تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833657915
زندگی عجیب دختر ایرانی در بطری پلاستیکی +تصاویر
واضح آرشیو وب فارسی:میزان: خبرگزاری میزان- دختر جوانی است که می گوید جیب هایش همیشه پر از در بطری است! او مردم یک شهر را درگیر ایده ای خیرخواهانه کرده است: هم زمین را از آلودگی و پلاستیک و زباله تمیز می کنند و هم به معلولان کمک می رسانند.به گزارش گروه فضای مجازی خبرگزاری میزان ، سپیده جلالی علوم سیاسی می خواند. او حرکت خیرخواهانه و البته همراستا با حفظ محیط زیست را از خانه و دانشگاه شروع کرده و حالا برخی ها همانند او چشمشان دنبال درهای پلاستیکی است؛ درهای پلاستیکی رنگارنگی که توسط مردم شهر تبریز جمع می شود و از پول آن برای نیازمندان صندلی چرخدار می خرند: گفت وگو با سپیده جلالی، فعال محیط زیست و یاریگر معلولان آغاز حرکت گاهی باید نگاه کرد. باید به شهر به دیوار ها به صندوق ها نگاه کرد: «من در سفری که سه سال پیش به ترکیه داشتم با یک نهاد مردمی آشنا شدم. صندوق هایی را دیدم در خیابان که مردم در آن درهای پلاستیکی می ریختند. درهای کوچک و بزرگ و رنگی. فقط در بود. بعد که تحقیق کردم متوجه شدم این کار یک حرکت مردمی و خیرخواهانه است. این در ها جمع می شود و بعد با پول فروش آن برای افراد نیازمند ویلچر تهیه می کنند. این حرکت را هم یک دانشجوی رشته پزشکی شروع کرده. یک روز در خیابان دیده که یک آقا مادرش را کول کرده وقتی دلیلش را می پرسد متوجه می شود که مادر نمی تواند راه برود و پولی هم برای خرید ویلچر ندارند. همین موضوع باعث شکل گرفتن این حرکت می شود. من هم از این ایده خیلی خوشم آمد. وقتی از ترکیه برگشتم این ایده همیشه توی ذهنم بود. تا اینکه اوایل زمستان سال ۹۲ خودم شروع کردم به در پلاستیکی جمع کردن. کم کم افراد خانواده ام و دوستانم و فامیل هم به من کمک کردند و شروع کردیم به جمع کردن درهای رنگی نوشابه و در شیشه سس و…» طراحی پوستری برای فراخوان همگانی هر حرکتی باید به چشم بیاید. باید مردم را کنجکاو کند و دنبال ایده بکشاند: «روزهای اول در شبکه های مجازی یک صفحه درست کردم. بعد که دیدم کافی نیست پوستری چاپ کردم که همه اهداف و انگیزه ام را توضیح می داد. چند مرکز هم به صورت داوطلبانه اعلام کردند که می توانند در جمع کردن در ها به عنوان دریافت کننده به ما کمک کنند. یک کتابفروشی، انتشارات، نانوایی، خیریه و یک کافه جاهایی بودند که در پوس تر به عنوان دریافت کننده نام بردیم. پوستر ها را در جاهای مختلف شهر پخش کردیم. در مکان های شلوغ مثل آموزشگاه ها، مدرسه ها، فروشگاه ها و رستوران ها. خدا را شکر کار گرفت و مردم استقبال کردند. پارکینگ خانه ما هم مرکز اصلی جمع کردن در ها بود. هر کس هر چقدر که «در» داشت به این مراکز مراجعه می کرد. از سی تا سه هزار تا. تعدادش مهم نبود. مهم این بود که این حرکت داشت جا می افتاد. آدم های مشخصی هم نبودند. از هر قشر و صنفی به ما کمک کردند. هدف مشخص بود. کار هم خیلی ساده بود. مردم به من که یک دختر دانشجو بودم اعتماد کردند. دیدند کار یک حرکت خیرخواهانه است. برای همین دیگر به چگونگی اش فکر نکردند. مهم هدف بود که خیلی روشن نوشته بودیم قرار است وقتی در ها را فروختیم برای افراد نیازمند ویلچر بخریم. همین.» ۱۰۰ گونی «در»! اولین قدم پیدا کردن مشتری است. در ها باید خریدار داشته باشد تا به پول تبدیل شوند «قبل از چاپ کردن پوستر و جمع کردن در ها به همه مراحل کار فکر کرده بودم. خریدار را پیدا کرده بودم و می دانستم که در ها را برای بازیافت به کجا ببرم. قرار بود وقتی به یک تن رسید در ها را برای فروش ببرم. قبل از اینکه در ها را برای فروش ببرم از همه گونی ها و درهای جمع آوری شده عکس گرفتم و همه جا پخش کردم تا مردم ببینند که چقدر در جمع شده. این کار انگیزه شان را چند برابر می کرد. اینکه می دیدند در ها روی هم یک تن شده و بزودی تبدیل به پول و ویلچر می شود. برای بار اول هم مسئول خرید آن شرکت به خاطر هدف خیرخواهانه ای که داشتیم با قیمت بالاتری در ها را خریدند و توانستیم با پول آن یک تن در پلاستیکی ۶ صندلی چرخدار بخریم. در مراسمی هم از مردم دعوت کردیم و از ویلچر ها رونمایی شد. می خواستم همه چیز روشن و شفاف باشد تا ببینند نتیجه چی شده و کار به کجا رسیده است.» گیرنده های نا شناس «روزهای اول این صندلی های چرخدار فقط خریداری شد. یعنی برای آدم خاصی نخریدیم. نمی دانستیم که این صندلی ها را باید به چه کسانی بدهیم. تا اینکه یک تعدادی را به ما معرفی کردند. بعد از اینکه تحقیق کردیم به کسانی که واقعاً احتیاج داشتند تعلق گرفت. جالب اینجا بود که سه نفر از کسانی که ویلچر احتیاج داشتند خودشان در این حرکت نقش داشتند و خودشان جزو کسانی بودند که «در» جمع می کردند. حالا هم این شکلی است. مردم خودشان می آیند و اسم افراد نیازمند را می گویند ما هم تحقیق می کنیم و بعد از فروش در ها ویلچر ها را تحویل می دهیم. حتی ویلچر اهدایی هم داریم. چند وقت پیش آقایی ویلچرهای مادرش را که فوت کرده بود به یکی از مراکز جمع آوری در ها تحویل داده بود. این اتفاق ها هم می افتد که کارمان را جالب تر و جذاب تر می کند. در مراسم رونمایی از ویلچر ها هم فقط از صندلی ها رونمایی می کردیم و بعد در خفا و به صورت نا شناس به در خانه افراد نیازمند می رفتیم و صندلی ها را تحویل می دادیم.» یک تیر و دو هدف یک کار با چند هدف همیشه هیجان انگیز تر است و بیشتر به دل می چسبد: «کار ما مثل زدن یک تیر به چند هدف است. یک سر کار که خیر است. یکسری زباله دور ریختنی را جمع می کنیم و بازیافت می شود و از پول آن برای افراد نیازمند صندلی چرخدار می خریم. سر دیگر این کار جمع آوری زباله ها از روی زمین است. در این حرکت یکسری از در ها در خانه و بعد از مصرف نوشابه ها و دوغ و سس و ترشی و شامپو جمع می شود. یک بخشی از آن هم بچه های فعال محیط زیست از طبیعت و سواحل و کوه و دشت و حتی خیابان ها جمع می کنند. این سر بطری ها قرار بود در زمین بماند و بعد از چند صد سال تجزیه شود و به هیچ دردی هم نخورد اما حالا از آن پول در می آید. یک اتفاق دیگری هم که افتاد به جریان افتادن بحث تفکیک زباله ها بود. اینکه گروهی از مردم می پرسند خب ما در ها را جمع می کنیم پس خودش چه می شود؟ الان در ذهن همه کسانی که «در» جمع می کردند این جرقه زده شده که زباله های دیگر را هم جمع کنند و از آن پول در بیاورند. حالا برای همه عادت شده. بیشتر بچه های مدارس تبریز به این موضوع عادت کرده اند. حتی یکی از ویلچر ها را یک هفته در یک مدرسه گذاشتیم تا بچه ها ببینند با این کار تفکیک زباله چه کار مهمی انجام داده اند. الان بچه های دانشگاه ما چه بومی ها و چه غیر بومی ها بعد از چند روز تعطیلی و سفر با کلی در بطری به دانشگاه می آیند. خودم هم همیشه جیب هایم پر از در است. دیگر برایمان عادت شده. همین مهم است. اینکه عادت کنیم زباله ها را از روی زمین برداریم و دور نریزیم.» قدم های کوچک و بزرگ تازه کار شروع شده. برای همین سپیده جلالی به همین قدم های کوچک قانع است و البته کارهایی که بعد از این حرکت می خواهد انجام بدهد و البته نه به این زودی ها، خیلی ها پیشنهاد کردند که کارهای دیگری هم اضافه کنیم. ولی از روزهای اول به قدم های کوچک اما استوار اعتقاد دارم. می گویم فعلاً این کار را سر و سامان دهم بعد می روم سراغ کار دیگری. فعلاً می خواهم روی همین در بطری ها کار کنم و چند وقتی همین طوری کار کنیم و فقط سرعت و تعداد را بالا ببریم. ما در ۱۰ ماه توانستیم ۶ ویلچر بخریم. این زمان خوبی است اما ایده آل من این است که در زمان کمتری تعداد بیشتری صندلی چرخدار بخریم. بعد از این کار هم می خواهم به کاغذ ها و مسأله تفکیک آن فکر کنم و یک حرکتی را شروع کنم. باید اصولی و منطقی کار را شروع کنم. الان موضوعی که خیلی مهم است این است که مردم به من اعتماد کرده اند و حالا مرا می شناسند. این اعتماد ساده به دست نیامده پس باید قدم دوم را محکم بردارم و مردم را دوباره دنبال این هدف بکشانم. فعال محیط زیست از ۹ سالگی دغدغه محیط زیست دارم. از آن زمان تا حالا هیچ وقت هیچ آشغالی روی زمین نریخته ام و هر وقت آشغالی دیده ام از روی زمین برداشته ام. از همان ۹ سالگی به خودم قول دادم من نباید کسی باشم که دستش را از شیشه ماشین بیرون می آورد و در خیابان و طبیعت آشغال می ریزد. در گروه و تشکل محیط زیستی هم نبوده ام. فقط یک موضوع شخصی است. همیشه گفته ام باید اول از خودم و خانواده ام شروع کنم و بعد یک جامعه را دعوت به راه انداختن یک حرکت کنم. همیشه به صورت جدی در طبیعت پاکسازی می کنم. هر جا که می روم جنگل، ساحل و کوه همان مسیر خودم را تمیز می کنم. می گویم همین که مسیر رفت و برگشتم را پاک می کنم پس من دینم را به زمین ادا کرده ام. قدم هایی که روی آن می گذارم بی دلیل نگذاشته ام. یک جوری از زمین و طبیعت تشکر و قدردانی می کنم. کلی هم در مسیر پاکسازی در بطری جمع می کنم. /انتهای پیام/ خبرگزاری میزان: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
چهارشنبه ، ۱۶دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: میزان]
[مشاهده در: www.mizanonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 85]
-
گوناگون
پربازدیدترینها