تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837857152
دختران معتاد زیر آوار تنهایی و درد/هویت ترک خورده پایتخت و چشمان منتظر محبت+عکس
واضح آرشیو وب فارسی:اهواز نوین: میان کارتون خواب های بوستان محله حقانی، زنان ودختران و پسران جوانی به چشم می خورند که دغدغه درس و دانشگاه ندارند و کار و خانه برایشان بی معنی است اما وقتی چشمانشان به دوربین می افتد با چشمانی از حدقه بیرون زده، توبیخت می کنند که از چه عکس می گیری، ما آبرو داریم، ما زن و بچه یا ..شوهر داریم.به گزارش اهوازنوین به نقل از پایگاه خبری تحلیلی طنین یاس، واقعیت تلخ و غمبار محله هرندی در تهران این روزها به عنوان فاجعه ای دردناک از جمله آسیب های اجتماعی است که بارها کم و بیش در مورد این آسیب گفته و شنیده بودیم، اما این اولین بار است و باورش هم سخت است که شاهد چنین وقایعی تلخ آن هم پیش روی مردم و مقابل چشم آنها باشیم. اینجا برای مجرم و معتاد ترس و دلهره ای نیست، خلافشان شب و روز و ساعت نمی شناسد فقط ترس و دلهره اش برای ساکنان این منطقه و بچه های پاک و معصومی است که هر روز مجبورند این مسیر را از مدرسه تا خانه طی کنند. حضور دختران و زنان جوان در این پارک واقعاً دردناک و تأسف برانگیز است. کافی است اگر ترسی ندارید سری به دروازه غار و پارک حقانی بزنید، محلی که این روزها نقل همه محافل شده از صدا و سیما گرفته تا رسانه های مکتوب. اعتیاد و فساد و قماربازان هفت خط همگی در اینجا به خط شده اند، متأسفانه این روزها دبوار هویت و اصالت برخی محله های پایین شهر و قدیمی ترک خورده است، محله هایی با اصالت که دیگر نمی توان آن را به نام”چاله حصار”، ” گود معصومی”، “حسام چال” و “گود زنبورک خانه” شناخت. اینجا محله شیخ رجبعلی خیاط است. اینجا محله شیهد هرندی و هرندی هاست، محله مرحوم شهید نواب صفوی است. از بازار تا عودلاجان و پامنار تا هرندی و دروازه غار هویت طهران است، شناسنامه طهرانی های اصل و مذهبی است. گرچه این روزها حال و هوای این محله ها را غبار درد و دود فراگرفته است اما هنوز نشانه های هویت اسلامی و ایرانی اش از لابه لای دیواره های گچ مرده اش پیداست، هنوز هم در این محله پرچم و بیرق بزرگترین و قدیمی ترین هیآت های عزاداری طهران برافراشته است. هنوز هم برای نجات و حفظ این ارزش ها و قداست ها، فرصت در اختیار داریم، نباید بگذاریم این محله روزهایش روزهای پرهیاهو و شب های گردمرگ گرفته اش بیش از این رو به تخریب و خالی شدن از سکنه برود. هنوز هم می توان، یاوری برای دختران جوانی بود که برای تهیه دوا، تن به خودفروشی دهند، هنوز هم می توان دستان سرد و نیاز به محبت زنان تنها و مطلقه را گرفته و از منجلاب فساد و اعتیادی که در آن فرو رفته اند، نجات داد، هنوز هم می توان به مادری که فرزند ۲ ساله اش را بخاطر اعتیاد به هروئین و شیشه از دست داده، کمک کرد و فرزندش را به او برگرداند، زنان و دختران جوان معتاد نباید شب را در گرم خانه ها و روز را در خماری و نشئگی و دود و سرمای بی محبتی سپری کنند. زنانی که خود ساقی مواد می شوند، زنانی که دختران جوان تر را مهیای خودفروشی می کنند، زنانی که در پی نجات اقوام نزدیک خود به این محله ها می آیند، همه منتظر یک نگاه، منتظر یک فرصت دوباره و منتظر یک ناجی و حامی هستند. صبح تا غروب در پارک هرندی صدای تردد موتور سیکلت ها و قیقاژ آنها در پارک حقانی یک لحظه قطع نمی شود. دو ترک سوار موتور هستند و ساقی مواد می شوند، لا به لای معتادان می چرخند و مواد آنها را تأمین می کنند. سایه سنگین نگاهشان را حس می کنیم، ترس و دلهره ایی برجانمان افتاده است، کسی از مسئولان شهرداری و شوار یار محله همراهمان نیست، سعی کردیم با ظاهری ساختگی وارد پارک هرندی شویم،البته راننده جوان سایت را نیز با خودمان بردیم که اگر مشکلی پیش آمد کمکمان کند، حال بماند که او همان دقایق اولیه که با یک زن جوان که سر و صورتش زخمی و خون آلود و با آرایشی بی سلیقه صحبت می کردم میدان را ترک کرد! البته از حرف هایش یک کلمه هم نفهمیدم. شنیده بودم وقتی که توهم می زنند، حرف های نامربوط زیادی می زنند! ولی از نزدیک چنین صحنه و صحنه های دلخراش دیگری را ندیده بودم. پایپ، شیشه، هروئین، زرورق(دواوگرت) به قول خودشان هر چی می خواستند برایشان مهیا است! زن جوان روی پله یکه و تنها منتظر ساقی سوارش نشسته بود. خیابان ها ساکت هستند، هنوز کمر روز نشکسته است، عقربه ها ساعت ۹ صبح را نشان می دهند، تکاپویی در گذرهای قدیمی و سالخورده محله هرندی دیده نمی شوند. خانه های فرسوده تو سری خورده کنار هم بدقواره بالا رفته اند و تنها گاهی صدای پرهیاهوی گاری دستی کارگران افغانی به سکوت کوچه ها خط می اندازد. کمی آن سوتر اما در حاشیه بزرگ ترین بوستان این پهنه رفت و آمدهای بیشتری به چشم می خورد، ورودی بوستان خلوت تر به نظر می رسد، همزمان با ورود ما وانت آبی رنگی غذا برای کارتن خواب ها و معتادان آورده است، همه گرسنه هستند، یک ظرف غذا با قاشق یک بارمصرف در دست دارند، عدس پلو است یکی از آنها به ما نزدیک می شود، سیاهی پشت دستانش در سفیدی ظرف یک بار مصرف خیلی توی ذوق می زند و گم می شود. با دهان پُر و دندان های خرابش شروع به صحبت می ند، طلبکارانه می گوید: ( برای چه اینجا آمده اید؟ چه کار دارید؟ ) ابتدا می گوییم برای ساخت یک مستند آمده ایم و می خواهیم مشکلات شما را بشنویم. چند نفر غذا به دست دور ما حلقه می زنند، می گویند: ما مشکلی نداریم، کار داریم ( ضایعات فروش و زباله فروش) هستیم و غذا هم که داریم، فرد دیگری که خود را میثم معرفی می کند، جلو می آید و یک دسته اسکناس از جیبش در می آورد و می گوید: ۲۹ ساله ام، ببین این همه پول دارم، پدر و مادرم خارج هستند، زن و بچه ام مسکو هستند، آنها برایم پول می فرستند، در ضمن در جنت آباد خانه دارم، اجاره می گیرم، مشکلی نداریم!! بهتر است جایی دیگر برای ساخت برنامه تان بروید. سعید بچه همدان ۳۰ ساله است، ۱۵ سالگی ازدواج کرده و سال هاست که مواد مصرف می کند، او معتقد است با این وضع نمی توانیم با کسی صحبت کنیم، یعنی کسی حاضر به گفت وگو با ما نمی شود به عنوان بلد همراهمان می شود حضور او در کنار ما حکم تأیید و پذیرش مان از سوی معتادان بوستان حقانی است که تعدادی در نشئگی هستند و حال و نای حرف زندن ندارند و تعدادی هم خمارند نمی توانند یا نمی خواهند حرفی بزنند. در گوشه ای از پارک خیلی ها تازه از خواب بیدار شده اند، با جان و تن خماری کشیده چندان به صرافت کنجکاوی درباره حضور بی دلیل ما در آنجا نمی شوند. برخی ها روی تکه فرشی کهنه و موکتی سوخته یا پتویی سوخته و غبارگرفته و نم آلود، چرت می زنند، حلقه های کوچک و بزرگشان پیش پای ما کنار ما و مقابل چشمان مان در حال استعمال انواع مواد مخدر هستند،برخی با زر ورق ها بازی می کنند و مشغول مهیا کردن کشیدن مواد افیونی می شوند و البته ما را با نگاه های خسته برانداز می کنند. اما از جای شان جُم نمی خورند!! در همان دقایق اولیه چشم مان به همه جور آدمی در آنجا افتاد، یعنی همه جور آدمی بین شان پیدا می شد از افراد کیف سامسونت به دست و کاپشن چرم پوشیده تا پیرمردهای خنزر پنزری فروش و زنان و دختران جوان و میانسالی که به دنبال مشتری و تهیه مواد از این سوی چمن به آن سوی چمن بوستان و بخش انتهایی آن که ما حتی جرأت رفتن به آنجا را نداریم، کشیده می شوند. دیدن بچه های ۹ و ۸ ساله چای فروش هم در این فضا دیگر جای تعجب ندارد حتی دیدن چادرنشینانی که با یک نایلون و یک تکه پارچه و دو تا نخ و کِش سرپناهی برای خود درست کرده اند و ردی از سیاهی و دود آتش تخته پاره ها برای دیوارهای بوستان حقانی به جا مانده، هم جای تعجب ندارد، چون اینجا قبح همه چیز ریخته شده است. دیوارهایی که گُله به گُله از آتش روشن کردن های روزانه و شبانه معتادان سیاه شده است و ته مانده غذاهای نیمه خورده گوشه و کنار زیراندازهای پاره و حتی کنار پیاده روها… همه حاکی از درد و رنجی است که وقتی قدم در این پارک می گذاری به عینه می بینی و تو را ساعت ها که نه حتی روزها و شب ها به فکر وا می دارد. بوستان های محله هرندی مثل جزیره ای جدا از شهر با سکنه ای از معتادان است که سقف بالای سرشان آسمان است و فرش زیر پایشان تکه پارچه هایی که از گوشه و کنار شهر برای خود ست و پا کرده اند. اعیانی ترین زندگی ها در این جزیره، زندگی کارتون خواب هایی است که چادری رنگ و رو رفته دارند و پتویی تازک و کهنه و اکثراً سوخته از دود سیگار و آتش و مواد… در میان کارتون خواب های بوستان محله حقانی، زنان و دختران و پسران جوانی به چشم می خورند که فرش زیرپایشان به دست چمن خیس خورده ی این بوستان هاست. افرادی که دغدغه درس و دانشگاه ندارند و کار با آبرو و خانه برایشان معنی ندارد. هر چند که وقتی چشمانشان به دوربین می افتد با چشمانی از حدقه بیرون زده جلو می آیند و تو را توبیخ می کنند که از چه عکس می گیری، ما آبرو داریم، ما زن و بچه یا شوهر داریم و … این منطقه آزاد اعتیاد است، اهالی محله هرندی به این موضوع اشاره دارند و گله مند هستند و بعضا از اینکه الان بگویند اهل محل هرندی هستند خجالت می کشند از اینکه در بوستان هرندی، خرید و فروش مواد مخدر و استعمال آن و پیدا کردن پایپ، شیشه و مواد مثل آب خوردن است. باید شرمسار بود، گوشه و کناری از این بوستان ها نیست که به دست این افراد فتح نشده باشد و به راستی مسئولان مربوطه چه تدبیری اندیشیده اند؟! مهمانان متجاهر و ناخوانده در پایتخت مهمانان ناخوانده محله هرندی اغلب مسافران و مهاجران شهرهای دور و نزدیک هستند، خانواده هایی که به بهانه دوا و درمان یا پیدا کردن کار پا به تهران گذاشته اند و حالا که نمی توانند با اندک پس انداز داشته و نداشته شان خانه ای اجازه کنند و زندگی شان را بچرخانند، برای فرار از بار مشکلات و بخاطر عدم همراهی همسرانشان با یک یا دو بچه گوشه ای از این بوستان چادر زده اند یا گوشه دنجی در خماری و نشئگی شب را به روز و روز را به شب سپری می کنند. آدم هایی که سر کلاف زندگی را گم کرده اند و حالا که دست به دست سیگار و اعتیاد و دود و مواد داده اند، روی برگشت به خانه و شهر خود را هم ندارد، البته اگر دستی به سویشان دراز شود و آنها را از منجلاب بیرون آورد و کاری به آنها بدهد، هرگز آن را رد نمی کنند و فقط نیازمند این هستند که یک حامی از اول تا آخر با آنها باشد. سعید از همین تیپ آدم هاست او هم روزی در شهر و دیارش سرو سامانی داشت و امروز به دلیل بیکاری، زن و بچه اش از او جدا شدند، او در یک تولیدی لباس مردانه خیاطی می کند، به دلیل مشکلات زندگی برای فرار بار مشکلات به اعتیاد پناه برد و بالاخره سر از زندان در آورد. در برابر سؤالم که چرا ترک نمی کنی؟ در حالی که اشک چشمانش پهنای صورت آفتاب سوخته اش را گرفته است، می گوید: ۱۳ بار ترک کردم اما وقتی، پاک بیرون آمدم نه سرپناهی داشتم و کاری و زن و فرزندی که به آن دلخوش شوم… الان هم دوست دارم ترک کنم به شرط آنکه پس از پاک شدن کاری داشته باشم تا بتوانم پیش زن و بچه ام سرم را بالا بگیرم. این حرف تنها سعید نیست، میثم، علی اصغر، ابراهیم و محمد هم حرفشان این است. با آمدن خانمی به اسم حسینی با صحنه و مطالبه ای متفاوت رو به رو می شوم؛ او می گوید: (خبر حضور شما را از بچه ها شنیدم، خواهرم بانو داخل استخر ( بدون آب ) زیر آن چادر منتظر شماست که با شما به کمپ بیاید و ترک کند. ) فرصت رفتن پیش بانو را نداریم اما شماره تماس همکارم را می گیرد تا با یک کمپ برای ترک او و دیگر دوستانش هماهنگی های لازم را انجام دهیم. اینجا چشمان منتظر سو سو می زند اینجا خیلی ها منتظر یک تلنگر، منتظر یک فرصت دوباره، منتظر یک زندگی هستند، منتظر دستی گرم و حمایتگر هستند تا دست خالی و سردشان را بفشارد. سولماز ۲۱ سال دارد، آرام و سر به زیر، نگاهش به زمین دوخته شده است، مادرش از دنیا رفته و با پدرش زندگی می کند، معصومیت از دست رفته از چهره اش می بارد ولی برای تهیه مواد در اینجا به هر کاری دست می زند. وقتی به او می گویم چه شد که به این راه کشیده شدی، می گوید: خواهرم دندان درد داشت او مواد می کشید و من هم مواد می کشم.! تا دوم ابتدایی درس خوانده و به خاطر اعتیاد به مدرسه نرفته است و سه ، چهار سالی است که در این پارک رفت و آمد می کند. به او می گویم: چرا ترک نمی کنی؟ می گوید:«وقتی پدر و خواهرم مواد می کشند؛من می توانم سالم باشم؟یک بار به کمپ رفتم ولی وقتی خانواده معتادند من چگونه می توانم سالم باشم؟ » در همین حین با یک خانم دیگر که اهالی این پارک او را به نام ” مادر ” می شناسند آشنا می شویم. می گوید: دو فرزند دختر دارم، یکی دانشجو و دیگری وکیل است، او می گوید: من سال هاست که پاک شده ام و به این بچه ها و جوانان کمک می کنم. اینکه مأموران این بچه ها را کتک می زنند تا ترک کنند نتیجه معکوس می دهد، او که خود را یک پاک شده معرفی می کند، می گوید: « ۱۲ سال معتاد بودم، ۴ سال است که پاک شده ام.» به او می گویم: پس اینجا چه می کنی؟ « با دستش رو به سولماز و دیگر دختران جوان اشاره کرده و می گوید: باید یکی مراقب آنها باشد و به آنها سر و سامان دهد و کار آنها را درست کند.» ابتدا دقیقا متوجه نمی شوم که چه می گوید اما الان می شود حدس زد که نقش او در اینجا چیست. وصیتی برای درمان معتادان اقبال شاکری رئیس کمیسیون عمران شورای اسلامی شهر تهران در مورد راهکار جمع آوری معتادان برای کاهش مسئله اعتیاد بر این باور است که تا اشتغال ایجاد نشود چرخه ساماندهی محله هرندی تکمیل نمی شود. نکته ای است که همه معتادان در پاسخ به اینکه چرا ترک نمی کنید به آن اشاره می کردند و می گفتند خوب مشکل ما این است که پس از ترک، کاری نداریم که انجام دهیم و دوباره ناخودآگاه سر از اینجا در می آوریم. شاکری در ادامه توضیح می دهد که: سالانه ۲ میلیون و ۶۰۰ هزار نفر به بیکاران اضافه می شود و تنها دولت می تواند برای ۶۰۰ تا ۸۰۰ هزار نفر شغل ایجاد کند و در مقابل هر سال ۲میلیون نفر به بیکاران اضافه خواهد شد. پس باید کارهایی از جمله دور کاری در محله هرندی اتفاق بیفتد تا بتوانیم نسبت به اشتغال این افراد کاری انجام دهیم. رحمت الله حافظی رئیس کمیسیون سلامت شورای شهر تهران هم معتقد است که باید معتادان را جذب کنیم نه جمع آوری و پاکسازی. مهدوی در ادامه می گوید: مشکلات آسیب های اجتماعی طی چند سال گذشته نه تنها کاهش نیافته بلکه افزایش یافته است. موضوع اعتیاد و آسیب های اجتماعی ناشی از آن در حال حاضر آنقدر علنی شده که دیگر کسی نمی تواند آن را انکار کند. حال در این شرایط لازم است متولیات امر در این زمینه با همکاری همه جانبه و جدی مشکلات را مطرح و برای آن راهکار ارائه کنند. گزارش از: علیرضا ابوالفضلی قسمت دوم این گزارش به زودی منتشر می شود…
یکشنبه ، ۶دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اهواز نوین]
[مشاهده در: www.ahvaznovin.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها