واضح آرشیو وب فارسی:صبا: رئیس کمیته بازنگری قراردادهای نفتی درباره مدل جدید قراردادهای نفتی ایران (IPC) گفت: اولویت میادین مشترک به این معنا نیست که نباید سراغ سایر میادین برویم، بلکه باید توسعه میادین نفتی و گازی کشور صورت گیرد و اولویت آن، میادین مشترک است. به نقل از فارس، رئیس کمیته بازنگری قراردادهای نفتی در یک نشست دانشجویی به سوالات و ابهامات موجود در قراردادهای جدید صنعت نفت پاسخ داد. قراردادهای جدید نفتی مانع ساخت پالایشگاه نیست این گزارش حاکی است یکی دیگر از حضار جلسه از حسینی پرسید: خام فروشی با روح اقتصاد مقاومتی در تضاد است ولی در IPC به نوعی خام فروشی ترویج می شود زیرا با توجه به مصوبه IPC، اگر به دلیل غیرفنی تولید را کاهش دهیم، باید پاداش تولید را همچنان به شرکت های خارجی پرداخت کنیم که تضعیف حاکمیت در تولید محسوب می شود؟ رئیس کمیته بازنگری قراردادهای نفتی در پاسخ به این سوال گفت: برای افزایش تولید فرآورده های نفتی، باید تولید نفت افزایش یابد. ماموریت IPC هم تا مرحله تولید نفت و گاز است و هیچ ارتباطی به مراحل بعدی آن ندارد. این مراحل به سیاست های وزارت نفت بستگی دارد. حسینی با تاکید بر اینکه IPC مانع ساخت پالایشگاه در کشور و تولید فرآورده نمی شود، اضافه کرد: ما باید به این سمت برویم که خام فروشی نکنیم،البته برای احداث پالایشگاه مطابق با سودآوری اقتصادی آن باید سراغ این راه برویم ولی در پشت زمینه ذهنیمان باید این قضیه و رفتن به سمت توسعه زنجیره ارزش باشد،البته باید در انتخاب سبد محصولات پالایشگاه هم به درستی عمل کنیم. رئیس کمیته بازنگری قراردادهای نفتی افزود: خام فروشی نباید کرد ولی این موضوع نباید ابزاری شود برای زدن حرف های ناپخته. مثلا کدام کشور نفتی در دنیا است که فقط فرآورده صادر کند؟ حسینی با تاکید بر اینکه در IPC پاداش نداریم و این اشتباه در ترجمه است، دستمزد شرکت خارجی در قالب fee (حق الزحمه) پرداخت می شود، گفت: همچین اتفاقی نمی افتد مگر مثلا در زمانی که فرضا اوپک بگوید تولید نفت خودتان را اینقدر کم کنید. فرضا در این شرایط هم لزومی ندارد سراغ کم کردن تولید از این میادین برویم. بنابراین فقط در شرایط سیاسی خاص مجبور به کاهش تولید از این میادین می شویم و در این شرایط هم منطقی است که باید هزینه های طرف مقابل را بپردازیم وگرنه اصلا این شرکت ها وارد قرارداد با ایران نمی شوند. یکی دیگر از حضار جلسه از حسینی پرسید که بهتر نیست استفاده از قانون استفاده از 51% توان داخلی به بخش های E و P محدود شود، چون در بخش C تا حدود زیادی کشور می تواند نیازهای خود را برطرف کند و ضعف کشور در بخش های E و P است؟ رئیس کمیته بازنگری قراردادهای نفتی در پاسخ به این سوال گفت: البته ما در E و Pهم خیلی ضعیف نیستم.به عنوان مثال، امروزه شرکت های داخلی در زمینه E و P در حوزه دریا توانمندی های بسیار زیادی دارند. حسینی تاکید کرد که من بسیار خوش بین هستم حداکثر تا 10 سال دیگر، شرکت های نفتی قوی مانند شرکت های نفتی بین المللی داشته باشیم. یکی دیگر از حضار جلسه، از رئیس کمیته بازنگری قراردادهای نفتی پرسید: طبق اسناد بالادستی، توسعه میادین مستقل هیچ اولویتی ندارد. از سوی دیگر ما عقب افتادگی زیادی در میادین مشترک داریم،بنابراین به نظر می رسد اینکه میادین مستقل در اولویت توسعه قرار دارند باید در جایی فراتر از وزارت نفت تعیین شود. آیا IPC تنها راه توسعه تمامی میادین کشور است؟ مثلا چرا برای فاز سوم دارخوین که ریسک پایینی دارند یا توسعه میادین گلشن و فردوسی که نفت فوق سنگین و گاز ترشی دارند سراغ استفاده از قراردادهای IPC رفته ایم. افزایش جذابیت یعنی افزایش هزینه،بنابراین مطرح کردن و معرفی میادین مستقل برای قراردادهای IPC منطقی نیست و مشابه پرداخت هزینه زیاد برای انجام یک کار ساده است. حسینی در جواب این سوال گفت: اولویت میادین مشترک به این معنا نیست که نباید سراغ سایر میادین برویم، بلکه باید توسعه میادین نفتی و گازی کشور صورت بگیرد و اولویت آن، میادین مشترک است. از سوی دیگر، باید سهم میادین مشترک در تولید نفت کشور را لحاظ کرد و سهم این بخش اینقدر زیاد نیست که به سایر میادین نفتی کشور بی توجهی کنیم. رئیس کمیته بازنگری قراردادهای نفتی با تاکید بر اینکه یا باید میادین مستقل را توسعه ندهیم یا باید با ابزارهای متناسب توسعه دهیم، گفت: امروز شرکت ملی نفت ایران 50 میلیارد دلار بدهکار است. حسینی با اشاره به اینکه حجم تولید از میادین مشترک یا مستقل در تعیین اولویت توسعه آنها مهم است، افزود: آن افرادی که در شرکت ملی نفت ایران نشسته اند، اگر بیشتر از شما دلشان برای میادین مشترک نسوزد، کمتر نمی سوزد و البته در این زمینه مسئولیت قانونی دارند. یکی دیگر از دانشجویان از رئیس کمیته بازنگری قراردادهای نفتی پرسید: طبق قراردادهای IPC قرار است اگر شرکتی در اکتشاف موفق عمل کند، توسعه و بهره برداری هم در اختیار همان شرکت باشد. این در حالی است که خود نیروهای اکتشافی شرکت های زیرمجموعه وزارت نفت می گویند دادن امتیاز توسعه میدان برای اکتشاف موفق آن به این شرکت، امتیاز بزرگی است. چرا همچین امتیازی می دهید؟ حسینی در جواب این سوال گفت: دنیای رقابتی است و طبق بررسی های کمیته تدوین قراردادها از تجربیات جهانی، قاعده بازی در صنعت نفت در سطح جهان همین مدلی است که ما طراحی کرده ایم. باید توجه کنیم که بالاترین ریسک برای مرحله اکتشاف است. آخرین سوالی که از حسینی در این جلسه پرسیده شد،این سوال بود که چون بازگشت سرمایه شرکت خارجی ظرف 3، 4 سال صورت می گیرد، شرکت های خارجی چه انگیزه ای برای EOR دارند؟ رئیس کمیته بازنگری قراردادهای نفتی در پاسخ به این سوال گفت: تفاوت EOR و IOR فناوری بالاتر و سرمایه گذاری بیشتر و زمان تاثیرگذاری آن طولانی تر است. حسینی با تاکید بر اینکه تصور شما از نحوه بازگشت سرمایه در IPC اشتباه است گفت: ظرف 5 تا 7 سال، هزینه های سرمایه گذاری اولیه به صورت قسط بندی برمی گردد و هر سال که آن شرکت سرمایه گذاری جدیدی در این میادان نفتی می کند، این سرمایه گذاری 5 تا 7 سال بعدتر برمی گردد. حتی ما نگرانی داریم که بخاطر هزینه سرمایه گذاری EOR، شرکت های خارجی ورود نکنند. رئیس کمیته بازنگری قراردادهای نفتی در پایان این جلسه به این نکته اشاره کرد که به دلیل شرایط موجود کشور درباره بعضی از بخش های IPC محافظه کاری کردیم و ممکن است بعدا به مشکل بخوریم و افزود: اگر من اختیار داشتم محدودیت 20 تا 25 سال را برای حضور شرکت های خارجی با اجرای مدل قراردادی IPC نمی گذاشتم.
یکشنبه ، ۶دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صبا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 47]