در خودکشی میان افراد کم سن وسال، آموزش از سوی همسالان است؛ این روانشناس با تکیه بر آمار سازمان بهداشت جهانی می گوید: «در بسیاری از کشورها نوجوانان در مواجهه با استرس، تنهایی و غم تصمیم به خودکشی می گیرند». بنویسیم نوجوان، بخوانیم دانش آموز اما وجود گزارش هایی از خودکشی دانش آموزان در خروجی خبرگزاری ها، واکنش های متفاوتی را از سوی مسئولان داشته است. به طوری که در روزهای گذشته، علی زرافشان، معاون آموزش متوسطه وزارت آموزش و پرورش در گفت وگو با جمعی از خبرنگاران در گروهی تلگرامی چنین واکنشی نشان داد: «در باره خودکشی یزد، به جای احتمالات و اینکه ممکن است آموزش و پرورش هم مقصر باشد، پیگیری سوابق و دلایل این اتفاق بهتر است. همان طور که برخی دوستان از سایر صنوف مثال زدند گله از خبرنگاری که خبر را منعکس کرده این است که چرا در تیتر خبر دانش آموز را انتخاب کرده، بلافاصله ذهن ها متوجه آموزش و پرورش و مقصربودن آن شود؟!» این مقام مسئول در ادامه گفت: «همان گونه که در خبر هم آمده، اختلافات خانوادگی موجب این اقدام شده و بنده به دلیل توجه به این موضوع و همان گونه که در جلسه مشترک هم گفتم، بلافاصله موضوع را پیگیری کردم. ظاهرا موضوع سابقه قبلی داشته؛ بهتر نیست هر اتفاقی که در عالم و آدم پیش می آید را به آموزش وپرورش مربوط نکنیم؟!» قطعا با این روش می توان برای خودکشی یک آدم 60 ساله هم آموزش و پرورش را مقصر دانست، چراکه ممکن است این اقدام او ریشه در دوران تحصیل او داشته باشد! از سوی دیگر در حالی گفته می شود «در اخبار بنوسید یک نوجوان خودکشی کرد» که کودکان و نوجوانان زمان فعال خود را در مدارس سپری می کنند؛ واضح است که این قشر سنی پنج روز هفته را از ساعت هفت صبح تا سه بعداز ظهر و در برخی مدارس حتی تا شش عصر و در واقع بخش قابل توجهی از زمان خود را در محیط مدرسه سپری می کنند. این روانشناس بار دیگر با تأکید بر فقدان آموزش مهارت زندگی در مدارس می گوید: «آموزش مهارت مدیریت استرس و خشم، تقریبا در هیچ مدرسه دولتی وجود ندارد و اگر باشد، به شکلی عقیم و کارشناسی نشده در حال انجام است. کارشناسانی که به این کار گماشته شده اند یا نابلدند و یا باوجود حقوق ناچیز، انگیزه ای برای آموزش دقیق مهارت ها ندارند». ملک محمد با اشاره به آموزش این مهارت ها در مدارس غیرانتفاعی می گوید: «آموزش مهارت زندگی در این مدارس گسترده نبوده و عموما با ابتکارات شخصی در حال پیگیری است؛ اگرچه در نظام آموزشی جدید در واحدی به نام «تفکر و زندگی» به آموزش مهارت های زندگی پرداخته می شود اما نه دبیران آموزش این درس متخصصند و نه آموزش مهارت ها شکل سامان یافته ای دارد. علاوه براین آموزش مهارت زندگی باید همچون آموزش ریاضی در طول دوران مدرسه ادامه داشته باشد». اظهار نظر این چنینی از سوی مسئولان وقت - که به نظر می آید برای فرار از مسئولیت بیان شده - در حالی در بین برخی مسئولان آموزش و پرورش مطرح شده که پیش ازاین نیز کمتر انتقادات این حوزه و مشکلات موجود را پذیرفته اند و اعتیاد دانش آموزان یکی از این موارد است. ملک محمد با طعنه می گوید: «پیداست که دانش آموز معتاد نداریم! اگر اعتیاد دانش آموزی بر مسئولان محرز شود، دانش آموز از مدرسه اخراج خواهد شد!»
شنبه ، ۲۶دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تیک]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 57]