تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834084205
خوشحالم که چشم پزشکی ایران را متحول کردم
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>سلامت> وقتی به دنیا نگاه می کنی در آن گم می شوی برای این گم شدن حتما نباید به دنیا یا آسمان ها نگاه کرد، شما وقتی در آیینه به خودتان هم نگاه کنید گم می شوید... من هم گم شدم، درون خودم.شما خودتان را پیدا نکردید؟ به گزارش شفا آنلاین ، به نقل از سپیدپرفسور علی اصغر خدادوست، پدر نوین ایران در ادامه میگوید: نه من گم شدم، هنوز نمی دانم این دنیایی که در درون من است چیست؟ هنوز نمی دانم این دنیایی که در این قالب بدن و این قفس جمع شده برای چیست. من در درون خودم گم شدم. برای من هنوز سوال بی جوابی است که خدا چرا چنین موجودی را خلق کرده با این عمر محدود و این ویژگی ها به آسمان که نگاه کنی پایان دنیا و این قفس را نمی توانی بفهمی و درک کنی. هیچ وقت نمی توانی بفهمی دلیل به وجود آمدن این دنیای بی نهایت برای چیست. در نهایت ما می دانیم که شاید دلیل خلقت فقط این است که بشر به یک تعالی برسد. ما فقط می توانیم حدس بزنیم که شاید خلقت مانند یک مسابقه دوومیدانی است، هر کسی می دود و مشعل را به نفر بعدی می دهد. انسان ها همان دونده ها هستند و مشعل همان مراحل درس خواندن و پیشرفت علمی بشر است. این مشعل باید برسد به دست نفر بعدی ماحصل بودن ما در دنیا این می شود که برق، تکنولوزی و صنعت به وجود می آید و نسل به نسل ادامه پیدا می کند؛ اما باز هم این سوال پیش می آید که این همه دوندگی بشر قرار است به کجا منتهی شود این حجم از پیشرفت و تکنولوژی به کجا می رسد و در نهایت می رسیم به همین که... رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند این تنها راهی است که می توان فلسفه دنیا و خلقت را هضم کرد و پذیرفت. فکر می کنید ماحصل این نگاه در زندگیتان چه چیزی بود؟ به نگاه من به انسان ها کمک کرد. به اینکه فکر کنم من برای چه چیزی به این دنیا آمدم و هدف خدا از خلقت من چه چیزی بود. من بیشتر دنیا را گشته ام و دیده ام و هیچ وقت نتوانستم از زادگاهم بگذرم. عرق ملی چیزی است که پول نمی شناسد. منوچهر آتشی در دانش سرای مقدماتی همکلاسی من بود یک بار آمد آمریکا و با هم گشتی زدیم، یادم هست عصایش را زد زمین و گفت زیبایی ولی ال من نیستی. اینجا مال من است و تکلیف من است که بتوانم هر آنچه که دیگران دارند را برای مردم خودمان تهیه کنم. من همیشه می گویم که من نمی توانم دنیا را تکان بدهم و فقط می توانم در حوزه حرفه و تخصص خودم هرآنچه که از دستم برمی آید را برای مردمم انجام دهم. همین برای من کافی است وقتی می بینم توانستم چشم پزشکی ایران را متحول کنم. شما وضعیت و کیفیت چشم پزشکی ما را با ۳۵ سال پیش مقایسه کنید در زمان انقلاب در بیمارستان مسلمین بودم و بعد زمان جنگ هر دو ماه به تهران می رفتم و در بیمارستام امام خمینی(ره) و بقیه الله مجروحان جنگی را مداوا و جراحی می کردم و حتی زمانی که در شیراز بودم یک روز هفته ام فقط مخصوص مجروحان و مصدومان جنگی بود. در تمام زمان جنگ بودم و گاهی حس می کردم که چرا جنگ؟ برای این سوال به جوابی هم رسیدید که چرا جنگ؟ با وجودی که دنیا را می دیدم حس می کردم که چرا تا به این حد درگیر جنگ شده ایم ما تا وقتی در بزرگ ترین منبع انرژی جهان قرار داریم کنترل منطقه و داشتنش کار آسانی نیست. هر کسی در این منطقه بگوید من، خردش می کنند. حالا این من ممکن است هر اسمی داشته باشد در لباسی با هر عنوانی. در تمام این سال ها تا حالا شده احساس پشیمانی کنید. فکر کنید که چرا مدام در رفت و آمدید و در آمریکا نماندید؟ حتی برای لحظه ای پشیمان نشدم. ببینید آمریکا ۵۰۰ سال پیش اصلا وجود نداشت. به تاریخ آمریکا نگاه کنید ببینید فقط و فقط با جذب مغزهای سرتاسر دنیا شکل گرفته و پیشرفت کرده است. ما تاریخ چند هزار ساله داریم اما آمریکا قدمت نداشت، الان به هرچیزی که نگاه کنید از برق و صنعت و تکنولوزی تمامش به آمریکا برمی گردد و از آنجا شروع شده چیزی نیست که شروعش از آمریکا نبوده باشد، ولی در حقیقت این علم متعلق به تمام دنیاست. آمریکا را درست کردند و ساختند. حالا من نوعی اگر آمریکا بمانم یکی از همان هایی می شوم که کشیده شدم به آنجا و متعلق به آنها نیستم. چرا خیلی ها جذب می شوند و شما نشدید؟ سوال سختی است. به نظر من این برمی گردد به شعور و سیاست و منش و رفتار هر حکومتی با مردمش اینکه چگونه با مردمش رفتار کند و چه امکاناتی را فراهم کند تا جوان ها و مغز هایش جذب این آهن ربای قوی نشوند و جلوی فرار بزرگ ترین سرمایه اش را بگیرد. پس در این جذب شدن بیشتر شرایط محیطی را موثر می دانید؟ بله کاملا. باید شرایط را مهیا کنیم تا سرمایه های کشور را از دست ندهیم. تجربه تمام این ۶۰ سال من و گشتن در دنیا به من نشان داد کلید پیشرفت بشر در دو کلمه خلاصه می شود، آزادی و رقابت این دوتا اگر در جامعه ای به وجود بیایدهمه چیز تغییر و پیشرفت می کند. در هر چیزی که فکرش را بکنید این دوتا کلمه کلید پیشرفت است. تجربه آمریکا در این زمینه تجربه موفقی بود. همین الان به یک شرکت هواپیمایی اجازه نمی دهند که به تنهایی در یک شهر فعالیت کند تا یک شرکت دیگر نباشد تا رقابت باعث شود خدمات و کیفیت افزایش پیدا کند. این رقابت در تمام ابعاد زندگی جریان دارد و کلید پیشرفت است. این حس تا جایی پیش می رود که دیگر من تمام می شود و نگاه می رود به سمت ما بودن به کلی نگاه کردن و منافع جمعی را در نظر گرفتن. حالا من چرا نماندم مگه عمر من چند سال است؟ همیشه دوست داشتم در همین محدوده عمرم و در حد تخصصم کمکی به خاک خودم کنم. همیشه ته دلم آرزو داشتم که هر آنچه در بیمارستان های امریکا می بینم در ایران هم داشته باشیم. تجهیزات و امکاناتی که مردمی از آن محروم بودند که همخون و همشهری من بودند ما همه از یک خاک و آب بودیم و هستیم. این بیمارستان تحقق یک آرزوی ۳۵ ساله برای من است. من سال ها تلاش کردم و همیشه می خواستم تا برای مردم خودم هم چنین امکاناتی را جمع کنم. ۳۵ سال تلاش کردم. به سراغ زندگی خودتان برویم. چه سنی ازدواج کردید؟ من و همسرم بیشتر از ۵۰ سال زندگی مشترک داریم. من از 10 سالگی احساسی نسبت به ایشان داشتم، گاهی گوشه چشمی و نگاهی و نامه ای توی کفشش می گذاشتم، همسرم نوه عمه من بودند و با هم بزرگ شدیم ولی جرات با هم بودن نداشتیم تا ۲۸ سالگی که ازدواج کردیم. یعنی ۱۸ سال این حس وجود داشت و شما منتظر بودید؟ بله عشق ما تا وصال یار ۱۸ سال طول کشید و تا امروز هم ادامه دارد. و ماحصل این عشق تاریخی؟ پنج فرزند داریم همیشه و در همه حال همسرم همراه و مشوق من بود و مسولیت بچه ها را به دوش کشید. ما سه دختر و دوپسر داریم که غیر از پسر بزرگم که در حال حاضر مدیریت بیمارستان را به عهده دارد بقیه خارج از کشور زندگی می کنند. بچه ها ادامه دهنده راه شما شدند؟ تمام بچه ها تحصیلات عالی دانشگاهی دارند ولی هیچ کدام پزشکی نخواندند. فقط دختر بزرگم دندانپزشک شد. دوست نداشتید همکار شما شوند؟ تشویق و اصراری نکردید؟ هیچ وقت اصراری نکردم ولی راستش را بگویم قلبا دوست داشتم حداقل یکی از بچه ها هم رشته خودم شود. عشق ۱۸ ساله و آرزوی ۳۵ ساله ساخت بیمارستان، همیشه برای تحقق آرزو هایتان اینقدر پشتکار داشتید؟ به هر چیزی که خواستم رسیدم. آرزویی داشتید که به آن نرسیده باشید؟ این را باید از کسی بپرسید که به انتهای خط رسیده باشد من هنوز به آینده فکر می کنم و به کارهایی که می خواهم انجام دهم. امید به آینده همیشه هست. برنامه تان برای آینده چیست؟ دوست دارم در رشته های دیگر هم بتوانیم باعث پیشرفت پزشکی شویم. دوست دارم تمام بیمارستان های ما آخرین تجهیزات روز دنیا را داشته باشند، این حق مردم ماست. چرا پزشکی را انتخاب کردید؟ تشویق می شدید؟ پزشک شدن من کاملا اتفاقی بودم که اگر آن اتفاق نمی افتاد من همان معلم می ماندم. ۱۸ سالم بود که در داراب معلمی می کردم. یک روز به صورت کاملا اتفاقی یک همکلاسی و دوستم را در خیابان زند دیدم. مرحوم دکترفروردین را دیدم و وقتی گفتم معلم شدم گفت من دانشکده پزشکی شرکت کردم تو هم بیا وامتحان بده، گفتم ای بابا تا تو بیای فارغ التحصیل شوی اینقدر دکتر زیاد می شود که کسی به تو نگاه هم نمی کند. گفت هفته دیگه امتحان ورودی است حالا تو بیا و یک بار امتحان کن و من هم شرکت کردم. دکتر شدن من اینقدر اتفاقی بود و خدا مسیر زندگی من را تغییر داد. اینقدر اتفاقی؟ یعنی هیچ وقت به پزشکی فکر نمی کردید؟ اینقدر اتفاقی. همه سرنوشت و زندگی ما همین اتفاق هاست. برای درس خواندن باید طلبه شوی؛ یعنی تمامی ابعاد زندگی را کنار بگذاری و بروی به طرف جایی که هدف داری. نحوه درس خواندن من کمی پیچیده بود، زیرا در ۱۸ سالگی در داراب (استان فارس) معلم بودم و حقوق معلمی آن روز ها ماهی ۲۷۰ تومان بود. حقوق ۶ ماه را جمع کردم و یک دوچرخه خریدم. قرار بود ۵ سال خدمت کنم. سال دوم، کلاس ششم طبیعی بودم که یکی از دوستانم تشویقم کرد که بیا دانشکده پزشکی! وقتی رفتم، برای جبران ۳ سالی که قرارداد داشتم، در دبیرستان های شیراز فیزیک تدریس کردم، بعضی از کلاس های دانشگاه را میرسیدم بروم و بعضی را نه! روز اول که به دانشکده پزشکی رفتم، درس ها به زبان انگلیسی بود و انگلیسی من آن چنان تعریفی نداشت. اولین شب رفتم کتاب آناتومی را باز کردم، یک پاراگراف نمی توانستم بخوانم! دیکشنری را باز می کردم و کلمه به کلمه امتحان می کردم ببینم به کدام قسمت می خورد! تا صبح نشستم و آخر نتوانستم یک پاراگراف را تمام کنم. صبح به این نتیجه رسیدم به درد این کار نمی خورم! خدا رحمت کند همشیره ام مخالفت کرد و گفت باید بروی و حق نداری به داراب برگردی و من شروع کردم. صبح ها زود تر بیدار می شدم و شب ها پشت سر هم تا ساعت ۳ نیمه شب [بیدار می ماندم]! البته همکاری و دوستی رفقا خیلی کمک می کرد. پس تشویق و حمایت خانواده بود... ما سه خواهر و سه برادر بودیم، پدرم از ملاک های قدیمی شیراز بود و سرگرم امورات خودش بود و در تمام مدت این مادرم بود که ما را برای درس خواندن حمایت می کرد و واقعا تاثیر زیادی در علاقه مند کردن من به درس داشت. خواهرم خودش پرستار بود و تازه از انگلیس آمده بود و همیشه من را تشویق می کرد. خودم هم درس را دوست داشتم یادم هست همیشه در کلاس آناتومی که با جسد کار می کردیم، تکه های عجیب و غریب استخوان را در جیبم می گذاشتم تا به خانه ببرم و روی آن مطالعه کنم. یادم می آید در اولین امتحان آناتومی که قسمت خیلی مشکلی بود، نمره ۹۵ گرفتم و همه شوکه شده بودند! در دانشگاه به واسطه همان نمره شهرت پیدا کردم. وقتی در دانشکده پزشکی قدم می زدم، دانشجویان از دریچه ها نگاهم می کردند و می گفتند این همان است که نمره ۹۵ گرفته است! خود این مرا بیشتر ترغیب می کرد که کار کنم و درس بخوانم. در تمامی کلاس ها شاگرد اول شدم. سر کلاس پزشکی قانونی زیاد نرفته بودم و استاد مرا نمی شناخت. موقع امتحان آخر سال جلوی مرا گرفت و گفت شما کجا می روی؟ من شما را تا حالا ندید ه ام! گفتم من شاگرد هستم، اجازه بدهید امتحان بدهم، اگر نمره ام از همه بهتر شد، قبول کنید و اگر نفر دوم شدم، دوباره شهریور امتحان می دهم. استاد قبول کرد و امتحان دادم. فردای آن روز نمره ها را آورد و استاد گفت گرفتی ۹۵، اما به تو ۱۰۰ دادم نفر دوم نمره ۸۵ گرفته بود. این که یاد گرفتم، به دلیل بیدار ماندن ها تا نیمه شب بود. آدم تشنه علم که باشد، وقت خود را بی خود تلف نمی کندو می تواند دنیا را قبضه کند. چه شد که برای ادامه تحصیل رفتید آمریکا؟ آن زمان دولت کسانی را که شاگرد اول بودند، برای ادامه تحصیل به خارج از کشور می فرستاد. برای خارج رفتن هم باید پذیرش می شدند و برای پذیرش هم باید به تهران می رفتند و مصاحبه می کردند. من به تهران رفتم و چندین نفر از استادان با دیدن من و نمراتم گفتند آقا مصاحبه نکن، برو بیرون، تو نیازی به مصاحبه نداری! یک سال شیراز بودم تا پذیرش از خارج بگیرم. در این مورد مدیون دکتر ضیایی، متخصص اطفال و رئیس سابق دانشکده هستم. به من گفتند که یک دوست آمریکایی در دانشکده «هاپکینز» دارند و من را به او معرفی کردند. آن پزشک آمریکایی گفت که برای رزیدنتی نه اما یک سال می تواند بیاید، فقط برای این که به کارهای من نگاه کند. من حاضر بودم ۲ سال به آنجا بروم وکار کنم، به شرطی که بعد از آن مرا به عنوان رزیدنت قبول کنند. هفته دوم که آنجا بودم، یک روز خواستند به دفترشان بروم و بعد از من پرسیدند که آیا دلت می خواهد از همین امسال رزیدنت باشی؟ وقتی هم که ۳ سال دوره رزیدنتی را تمام کردم و خواستم برگردم. گفتند نمی شود، یک سال بمان و فوق تخصص بگیر! سال بعدش خواستم برگردم، گفتند همین جا بمان. گفتم نه من باید برگردم. چرا برای برگشتن اصرار داشتید؟! در دانشگاه های زیادی درس داده بودم و همیشه دلم می خواست امکانات و کلینیک اینجا مثل آمریکا بشود. روز اول که به آمریکا رفتم و آن وسایل را دیدم و با وسایل خودمان مقایسه کردم، به خودم گفتم ما چه گناهی داریم؟ ما باید بهتر از این ها باشیم. تحصیل را که تمام کردم، گفتند بیا ساختمان قدیمی هتل دربند تهران را به اتاق عمل درمانگاه تبدیل کن. ساختمان جدیدش را هم به بخش مدیریت اختصاص دادیم. سران سه قوه امضا کردند و ۳۵ میلیون تومان هم گذاشتند. ما نقشه ساختمان را به دانشگاه هاپکینز بردیم و ۷-۶ هزار دلار هم از جیب خودمان دادیم. دلم می خواست بیمارستان ما بهترین مرکز چشم پزشکی خاورمیانه شود، اما آن طور که دلم می خواست نشد. البته تا همان مقدار هم کمک بزرگی به گسترش چشم پزشکی در کشورمان کرد. ما بهترین وسایل را به ایران آوردیم. بخش خصوصی و دولتی هم گفتند داریم عقب می افتیم، آن ها هم تلاش کردند. اساساً اگر دانشجویان و همکاران بخواهند پیشرفت کنند، باید رقابت سالم به وجود بیاید. اخلاق درجامعه پزشکی را چگونه ارزیابی می کنید. فکر می کنید از نظر اخلاق حرفه ای در چه جایگاهی هستیم؟ جامعه پزشکی به نسبت زمان ما خیلی تغییر کرده است چه از جهت تجهیزات و سخت افزار کار و ورود بسیار زیاد تکنولوژی در طب و چه از نظر جو فکری و اخلاقی حاکم بر آنکه البته هر دو متاثر از جو کلی جامعه است در تمام جنبه ها تغییر هست. من در فاصله این ۵۰ سال بیش از نیمی از کشورهای جهان را دیده ام. نه به عنوان یک توریست به عنوان یک جراح که چند هفته ای در بیمارستان های آنجا جراحی می کردم در عرض همان زمان محدودی که آنجا بودم با قدم زدن در خیابان ها وضعیت کلی جامعه را تشخیص می دادم که آیا این ها ملت شادی هستند یا نه. مردمانشان شاد هستند یا نه وضعیت اقتصادی مردم چطور است. دودی که از ماشین ها بیرون می آمد، میزان فرسودگی لاستیک ماشین ها و اینکه مغازه ها چقدر شلوغ است همه برای من نشانه ها بود در عرض دوساعت که در خیابان ها قدم می زدم تمام این ها برایم نشانه بود. وضع فرهنگی و اقتصادی مردم را رصد می کردیم حتی به مدارس می رفتم این نگاه به طبابتان کمکی می کرد؟ خیلی زیاد. به نظر من اول باید حکیم بود بعد طبیب. باید اول حس و روان بیمارت را بشناسی باید اول درد دلش را درک کنی و بعد به درد جسمش برسی. به اخلاق در جامعه پزشکی چه نمره ای می دهید؟ به همکار هایم جسارت نمی کنم. 10 سال با حقوق ماهی 3 هزار تومان کار کردم. حقوقم یک دهم هزینه واقعی اش بود ولی هیچ وقت برای پول کار نکردم. یک خاطره ای بگویم که شاید الان برای شما دور از ذهن باشد. 10 تا پیوند قرنیه در یک شب انجام می دادم و آن زمان هزینه این عمل 10 هزار تومان بود. از هر 10 عمل شاید یک مورد پیدا می شد که کل این پول را پرداخت کند و خیلی از موارد یا پولی پرداخت نمی کردن چون نداشتند و یا یک مبلغ کمی می دادند. یعنی شما بدون دستمزد عمل می کردید؟ مردم توان پرداخت این هزینه ها را نداشتند ومن هم هر چقدر داشتند قبول می کردم. یک بار مریضی از تهران آمد و او را عمل کردم و رفت. بعد از شش ماه برگشت و آمد مطب و یک پاکت را گذاشت روی میز و گفت ارزش واقعی عملی که شما برای من انجام دادید 10 هزار تومان بوده و من آن روز نداشتم و الان که دارم این پول را آوردم. من اصلا نتوانستم این پول را قبول کنم. گفتم شما حق العمل من را پرداخت کردید و این توهین به من است. اگر می خواهید به بیمارستان ما کمک کنید که داریم می سازیم و هر چه اصرار کرد من این پول را قبول نکردم وقتی که داشتند می رفتند یک چک ۵ میلیون تومانی به بیمارستان کمک کردند. نمی دانم چه حسی درون من بود که وقتی هیچ کسی هم نبود که ببیند من نمی توانستم پولی را که حق من نبود را قبول کنم. مریض نابینا می آید و من می دانم که هیچ کاری برایش نمی توانم انجام دهم چرا باید ازش پول بگیرم. این حس من همان چیزی است که متاسفانه بین همکاران جدید ما کم رنگ شده است. بالا تر از پول یک احساساتی وجود دارد. کمک به مریض در همه شرایط باید در اولویت باشد من روزی ۲۰ ساعت کار می کردم، ۵ صبح دانشکده پزشکی و تا دو نیمه شب بیمارستان بودم. الان هم در ۸۰ سالگی از ۵ صبح بیدارم و افتخار می کنم که هیچ وقت در قیدوبند پول نبودم. چه کاری کردید که اینقدر همه دوست تان دارند؟ هیچی، در هر حالتی ودرهر موقعیتی حتی دزدی که برای دزدی آمده بود به خانه ام را قضاوت نکردم و خودم را گذاشتم جای آن فرد. حتی در مورد مریض هایم این حس را داشتم وقتی مریضی روبه رویم می نشیند با یک نگاه و یا چند تا سوال همه چیزش را بررسی می کنم تمام روح و روانش را می شناسم و بعد طبابت می کنم. ببینید ما دو جور پزشک داریم خوب و عالی. طبیب عالی اول مریض را درمان می کند و بعد مرض را. برایش مهم است که مریض کی هست و چه جوری زندگی می کند. طبیب گود، پزشکی است که در مطبش باز است، اول جیب مریض می آید و بعد مرض بیمار می آید. چه چیزی باعث باعث می شود یک نفر به این حس برسد؟ من نمی دانم. از همان چیز هایی است که من در آن گم شدم. من در عمرم خیلی وقت ها کور شدم، کر شدم و همیشه سعی کردم که خودم را جای خطا کار بگذارم، قضاوتش نکنم و کینه کسی را به دل نگیر. هیچ وقت نور امید را در دل کسی خاموش نمی کنم. روزنه ای از امید را در دلش نگه می دارم. حتی اگر کاری از دستم برنیاد ناامیدش نمی کنم و می گویم علم پزشکی هر روز در حال پیشرفت است و اصلا دور از ذهن نیست که یکی از همین روزا داروی درد شما هم ساخته شود. آدم ها بدون امید می میرند. من در ۵ تا دبیرستان درس می دادم و هنوز دانش آموزان رابه یاد می آورم. دوران معلمی خوب بود؟ من فقط ۱۸ سالم بود که درس می دادم. در همان سال مدرسه ای می رفتم که معلم ها از دانش آموزان سال آخری اش می ترسیدند. برای امتحان دیپلم من رفتم سر کلاس ۶۵ نفره و بچه ها امتحان را شروع کردند و من از کلاس بیرون آمدم و رفتم دفتر. مدیر مدرسه به شدت اعتراض کرد که چرا کلاس را رها کردی و الآن بچه ها تقلب می کنند . وقتی باهم برگشتیم سر کلاس باورشان نمی شد که بچه ها آرام نشسته بودند و سرشان به کار خودشان بود. به من گفتند که تو چه کاری کردی که این ها این طوری نشستند، گفتم هیچ آدمی دزد به دنیا نمی آید و اگر دزد شد این تقصیر ماست. به بچه ها گفتم من دوست دارم از کلاس بیرون بروم و شما می توانید هر جور که می توانید که تقلب کنید ولی من دوست دارم که شما این کار را نکنید. دلم می خواهد در بهشت را به رویتان بازکنم. در بهشت این است که در تمام عمر به این کارتان افتخار کنید که می توانستید تقلب کنید و نکردید، این حس همان در بهشت است و من نتیجه این رفتار را دیدم. من فقط یک معلم ۱۸ ساله بودم ولی همیشه دوست داشتم انسانیت را به بچه ها درس بدهم. همان سال ها داراب که بودم در مدرسه ای که درس می دادم یک فروشگاه کوچک در آنجا درست کرده بودم که فروشنده نداشت. بچه ها خودشان چیزی را که لازم داشتند برمی داشتند و پولش را می گذاشتند. راجع به دورانی که داراب معلم بودم خیلی خاطره های خوبی دارم. باید درون بچه ها نیاز را به وجود آورد نه اینکه سریع هر چیزی که خواستند را در اختیارشان گذاشت.
یکشنبه ، ۲۰دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]
-
گوناگون
پربازدیدترینها