واضح آرشیو وب فارسی:سیفار: زیاد شدن کاج و بابانوئل در اماکن فرهنگی تهران نشان می دهد که ما در ترویج و یا استفاده از مُدهای فرهنگی همچنان مصرف کننده کالاها، نظریه ها، هنر، سبک زندگی و... از دیگران هستیم تا فرهنگ اسلامی و ایرانی خود.به گزارش سیفار به نقل از مشرق- اغلب اوقات اماکن فرهنگی و هنری در بعضی تغییرات سبک زندگی مردم پیشتازند. یعنی حالا وقتی می بینی مراکز فرهنگی خصوصی با هم دارند کار مشترکی انجام می دهند باید خوب بو بکشی و ببینی چه اتفاقی دارد می افتد. مثل حالا که شهر کتاب و کتاب فروشی و سینما و ...هر کدام درآستانه سال نو یک کاج تزیین شده را توی ویترینشان گذاشته اند. خیلی پررنگ تر از سال های گذشته. بعضی از مجتمع های خرید چند منظوره، کافی شاپ ها، شهر کتاب ها و حتی معابر و گذرگاههای عمومی مرکز و شمال تهران؛ این روزها شکل و ظاهری غریبه به خود گرفته است. با آغاز فصل زمستان و آغاز سال نوی میلادی؛ شمایل مراکزی عموما تجاری- فرهنگی در مرکز تهران با همیشه خود تا حدودی متفاوت است. این مراکز در آستانه سال نوی میلادی ۲۰۱۶در تهران با نمادهای کریسمس یا مراسم عشای ربانی حضرت مسیح(ع)؛ تزئین شده اند. تزئینی که در سال ّهای پیش در مراکز فروش هموطنان مسیحی و عموما ارامنه در خیابان های میرزای شیرازی، نجات اللهی، اطراف کریمخان و برخی از محله های شرق تهران چشم نوازی می کرد و لب َها را به تبریک می گشود. اما امسال؛ انواع کاج ها، بابانوئل، هدیه دادن و مراسم جشن، بیش از هر زمان دیگری مورد توجه مراکز تجاری – فرهنگی در همه جای تهران قرار گرفته است. اینکه چرا اقبال نسبت به این جشن، امسال رنگ و بوی دیگری به خود گرفته است، سوالی است که می توان از جنبه های مختلف به آن پرداخت. تبادل اطلاعات و گسترش ارتباطات به واسطه عضویت در شبکه های اجتماعی، و زیستن در فضایی مجازی، کاربران را با دنیایی فراتر از مرزهای جغرافیایی خود آشنا کرده است. در برقراری ارتباط میان کاربران؛ فرهنگ از جمله مقوله هایی ست که منتقل می شود. سبک زندگی، نوع پوشش، نوع جهان بینی، دیدگاه های مختلف و متضاد در مورد مسائل اساسی و بنیادین در این فضا به سهولت در دسترس قرار دارد و در کمترین زمان، یک شهروند تهرانی می تواند با آنسوی مرزها تعامل و ارتباط داشته باشد. بعد از کلیشه شدن تاخر فرهنگی شبکه های اجتماعی مجازی در ایران و نپرداختن به مسائل و مقولاتی که این فناوری می تواند برای هر کاربری چه فواید و پیامدهایی داشته باشد؛ امروزه عضویت در شبکه های اجتماعی برای شهروندان ضرورتی انکارناپذیر شده است. شبکه هایی که در ابتدای شروع فعالیت خود با ممانعت بسیار و سپس ادعای مدیریت از سوی مسئولین روبرو شد؛ کنش افراط و تفریطی که برای جامعه ایران کاملا آشناست. در این میان اما، این افراط و تفریط؛ هزینه هایی را نیز بر جای گذاشته است. بعضی کاربران ایرانی شبکه های مجازی، امروز جشن کریسمس را در کنار جشن نوروز، شب یلدا، عید قربان و غدیر و بسیاری از آئین های سنتی و مذهبی؛ گرامی می دارند. گویی انتخابی برایش وجود ندارد و او در این مسیر از پیش تعیین شده؛ باید چشم بسته همراه با جامعه جهانی، با بابانوئلی که نماد یک اسقف مهربان ترکیه ای است، عکس بیندازد و در پیجِ خود تشخص اجتماعی اش را حفظ کند تا مبادا از جرگه دیگر همقطارانش جا نماند. دیدن انواع و اقسام نمادهای جشن کریسمس در مراکز تجاری – فرهنگی تهران امروز، می تواند یادآور تمام المان ها و نشانه هایی باشد که سالیان سال در میان ما ایرانیان به تقلید استفاده می شود. در سال های اخیر، مراسم هدیه دادن در روز ولنتاین بود که دیگر برگزاری مراسمش راه بندان و ترافیک ایجاد نمی کند اما هنوز در پیج ها حضور دارند! و گردش مالی بالای آن از مراکز تجاری – فرهنگی به سوپرمارکت های ِمحلی هم رسیده است، هرچند کم جان و بی رمق. شاید اگر به اطراف خود کمی نگاه تیزبین تری داشته باشیم، استفاده از انواع و اقسام نمادهای ادیان در زیورآلات جوانان، بدون هیچ فلسفه و بینشی و تنها برای به روز بودن و پیروی از مُد ما را در مسیری می اندازد که بازگشت از آن دشوار است. اما در نگاه به جوانان کشورهای اروپایی و امریکایی، هیچ نماد و نشانی از مذهب و آئین ایرانی- اسلامی دیده نمی شود. در تقسیم بندی های ارتباطی ما در میان کشورهای جنوب قرار داریم. کشورهایی که مصرف کننده و در حال توسعه محسوب می شوند. کشورهایی که همیشه باید یک نگاهی از بالا بر آنها سلطه داشته باشد. اما از منظر دیگر، فروش کاج ها و دیگر المان های جشن کریسمس و گسترش این پدیده در یکی- دو سال اخیر، نشان از نوعی میل به تغییر و دگرگونی در آداب و باورهای بعضی از ایرانیان باشد. ایرانیانی که دیگر نوروز برای آنها مفهوم دور هم جمع شدن و دید و بازدید به شدت و گرمی گذشته را ندارد. در روزهای آخر سال، با نزدیک شدن به ساعات سال تحویل، بسیاری ترجیح می دهند تعطیلات را به تنهایی در جمع کوچکی که خود انتخاب کرده اند، باشند یا به دیدن مناطق دیدنی خارج یا داخل کشور بروند تا اینکه تعطیلات خود را به دید و بازدید سپری کرده باشند. نوروزی که دیگر در آن صفای دهه های قبل دیده می شود و به جای خانه های شلوغ و پر از زمزمه های خنده و شادی، جاده هایی مملو از ماشین با سرنشینانی را در خود دارد که فردگرایی و دوری از جمع؛ جشن آنها را لذتبخش خواهد کرد. نوروزی که سازمان ملل در 24 فوریه 2010، آن را به عنوان روز بین المللی نوروز و فرهنگ صلح در جهان نامید. اما کمتر ایرانی احساس می کند که نوروز باستانی به جشنی بین المللی تبدیل شده است. در آستانه این جشن بین المللی، تهران؛ شهری که «دبیرخانه نوروز» است، اتفاقا بهترین مکان می شود برای قدم زدن؛ چراکه شهروندانش آنرا تنها گذاشته اند و برای رفتن از این شهر در ایام تعطیل؛ از یکدیگر سبقت می گیرند. اما به راستی به میزانی که کریسمس در ایران مورد توجه قرار گرفته است؛ نوروز درمیان سایر کشورها، جشن گرفته می شود؟ به جز کشورهایی مانند افغانستان، تاجیکستان، ترکمنستان، آذربایجان، قرقیزستان که به لحاظ فرهنگی و جغرافیایی، به ایران نزدیک هستند؛ سایر کشورهای دیگر چقدر در مورد نوروز می دانند؟ نوروز در فرهنگ آنها چه جایگاه و شانی دارد؟ آیا در جشن نوروز، سبزه های سفره هفت سین در خانه های آنها پیدا می شود؟ رنگ سبز کاجی هایی که این روزها، در تهران به وفور دیده می شود؛ به میزان سبزه ای که آنها بر سر سفره خود می گذارند؛ دیده می شود؟ به نظر می رسد، ما در ترویج و یا استفاده از مُدهای فرهنگی همچنان مصرف کننده کالاها، نظریه ها، هنر، سبک زندگی و... از دیگران هستیم تا فرهنگ اسلامی و ایرانی خود. تا سبزه نوروز جای خود را به کاج های شب کریسمس نداده است؛ تا مراکز تجاری – فرهنگی ستاره مهربانی بابانوئلِ پولدار را بر قلب کودکان مان حک نکرده اند، می توانیم امید داشته باشیم به هوشمندی انسان ایرانیِ امروز در ارتباط با فرهنگی که تلاش می کند از نظر اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و حتی زیست محیطی، او را با خود همراه کند تا بدون چون و چرا پذیرایش باشد. رویا سلیمی
سه شنبه ، ۸دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سیفار]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]