محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831205940
ربابه شیخ الاسلام از یک عمر تلاش برای بهبود تغذیه ایرانیان می گوید
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>سلامت>تغذیه>من بیش از ۴۰ سال نوشتم، خط زدم، پاک کردم، دوباره و چندباره نوشتم. ساختم. شکل دادم. مرمت کردم، خراب شد از رو نرفتم. شکستند خسته نشدم.به گزارش شفا آنلاین ،به نقل از سپید،آ تش زدند خاموش کردم تا بالاخره از دل کویر سبزی های کوچکی رویید و رشد کرد. یک عده را دور خودم جمع کردم و گفتم ما کویر را گلستان می کنیم. به همه امید دادم، در دل کویر با سختی و مرارت یک خانه ساختیم و دل خانه را روشن کردیم که اگر کسی شب در کویر گم شد سوسوی چراغ خانه ما دلگرمش کند و امیدش را از دست ندهد. این ها گوشه ای از روحیه و نگاه زنی است که روبرویم نشسته است و با شور و انرژی از دغدغه هایش می گوید. بیشتر از آنکه نگاهش به گذشته باشد مدام از برنامه های آینده اش می گوید از اینکه هنوز و با تمام نامهربانی ها که دیده و می بیند مهم ترین دغدغه اش غذایی است که مردم و تغذیه صحیح که می تواند در سلامت و توسعه کشور نقش مهمی ایفا کند و باوجود اقداماتی که شده راه طولانی پیش رو مانده است. او رییس کمیته پیشگیری از کمبودید بود که به حق یکی از موفق ترین طرح های بهداشتی بعد از انقلاب بود. شیخ الاسلام نام آشنایی در حوزه سلامت غذاست و طرح های موفقی را در این زمینه اجرا کرده است. دوران کودکی ما با تمام سختی هایی که داشت یک نکته منحصربه فرد داشت و آن وجود مادرم بود که تمام سختی ها را به جان می خرید که ما راحت و شاد زندگی کنیم. او یک مدیر واقعی بود چون در زمان هایی دشوار، اگر درایت های او نبود سرنوشت برای من و برادران و خواهرم به گونه دیگری رقم می خورد. پدرم با اختلاف سنی 20 سال که از مادرم بزرگ تر بود، بعد از ازدواج با مادرم به دلایل منطقی و غیرمعمول آن زمان، بدون مشورت باکسی، تمام داشته هایش که شامل چندین روستا و درآمده وقفی از ثروت بازمانده پدری بود را به روستاییان بخشیده بود و دست خالی به تهران سفرکرده بود که خودش آینده خود را بسازد. زندگی مرفه مادر در خانه پدری و آسودگی بی رنج و زحمت پدر در زمان کودکی و جوانی با تصمیمی انسان دوستانه که مادرم با آن مخالف بود ازدست رفته بود و معیشت با حقوق اداری با دست و دل بازی هایی که از گذشته از عادات پدر بود مغایرت داشت و این مشکل شایستگی مادرم را در تنظیم امور تا پایان تحصیلات ما بیش ازپیش نشان می داد. از دوران کودکی تان چه خاطره ای برایتان پررنگ تر است؟ خوش ترین و پرخاطره ترین ایام کودکی ام تابستان هایی بود که همه به خانه بزرگ پدری مادرم در اصفهان می رفتیم و علاوه بر ما تمام نوه های پدربزرگ تمام تعطیلات تابستانی را آنجا می ماندیم. در همان زمان ها برنامه کتاب خوانی عصر ها بعد از عصرانه مرا که با کلمات آشنا بودم، شاد می کرد چون بااینکه مدرسه نرفته بودم در رقابت با بزرگ ترها، می توانستم تشویق های پدربزرگ را بشنوم و گاهی جایزه بگیرم. قبل از اینکه مدرسه بروید می توانستید بخوانید؟ سالم که بود سر کلاس سوم نشستم، چون پدرم با پیش زمینه ای که داشتم کلاس اول و دوم را با من کارکرده بود و همین شد که من همیشه از بقیه هم کلاسی هایم کوچک تر بودم. یادم هست بچه های کلاس سوم با من شوخی می کردند و من با رسم و رسوم مدرسه غریبه بودم و به جای رفتن به حیاط مدرسه به دفتر و پیش معلم می رفتم و روی یک صندلی خالی می نشستم. معلم ها هرکدام فکر می کردند من فرزند یکی از معلم ها هستم تا بالاخره معلم خودم مرا صدا کرد و به من گفت که چرا به حیاط نمی روم و زنگ تفریح را برایم معنی کرد پدر و مادرتان تحصیل کرده بودند؟ پدرم کارمند سازمان برنامه وبودجه و مادرم خانه دار بود. پدرم طبع شاعری داشت و گه گاه شعرهایی می گفت. مادرم از خانواده بزرگی بود. او در بچگی معلمی خصوصی داشت که نامش ایران بود و چون او را دوست داشت نام ایران را برای من انتخاب کرد، نام شناسنامه ای ام انتخاب پدرم بود که گفته بود درخواب نام فرزند دومش را که دختر بوده ربابه گذاشته است. مادرم به دلیل اعتقادات مذهبی خانواده اش نتوانسته بود ادامه تحصیل بدهد و برای همین خیلی دوست داشت که ما درس بخوانیم و خیلی به ما اصرار می کرد و همیشه باعلاقه به درس خواندن ما نظارت داشت؛ و عشقی که خودش به تحصیل داشت را در دل ما کاشت و خودش پا به پای ما درس می خواند. اصراری هم داشتند که حتماً پزشکی بخوانید؟ اصرار و اجباری که نبود، آن زمان هم مثل امروز رشته های پزشکی خیلی مطرح بود و من هم تحت تاثیر همان فضا بعد از دیپلم در کنکور پزشکی و داروسازی شرکت کردم. اگر الآن دوباره شروع کنید بازهم سراغ همین رشته می روید؟ نه. قطعاً هنر می خواندم. من همیشه عاشق نقاشی و مجسمه سازی بودم. شعر می گفتم و اغلب کتاب های شعرای بنام زمان خودم را باعلاقه می خواندم. پس چطور داروسازی خواندید و بعد رفتید سراغ حوزه تغذیه؟ روزی که کنکور پزشکی داشتم درست سر جلسه خون دماغ شدم البته اصلاً ناراحت هم نشدم و جلسه را ترک کردم. ته دلم دوست نداشتم پزشکی بخوانم چون دیدن رنج و درد بیمار باروحیه ام سازگار نبود، داروسازی رشته تمیزوعالمانه پزشکی است. هیچ پزشکی بدون دارو نمی تواند کار کند و من داروسازی را انتخاب کردم چون دارو ازنظر من باید به رنج و درد بیماری پایان می داد. رشته داروسازی را دوست داشتید و باعلاقه انتخاب کردید؟ شاید نمی دانستم دوست دارم یا نه. فکر می کردم دارو نجات دهنده جان است، البته ما هیچ وقت سیستمی نداشتیم که استعدادیابی کند نه زمانی که ما بچه بودیم و نه الآن. بچه های ما هنوز هم براساس جو حاکم تصمیم می گیرند که چه رشته ای بخوانند. من هم هر وقت مادرم می پرسید چه رشته ای دوست داری بر اساس فضای حاکم می گفتم رشته پزشکی ولی واقعاً ته دلم این نبود. پسر خودم که الآن فارغ التحصیل دانشگاه صنعتی شریف است می گوید من فقط به خاطر اسمش رفتم این دانشگاه و علاقه خودم شاید این مهندسی نبود. من عاشق سالم بودن و شادی انسان ها بودم. شاید چون پدرم از زمانی که کلاس سوم دبیرستان بودم بیمار بود و همیشه رنج می کشید سمبل سلامت رشته های پزشکی بود که می توانست از رنج بیماری بکاهد. من همیشه نسبت به مریضی حساس بودم و در ذهن کودکی ام همیشه دوست داشتم کاری کنم که کسی مریض نشود و رنج نکشد. حتی در دوران دانشجویی هیچ وقت برای کار به داروخانه نمی رفتم و از اول رفتم کارخانه داروسازی چون دوست داشتم در پروسه تولید و ساخت دارو باشم. اصلاً نمی توانستم فکرش را بکنم که برای دادن دارو به فردی که بیمار است پول بگیرم ازنظر من این خیلی دردناک بود، پول گرفتن برای از دست دادن سلامت فردی که بیمار است و خودش نخواسته بیمار باشد. اولین کارتان بعد از داروسازی چه بود؟ از زمان دانشجویی در یک کارخانه داروسازی شروع بکار کردم اگرچه اوایل که کارم را شروع کرده بودم خوشحال بودم که من داروهایی را می سازم که به تمام کشور می رود و بیماران زیادی را درمان می کند. داروسازی در کارخانه کاری بس جذاب تر از کار در داروخانه بود، چون اینجا جایی بود که من احساس مفیدتری داشتم، ترجیح می دادم که کار پایدارتری انجام دهم، همیشه فکر می کردم باید کاری کنیم که کسی بیمار نشود. من که هنوز شیفته افکار خود بودم کم کم احساس می کردم روز هایم تکراری شده و من قدرتی در تغییر ندارم و همین راه تکراری هرروزه خسته و افسرده ام می کرد و تصمیم گرفتم کارم را در بخش خصوصی رها کنم. به وزارت بهداشت رفتید و به تغذیه رسیدید. من با حقوقی یک پنجم حقوق کارخانه در معاونت دارویی وزارت بهداشت مشغول شدم که بتوانم از تجربیاتم را در ساخت دارو و بر کیفیت تولید در کارخانه ها از سطح بالا نظارت کنم. بعد از چند سال که فهمیدم که چرا نظارت در کشور ما بی رنگ است مایوس از کار جدید کم کم زمزمه هایی از تغییر به وجود آمد به سال های انقلاب رسیدیم و بعد از پیروزی انقلاب من در بین ۶۰ مدیر دولتی منتخب، کارخانه های داروسازی کشور را که اغلب خارجی ها اداره می کردند، تحویل گرفتیم تا در تولید دارو اختلالی پیش نیاید و من تنها زن این گروه مدیران بودم. بعد به دلیل اجرای نظام نوین دارویی به عنوان سرپرست برنامه ریزی دارویی کشور به معاونت دارویی وزارت بهداشت برگشتم ولی واقعیتش را بخواهید آنجا هم آمار بالای مصرف دارو در کشور مرا به اهدافی که صحبت کردم نمی رساند و باوجود تلاش بسیار در زمان جنگ برای دارورسانی موثر به جبهه ها بیشتر به راه هایی فکر می کردم که راه را بر بیماری ها و شیوع وب روز آن ها بگیرد. در سال ۱۳۶۴ بعد از باز شدن دانشگاه ها دوره مدیریت سلامت عمومی را در دانشکده بهداشت دانشگاه تهران گذراندم تا بهتر بتوانم در بخش بهداشت که می دانستم پیشگیری از بیماری و حفظ و بهبود سلامت جزو شرح وظایفش است کارکنم، در سال ۶۶ دوره مدیریت که تمام شد درخواست کردم در همان دانشکده همراه باکار در معاونت بهداشتی درسم را ادامه دهم و گرایش تغذیه ازاینجا شروع شد که من در حین کار با دعوت به کمیته کشوری پیشگیری از کمبود ید، روی ید و سایر مواد مغذی و نقش آن ها در سلامت بیماری ها مطالعه می کردم و درخواست من پذیرفته شد و اولین نفری بودم که با حمایت اساتید دانشکده بهداشت خصوصاً حمایت ارزنده استادم آقای دکتر ندیم اپیدمیولوژی را با گرایش تغذیه شروع کردم. اولین برنامه اجرایی شما در حیطه تغذیه یددار کردن نمک خوراکی کشور بود و طرح موفقی هم بود؟ قصه اش طولانی است. اگرچه اولین تحقیق درزمینه کمبود ید توسط دکتر امامی و همکاران در سال ۱۳۴۷ نشان داده بود که در ایران گوا تر بومی یا گوا تر ناشی از کمبودید شایع است ولی تا سال ۶۷ تنها اقدامات پیشگیرانه در مقیاس کوچک توسط اساتید انستیتو تحقیقات تغذیه ای مرحوم دکتر کیمیاگر و سایر همکاران در دست اجرا بود و مقالات زیادی هم منتشرشده بود، ولی کمیته علمی پیشگیری از کمبود ید در سال ۱۳۶۶ با گزارشی در این زمینه توسط دکتر عزیزی و همکاران به وزیر وقت بهداشت ارسال شده بود آغاز بکار کرد و من هم عضوی از این کمیته بودم که اساتید تغذیه و متخصصین غدد بنام کشور هم عضو آن بودند. من درصدد ایجاد دفتر بهبود تغذیه جامعه در معاونت بهداشتی بودم که با مقاومت هایی روبرو بود و همیشه تلاش می کردم که به مسوولین وزارت بهداشت بقبولانم که سرمایه گذاری بر تغذیه جامعه و پیشگیری از کمبود های تغذیه ای خصوصاً در دوران جنینی تا شش سالگی چه نقش ویژه و حیاتی بر سلامت انسان ها و نسل های آینده، توانمندی جسمی و ذهنی آن ها و توسعه آینده کشور دارد ولی متاسفانه باوجود تلاش بسیار در ایجاد دفتر بهبود تغذیه به صورت صوری یعنی بدون مجوز و ساختار اداری و تلاش بی وقفه و غیرمعمول (در کشور خودمان) توسط همکاران خوب و پرکار این دفتر از سال ۷۱ تا ۸۴ که در دولت نهم بازنشسته ام کردند هنوز این دفتر با افت وخیزهای بسیار زیاد و رفتن به مرحله انحلال و باز تولد نتوانسته است جایگاه واقعی خود را در نظام سلامت به دست بیاورد. شما چه زمانی مدیر کشوری پیشگیری از کمبودید شدید؟ من در سال ۱۳۷۱ به عنوان مدیر کشوری این برنامه (پیشگیری و کنترل اختلالات ناشی از کمبودید) از طرف وزیر که آن زمان آقای دکتر ملک زاده بودند حکم دریافت کردم و کار های اجرایی قدم به قدم شروع شد. سختی های کار بسیار زیاد بود که خود نیاز به تدوین یک کتاب دارد. می دانید مدیریت یک برنامه اجرایی درون بخشی و بین بخشی علاوه بر دانش فردی عشق و انگیزه ای قوی، مهارت ارتباطی بسیار موثر نیاز دارد تا بتواند سایر شرکای برنامه را به یک همدلی برای انجام یک اقدام موثر مشترک و ملی همراه فرابخواند و آن ها را همراه کند. استمرار پایداری برنامه درگرو سهم بردن شرکای برنامه در اعتباری است که این موفقیت را به وجود می آورد. بچه ها فرزندانتان هم پزشکی خواندند؟ من دو فرزند دارم، دخترم داروسازی را در دانشکده داروسازی تهران خوانده است و پسرم مهندسی مکانیک از دانشگاه شریف و فوق لیسانس از دانشکده فنی تهران را دارد. همسرم هم که داروسازی خواندند و همیشه تنها حامی و پشتوانه من بودند. سپید: چرا بچه ها را برای ادامه تحصیل خارج نفرستادید؟ تحصیل خارج از کشور هم که خیلی مد است. من هیچ وقت هیچ کاری را به بچه هایم تحمیل نکردم. نرفتن و ماندن انتخاب خودشان بود اگر خودشان علاقه ای نشان می دادند من حتماً قبول می کردم چون شرایط برای ما همیشه آماده بود. ولی آن ها هم ماندند و اصلاً پشیمان نیستند. خودم هم دوست نداشتم بروم و در مقابل اصرار های اعضای خانواده هم مقاومت کردم. آن ها هر دو در دانشکده همسران خود را انتخاب کردند و اکنون هرکدام یک فرزند دارند. چرا باوجودی که اعضای خانواده تان به خارج رفتند شما در ایران ماندید؟ من همیشه فکر می کنم که همه جای دنیا مشکلاتی وجود دارد ولی البته نوع مشکل ها متفاوت است وزندگی بدون مشکل نمی گذرد، بجای فرار از مشکلات بهتر است پایداری و مقاومت کرد و سعی کرد آن ها را حل کرد. من معتقدم آدم نباید کوتاه بیاید، باید در مقابل مشکلات بایستد و مبارزه کند ما در کشورمان مشکلات زیادی داریم و متاسفانه در طول سال های پس از انقلاب گرچه در بعضی علوم موفقیت هایی داشته ایم ولی درزمینه سلامت اجتماعی و اهداف سند چشم انداز موفق نبوده ایم ولی حرف من این است که آیا باید منتظر بمانیم کسانی از دیار دیگری بیایند و مشکلات ما را حل کنند. من ماندم و گفتم تلاش خودم را در محدوده تخصص خودم انجام می دهم. حامیان اصلی برای موفقیت شما چه کسانی بودند؟ اولین و ماندگار ترین حامی من در تمام مراحل کاری همسرم بودند و هستند. من همیشه در مقابل کاستی های احتمالی که به دلیل حجم کار ها ممکن بود در خانه پیش بیاید احساس نامطلوبی داشتم و حتی در پایان نامه تخصصی خودم جمله ای را نوشته بودم که این حسم را به همسر و خانواده ام منتقل و از آن ها طلب بخشش کردم و همسرم هر بار آن را می خواند بسیار متاثر می شد و می آمد و پیشانی مرامی بوسید. در پایان نامه ام نوشتم: تقدیم به آن هایی که یاریم دادند تا مصلحت همگان را بر راحت آنان بگزینم و کوتاهی هایم در خانه را به شوق کار بزرگی که برای کشورم انجام می دادم بر من بخشیدند. پس همسرتان با شرایط کاری شما مشکلی نداشتند؟ همسرم هم کلاس دانشکده من بود، او روحیه مرا می شناخت، اشعار و نوشته های مرا می خواند و هرگز حتی یک بار از من نخواست کارم را ترک کنم. البته در زمان هایی که بی لطفی ها در محیط کار مرا مایوس می کرد به من می فهماند که اگر می خواهی ادامه نده چون سلامت تو برای ما مهم است ولی هم او و هم من می دانستیم که فعالیت های اجتماعی من که بازتاب های مثبت در جامعه و خانواده داشت، سلامت مرا نیز تضمین می کند. در سفر ها اگر من از او می خواستم باروی گشاده می پذیرفت که هماهنگ کند و با من بیاید؛ و در این سفر ها بسیار مفید و یاور من بودگاهی سفر با ماشین در مناطق دورافتاده و بسیار گرم، جاده های ناهموار و خاکی دیدن درد های مناطق محروم متاثرش می کرد و می گفت به من افتخار می کند که برای کاهش مشکلات آن ها تلاشم را می کنم و این حس را با افراد فامیل، دوستانمان و خانواده مطرح می کرد. آیا فرزندانتان هم همین حس را داشتند و سفرهای شما ناراحتشان نمی کرد؟ من وقتی کار در بهداشت را که بیشتر وقت گیر بود شروع کردم بچه ها دقیقه با نوع کار من آشنا بودند و درک می کردند. من وقتی آن ها کوچک تر هم بودند در مورد کار هایم به زبان ساده صحبت می کردم و همیشه قصه به اینجا می کشید که مامان می رود کار می کند که مشکلات بچه های دیگر کشور هم کم شود و ما هم جزو بچه های کشور هستیم. بزرگ تر که شده بودند کاملاً به من حق می دادند و یادم نمی رود که همکلاس دخترم روزی گفت کاش مادر من هم مانند شما یک هدف خوب در زندگی خودش داشت. مادر من هدفش تنها من و برادرم هستیم و به ما پیله می کند، انگار ما را زیر ذره بین گذاشته باشد. آیا در تصمیم گیری برای رفتن یا ماندن دچار چالش نشدید؟ مسلماً چون برادران من خیلی قبل از انقلاب رفته بودند و آن ها و مادرم که مجبور به سفرهای کوتاه و بلند بود همیشه مرا مقصر می دانستند که چرا نمی روم. در سفرهای کوتاهی که برای دیدار می رفتیم برادرم می گفت اگر قصد تو خدمت کردن است در هر جای دنیا می توان به مردم خدمت کرد؛ تو حتی می توانی در آفریقا به مردم خدمت کنی و لزوماً احتیاجی نیست خودت را در یک محدوده جغرافیایی محدود کنی و همه مردم در همه جای دنیا آفریده خدا هستند؛ اما من همیشه فکر می کردم اگر قرار است هرکسی که تحصیلات و توانایی هایی دارد که با هزینه این ملت به دست آورده از ایران برود بالاخره چه کسی باید بماند و مشکلات را حل کند. مشکلاتی که ما به شدت درگیر آن هستیم و هرروز هم پیچیده تر و سخت تر می شود. مخصوصاً اگر به عرصه سلامت نگاه کنید یک کلاف سردرگم شدیم و خیلی جای کارداریم. هیچ وقت از تصمیمی که گرفتید پشیمان نشدید؟ اگر راستش را بگویم چرا، موقعیت های بود که خیلی پشیمان می شدم، وقتی می دیدم که گاهی به یک زن بی احترامی می شود. یک زن مدیر را تحمل نمی کنند وزنان موردحمایت قرار نمی گیرند، هرچند من خیلی با این شرایط مبارزه می کردم ولی خیلی وقت ها چنان مورد فشار قرار می گرفتم که با خودم می گفتم من واقعاً برای چه چیزی ماندم و چرا نمی روم. مگر من چند بار شانس زندگی دارم، من فقط یک بار زندگی می کنم و چرا باید این شرایط و سختی ها را تحمل کنم، اگر بروم که قطعاً فشار کاری کمتری را تحمل می کنم و راحت ترم. می دیدم که به کسانی که توانایی ندارند پست هایی می دهند که باید برای توجیه آن ها زحمت بسیار کشید تا بتوانند اهمیت مسئله را درک کنند. من در اوایل انقلاب یک وزیر را خیلی راحت می توانستم ببینم ولی هر چه گذشت بد تر شد. الآن از یک مدیرکل یا رییس یک اداره نمی شود وقت گرفت و همین مسائل است که عرصه را برای عده ای بسیار تنگ می کند. من آرزو می کنم دستگاهی بیاید و میزان کار همان دفتر بهبود تغذیه را در طول ده سال با هر اداره یا اداره کل دیگری در این کشور مقایسه کند و ببیند و مقایسه کند. ولی بعدازآن بازنشستگی اجباری خیلی از برنامه های جاری ما متوقف شد و ایده های من برای تغذیه جامعه ناکام ماند. منظورم این است اگر توانایی مدیران ارزیابی می شد و میزان کار ملاک بود نه تکریم و چاپلوسی از مقام بالادستی اوضاع خیلی بهتر بود. این حساسیت های غذایی را برای بچه های خودتان هم در نظر می گرفتید؟ یعنی از همین نان و سبزی ها به آن ها می دهید؟ من برای بچه های خودم محدودیت های خاصی قائل نمی شدم. چه آبی مصرف می کنید؟ آب شیر : ولی گفتید که آب شرب ما خیلی سالم نیست. بله الآن هم می گویم ولی من همین آب را به آب های معدنی درون بطری های پلاستیکی ترجیح می دهم. جه نوع نانی می خورید؟ بیشترنان های صنعتی و نان های سنتی هم هرکدام که باشد. از همین نان هایی که همه می خوردند. سبزیجات چطور؟ سبزی خوردن می خوردید؟ بله. یعنی باوجودی که می دانید آبی که سبزی ها را آبیاری می کنند ناسالم است بازهم محدودیتی برای خودتان قائل نمی شوید؟ نه. به چند دلیل اول اینکه تمام سبزی های آلوده نیست و بعد اینکه سبزی خوردن ریزمغذی هایی دارد که برای بدن ضروری است و نمی توان آن را از سفره سلامت حذف کرد. فوایدشان برای بدن ضروری است. حالا که شما خودتان از همین مواد تغذیه می کنید، چرا این قدر فضای روانی جامعه در مورد تغذیه آشفته شده؟ من هیچ وقت نمی گویم چیزی را نخوردید و حذف کنید. حتی همین سوسیس، کالباس را می گویم از یک کارخانه معتبر تهیه کنید و ماهی یک بار خوردنش در منزل هیچ ایرادی ندارد به شرط آنکه از کارخانه معتبر باشد. به بچه های خودتان سوسیس و کالباس می دادید؟ بله هیچ وقت منعشان نکردم و خودم ماهی یک بار در منزل برایشان تهیه می کردم و باهم می خوردیم. من به مادر ها می گویم خودتان در خانه به بچه ها سوسیس و کالباس معتبر بدهید با سبزی های شسته شده و سالم و بهداشتی تا هوس غذای بیرون نکنند. هیچ فقط محدودیت خاصی در منزل نداشتم. خودتان آدم راحتی هستید با غذا؟بله من تمام غذا ها را هم درست می کنم و هم می خورم. اهل آشپزی هستید؟ وقتی بچه ها بودند وقت می کردید غذا درست کنید؟ بله. تا جایی که می توانستم برای بچه ها غذا درست می کردم. چه نوع غذایی را ترجیح می دهید؟ من معتقدم غذاهای ایرانی سالم ترین نوع غذا ها هستند به دلیل اینکه در هر خورشتی یک نوع از سبزی ها وجود دارد. کدو، بادمجان و اسفناج یک محصول گیاهی هست. ما تنوع غذایی وسیع تری داریم. سبزی خوردن یکی از ویژگی های بارز سفره ایرانی است. من برای خوردن سبزی ظن را به ذهنم راه نمی دهم. ظن است یا گمان؟ ظن است، مگر همه سبزی ها ما آلوده است. باید این دغدغه مال مسوولین باشد نه مردم. آن ها باید دچار تشویش اذهان شوند تا فکری کنند نه اینکه مردم را درگیر کنیم. *** در طرح تحول سلامت بحث تغذیه و بهداشت غذا دیده شده؟ بله تا حدودی. کارشناس های تغذیه را به کار می گیرند اما ما سیاست گذاری درستی برای تغذیه نداریم. ما ساختاری برای تعریف غذا و سیاست های تغذیه ای نداریم درحالی که بسیاری از کشور ها این ساختار را بسیار قوی و علمی دارند. در حال حاضر دکتر هاشمی وزیر بهداشت فکر می کنند تغذیه مربوط به سازمان غذا و داروست و بحث های غنی سازی مربوط به این سازمان است درحالی که این بخش بهداشت است که می تواند کمبود ها و نیازهای تغذیه ای را تشخیص دهد و بداند نیاز ها الآن چیست. :یعنی در سیاست گذاری طرح تحول مشکل هست یا در بخش اجرا؟ در اجرا خوشبختانه کار شناس تغذیه جذب می کنند، اما در بخش کلان بحث تغذیه چه کسی یا چه ارگانی مسئول مستقیم است؟ اینکه کجا تصمیم گرفته می شود که کدام ماده غذایی در اولویت است ما الآن نیاز داریم بیشتر گوشت وارد کنیم یا مثلاً روی سبزی های متمرکز شویم. ستادی تصمیم می گیرد که معلوم نیست کجاست. در این سیاست گذاری ها باید هم نگاه سلامت غذا را داشت و هم نگاه اقتصادی داشت، نمی توان صرفاً به دلیل نگاه اقتصادی به غذای مردم نگاه کرد. اگر تصمیم گرفته می شود که گندم ارزان تری وارد شود باید معلوم شود که ارزش تغذیه ای این گندم چقدر است. گندم ارزان به چه قیمت؟ و با چه توجیهی؟ در تصمیم گیری های کلان این بحث اصلاً دیده نمی شود. یعنی بحث به این مهمی ندیده گرفته می شود؟ متاسفانه در تصمیم گیری های کلان این نگاه وجود ندارد. مسئولین کشور شاید هنوز فرق بین غذا و تغذیه را متوجه نیستند، بخشی از ایمنی غذا را اداره نظارت بر مواد غذایی به عهده دارد که در برنامه توسعه ششم نوشته شده نظارت بر ایمنی غذا کار این اداره است فکر می کند که متولی اصلی بحث ایمنی و نظارت بر مواد غذایی است. به نظر شما دلیل این نگاه چیست؟ چرا باید چنین تفکری وجود داشته باشد درحالی که ما شورای عالی سلامت را درست کردیم و امنیت غذایی را به عهده اینجا گذاشتیم و یک کار کاملاً بین بخشی است و کارشناسانی باید باشند که حتی اقتصاد غذا را بدانند و بر تمام جوانب بحث غذا نظارت داشته باشند. هم سلامت غذا و هم نیازسنجی های متکی بر تحقیقات علمی و هم اشراف بر اقتصاد غذا لحاظ شود. باید بدانند که بحران های تغذیه ای چگونه می تواند توسعه یک منطقه را تحت الشعاع قرار دهد. تغذیه دو جنبه اصلی دارد که از هم جدایی ناپذیرند، سلامت تغذیه و اقتصاد تغذیه که نمی توان هیچ کدام را نادیده گرفت. چرا این همه سال تغییر مثبتی نیفتاده و بحث سلامت غذا همچنان سردرگم است؟ یک دلیل عمده این نابسامانی این است که مدیران ما به سرعت عوض می شوند. این تغییرات ناگهانی و سلیقه ای مانع اصلی اجرای طرح های هدفمند و درازمدت است. اگر ساختار تعریف شده ای وجود داشته باشد که نباید با تغییر مدیر ساختار ها عوض شود. ما از همان ابتدا ساختار تعریف شده ای نداشتیم و هنوز هم نداریم، انستیتو تغذیه در تعریف سازمان امور کشوری شناسایی مشکلات تغذیه ای در کشور است که حتی بودجه لازم را ندارد. معاونت های وزارت باید توجیه می شدند تا وزیر را راضی کنند و بعد وزیر با سازمان برنامه وبودجه رایزنی می کرد تا بودجه کامل گرفته شود. ما زمانی که در وزارتخانه مشغول بودیم خودمان تماس گرفتیم و حتی به مرحله تصویب هم رسیدندکه بودجه خاصی برای تحقیقات غذایی در نظر بگیرند؛ اما درست همزمان شد بااینکه این سازمان منحل شد و از طرفی در خود تشکیلات وزارت بهداشت هم ما به مشکل خوردیم که دوستان زیر بار نمی رفتند و کل طرح مسکوت ماند و هنوز هستند کسانی که به نقش مستقل دفتر بهبود تغذیه اعتقادی ندارند و همچنان بحث تحقیقات متولی خاص و بودجه تعریف شده ای ندارد. در این پروسه جنسیت شما تاثیر داشت که نیمه کاره رها شد؟ شاید اگر یک آقا با آقایان مسئول وارد مذاکره می شد تاثیر بهتری داشت، من فکر می کنم که تا حدودی جنسیت تاثیر داشت و طرح ما در تخصیص بودجه تحقیقاتی را مختل کرد. این حس درونی من است و ممکن است واقعاً این طور نباشد. به نظر می رسد بحث تغذیه و بهداشت غذا خیلی نابسامان و آشفته است. به نظر شما ما چرا هنوز یک متولی قدرتمند در این حوزه نداریم؟ ذهنیت جامعه نسبت به همه چیز بدبین شده است سبزی های آلوده، لبنیات پالم دار، نان های بی ارزش و هزاران موردی که اطمینان عمومی جامعه را خدشه دار کرده است. آرد ناسالم هوای آلوده برنج های مشکوک ما بااین همه مشکل به ازدیاد جمعیت هم تشویق می کنیم. صداوسیما خرافات را تشویق می کند و همین رویه همه چیز ما را تحت الشعاع قرار داده است و در بحث فرهنگ سازی در همه زمینه ها مشکل داریم فقط بحث تغذیه نیست. ما زمانی که در وزارت بهداشت بودیم ۱۱ میلیون نفر در جنوب کشور آرد غنی شده مصرف می کردند. آردی که با آهن و اسیدفولیک غنی شده بود. اینکه می گویند این ترکیب آرد و آهن باعث آلزایمر در درازمدت می شود چقدر صحت دارد؟ کاملاً حرف غیرعلمی است و پایه علمی ندارد ۸۰ سال است در آمریکا آرد را با آهن غنی می کنند. یک دفعه یک به اصطلاح کار شناسی پیدا می شود و با یک نظر سطحی باعث تشویش اذهان جامعه می شود.
پنجشنبه ، ۳دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]
-
گوناگون
پربازدیدترینها