تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1850238589
سرطان در دام سلول های ایمنی
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>سلامت>داروهای ایمونوتراپی، مانند داروی جدیدی که توانست با موفقیت ملانومای پیشرفته رئیس جمهور سابق آمریکا، جیمی کارتر، را درمان کند، به جای کشتن سلول های سرطانی، سیستم ایمنی بیمار را تقویت می کنند. درواقع، سیستم ایمنی را وادار می کنند تا کار داروها را انجام دهند.به گزارش شفا آنلاین ، ایمونوتراپی نقطه عطف درمان سرطان به شمار می آید، اما ایده آن به بیش از 100 سال پیش بازمی گردد، زمانی که جراح جوانی خواست فراتر از زمان خود فکر کند. این جراح که ویلیام کولی William Coleyنام داشت، در اواخر تابستان سال 1890، آماده بود تا در شهر نیویورک بیماری را به روش خود درمان کند. آنچه وی نمی دانست، آن بود که زن جوانی که منتظر دیدار وی بود، زندگی ویلیام و آینده تحقیقات سرطان را تغییر می داد. این زن جوان، به نام الیزابت داشییل Elizabeth Dashielبود که تحت عنوان «بسی» Bessie نیز شناخته می شد. بسی 17 سال داشت و به خاطر مشکلی در دستش پیدا شده بود، به دکتر ویلیام مراجعه کرده بود. به نظر می رسید جراحت خفیفی در دستش وجود دارد، مانند یک برآمدگی کوچک که بسی آن را دستکاری کرده بود، اما بهتر نشده بود و این ضایعه درد زیادی را برای بیمار ایجاد کرده بود. پزشکان زیادی بسی را ویزیت کرده بودند، اما هیچ یک نتوانسته بودند مشکل وی را تشخیص دهند. در ابتدا، دکتر کولی فکر کرد شاید بسی دچار عفونت شده، اما وقتی به بیوپسی گرفته شده نگاهی انداخت، متوجه شد که با یک بدخیمی روبرو است. درواقع، نوعی سرطان پیشرفته به نام سارکوما. در آن دوران، پزشکان زیادی وجود نداشتند که بتوانند برای بسی کاری انجام دهند. در آن زمان هنوز رادیاسیون و کموتراپی وارد پزشکی نشده بودند، به همین دلیل دکتر کولی توانست فقط یک کار انجام دهد. او بازوی راست بسی را درست از زیر آرنج آمپوته کرد تا بلکه بتواند از گسترش بیماری پیشگیری کند. متاسفانه، این روش کارساز نبود و در عرض یک ماه، سرطان به ریه ها، کبد و دیگر قسمت های بدن بسی رسید. روزهای آخر زندگی بسی بسیار غم انگیز و دردناک بود. روزی که بسی فوت کرد، یعنی در 23 ژانویه 1891، دکتر کولی در کنار بسی بود. مرگ بیمار تاثیر عمیق و بزرگی روی جراح جوان گذاشت. این موضوع واقعا وی را شوکه کرده بود. حتی کتابی هم در این رابطه، با عنوان «هیاهو در خون: زندگی، مرگ و سیستم ایمنی» نوشته شد. مرگ بسی نوعی محرک برای جراح جوان بود که وارد عمل شود. در آن زمان، دانشمندان اطلاعات زیادی در مورد سرطان نداشتند، به همین دلیل کولی بررسی ده ها و ده ها مورد سرطان را که داده های آنها در بیمارستان نیویورک نگهداری می شود، آغاز کرد. وی به دنبال اطلاعاتی بود که کمک کنند این بیماری تهاجمی و بی رحم را بیشتر بشناسد. زمانی که کولی یک دانش آموز بود، نوشته های چارلز داروین را خوانده بود. یکی از درس هایی که وی از این دانشمند معروف انگلیسی گرفته بود، آن بود که وقتی یک استثنا بیولوژیکی برای قانون وجود دارد، همیشه به آن توجه خاصی داشته باشید: «از خود بپرسید: چرا این اتفاق افتاده است؟» کولی یکی از این استثناهای بیولوژیکی را کشف کرد. آن مورد، یک مهاجر آلمانی به نام «فرد استین» Fred Stei- بود. استین بیماری در بیمارستان نیویورک بود که 8 سال قبل به آنجا مراجعه کرده بود. وی توموری در گردن خود داشت که پزشکان بارها تلاش کرده بودند آن را خارج کنند. بارها تومور در گردن استین بدشانس عود می کرد و پزشکان منتظر بودند که وی در اثر این بیماری فوت کند. سپس، استین دچار یک عفونت جدی پوستی در اثر باکتری استرپتوکوک شد. به نظر می رسید روزهای زندگی استین به شماره افتاده بودند، اما استین نمرد. در واقع، تومور وی ناپدید شد و بیمار از بیمارستان مرخص. دکتر کولی می خواست بداند پس از این همه سال، استین هنوز زنده بود یا خیر. به این ترتیب، در زمستان 1891، ویلیام کولی جراح به ویلیام کولی کارآگاه تبدیل شد. وی اتاقی در سمت پایینی شرق منهتن اجاره کرد، منطقه ای که مهاجران آلمانی در آنجا زندگی می کردند. پس از اینکه به درب منزلی مراجعه کرد که مردی به نام فرد استین با اسکار متمایزی روی گردنش در آنجا زندگی می کرد، به هدف خود رسیده بود. کولی، فرد را پیدا کرد؛ زنده و بدون سرطان. اما چرا سرطان استین، پس از ابتلا به یک عفونت باکتریایی از بین رفته بود؟ کولی اینطور تصور کرد که عفونت استرپتوکوکی سرطان را از بین برده است. به همین دلیل، مایل بود بداند اگر همین اثر را عمدا با تزریق باکتری به بیماران سرطانی ایجاد کند، چه اتفاقی می افتد؟ او تصمیم گرفت این ایده خود را روی بیمارانی که به طور بسیار جدی بیمار بودند، آزمایش کند. نخستین بیمار وی، یک مهاجر ایتالیایی به نام زولا Zola بود، که درست مانند بسی داشییل به سارکوما مبتلا شده بود. تومورهای زولا از گلوی وی سربرآورده بودند. زولا به قدری بیمار بود که به سختی می توانست چیزی بخورد یا بیاشامد یا حتی نفس بکشد. برای ماه ها، کولی تلاش می کرد زولا را بوسیله برش هایی روی پوست، با عفونت استرپتوکوکی آلوده کند. این روش پاسخ اندکی ایجاد کرد، اما نه خیلی زیاد. سپس، کولی سعی کرد با گونه های قوی تری از باکتری روی دست زولا جراحت ایجاد کند. در این زمان، زولا در اثر عفونت به شدت بیمار شد، به طوریکه می توانست به راحتی بمیرد. اما در عرض 24 ساعت، تومور زولا که اندازه ای معادل یک پرتقال داشت، در ابتدا شروع به مایع شدن کرد و در نهایت از بین رفت و متلاشی شد. این واقعه، پدیده ای است که به ندرت رخ می دهد، اما زمانی که مشاهده می شود، شما را واقعا شگفت زده می کند. زولا کاملا بهبود یافت. دکتر کولی می دانست که به چیزی رسیده است. وی تجربیات خود را نگاه داشت و استفاده از باکتری را در کار بالین خود با ایجاد تغییراتی، ادامه دارد. درنهایت، وی این درمان را توکسین های کولی نام نهاد. آن زمان، بسیار هیجان انگیز بود. کولی به موفقیت های زیادی رسیده بود و تلاش های وی در آمریکا و خارج از آمریکا جشن گرفته شدند. اما برادلی کولی جونیور، نوه ویلیام کولی، می گوید موسسه پزشکی آمریکا در آن زمان به این دستاوردها با دیده شک و تردید نگاه می کرد. کسی نمی داند توکسین های کولی چگونه کار می کردند یا چرا گاهی عمل می کردند و گاهی بی اثر بودند. حتی خود کولی هم نمی توانست در این زمینه توضیح دهد. شاید به این دلیل که سیستم ایمنی هنوز برای محققان پر از راز و رمز بود و این رازها تا دهه های آینده هم باقی خواهند ماند. زمانی که رادیوتراپی در اوایل 1900 وارد حوزه پزشکی شد، توجهات به توکسین های کولی کاملا تحت الشعاع درمان جدید قرار گرفت. زمانی که کولی جراح فوت کرد، برادلی کولی گفت: «تمامی توجهات به توکسین های کولی متوقف شدند.» و کاملا احتمالا، جایی که میراث کولی می توانست به جز این به پایان رسد: پس از مرگ کولی در سال 1936، هلن کولی ناتس Hele- Coley Nauts، زمانی که به دنبال تحقیقات برای نگارش بیوگرافی پدرش بود، به مقالات کولی جراح نگاهی انداخت. هلن حدود هزار فایل از بیماران پدرش را یافت که با توکسین های کولی درمان شده بودند. وی سال ها با دقت تمام به دنبال آنالیز این موارد بود و درنهایت دریافت که میزان موفقیت پدرش در درمان بعضی از بیماران سرطانی چیزی بیشتر از حالت عادی و فوق العاده بوده است. وی نتوانست کسی را پیدا کند که به کار پدرش تمایل و علاقه داشته باشد، به همین دلیل تصمیم گرفت تا این کار را خود انجام دهد. با یک گرنت کوچک، هلن در سال 1953 انستیتو تحقیقات سرطان را پایه گذاری کرد و آن را وقف تحقیقات در مورد سیستم ایمنی و ارتباط آن با سرطان نمود. از آن زمان تاکنون بیش از 60 سال گذشته و دانشمندان دانش و درک خود را در مورد سیستم ایمنی به حد اعلایی گسترش داده اند و اکنون، زمان برداشت از آن همه تحقیقات انجام شده و دانش کسب شده است. در حال حاضر، درمان هایی که قدرت سیستم ایمنی را تحت کنترل خود درمی آوردند، برای طیفی از سرطان ها مانند سرطان های معده، ریه، لوکمی، ملانوما و کلیه، در دسترس قرار گرفته اند. جد وولچوک Jedd Wolchok، رئیس خدمات ملانوما و ایمونوتراپی در مرکز سرطان Memoria- Sloa- Kettering، می گوید: «هر نوع درمانی که در حال حاضر استفاده می شود تا از قدرت سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با سرطان بهره ببرد، باید کلاه خود را به احترام کار ویلیام کولی بردارد که آغازگر این راه از بیش از 100 سال پیش بود.» National Public Radio
یکشنبه ، ۲۰دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها