واضح آرشیو وب فارسی:لیزنا: به گزارش لیزنا، پیش از این دو شماره دیگر این ماهنامه به همین موضوع اختصاص یافته بود. دبیر دفتر ماه محمد مهدی اردبیلی از هگل به عنوان نقطۀ اوج فلسفه مدرن و ایدۀ مدرنیته یاد می کند و می نویسد: «در اندیشۀ هگل است که ایدۀ مدرن به والاترین و فراگیرترین شکل نظام مند خود دست می یابد و به همین دلیل است که منتقدان مدرنیته و فیلسوفان پست مدرن، برای تعین بخشیدن به فلسفه خود و صحه گذاشتن بر فاصله شان از اندیشه مدرن، بیش و پیش از هر چیز هگل را در مقام جامع و دربرگیرنده کل فلسفۀ مدرن مورد انتقاد و حمله قرار می دهند. متفکران مدرن، در نهایت باید در راستای روشن ساختن نسبت خود با هگل بکوشند و متفکران منتقد مدرنیته نیز باید بیش از هر متفکری، هگل را به عنوان «غول مدرن» مورد انتقاد قرار دهند.» این حملات به هگل و اندیشۀ او از همان نخستین سال های پس از مرگش (از سوی امثال نیچه و کی یرکه گور) آغاز شده و تا به امروز در سخن منتقدان پست مدرن (دلوز، فوکو، دریدا و ...) ادامه یافته است. او نمایندۀ «امر مدرن» است، چه نزد دوستانش، چه نزد دشمنانش. هگل در ایران هم از جایگاه ویژه ای برخوردار است. همین امر نیاز به بررسی رابطۀ تفکر ایرانی را با فلسفۀ هگل ضروری میکند. بنابراین برای مخاطب فلسفه در ایران فقط پرداختن به هگل و بررسی جایگاه او در تاریخ اندیشه کافی نیست. شاید یکی از مهم ترین پرسش هایی که باید پس از پر رنگ شدن جایگاه او در تاریخ فلسفۀ مدرن طرح شود بررسی رابطۀ "ما و هگل" است. به این معنی که «ما» چگونه او را فهمیده ایم و با «کدام» هگل مواجه شده ایم؟ دبیر دفتر ماه این شماره مجلۀ اطلاعات حکمت و معرفت، این پرسش را در لایه ای عمیق تر به نوع مواجهه ما با عقل مدرن و به طور کلی مدرنیته مربوط می داند و نتیجه میگیرد «پرسش از «نسبت ما و هگل»، نه تنها پرسش از شیوه های تفسیر هگل در ایران است، بلکه چه بسا راهگشای فهم نسبت ما با عقل مدرن، با خود مدرنیته، با جهان پسامدرن، و حتی نسبت ما با خودمان به میانجیِ مدرنیته باشد.» دفترماه شمارۀ 117 مجلۀ اطلاعات حکمت و معرفت از هفت مطلب تشکیل شده است. نخست گفت و گویی با دکتر محمدرضا بهشتی، استاد دانشگاه تهران، است که در آن به جنبه های مختلف این موضوع، تاریخچه هگل خوانیِ ما، فهم ما نسبت به هگل و ترجمه آثارش پرداخته شده است. پس از آن با دکتر محمدعلی مرادی، دانش آموختۀ فلسفه از دانشگاه برلین گفت و گویی انجام شده که این مصاحبه نیز از نسبت ما و هگل آغاز شده و به آسیب شناسی فلسفه خوانیِ ما و شیوه ترجمۀ آثار فلسفی می پردازد. مطلب سوم با عنوان «روشنگری ایرانی و خودآگاهی ادبی» مقاله ای است از سالور ملایری که به کاربرد مفهوم خودآگاهی هگلی در شناخت و همچنین آسیب شناسیِ روشنفکری ایرانی (با تمرکز بر نمونۀ آخوندزاده) در ساحت ادبیات و فرهنگ پرداخته است. این مقاله بیش از آنکه به هگل بپردازد به «ما» اختصاص دارد و می توان در پرتو آن لااقل تلاشی برای بهره گیری از مفاهیم هگلی در بازخوانی و واکاویِ «ما» مشاهده کرد. به گفتۀ دبیر دفتر ماه، مولفان در چهار مقالۀ بعدی تلاش کرده اند تا از نسبت «ما و هگل» عبور کنند و به بحث از نسبت «ما با خودمان» وارد شود. در این میان، نام دکتر سید جواد طباطبایی با هگل در ایران پیوند خورده و شهرت ایشان بیشتر به دلیل استفاده از روش های مدرن غربی در تأمل و تاریخ نگاریِ اندیشه ایرانی و تکیه بر مبانی فلسفی است. این بخش شامل چهار متن در همین خصوص است. چهارمین مطلب با نام «مقدمه ای بر روش شناسی سید جواد طباطبایی» به قلم احمدرضا آزمون تلاشی است برای تحلیل برخی ازشاخص های روش شناسی ایشان. مقالۀ پنجم با عنوان «طباطبایی و کربن: بازخوانی یک اثرپذیری» از مهسا اسدالله نژاد با نقد وجوه هگلیِ اندیشه دکتر طباطبایی، بر تاثیرپذیری ایشان از هانری کُربن متمرکز شده و به نقد مشکلات ناشی از این رویکرد می پردازد. مقالۀ ششم با عنوان «نقدی بر تفسیر طباطبایی از پدیدارشناسی روح هگل» به هگل پژوهی طباطبایی اختصاص دارد. دکتر علی اصغر مروت در این مقاله می کوشد تا شرح و نقدی نسبت به درس گفتارهای ایشان در خصوص پدیدارشناسی روح به دست دهد و نشان دهد که تفسیر طباطبایی از هگل، تا چه حد قابل دفاع و تا چه میزان قابل انتقاد است. آخرین نوشتار دفتر ماه با عنوان «طباطبایی فراتر از یک هگل پژوه است» گفت و گویی است با دکتر احمد بستانی و علاوه بر مسالۀ هگل پژوهی شامل بررسی نوع کاربرد ایده های هگلی در تاریخ نگاری اندیشه و سیاست ایرانی است. دومین بخش مجله با عنوان «گنجینۀ مخطوطات» مشتمل بر بخش پایانی مقالۀ «شراب روحانی» به قلم مرضیه سلیمانی است. بخش سوم «ادب و هنر» نام دارد و دربرگیرندۀ دو مقالۀ است. یکی با عنوان «راز ماندگاری حافظ چیست؟» به قلم فتح الله مجتبایی و دیگری با نام «قره گز» به قلم متین آند و با ترجمۀ رضا عباسی. بخش سوم مجله با نام «اندیشه و نظر» شامل چهار مقاله است. نخستین مقالۀ با نام «شکوفایی مباحث کلامی در سده های دوم و سوم میلادی» به قلم پاتریسیا بریل و با ترجمۀ محمدجواد محمدی است. مقالۀ بعدی، بخشِ پایانی «عبهر العاشقین» به قلم هانری کربن است که انشاءالله رحمتی آن را ترجمه کرده است. «انتقادهای رورتی از فلسفۀ سنتی» سومین مقاله به قلم نبی الله سلیمانی است و آخرین مورد را مهدی کمپانی زارع با عنوان «سیری کوتاه در طبیعیات سهروردی» نگاشته است. در بخش کتاب، علاوه بر فلسفۀ فرهنگ متعلق به علی اصغر مصلح، چند کتاب دیگر در حوزۀ اندیشه معرفی شده است. پایان بخش شمارۀ 117 مجلۀ اطلاعات حکمت و معرفت گزارش برخی از وقایع فرهنگی یک ماه گذشتۀ در حوزۀ اندیشه است.
یکشنبه ، ۱۳دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: لیزنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]