تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835577864
جای خالی «تغییر» در دولت های چپگرا
واضح آرشیو وب فارسی:روزنامه تعادل: گروه جهان| شکست بی امان در ونزوئلا، چرخش به راست در آرژانتین، بحران اقتصادی و سیاسی در برزیل، تظاهرات خیابانی در اکوادور: چپگرایان در امریکای لاتین به زحمت افتاده اند. انگشت اتهام را به سوی واشنگتن گرفتن کافی نیست و واشنگتن نمی تواند یگانه توضیحی برای از نفس افتادن نحله چپ باشد. از کاراییب تا «سرزمین آتش» (مجمع الجزایر تیرا دل فوئه گو)، نیروهای ترقی خواه باز خود را رودرروی ابلیس های کهنه پیشین می یابند. به گزارش لوموند دیپلماتیک، در حاشیه بزرگراهی که به مرکز شهر می پیوندد، دیوار نوشته عظیمی چشم ها را به سوی خویش می کشد: «به ما چه که هزینه بحران بانکداران را بپردازیم؟» دیدن چنین شعاری که از چندین سال پیش، در اغلب پایتخت های اروپایی امر معمول و پیش پا افتاده یی بوده است در اینجا بیشتر به شگفتی می اندازد. ما در «ریودوژانیرو» هستیم همان جایی که دو سال پیش سرمستی جشن و پایکوبی در اوج بود. در ماه مارس ۲۰۱۳، در همین جا، جاده دو خطه از میان جنگل سربرکشیده یی از جرثقیل ها می گذشت. حال و هوای عمومی این کشور الهام بخش روی جلد هفته نامه بریتاینایی «اکونومیست» گردیده بود: در قلب آشوب مالی، بر پس زمینه یی مه آلود، پیکره مسیح منجی بر فراز قله «کورکووادو» بال بر گشوده بود. این هفته نامه آنوقت با اختصاص 15 صفحه به «زیباترین موفقیت امریکای لاتین» اعلام می داشت که «برزیل به پرواز در آمده است» (۱۴ ژانویه ۲۰۰۹) . آنروزها، چپگرایان اروپایی که توان بهره گرفتن از درهم شکستن نظام سرمایه داری لیبرال را در خویش نمی یافتند چشم به آن سوی اقیانوس اطلس دوخته بودند، تا دلایلی بر امیدواری بجویند. مگر جشن و شادمانی موفقیت های «آزمایشگاه امریکای لاتین»، با پابکوبی به ضرب اهنگ رقص «سامبای» برزیلی، «مورنادا»ی بولیویایی، «پاسیلو»ی اکوادوری یا «جوروپو»ی ونزوئلایی، رویای نوبت پیروزی در دیگر جاها را در سر نمی پروراندند؟ اما به دنبال کندی چرخش اقتصاد بین الملل که به ویژه بر اقتصادهای شبه قاره اثر گذاشته، این چشم انداز تیره و تار شده است. به یاد آوریم، روز ششم نوامبر ۲۰۱۳، «رافائل کورئه آ» رییس جمهور اکوادور، در کنفرانسی در دانشگاه سوربن پاریس دادخواستی علیه لیبرالیسم اقامه کرد. یک سال بعد هم او توافقنامه داد و ستد آزاد با اتحادیه اروپا را امضا کرد. در ونزوئلا، «انقلاب بولیواری» با وجود مشکلات پیشرو، همواره عزم راسخ خویش را برای بهبود اوضاع زندگی مردم به نمایش می گذاشت. روز ۲۶ ژانویه ۲۰۱۵، سند کمیسیون بی طرف اقتصادی برای امریکای لاتین و حوزه کاراییب اعلام کرده بود که میان سال های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳ میزان فقر در این کشور از 4.25 درصد جمعیت به 1.32درصد رسیده است. دیلما روسف، رییس جمهوری برزیل، طی کارزار انتخاباتی اکتبر ۲۰۱۴ میلادی هنگام گفت وگویی تلویزیونی به (برخی انتقادها) پاسخ دندان شکنی داد که در اذهان عمومی نقش بست. این نامزد دور دوم زمامداری خود، رقیبش «آئه سیو نه وِس» از حزب راستگرای سوسیال دموکراسی را نکوهش کرد که به دنبال قصابی خدمات عمومی است: «یگانه چیزی که شما بلدید، بریدن است و بریدن و بریدن!» کمتر از یک سال بعد، او خواستار «داروی تلخ» ریاضت بود و با اینکه قول داده بود که از برنامه های رفاهی دفاع خواهد کرد، سر و ته برنامه های رفاهی را می زد. نوامبر ۲۰۱۵، زمانی که کوبا نماد نبرد با امپریالیسم در منطقه، «شورای دادوستد» را برای همکاری با اتاق بازرگانی ایالات متحده می گشود، پیروان راه و رسم «پرون» در دور دوم انتخابات ریاست جمهوری آرژانتین شکست خوردند. یک ماه پیش از آن، اردوگاه پیروان هوگو چاوز در انتخابات قوه قانونگذاری ونزوئلا شکست خورد. در برزیل و اکوادور بسیج های خیابانی مصرانه خواستار استعفای دولت هایی هستند که به لطف جنبش های نیرومند اجتماعی سرکار آمده اند. شکنندگی چپگراها پس از رسیدن به قدرت «گیلهرم بولُس» رهبر جنبش کارگران بی خانمان، می گوید: «امریکای لاتین تا دیروز منبع الهام چپگرایان اروپایی بود. اما از وقتی که در اینجا هم همان سیاست های ریاضتی را به کار می بندند، عکس آن پیش آمده است». پیش از آنکه زیرلبی زمزمه کند: «در اینجا کسان بسیاری لزوم ایجاد یک پودموس برزیلی را پیش می کشند.» حزب اسپانیایی پودموس که با چشم انداز انتقال تجربه موفق نیروهای چپ امریکای لاتین به اروپا تاسیس شد، آیا اکنون بناست خود الگوی منطقه یی شود که الهام بخشش بود؟ گاه ترقی خواهان این احساس را القا می کنند که راه را گم کرده اند. آیا چپگرایی محکوم به آن است که با بیم درجا زدن، امید بردمیدن شعله های آرزو را در جایی از جهان از خود براند؟ درست وقتی که همین چپ برای ثبت پیروزی های جدید به زحمت افتاده است، خاصیت «آزمایشگاه امریکای لاتین» از میان نرفته است. وسوسه درک تنش هایی که این قاره با آن مواجه است، می تواند به سهم خود درس های آموزنده یی هم در برداشته باشد. سرگذشت ها، رهبران، طرح های سیاسی کشورهای منطقه هیچکدام به یکدیگر نمی مانند. چگونه می توان برزیل دوران زمامداری «لولا داسیلوا» با دغدغه راضی نگهداشتن بانکداران و فقرا به یک اندازه را با ونزوئلای دوران زمامداری هوگو چاوز که مصمم به ساختار «سوسیالیسمی درخور قرن بیست ویکم» بود را با هم مقایسه کرد؟ مخالفت با این مقایسه دلیل دارد با اینهمه از دشت های مرتفع سلسله جبال اند بولیوی تا فرانسه سال ۱۹۸۱، از کاراییب ونزوئلایی تا ایالات متحده عصر «نیو دیل»، نیروهای چپ اغلب اوقات با مصایب مشابهی رودررو بوده اند. به تازگی لولا داسیلوا گفته است «هر بار که حزبی چپگرا به قدرت می رسد خود را شکننده می کند.» در سنجش با انتخاب مسیری که به دست گرفتن اسلحه می انجامد، راهکار صندوق رأی مزایای چشمگیری در بردارد، علاوه براین، بسیار محتمل است که با گام برداشتن در این راه پیش از حدوث انقلاب، به قتل نرسید، به زندان نیفتاد، شکنجه ندید. اما با این همه گزینش این مسیر برخی تنگناها را هم دربردارد. «حزب کارگران» دیلما روسف و لولا داسیلوا، گذشته از آنکه باید نیروهایی به دولت و وزارتخانه های مختلف آن می دادند که از سال ۲۰۰۳ میلادی اداره آن را به دست گرفته بودند برای شوراهای محلی نیز باید نیروی کافی می داشتند. این حزب که در سال ۲۰۰۰، حدود ۱۸۷ نفر را برای اداره امور شهر به شهرداری ارائه داد، در سال ۲۰۰۸ تعداد آنها را به ۵۵۹ رسید یعنی کمابیش سه برابر بیشتر. البته این حزب پیوسته در حال گرفتن نیرو و تربیت آنها است اما چنانکه «والتر پومار» از حزب کارگران برزیل می گوید حزب، «رفته رفته با تمرکز حول مسائل عملی پویش آموزش و تربیت کادرها از نفس افتاده است: چگونه می تواند وظیفه یی را که بر دوش دارد به جا آورد؟ چگونه می تواند قانون وضع کند؟ چگونه می تواند سیاست هایی را به آگاهی برساند که بر عموم مردم اثر می گذارد؟» به زعم «مارکو اوره لیو گارسیا»، مشاور ویژه رییس جمهور برزیل در امور بین المللی، نتیجه آن است که «ما تماس با جامعه را از دست داده، از تامل و اندیشه بازمانده و اداره جاتی شده ایم. خلاصه آنکه دیگر بسیج مردم، مشخصا طبقه جوان، مطالبه گری که نبردهای بزرگ حزب کارگران را پیش از رسیدن به قدرت به چشم ندیده، دیگر از حزب ساخته نیست.» رافائل کورئه آ، رییس جمهور اکوادور، درست همانند «آلوارو گارسیا لینیه را» معاون رییس جمهور بولیوی، خود این مشکل را از نظر دور نداشته است. در زمانی که راستگرایان ضد حمله یی را به چپ ها تدارک می دیدند، کورئه آ به «ریکاردو پاتینیو»، وزیر خارجه و یکی از نزدیکانش، ماموریت «تقویت پایگاه مردمی» جنبش خود را واگذار کرده بود. هدف این ماموریت این بود: «در وضعیتی باشیم که بتوانیم ظرف دو ساعت میدان بزرگ، محل وسیع تجمع در پایتخت اکوادور، را پر کنیم.» با اینحال، مبارزان جنبش های اجتماعی وقتی ایفای نقش تسمه انتقال قدرت را آسانتر می پذیرند که زمامداران انتقادات آنها تاب بیاورند؛ مکانیسمی که کورئه آ هیچ نشانه یی از آن را تاکنون بروز نداده است. برای مثال وقتی در ماه اکتبر ۲۰۱۳، گروهی از نمایندگان وابسته به «تقویت پایگاه مردمی» پشتگرم به حمایت بسیاری از کنشگران حزبی، خواستند تا مجوز سقط جنین را در مجموعه جدید قوانین جزایی بگنجانند. رییس جمهور که مخالف این ایده بود، بی درنگ اعلام کرد که: «اگر این نوع خیانت ها و رفتارهای عهدشکنانه استمرار یابد(…)، استعفای خود را تقدیم خواهم کرد.» بنا بر این نمایندگان از طرحی که در نظر داشتند دست کشیدند. تثبیت نهادها، علاوه بر اینکه رهبران سیاسی را از پایگاه اجتماعی خود دور می کند، میان خود رهبران هم تفرقه می اندازد. در بهار سال ۲۰۱۴ میلادی، استیو النر، متخصص علوم سیاسی، از رفتار هیات حاکمه ونزوئلا در انتصاب افراد نزدیک به خودش به مناصب و پست های سیاسی انتقاد کرد. او می گوید، «هفت معاون رییس حزب که مناطق مختلفی را نمایندگی می کنند، فرمانداران یا اعضای کابینه نیکولاس مادورا، رییس جمهور ونزوئلا هستند.» پدیده مشابهی در برزیل وجود دارد. راینالدو گونزالس استاد اقتصاد معتقد است که «حیات درونی حزب کارگران برزیل پیش از رسیدن به قدرت، حضور جریان های مختلف و تجزیه و تحلیل های راهبردی آنها بود. اما به تدریج دست یافتن به قدرت رفتار این بازیگران حزبی را تغییر داده است. چنانکه «آرتور هنریک»، رییس پیشین مهم ترین سازمان سندیکایی برزیل، می گوید: بر دوش گرفتن وظایف، گاه مبارزان را عوض می کند. بنا بر این استدلال، کسانی که مسوولیت اداره کشور را برعهده می گیرند، به نام ملاحظات اداره کشور، شرح می دهند که حالا دیگر نمی توانیم فلان کار را انجام دهیم!» وقتی تاکتیک ــ یعنی انگاشتن انتخابات به عنوان مرحله یی به سوی تغییر جهان ــ به استراتژی ــ یعنی سازگار کردن اعتقادات خویش با هدف انتخاباتی ــ تغییر ماهیت می دهد، تار و پود بلندپروازی سیاسی نیز از هم می گسلد. حتی پیش می آید که این بلندپروازی دیگر زمین گیر شود. ژان تیبل، یکی از همین کنشگران حزبی، با گفتن اینکه اکنون: «حزب کارگران بیشتر از اینکه حربه یی موثر برای برنده شدن در انتخابات باشد به مانعی برای پیشروی تبدیل شده است»، حرف آخر را زد. (حال این پرسش مطرح می شود که) آیا اگر تشکل وی را برای اداره نظام سیاسی برزیل به کار می گرفت تا پایه های دموکراسی را در این کشور بگستراند، آیا باز هم به همین نتیجه می رسید؟ اما حزب کارگران برزیل چنین خیالی را در سر ندارد و ناگزیر از در افتادن با قدرت پول، فساد، لابی گری و… روی برتافته است. اما دشواری های مسیر دموکراتیک به سوی سوسیالیسم تنها به آثار کژ تاب اعمال قدرت محدود نمی شود. بلکه متضمن تعیین این مهم نیز هست که به کدام دسته از انتخاب کنندگان امید باید بست. در کشورهایی که دیکتاتوری ها، تشکیلات کمونیستی را سرکوب کرده اند، لیبرالیسم نو دژهای نادر کارگری را از هم پاشیده است و رسانه ها به دست بخش خصوصی افتاده اند، حال و هوای اجتماع برای پذیرش مرامی چپگرا مساعدتر از دیگر جاها نیست. آرزوی برپا کردن پایگاه انتخاباتی برخوردار از اکثریت، ا با امید بستن به جناح های تندرو، به منزله دنبال کردن خیالی واهی است. مرز کمرنگ میان سازش و زد و بند همپیمانی ها نخست در صحن اردوگاه ترقی خواهان روی می دهد. هوگو چاوز و رافائل کورئه آ، هیچکدام از درون تشکل های سیاسی موجود بیرون نیامدند. این دو سیاستمدار را جنبش های ناهمگونی بر بستر بحران سیاسی به قدرت رساندند که انسجام آنها کمتر بر سازگاری واقعی تکیه داشت تا باور به اینکه بازگشت به یک دموکراسی راستین، شرط ناگزیر تحقق بلندپروازی های هریک از اجزای ائتلاف است. قوانین اساسی جدیدی که در گرماگرم قدرت یابی چپگرایان در ونزوئلا و اکوادور یا بولیوی نوشتند گاه بازتاب همین ابهام هستند. و تلویحا خبر از برخی سرخوردگی های پیش رو ــ مانند مساله حفاظت از «مام زمین»ــ می دادند. سازش های بیرون از حلقه نیروهای برسازنده گرایش چپ، می باید موقتی باقی بمانند و به عقیده «آلوارو گارسیا لینیه را» معاون رییس جمهور بولیوی، پای از چارچوب «برآوردن بخشی از نیازهای مخالفان و رقیبان» بیرون نگذارند. در واقع باید نه با همه راستگرایان، بلکه صرفا با بخش هایی پیمان بست که جناح راست به طور مرسوم خود را نماینده آنان برمی شمارد: بخشی از طبقات متوسط یا اقلیتی از کارفرمایان. اما حزب کارگران برزیل با قبول همکاری با نهادهایی که قوه مجریه را به دست و پاگیرترین تنگناها می اندارند، «گام در قلمروی بی بازگشت» گذاشته است. این حزب هنگام تاسیس در سال ۱۹۸۰، برخود می بالید که هیچیک از اربابان را در میان خود نپذیرفته؛ در سال ۲۰۰۲ با «جوزه النکار»، رییس یک بنگاه اقتصادی انجیلی هم پیمان شد تا انتخابات ریاست جمهوری را ببرد، و نیز بعد با بخش های مختلف محافظه کاران عهد بست تا دولت را تشکیل دهد. مرز بسیار روشنی میان سازش و زد و بند وجود ندارد. چه وقت از حکمرانی با راستگرایان دست می کشند و چه وقت به خدمت آنها در می آیند؟ مثلا در برزیل، دیلما روسف همین تازگی ها نقشه راه خود را از رقبای سیاسی اش وام گرفته است. به این ترتیب، آرمان ها با شتابی فزاینده یکی پس از دیگری وا نهاده می شوند. از سوی یگر هم با پیروزی در انتخابات فشارها از میان برنمی خیزد: برزیلی ها هر دوسال یک بار رأی می دهند، بنابراین، زمامداران هنوز از یک کارزار انتخاباتی بیرون نیامده، شتابزده به چرخه انتخابات بعدی رانده می شوند. کارمند بلند پایه یی از اهالی اکوادور می گفت: «به ما سرکوفت می زنند که دموکرات های واقعی نیستیم، اما از سال ۲۰۰۷ میلادی در 10 انتخابات برنده بوده ایم، یعنی یک پیروزی در هر سال. باید اعتراف کنم که گهگاه ترجیح می دادیم که به جای کشیده شدن به کارزار انتخاباتی، همت مان را در راه انجام برنامه خود می گماشتیم.» یکی از محاسن دموکراسی، چالش اصلی آن نیز هست: قدرتی که دایم دستخوش خطر فروریزی باشد، ناگزیر پایدار باقی نمی ماند؛ و اگر به اندازه کافی محافظه کار باشد، مخالفان می توانند برای به لرزه درآوردن پایه های مسندش به حمایت رسانه های خصوصی و دار و دسته کارفرمایان امید بندند. هنگامی که اوضاع و احوال اقتصادی مانع از آن باشد که چپگرایان به گفتارهای امید بخش زبان بگشایند، راستگرایان خطا نکرده و این گفتمان را از آن خود می کنند. این راستگرایان که اهمیت مسائل اجتماعی را بین مردم خوب سنجیده اند، اکنون خود را چون پیشگامانی نو بزک می کنند. نزدیک به دوسال پیش انریکو کاپریلس، نماینده راستگرایان ونزوئلایی که بیش از همپیمانان کودتاچی خود نکته سنج است، اعتقادات نوگرایانه خود را در روزنامه لوموند به نمایش گذاشته بود. این فرزند خانواده یی آبرودار که در کودتای شکست خورده سال ۲۰۰۲ برای براندازی چاوز مشارکت داشت، آنگاه با نمایاندن خویش چون کسی که «از نحله راستگرایان دور است» با دست و دلبازی اعلام می کرد که: «کلید تغییر در محله هایی نهفته است که مردم کوچه و بازار در آنند»؛ و ناگزیر باید «به روش های سنتی مبارزه بازگشت: تماس مستقیم، به تجمعات محله ها رفتن، پشتکاری مثل مورچه ها داشتن» مشکل وقتی تشدید می شود که چپگرایان خود را به قضاوت رأی دهندگان وا می گذارند: با بهره گیری کلمات «گارسیا لینیه را»، فقط در محافل محافظه کاران نیست که می توان مخالفانی را یافت که باید بخشی از نیازهایشان را برآورد. وقتی از «خوزه په په موئیکا» رییس جمهور پیشین اروگوئه، پرسیدند که به چه دلائلی در مسیر تغییر کشورش پیشتر نرفته، پاسخ داده بود: «چون مردم آیفون می خواهند!» فقیر بودن دال بر انقلابی بودن نیست. تازه همه انقلابیون هم رویای مجامع عمومی تب زده را در سر نمی پرورانند. بنابراین چپ ها هم باید بتوانند مشکل فقر و نیز تمایل مردم به مصرف را در نظر بگیرند. فقیر نیستم، پس به راست ها رای می دهم! بنابراین همت چپگرایان به بهبود سطح زندگی مردم که دستاورد اصلی چپگرایان امریکای لاتین همراه با تقویت دموکراسی، است خود باعث برخی چرخش های سیاسی می شود. در آستانه نخستین دور انتخابات ریاست جمهوری آرژانتین در ماه اکتبر ۲۰۱۵، شبکه های ترقی خواه اجتماعی نموداری را با عنوان «ادوار اقتصادی آرژانتین» به نمایش گذاشته بودند که به شرح زیر است: : 1- راستگرایان طبقات متوسط را خاکسترنشین می کنند. 2- طبقات متوسط در تنگدستی به نفع دولتی مردمی رأی می دهند. 3- این دولت وقتی برگزیده شد گذران زندگی طبقات متوسط را بهبود می بخشد. 4- طبقات متوسط تصور می کنند که وضع خوب شده و به راستگرایان رأی می دهند. و این دور باطل همواره به نقطه عزیمت باز می گردد. این پدیده فقط لایه های میانه حال مردم را در بر نمی گیرد. وقتی از «آرماندو بوئیتو» استاد دانشگاه درباره افول ظرفیت های بسیج جنبش رعایای بدون زمین در برزیل پرسیدیم، مطلب را اینگونه شکافت: سیاست های هرچند کمرنگ حزب کارگران، بخشی از جنبش را به روستاییان خوش نشین مبدل کرده است. از وقتی که آنها به غیر از زنجیرهای خود چیزهای دیگری هم دارند که از دست بدهند، تندروی آنها فرونشسته است. آیا رویای «جامعه مالکان» که محافظه کاران ترویج می کنند، بر پایه های دیگری تکیه دارد؟ لوئیز آرسه کاتاکورا، رییس بانک مرکزی بولیوی، درچند دولت محافظه کار پیشین و وزیر کنونی اقتصاد آن کشور خشنود بود که: «در بولیوی حالا هر کسی از امکان ثروتمند شدن برخوردار است.» چنین امری، به سبک فرانسوا گیزو، یکی از متفکران لیبرال ها و محافظه کارانِ دوران احیای سلطنت در فرانسه، پیدایی بورژوازی بومی جدیدی را تسهیل می کند که لزوما ترقی خواه تر از بورژوازی کهنه یی نیست که یکی از وابستگانش انقلاب را به این عبارت خلاصه می کرد: «من پول دارم، می توانم هرچه دلم بخواهد بکنم.» گرچه جنبش «پویش بولیواری» توان خود را در برانگیختن حساسیت مردم به سیاست نشان داده است، باز بخشی از پایگاه اجتماعی آن به وسوسه روی گرداندن از سیاست افتاده است. «هکتور میگل موئیکا ریکاردو»، سفیر ونزوئلا در پاریس، داستانی را روایت می کرد. در آستانه انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۱۳، به زن جوانی از ساکنان محله فقیرنشینی برخورده که به چشمش جزو کسانی می آمده که بیش از دیگران از سیاست های بلندپروازنه دولت در توزیع مجدد بهره برده بود. آن زن گفته که «پیش تر، در فقر و تنگدستی به سر می بردم. به لطف چاوز از آن وضع رهیدم... حالا که دیگر فقیر نیستم، به مخالفان دولت رأی می دهم.» با این حال آیا باید نتیجه گرفت که بهبود اوضاع زندگی به طور خودکار به دور ساختن بهره مندان از نحله چپ می انجامد؟ پومار در مخالفت با این نظریه می گوید: «به چند شیوه می توان اوضاع زندگی مردم را بهبود بخشید. کاری که ما در برزیل کردیم، بر مصرف افزودیم، که باعث تسلیم مردم در برابر منطق بازار شد.» به این ترتیب، حزب کارگران برزیل به تنگدست ترین لایه های اجتماع فرصت داد تا فرزندان خود را به مدرسه های خصوصی بفرستند، به خدمات پزشکی خوبی دسترسی یابند، گذران دوران بازنشستگی خود را با انباشت سرمایه تضمین کنند. وی معتقد است، به این شیوه نمی توان وجدان سیاسی را پرورش داد. شاید راه موثرتر این بود که خدمات دولتی را برپا می کردیم و برای تحقق آن بر مالیات ها می افزودیم، و از راه به مقابله با بورژوازی برمی آمدیم. مسیری که با راهبرد مصالحه و آشتی که لولا داسیلوا پیش گرفته بود و سپس دیلما روسف دنبال کرد، سازگاری نداشت...» بر بستر کند شدن فعالیت های اقتصادی، مسیر مصالحه راه به بن بست می برد. هیچیک از دولت های ترقی خواه امریکای لاتین نتوانسته است که شالوده تولیدی کشور را تغییر دهد: آنها با اتکا به صادرات مواد اولیه، دستخوش گردبادهای بین المللی هستند و موفقیت بیشتری هم در زمینه مالیات به دست نیاورده اند. هنگامی که رانت فرومی ریزد، وقتی اقتصاد دچار رکود می شود (یا پس می رود)، وجوه در دسترس برای توزیع مجدد، مثل برفی درآفتاب تابستان آب می شوند. دیگر بدون رنجاندن قدرتمندان کاستن از رنج ضعیفان ممکن نیست. چیزی که هست، برای مقابله با منافع قدرتمندان، بهتر آنست که به بسیج ضعیفان امیدوار بود. پس از یک دوران دوری، آیا رهبران ترقی خواه خواهند توانست با جنبش های اجتماعی همگام شوند؟ و آیا این جنبش های اجتماعی قادر خواهند بود باز جوانه های امید رادر دل ها برویانند؟
چهارشنبه ، ۱۶دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روزنامه تعادل]
[مشاهده در: www.taadolnewspaper.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 94]
-
گوناگون
پربازدیدترینها