محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846169800
گزارش پنجمین روز از چهارمین دوره «۱۰ روز با عکاسان»
واضح آرشیو وب فارسی:عکاسی: معاون ارتباطات و اطلاع رسانی دفتر رئیس جمهور با شرکت در پنحمین روز «۱۰ روز با عکاسان» به انتقاد عکاسانی که نسبت به برخی از رفتارها و حذف تعدادی از عکس های منتشر شده با عکاسان خبری این حوزه گلایه داشتند، پاسخ گفت. به گزارش ستاد خبری چهارمین دوره «۱۰ روز با عکاسان» ، پنجمین روز برگزاری این گردهمایی به انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی ایران اختصاص داشت. در اولین نشست این روز که چهارشنبه، 23 دی در تالار شهناز خانه هنرمندان برگزار شد، به موضوع «بررسی چالش های تولید و انتشار عکس در مطبوعات» با حضور حیدر رضایی مدیر بخش عکس خبرگزاری مهر، وحید سالمی از عکاسان خبرگزاری AP و علی آقاربیع مدیر بخش عکس خبرگزاری تسنیم پرداخت و مرتضی فرج آبادی، مدیر بخش عکس خبرگزاری ایسنا مدیریت آن را برعهده داشت. فرج آبادی در ابتدای این نسست گفت:«نظر شخصی من است که عکاسی خبری همه جوره مورد کم لطفی قرار می گیرد و وقتی در خیابان عکاسی می کنیم انگار توپی در دستمان است و مورد هجمه قرار می گیریم. حتی در مراسم ها، مدیران روابط عمومی ها یا رئیس های سازمان ها ما را به چشم یک مزاحم نگاه می کنند و در کل هزاران انگ به ما می زنند. اگر بخواهیم نقد کنیم خود مدیران رسانه هایمان نیز ما را زیاد جدی نمی گیرند و به عقیده آنها ما یکسری عکس می گیریم تا در کنار خبرها منتشر شود.» او در ادامه از رضایی پرسید که قبل از انتشار عکس چه محدودیت هایی وجود دارد و مدیر بخش عکس خبرگزاری مهر چنین پاسخ داد:«یکی از عوامل، بضاعت مالی خبرگزاری است که باعث می شود ما با عکاس هایی که در حیطه کاری خودشان به تجربه و سواد اولیه مجهز هستند، مرتبط نشویم و این موضوع تاثیرگذاری است. عدم انتشار صرفا ربطی به حذف عکس ندارد و بخشی از آن استناداردهای لازم برای ساختار و شکل گیری یک گزارش تصویری است.» او در توضیح بیشتر این موضوع عنوان کرد:«وقتی بضاعت مالی، بیمه، تجهیزات اولیه که باید برای عکاس باشد، فراهم نیست، قاعدتا نمی توانیم به ارائه عکس های حرفه ای برسیم و مجبوریم با افرادی که آماتور یا نیمه حرفه ای هستند، کار کنیم. در نتیجه خروجی درست و قابل انتظاری بوجود نمی آید و در بهترین شکل، نتیجه متوسطی می شود. از طرف دیگر بخشی از عکس هایی که منتشر می کنیم مربوط به برنامه های پوششی است و نام عکاس به واسطه استفاده روزنامه ها و مجلات از عکاسان خبرگزاری ها مطرح می شود و همین باعث می شود عکاسی که تجربه لازم و دانش تصویری درستی ندارد با ورود به این حیطه به یک شهرت کاذب برسد. این شهرت کاذب مانع یادگیری او می شود و به دنبال ارتقا دانش تصویری خود نمی رود.» آقاربیع نیز در دنباله این بحث گفت:«من فکر می کنم ما اساسا برای تولید و انتشار عکس مرامنامه خاصی نداریم یعنی براساس یکسری تجربیات و نگاه هایی چه در زمینه تولید چه در زمینه انتشار، بخشنامه یا مرمنامه مکتوبی نداریم. البته حتی نمی دانم اگر این بخشنامه برسد اوضاع ما مخصوصا در حوزه انتشار بدتر می شود یا بهتر؟» او افزود:«در بحث انتشار، نوک پیکان به سمت کسی است که منتشر می کند اما ما با چند مقوله متفاوت مواجه هستیم مثل سیستم نظارتی با این حال در بخشی که مربوط به عکاسان است، ما با سه دسته از عکاسان مواجه هستیم. دسته اول عکاسان حرفه ای هستند که معمولا وقتی عکسشان حذف می شود کار خود، جامعه و فضایی را که در آن کار می کنند، می شناسند و اعتراضی هم نمی کنند و مشکل زیادی با آن ها نداریم. دسته دوم هنرجویان و کارآموزان نیمه حرفه ای هستند. ما خیلی اوقات با این افراد بر سر تولید یا انتشار عکس بحث داریم اما این بحث ها به هرحال به نتیجه می رسد چون علاقه مند و پیگیر کار عکاسی هستند. دسته سوم عکاسان آماتور هستند که با شرایط ویژه ای که در چند سال اخیر برای عکاسی بوجود آمده است، وارد این حوزه شده اند.» او در مورد این دسته چنین توضیح داد: «تولیدات آن ها ضعیف است و متاسفانه صدای بلندتری دارند. مشکل اصلی ما با این بخش است یعنی کسانی که کار ویژه ای انجام نمی دهند و توقع بالایی دارند. طبیعتا این دوستان در تولید به مشکل برمی خورند و دنبال تولید خوب نمی روند، از طرف دیگر در انتشار با آن ها به مشکل برمی خوریم. به طور مثال گاهی به دلیل کیفیت می گوییم این گزارش قابل انتشار نیست، اما زیربار نمی روند و عکس هایشان در شبکه های اجتماعی انتشار می دهند.» سالمی که مدرس دانشگاه نیز هست، در مورد مشکلات آموزشی گفت: «امر آموزش به خصوص در سال های اخیر کیفیت لازم را که از یک کشور فرهیخته انتظار می رود، ندارد. دلایل مختلفی وجود دارد. اصولا در دانشگاه های دنیا به این شکل چهار سال رشته عکاسی نداریم به خصوص در سال های اخیر این ها به دوره های کوتاه مدت تبدیل شده است. در سرفصل های دانشگاهی ما می توانید مشاهده کنید کسانی که عنوان های درسی را تعیین کرده اند، کوچک ترین دانشی در مورد عکاسی نداشته اند. پایه و اساس کار هنری ایده است اما ما ایده نداریم. ایده از سواد و سواد از مطالعه می آید.» در ادامه فرج آبادی در مورد مرامنامه در خبرگزاری های ایران پرسش کرد. مدیر بخش عکس خبرگزاری مهر در پاسخ به این سوال گفت: «داشتن چنین مرامنامه ای ضروری است اما در خیلی از مواقع مقایسه بعضی از چیز ها اشتباه است چون شما ابتدا باید شرایط مساوی ایجاد و بعد مطالبه کنید. وقتی هیچ چیزی درست نیست و برمبنای حرفه ای قرار نگرفته است، چه مقایسه ای در مورد داشتن مرامنامه می شود؟ وقتی ابتدایی ترین نکته هایی که باید رعایت شود، وجود ندارد، چه مقایسه ای است؟» رضایی در این مورد به ذکر یکی از تجریاتش پرداخت: «یکی از عکاسان خبرگزاری مهر به سازمان آموزش و پرورش رفته بود که حدود دویست متر از خبرگزاری ما فاصله دارد، او با تله هفتاد و از فاصله دور عکاسی کرد. من در خبرگزاری مشغول کار بودم که یکدفعه با سرعت وارد خبرگزاری شد و کنار من نشست. من هم از ماجرا خبر نداشتم و بعد از چند دقیقه دو نفر وارد خبرگزاری شدند و عکاس را بردند و مدیرعامل هم نتوانست در این زمینه به عکاس کمک کند. حرفم این است که ما پشتوانه معنوی و صنفی نداریم. ما سر نکات ابتدایی مانده ایم چه برسد به مرامنامه.» آقا ربیع در این مورد عنوان کرد: «من مرامنامه را مطرح کردم اما ابراز خرسندی نکردم که حتما مرامنامه ای باشد. فکر می کنم بودن مرامنامه بهتر از نبودن آن است اما اگر از سوی کسانی تنظیم شود که خودشان در خیابان هم عکاسی کرده باشند و با استناد به مرامنامه می توان حق عکاس را گرفت. معمولا هم خبرگزاری ها مرامنامه نوشته شده ای ندارند.» سالمی که تجربه فعالیت در یک خبرگزاری بین المللی را دارد، گفت: «چیزی به نام مرامنامه وجود ندارد. ما پیرو قوانین روزنامهنگاری هستیم و در عکاسی خبری به آن فتوژورنالیسم می گوییم. آنچه قانون مطبوعات می گوید باید پیرو آن باشیم یعنی اگر در روزنامه نگاری به شما اجازه داده می شود که می توانید این عکس را بگیرید، می توانید این کار را بکنید اما شرایط هر کشوری نیز فرق می کند و اگر مشکلی از عکاسی در سطح خیابان هست سازمان ها می توانند با مراجعه به قانون مسائل خود را حل کنند. یکی از مشکلات دیگر آموزشی این است که جامعه شناسی و روان شناسی نمی دانیم. در روان شناسی بخش مهمی به نام روان شناسی نفوذ داریم که برای عکاسان خبری بسیار کارآمد است تا بتوانند در شخصی که مخاطبشان است، نفوذ کنند. این مسئله در عکاسی خیابانی بشدت مورد نیاز است به خصوص در کشور ما که هرکسی ساز خودش را می زند. بنابراین عکاس ما باید بداند در چه شرایطی عکاسی می کند.» به درک مشترک برسیم پرویز اسماعیلی، معاون ارتباطات و اطلاع رسانی دفتر رئیس جمهوری و فریدون وردی نژاد، روزنامه نگار نیز در بخش پایانی این نشست حاضر شد. هنگام ورود او حیدر رضایی در مورد مشکلات عکاسان خبری در مراسم های ریاست جمهوری و حذف برخی از عکس های منتشر شده پرسید. دیگر عکاسان خبری حاضر در برنامه هم با تایید این موضوع ابراز کردند چرا با وجود دعوت نهاد رئیس جمهور برای پوشش تصویری مراسم، عکاسان این حوزه مورد بی احترامی قرار می گیرند؟ اسماعیلی با بیان اینکه قرار بوده است، زود تر به این نشست بیاید اما به دلیل حضور یک هیات خارجی این کار میسر نشد، با اشاره به مدیریت سابق خود در خبرگزاری مهر گفت: «می خواستم در مورد عکس صحبت کنم اما چون دغدغه هایی در مورد رفتار دفتر رئیسجمهور با عکاسان را شنیدم مستقیم در این مورد حرف می زنم. من تاکید می کنم به عنوان کسی صحبت می کنم که خودم را روزنامه نگار می دانم. عکاسی خبری در دنیا در حوزه های مختلف متفاوت است و حوزه اجتماعی با حوزه دیپلماتیک متفاوت است و قواعد و قوانین خود را دارد. اینطور نیست به همان آزادی عملی که در حوزه اجتماعی حتی در کشور خودمان می توانید عکاسی کنید، در حوزه سیاسی و دیپلماتیک هم عکاسی کنید.» او افزود: «هیچ قاعده و منشور بین المللی هم وجود ندارد که دولت ها به عنوان پروتکل با عکاس خبری چه کنند مثل دعوتی که از رئیس جمهورهای کشورهای دیگر انجام می شود، پروتکل خاصی وجود ندارد و معمولا میزبان تعیین کننده است. حضور در چنین مناسبت های دیپلماتیکی که این دو سال از نزدیک با آن آشنا شده ام، به فرهنگ و لوازمی نیاز دارد که صرفا به عکاسان و فعالان خبری برنمی گردد. ما در مسائل فرهنگی و فنی این موضوع مشکل داریم یعنی سواد رسانه ای در میان مدیران دولتی ضعیف است و گاهی عکاسان خبری الزامات حضور در چنین مراسم هایی را نمی دانند. در دنیا معمولا خبرنگار ها و عکاسان کارکشته تری برای پوشش خبری چنین حوزه هایی معرفی می شوند اما من با خبرنگار یکی از رسانه های فراگیر در حوزه دولت مواجه شدم که از من پرسید آقای نوبخت (سخنگوی دولت) وزیر اقتصاد هم هست؟ بنابراین ما به درک مشترک و آموزش های دو طرفه و حتی دوره های کارگاهی و آموزشی نیاز داریم تا بتوانیم دیدگاه ها را بهم نزدیک کنیم.» اسماعیلی در توضیح بیشتر این مسئله عنوان کرد: «وقتی ما از یک رسانه برای پوشش مراسم دولتی دعوت می کنیم، حرمت مهمان و میزبان باید رعایت شود. هیچ انگاره حرفه ای به ما این اجازه را نمی دهد که چون خبرنگار و عکاس هستیم مقررات میزبان را نادیده بگیریم یا حقوق فردی و شخصی او را رعایت نکنیم به خصوص اگر میزبان ما رئیس جمهور است و ممکن است انعکاس مطالب به امنیت ملی یا چهره آن مقام لطمه بزند. رعایت این موارد به معنای بی توجهی به عکاسان خبری نیست.» اسماعیلی اظهار کرد: «نکته دیگر بحث زمان و محدودیت هایی است که ما با آن مواجه هستیم. مشکلاتی که بوجود می آید، در پوشش تصویری برنامه های رئیس جمهور فرصتی که اختصاص می دهیم از پروتکل معمول بیشتر است و عکاسانی که به برنامه ها دعوت می شوند باید سعی کنند در همان فرصت بهترین عکس را بگیرند. در حوزه رئیس جمهور مسائل دیگری مانند حفاظت، تشریفات و... نیز هست و همه این ها به معاون ارتباطات دفتر رئیس جمهور مربوط نمی شود اما من تاکید می کنم مراقبت های اخلاقی دربرخورد با عوامل اخلاقی که در برنامه حضور دارند، می تواند به درک مشترک منجر شود. مثلا در دیداری که قرار است رئیس جمهور با پاپ داشته باشد، تنها یک نفر می تواند همراه رئیس جمهور باشد. از این طرف، تاکید من همیشه این بوده است، عکاسانی که برای پوشش مراسم می آیند، جاسوس نیستند و ما خبرنگاران و عکاسان را از خودمان می دانیم. به هرحال اگر خط قرمزی تعریف می شود، درست است محدودیت به شمار می رود اما به منزله محکومیت برای اهل رسانه نیست.» در ادامه یکی از حاضران در نشست به بی احترامی ارگان های دولتی به عکاسان اشاره کرد و اسماعیلی در پاسخ گفت: «در مورد رفتارهای همکارانمان باید بگویم کسی تا به حال از من اهانت شنیده است؟ اینگونه صحبت ها کاملا غلط و غیرحرفه ای است. کسانی که با من ارتباط دارند، می دانند من پیامی برای حذف عکسی نداده ام. موارد اینچنینی را هم اگر به من بگویید، پیگیری می کنم. در مورد سایر بخش ها هم من مسئول پاسخگویی اقدامات آن ها نیستم. خواهشم این است که دوستان کمک کنند فاصله ها برداشته شود.» او در پایان اظهار امیدواری کرد که این جلسه آغاز خوبی است و جلسه دیگری برای ملاحظاتی که در مراسم های ریاست جمهوری باید رعایت شود، در آن مطرح شود. بررسی نقش عکس در عرصه های اجتماعی نشست بعدی پنجمین روز با موضوع «بررسی نقش عکس در عرصه های اجتماعی» با حضور ابراهیم حقیقی طراح گرافیک و عکاس، سید مجتبی موسوی سرپرست معاونت هنرهای شهری شهرداری تهران، عباس کوثری عکاس و دبیر بخش عکس روزنامه شرق برگزار شد که ابراهیم صافی مدیریت نشست را برعهده داشت. ابراهیم حقیقی درباره اینکه رویدادهای بسیاری در شهر رخ می دهد که به آسیب شناسی نیاز دارد و باید نقد شوند، گفت: «پروژه های مختلفی در شهر انجام می شود و عکس هایی در شهر نصب می شود که پشتوانه فکری آن مشخص نیست، مثلا چرا باید عکس هایی از شهرهای مختلف ایران در شهر نصب شود؟ عکس هایی که می دانیم با کیفیت خوبی نیز چاپ نمی شوند، بخش بزرگی از عکس های انتخاب شده شب هستند که به دلیل کیفیت پایین چاپ همگی بنفش شده است، چرا این عکس ها برای قرار گرفتن در سطح شهر انتخاب شده است؟ نکته دیگر اینکه بسیاری از عکس هایی که در عرشه پل ها نصب شده بود کراپ های بسیار بد و عجیبی دارند و این یعنی اینکه حرفه ای برخورد نشده است و حتی با انجمن عکاسان ایران نیز همفکری نشده است. چه عجله ای برای کار ها داریم؟ چرا هزینه کمی می گذاریم تا چنین نتیجه ایی حاصل شود؟» این طراح و عکاس درباره رویکرد تخصصی به عکس در رویدادهای شهری و خبری و تبلیغاتی گفت: «اینکه در رویداد ها حضور داشته باشیم و به موضوعات از دریچه عکس بپردازیم وظیفه خود ماست. دیگر اینکه دبیری عکس هنوز در کشور ما جا نیفتاده است، دبیر عکس ناگزیر است همه عکس هایی را که در نشریه اش چاپ می شود ببیند، بداند عکس متعلق به کیست و نام عکاس حتما در کنار آن قید شده باشد.» سید مجتبی موسوی نیز درباره این موضوع که در زیباسازی شهرداری تهران چه اندازه بر کیفیت عکس هایی که در شهر ارائه می شود نظارت وجود دارد اظهار کرد: «بخشی از بی کیفیتی که در عکس های شهر احساس می شود به عکس هایی مربوط است که تجاری نیستند و هزینه ای برای آن ها نشده است. در تبلیغات فرهنگی از آنجایی که درآمدزایی برای آن ها وجود ندارد به شکل های مختلف صرفه جویی می کنند. از سوی دیگر چاپخانه های اندکی وجود دارد و یا مثلا نصب کننده های حرفه ای بیلبورد ها کم تعداد هستند. در مجموع اینکه شهروند عادی ما چون به میزان کیفیت دانایی ندارد، بیشتر تصویر او را جذب می کند و پیام را می گیرد. اما من نقد به این موضوع را می پذیرم و قبول دارم که باید نظارت بیشتری وجود داشته باشد.» همچنین عباس کوثری در بخش دیگری از نشست درباره این موضوع که به عنوان عکاسی که در مطبوعات فعال است، چه اندازه با فقدان توجه تخصصی سردبیران به عکس مواجه بوده و در این مسیر چه تجربیاتی دارد اظهار کرد: «آنچه من اکنون درباره آن می توانم صحبت کنم نسل خود من است. به جز انقلاب و جنگ اتفاقات دیگری قبل از دهه هفتاد نبود که بخواهد عکاسان را به سمت تهیه گزارش های تصویری ترغیب کند اما از دهه هفتاد به بعد و با شکل روزنامه همشهری به عنوان روزنامه ای رنگی که عکس در آن جایگاه ویژه ای داشت و همین طور بهار مطبوعات پس از سال ۷۶ و حضور عکاسان نسل جدید که اغلب آن ها تحصیل کرده بودند، حرکتی جالب در مطبوعات به وجود آمد و عکس دارای شخصیت شد. در روزنامه هایی که من در آن ها کار می کردم سردبیران جایگاه خاصی برای عکس قائل بودند، اما ظاهرا اینگونه است که دوستانی که قبل تر در مطبوعات کار می کردند به نوعی تکنسین بودند و اطلاعات خاصی از رویدادهای خبری نداشتند. در این شرایط روزنامه نگاران بودند که در رویداد ها عکاسان را برای گرفتن عکس راهنمایی می کردند زیرا عکاس از اتفاقی که در آن حضور داشت اطلاع خاصی نداشت. نهادینه شدن این رویکرد باعث شده است که روزنامه های ما متن محور باشد.» او درباره اینکه تصمیم گیری برای انتخاب عکس چه اندازه فکر شده است یا چه قدر با شتاب زدگی اتفاق می افتد بیان کرد: «ما خبرگزاری های بسیاری داریم که اگرچه کارکرد خبرگزاری ندارند اما عکس های بسیاری تولید می کنند که خبری نیستند. تولید عکس مطبوعاتی به عکس های پرتره و مانند آن محدود شده است، ما عکسی تولید نمی کنیم که بخواهیم انتظار تاثیرگزاری از آن داشته باشیم. اگر صبح ها به دکه های مطبوعاتی سر بزنید خواهید دید که همه روزنامه شبیه هم هستند زیرا همه آن ها عکس های خود را از چند خبرگزاری مشخص برمی دارند.» نویسنده
جمعه ، ۲۵دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عکاسی]
[مشاهده در: www.akkasee.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها