واضح آرشیو وب فارسی:هموطن سلام: هرچند در دنیای امروز که ضرورت های اقتصادی و نیاز به تامین معیشت خانواده با توجه به کمبودهای اقتصادی که گریبان اکثر مردم را گرفته است، شاید رضایت شغلی و میزان دلبستگی افراد به کاری که انجام می دهند چندان مهم و جزو نیازهای اولیه محسوب نشود، اما باید در نظر داشت که به طور معمول افراد بیشترین ساعات زندگی خود را در محیط کاری شان سپری می کنند و میزان تعلق خاطر آن ها به کار و دغدغه ای که بیشترین زمان آن ها را در طول روز به خود اختصاص می دهد، تاثیر مستقیمی بر سلامت روانی و دیگر جنبه های زندگی آنان خواهد داشت. به طور کلی رضایت شغلی را می توان به نوعی خشنودی فرد از حضور در محیط کار اطلاق کرد که حاکی از احساس مثبت فرد نسبت به شغلش است و عوامل مختلف فرهنگی و اجتماعی از جمله شرایط محیط کار، نظام سازمانی شغل، روابط حاکم بر محیط کار و تعامل سازنده با دیگر همکاران بر آن تاثیر دارد. در حقیقت رضایت شغلی، احساسی روزانه است که عوامل مختلف به شکل مستقیم و غیرمستقیم بر آن اثر می گذارد و بدیهی است که نه تنها در روحیه ی فرد موثر است، بلکه موجب افزایش تعهد سازمانی بیشتر شده و بر میزان کارایی فرد هم می افزاید. اما شاید مهم ترین عامل، سلامت روانی افراد باشد که میزان آن در شرایطی که رضایت مندی بالاتری نسبت به شغل خود داشته باشند، افزایش می یابد. به همین سبب از ابتدای ورود به اجتماع باید این مورد را در نظر داشت که تا حد امکان شرایط را به شکلی مهیا کرد که کمترین لطمه ی روحی و روانی را بر پیکر فرد و سپس جامعه وارد کند. شما نیز تاکنون با موارد بسیاری از این افراد مواجه شده باشید. افرادی که به زعم خانواده، دوستان و اجتماع، افرادی موفق به حساب می آیند اما از شرایط شان رضایت ندارند. البته بسیارند افرادی که حتی فرصتی برای فکر کردن به آنچه که می خواستند و می خواهند نداشته و تن سپرده به مسیر آب آنچه را که برای شان رقم می خورد پذیرفته اند. اما همین افراد نیز ممکن است تحت تاثیر یک اتفاق یا رخداد عاطفی، اجتماعی به یک باره متوجه شوند که می توانستند در جایی غیر از این که امروز هستند وجود داشته باشند و چه بسا به تجربه ای شادتر و حقیقی تر از زندگی نایل می شدند. حتی گاهی در لحظه ی مرگ یکی از عزیزان ممکن است با خود فکر کنیم که چقدر زمان را برای با او بودن و انجام دادن کارهایی که می خواسته از دست داده ایم و اصولا برهمین اساس است که اکثر مردم در هنگام مرگ احساس می کنند که حالا می دانند چه می خواهند و هیچ وقت آرزو نمی کنند که ای کاش مثلا ساعات بیشتری را در محل کارشان می گذراندند. در بسیاری از موارد نیز بحران های شغلی، فیزیکی و رابطه ای ممکن است ما را به این هشیاری برساند که بی جهت وقت مان را به کارهایی اختصاص داده ایم که با مهمترین جنبه هایی از زندگی که همواره به جستجوی اش بوده ایم و آن چه که در اولویت زندگی مان قرار دارد تطبیق ندارند. اما مساله قابل تامل این است که در آن لحظات کمتر پیش می آید درصدد التیام زخم های کهنه ی ناشی از درست ندیدن های مان برآییم بلکه مثل همیشه به بستن روی زخم ها و تسکین موقت آن با توجیهات خوش آهنگ بسنده می کنیم. اما آنچه که مهم تر از همه به نظر می رسد این است که پیش از رسیدن به این مراحل باید درست فکر کنیم تا در زندگی مسیری را برگزینیم که بتوانیم بهترین استفاده را از توانایی ها و زمان خود ببریم و به یاد داشته باشیم که ما در انتخاب نتیجه و عواقب اعمال مان آزاد نیستیم زیرا نتیجه و عکس العمل ها تنها در حیطه ی اختیارات ما نیست بلکه پدیده های طبیعی، کائنات و شرایطی خارج از اختیارات فردی ما نیز بر نتیجه ی اعمال مان تاثیرگذار خواهد بود؛ در حالی که ما در انتخاب اعمال و شیوه ی زندگی و انجام مسائل مختلف خود آزاد هستیم و این موهبت بزرگی است. هستند کسانی که موفقیت خود را در معیارهایی همچون ثروت، پیشرفت در کار، تحصیل و موقعیت اجتماعی ترسیم می کنند اما وقتی که با زحمات و مشقات فراوان به این نقطه می رسند حس می کنند که این شرایط آن موفقیت و رضایتی را که انتظارش را می کشیدند برای شان در پی نداشته است و آن زمان است که دچار یاس و سرخوردگی می شوند. مثل کسی که با زحمت فراوان هزینه ها و شرایط سفری ویژه را فراهم می کند و با پشت سر گذاشتن مراحلی مثل کنکور، مدرک، شغل، پول و... (که می توانیم آن ها را به مقدمات سفر تشبیه کنیم) سوار بر ماشین لوکس ِحرکت می کند، اما وقتی که به مقصد می رسد، متوجه می شود که با وجود اینکه با دقت، سرعت و به بهترین شیوه رانندگی کرده، راه را اشتباه آمده و جایی که در آن پیاده شده مقصد مورد نظرش نیست. درنظر بگیرید چه شرایط ناگواری است. شاید این که ما چقدر کارهای مان را درست انجام می دهیم به اندازه ی این اهمیت نداشته باشد که مشغول انجام دادن کاری باشیم که درست است و خوب انجام دادن کارها و مسئولیت ها اگرچه خوب است اما انتخاب و فهمیدن اینکه چه کاری برای مان مناسب است شاید بتوانند موجب شود که ما بهترین باشیم. پس باید پیش از هر چیز، خود، توانایی ها و خواسته های مان را بشناسیم. به خودمان دروغ نگوییم و شرایط را برای انجام آن چه که مهم ترین هدف در زندگی مان است مهیا کنیم. فراموش نکنیم که هرچه فاصله ی میان آن چه را که عمیقا برای مان اهمیت دارد و می خواهیم با آن شرایطی که داریم لحظه های مان را می گذرانیم کمتر کنیم شادتر بوده و آرامش خواهیم داشت. آنگاه یقین بدانید که حتی در سخت ترین شرایط هم احساس رضایت و خوشبختی خواهید کرد چراکه یاری و حضور خود حقیقی تان را به همراه دارید و این یعنی شما تنها نیستید و با تمام توانی که دارید و هستید آنچه را که می خواهید دنبال می کنید. از سوی دیگر با در نظر گرفتن این مساله که در شرایط پیچیده ی امروز شاید حق انتخاب چندان محلی از اعراب نداشته باشد و اجبار برای زنده ماندن و تامین هزینه های زندگی افراد را به سمت معدود گزینه های موجود سوق می دهد، شاید یکی از راه های موثر برای افزایش سلامت روانی، مطلوب کردن شرایط موجود با توجه به اندک امکانات موجود باشد تا حداقل در مسیری که به جبر روزگار درآن قرار گرفته ایم، شرایط بهتری را برای خود رقم بزنیم.
پنجشنبه ، ۱۷دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هموطن سلام]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 107]