محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803989799
روایتی از زندگی مردی با روپوش سفید+ عکس
واضح آرشیو وب فارسی:مرآت: چند روز پیش بود که تصادف، جان یک دختر جوان را در میدان فاطمی تهران، درست در یک قدمی بیمارستان گرفته بود و پزشک اورژانس حاضر نشده بود بر بالین او حضور یابد، یک پرستار در نیشابور برای احیای جان مادری که به آنفلوانزای خوکی مبتلا ...به گزارش مرآت نیوز به نقل از شفاف ، چند روز پیش بود که تصادف، جان یک دختر جوان را در میدان فاطمی تهران، درست در یک قدمی بیمارستان گرفته بود و پزشک اورژانس حاضر نشده بود بر بالین او حضور یابد، یک پرستار در نیشابور برای احیای جان مادری که به آنفلوانزای خوکی مبتلا شده بود، جان باخت؛ نام این پرستار سید محمد رضایی ثانی بود، سوپروایزر بیمارستان ٢٢ بهمن نیشابور، پرستار ٣٣ ساله و پدر امیرحسین سه ساله. همکارانش می گویند در همان روزهایی که مسئولان وزارت بهداشت اصرار می کردند از وضعیت کنترل شده شهرها درباره آنفلوانزا خبر بدهند، در روستاهای نیشابور آنفلوانزای h١n١ یا همان خوکی بیداد می کرده است. ایوب آریافر، عضو هیأت مدیره نظام پرستاری شهرستان نیشابور، در گفت وگو با خبرنگار «شرق»، درباره اتفاقی که برای این پرستار می افتد، می گوید: « این ماجرا در احیای یک بیمار مبتلا به آنفلوانزا روی می دهد که پرستار اورژانس و سوپروایزر ما آقای رضایی ثانی هر دو به این بیماری مبتلا می شوند و آقای ثانی متأسفانه در جدال با این بیماری جان می سپارند. آقای رضایی ثانی روزهای اول حالشان رو به بهبود بود، اما در روزهای آخر دچار «ادم ریه» شدند که در اثر آنفلوانزا ایجاد شده بود و در نهایت فوت کردند». آریا فر در ادامه می گوید: «بیمارستان های نیشابور از نظر ساختاری خیلی ضعیف هستند، چون خیلی قدیمی اند و با توجه به افزایش جمعیت، متأسفانه توسعه چندانی هم پیدا نکرده اند. قرار بود بیمارستان سومی هم در آن شهرستان ساخته شود، اما در زمان مدیریت قبلی بهداشت و درمان نیشابور و دوره دوم ریاست جمهوری احمدی نژاد، زمین این بیمارستان به مسکن مهر واگذار شد و برای همین نیشابور از بیمارستان سوم هم محروم شد. با توجه به اینکه جمعیت نیشابور بیش از ٦٠٠ هزار نفر است، دو بیمارستان جواب گوی نیاز بیماران نیست، در حالی که آنفلوانزا شایع می شود، شما فکر کنید که چه اتفاقی می افتد. به گفته همکاران ما در بیمارستان ٢٢ بهمن، آن شب اورژانس شلوغ بوده است و قبل از آن دو مریض بدحال دیگر هم در بخش اورژانس بستری شده بودند و مرحوم رضایی ثانی با وجود اینکه سوپروایزر بودند، برای کمک به پرستاران داخل اورژانس می آیند و خودشان مشغول لوله گذاری به بیمار می شوند و مریضی را که امیدی به زنده ماندنش نبوده، به زندگی بازمی گردانند». آریافر می گوید خانواده رضایی ثانی دلگیر هستند که چرا وقتی وضعیت فرزندشان رو به وخامت می گذارد، به بیمارستان مشهد منتقل نمی شود، این در حالی است که به نظر پزشکان متخصص، شرایط رضایی ثانی به گونه ای بوده که از هیچ پزشکی کاری برای نجات او برنمی آمده است. علی صانعی پور، همکار محمد رضایی ثانی است که آن شب او را در درمان بیماران یاری می کرده و او نیز به ویروس آنفلوانزا دچار شده است. صانعی پور در گفت وگو با «شرق» به مرور خاطرات آن ١٠ روز می پردازد و می گوید: «درحال حاضر می دانم که وضعیت آنفلوانزا در نیشابور مدیریت شده، زیرا نیشابور منطقه جغرافیایی گسترده ای است و بیشترین روستا را دارد و در کل کنترل بیماری ها در آن سخت تر است و روستا ها در آن پراکنده هستند، اما اکنون وضعیت بیماری مدیریت شده است، هر چند یک حالت نیمه اپیدمی در شهرستان وجود دارد. روزی که بیمار بد حال را به بیمارستان ما آوردند ٢٦ آذر بود. من مسئول شیفت اورژانس بودم و آقای رضایی ثانی هم که سوپر وایزر بود، در اورژانس حاضر بود. ما سه بیمار بدحال داشتیم که از اواخر شیفت عصر، دو بیمار هم به فاصله ٢٠ دقیقه در اورژانس بستری شدند که بسیار بدحال بودند. یک بیمار به دستگاه ونتیلاتور (تنفس مصنوعی) وصل بود و نیم ساعت بعد دو مریض آوردند که یکی از آنها خانمی بود که نارسایی قلبی و تنگی نفس شدید داشت و اگر به او رسیدگی نمی کردیم، همان جا تمام می کرد». صانعی پور در ادامه می گوید: «من آنجا به عنوان مسئول شیفت، بیمارها را تقسیم کردم، وقتی ما سه بیمار بدحال داریم، مجبوریم نیروها را تقسیم کنیم. از آنجایی که اورژانس ما اورژانس جنرال محسوب می شود و هر نوع بیماری را پذیرش می کنیم، بنابراین گستره بیماری ها در اورژانس ما بسیار وسیع است. این بیمار یادشده «ادم ریه» شدیدی داشت و باید راه تنفسش باز می شد که این کار نیازمند لوله گذاری بود، اینجا آقای رضایی در دسترس بود و برایش لوله گذاشت، درحالی که این لوله گذاری اصلا وظیفه سوپر وایزر بخش نیست؛ یعنی وظیفه پرستار نیست و وظیفه پزشک است، اما اگر پرستاران بخش بسیاری از خدمات را به بیماران ارائه ندهند، مطمئن باشید فجایع زیادی به بار می آید. از آنجایی که همراهان بیمار خیلی بی قراری می کردند، ما شرایطی خیلی حاد و اورژانسی داشتیم؛ ما دو نفر هم بدون اینکه اطلاع داشته باشیم بیمار مبتلا به آنفلوانزا است، به او رسیدگی کردیم». این پرستار تأکید می کند که ریاست دانشگاه علوم پزشکی تأیید کرده که بیمار به آنفلوانزای h١n١ مبتلا بوده است و می افزاید: «بعد از اینکه شرایط بیمار به حالت عادی برگشت، ما هرکدام به شیفت های خودمان برگشتیم. دو روز بعد من احساس سرماخوردگی کردم و با تصور اینکه آنفلوانزای معمولی است که هرساله دچار آن می شوم، چهار روز مرخصی گرفتم و در منزل ماندم و بعد از چهار روز هم شنیدم که آقای رضایی نیز به آنفلوانزا دچار شده اند و به عیادتشان رفتم، علائم ایشان ١٢ ساعت بعد از من پدیدار شده بود. آنفلوانزای من هم بسیار شدید بود، حدود سه روز تب شدید، ضعف، تهوع و سردرد شدید و بی اشتهایی داشتم. بعد از چهار روز به شیفت برگشتم و بعد دوباره با تب ٤٠ درجه به منزل برگشتم. و داروهای معمول آنفلوانزا را استفاده کردم و رژیم غذایی را تغییر دادم و آنتی بیوتیک مصرف کردم». صانعی پور می گوید: اما شرایط رضایی ثانی متفاوت بوده است، ریه او چرکی شده و اکسیژن خونش پایین آمده بوده و به همین دلیل به «آی سی یو» منتقل می شود. او می گوید: « این بیماری با رضایی ثانی خوب تا نکرد و او نارسایی تنفسی پیدا کرد و از نظر علمی برگشتش بسیار سخت بود. حتی در بهترین بیمارستان های دنیا بازگشت بیمار با این شرایط تقریبا غیرممکن است، اما با اصرار خانواده اش او را به مشهد منتقل کردیم. هرچند می دانستیم پیشرفت خوبی نخواهد داشت. چون روند بیماری به ما نشان می داد اکسیژن خون او بسیار پایین است و مجبور شدند او را به ونتیلاتور وصل کنند. ما تمام سعی مان را کردیم، اما روند بیماری به گونه ای بود که برگشتنش غیرممکن بود». پدر محمد رضایی ثانی در آستانه هفتمین روز درگذشت فرزندش، نگران پسر سه ساله محمد است. صدایش می لرزد و می گوید:«من از بیمارستان ٢٢ بهمن تشکر می کنم. می دیدم که پرستاران چقدر برای پسرم تلاش می کردند. چقدر برای بچه ام می دویدند. ولی ای کاش همان روز اول بچه ام را به مشهد منتقل می کردند تا خیالم راحت می شد. من جواب بچه سه ساله و زن جوان محمد را چه بدهم؟ ما از بیمارستان ٢٢ بهمن ناراحت نیستیم، اما روز آخر تا غروب ما را معطل کردند و آخر گفتند حال بچه ام بد است. آخر هم بچه ام را به بیمارستان قائم مشهد فرستادند و بعد جنازه اش را تحویلم دادند. من جواب پسر سه ساله محمد را چه بدهم؟ پسر من موقع خدمت این بلا سرش آمد و کاش او را جزء شهدا به شمار بیاورند...». کم نیستند آدم های شبیه محمد رضایی ثانی در قشر پزشکان شریف، که اخبار خدماتشان در بین اتفاقات ریز و درشت گم می شود. هیچ کدامشان یادمان نمی رود؛ نه زخم هایی که مرهم می شوند و نه بخیه هایی که باز می شوند. انتهای پیام/ پایگاه خبری تحلیلی مرآت نیوز استان سمنان
دوشنبه ، ۱۴دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مرآت]
[مشاهده در: www.meraatnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 42]
-
گوناگون
پربازدیدترینها