واضح آرشیو وب فارسی:روزنامه ستاره صبح: سرمربی تیم فوتبال امید ایران دو هفته مانده به اولین دیدار ایران در مرحله نهایی انتخابی المپیک 2016 ریودوژانیرو در کمال امیدواری به صعود تیمش ایمان دارد. محمد خاکپور، بی شک از باشخصیت ترین بازیکنان و مربیانی است که فوتبال ایران در چند دهه اخیر به خود دیده است. وی که پس از جا م جها نی 1998 فرانسه، ایران را به مقصد آمریکا ترک کرد تا زندگی و مربیگری خود را در خارج از ایران دنبال کند، با بازگشتش به کشور مسئولیتی خطیر را پذیرفته است. کاپیتان سال های دور فو تبا ل ایران که مدافعی آرام و فکور بود این روزها اندیشه ای بزرگ را در سر می پروراند. دلخوش، مطمئن و امیدوار به صعودی است که فو تبا ل ایران نزدیک به 40 سال در حسرت آن به سر می برد. در ادامه گفت و گوی مفصل ایسنا با سرمربی تیم امید در ارتباط با مسائل مختلف را می خوانید. *** تنها دو هفته تا آغاز رقابت های مرحله نهایی انتخابی المپیک 2016 ریو در قطر باقی مانده است. تقریبا یک سال از موعد حضور شما در تیم امید می گذرد، ارزیابی تان از این یک سال حضور چگونه است و چه تجربیاتی در مدت سپری شده به دست آوردید؟ در ابتدا باید بگویم باعث افتخار است که چنین فرصتی به من داده شد تا بتوانم مسئولیت تیمی را که به نوعی دومین تیم فوتبال یک کشور است، قبول کنم. این فرصت شاید فرصتی باشد که برای هر کسی پیش نیاید. هرچند اصلا دوست نداشتم مجددا وارد عرصه ورزش شوم و کارم را در این عرصه دنبال کنم که آن هم دلایل خاص خود را دارد اما شرایط به گونه ای پیش رفت تا کارم را به عنوان سرمربی تیم امید آغاز کنم. یکی از دلایل قبول این سمت دوستی دیرینه ام با حبیب کاشانی بود تا این مهم دست دهد. ما در ابتدا تیمی را تحویل گرفتیم که از لحاظ روحی تقریبا همه چیز را بعد از مسابقه های اینچئون از دست داده بود و بازیکنان آن شرایط یک تیم را برای اینکه بتوانند در یک مسابقه رسمی شرکت کنند به هیچ وجه نداشتند کما اینکه آمار نشان می داد قبل از اینکه ما این مسئولیت را قبول کنیم، در حدود یک سال گذشته تیم امید حتی یک پیروزی را کسب نکرده بود و این شامل تمام بازی ها از جمله بازی های تدارکاتی با تیم های داخلی نیز بود. همگان می دانند در 40 سال گذشته به تیم امید به عنوان یک تیم ملی نگاه نشده است. یکی از مسائل مهمی که در ابتدای امر با کفاشیان و کاشانی درباره آن صحبت کردیم، این بود که باید به این تیم شخصیت ملی داده و مهم ترین اصل این است که تیم امید به عنوان گذرگاه تیم ملی فوتبال بزرگسالان ایران معرفی شود تا بازیکنان به این باور برسند که اگر می خواهند به تیم بزرگسالان راه پیدا کنند، باید از تیم امید گذر کنند. آمار این را به ما نشان می دهد که ظرف یک سال گذشته تیم امید از 25 بازی انجام شده اش 23 برد، یک باخت و یک تساوی به دست آورده است و این آمار شامل تمامی بازی ها از جمله بازی های رسمی و تدارکاتی است. این نشان می دهد با تیم امید کار شده و در سایه همین تلاش ها چنین نتایجی به دست آمده است. از سوی دیگر می بینیم بازیکنان تیم امید نقش کلیدی در باشگاه هایشان ایفا می کنند و از جمله بازیکنان تاثیرگذار هستند. برای من به شخصه تجربه بسیار خوبی بود چرا که ابتدا علاقه ای برای حضور در عرصه حرفه ای ورزش نداشتم و طی چند سال گذشته تمام تلاشم را کردم که از ورزش حرفه ای دوری کنم اما پس از آنکه این جوانان با این میزان از استعداد و انگیزه را دیدم در خود من نیز این انگیزه متبلور شد تا بتوانم بیشتر وقت بگذارم و از انگیزه بیشتری برخوردار شوم. امیدوارم تجربه ای که در یک سال گذشته کسب کرده ام در نهایت نتیجه بدهد. با توجه به اینکه تیم امید حدود 40 سال است موفق نشده به رقابت های المپیک صعود کند آیا تصمیم گیری درباره قبول سمت سرمربیگری تیم امید هراس آور نبود؟ تصور نمی کنید که در چنین برهه زمانی تصمیمی بسیار سخت گرفتید؟ من روزها زمان گذاشتم و آسیب شناسی کردم که چرا تیم ما 40 سال است به المپیک صعود نکرده است. از خودمان پرسیدیم که چرا چنین اتفاقی رخ داده و ما چه روندی را پشت سر گذاشتم که در این رابطه موفق نبوده ایم؟ قطعا به خودمان گفتیم که اگر طی 40 سال گذشته فعالیتی صورت گرفته که نتیجه بخش نبوده، اگر ما نیز این روند را مجددا تکرار کنیم قطعا نتیجه لازم را نخواهیم گرفت. تصمیم گرفتیم برای اینکه بتوانیم نتیجه متمایزی بگیریم، کاری را که در گذشته صورت گرفته تغییر دهیم. باید اهمیت تیم امید را برای بازیکنان، باشگاه ها و فوتبال کشور پررنگ تر می کردیم و به همه نشان می دادیم که این تیم نیز تیم ملی فوتبال کشور است و نگاه ها در مورد آن باید ویژه باشد. خصوصا اینکه این بازیکنان قرار است طی چند سال آینده برای تیم ملی بزرگسالان که ویترین فوتبال کشور است به میدان بروند. بازیکنان باید با این اهمیت عجین شوند و با آن تجربه کسب کنند و پس از آن به تیم بزرگسالان راه یابند. ممکن است خیلی ها انتقاد کنند و بگویند که شما کجا بوده اید و چه رزومه ای دارید که هم اکنون چنین سمتی را قبول کرده اید؟ فکر می کنم این نگاه، نگاه منطقی و علمی نیست. یک پزشک زمانی که قرار است به مرحله دکتری برسد سالیان سال درس خوانده است. درس خواندن این پزشک درست مشابه 11-12 سالی است که بازیکنی همچون من در رده های مختلف سنی تیم ملی فوتبال کرده است. این که در زمین های مختلف توپ زدم و با مربیان مختلفی کار کردم و در اردوهای مختلف حضور داشته ام. باخت، برد و مساوی های مختلفی را تجربه کرده ام و این تجربیات را با پوست و گوشت و استخوان خود چشیده و حس کردم که باید حتما در اختیار نسل بعدی قرار بگیرد. من تمام این مسائل را در ابتدا می دانستم و در جریان بودم تیم امید مبتلابه چه مواردی است. اینکه آن ها چه شرایطی دارند وضعیت فدراسیون فوتبال چگونه است، نگاه فدراسیون فوتبال به تیم امید چه شکلی دارد و از سوی دیگر ماجرا می دانستم تیم امید چه جوانان بااستعدادی را در اختیار دارد. اینکه ما اگر خوب برنامه ریزی کنیم قطعا به جای یک تیم می توانیم 5 تیم را داشته باشیم. تیم هایی که ما با آن ها قرار است در این تورنمنت دست و پنجه نرم کنیم 4 سال است برای رسیدن به هدف شان تلاش کرده اند ولی ما این تیم را تقریبا یک سال در اختیار داشته ایم و سه سال آن را هدر داده ایم. در این یک سال تمام تلاش خود را انجام دادیم تا بتوانیم تیمی منسجم تشکیل دهیم. ما در ابتدا قصد داشتیم دو تیم را درست کنیم، تیم الف و تیم ب. چرا که ما از بازیکنان بااستعداد زیادی برخورداریم و با این اقدام می توانستیم انگیزه بازیکنان را افزایش دهیم. فرضا اگر بازیکنی در تیم الف آن گونه که نباید عمل می کرد به تیم ب می رفت و به جای او بازیکنی که در تیم ب شرایط بسیار خوبی را داشت در تیم الف جایگزین می شد. اما چون زمان کافی را در ا ختیار نداشتیم تصمیم گرفتیم که تمرکز کامل خود را بر روی یک تیم قرار دهیم که امیدوارم بتوانیم نتیجه لازم را کسب کنیم. هر 4 سال زمانی که تیم قرار است در مرحله انتخابی شرکت کند فضایی ایجاد می شود و قبل از شروع این رقابت ها می گویند این تیم بهترین تیم ادوار گذشته است. آیا شما نیز این اعتقاد را دارید که تیم در اختیارتان بهترین تیم دوره های قبلی است؟ قطعا و قطعا تیم هایی که پیش از ما فعالیت کرده اند بازیکنانی داشته اند که شاید به مراتب از بازیکنان ما بهتر بوده اند ولی برنامه ریزی درستی نداشته ایم. اگر برای آن تیم ها برنامه ریزی درستی صورت می گرفت با وجود آن بازیکنان خوب می توانستیم به المپیک صعود کنیم. ما باید نگرش مان را عوض کنیم. اگر کاری را که 40 سال گذشته انجام داده ایم تکرار کنیم، همان نتیجه قبلی را می گیریم. باید متفاوت تر و با نگاه ویژه تری به تیم امید نگاه کنیم. ما سعی کرده ایم که تیم داشته باشیم نه ستاره. بازیکنان ما هم اکنون به شرایطی رسیده اند که هماهنگی خوبی دارند یعنی به باوری رسیده اند که آن باور برای ما بسیار حائز اهمیت است. ما تکیه به یک یا دو بازیکن که ستاره هستند نداریم. ما تیمی هستیم که می خواهیم در این رقابت ها شرکت کنیم و این بهترین دستاوردی است که یک مربی می تواند داشته باشد.
جمعه ، ۱۱دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روزنامه ستاره صبح]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]