واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: شهید «ذبیح الله بابایی» شهید مدافع حرم افغان است که پابه پای برادران ایرانی خود راهی سوریه شده بود و در آخر به جرگه شهیدان مدافع حرم پیوست.دفاع پرس: عاشق که باشی برای تو مرز و کشور معنا ندارد. افغان ها همیشه در کنار برادران مسلمان خود در تمام جبهه های جنگ و مبارزه علیه باطل حضور داشته اند و خاطره سال های دفاع مقدس پر از جوانان افغانی است که در کنار برادران ایرانی و مسلمان خود به دفاع از دین و کشور پرداخته و در این راه شهید و مجروح شده اند و حالا این قصه دفاع از دین و مذهب به جبهه های سوریه و دفاع از حرم کشیده است. ذبیح الله هم یکی از همین جوانان است که برای دفاع از حرم حضرت زینب(س) چند ماه پیش راهی کشور سوریه شد تا او هم از قافله شهدای مدافع حرم جدا نماند. ذبیح کارگر ساختمان بود که ناگهان خبرآوردند راهی سوریه شد «ذبیح الله بابایی» جوان 18 ساله ای است که سه سال پیش کشور را به مقصد ایران ترک می کند. با اینکه در افغانستان بچه درسخوان بوده و عاشق تحصیل، به ایران که می آید به ناچار دنبال کار و درآمد می رود. در این سال ها دور از خانواده در کنار عمو و عموزاده ها زندگی می کند و تمام سختی های زندگی و کار دشوار را تحمل می کند تا اینکه هوای جبهه و شهادت به سرش می زند. «اکبر بابایی» عموی ذبیح الله صحبت درباره برادرزاده را اینگونه شروع می کند: « ذبیح 3 سال پیش برای کار و تامین مخارج خانواده اش از افغانستان به ایران آمد. اوایل کنار من به عنوان کارگر در ساختمان سازی کار می کرد. کمی بعد که مهارت کسب کرد از من جدا شد و خودش مستقل مشغول به کار شد. تا چند ماه پیش در یک ساختمان در حال ساخت در خیابان طالقانی در مرکز شهر به کار بود تا اینکه خبر رسید او به لشگر فاطمیون پیوسته و عازم جبهه های نبرد در کشور سوریه شده است.» آنقدر هم وطن های افغانش راهی سوریه شده بودند که خبر سفر ذبیح الله برای عمو چندان عجیب نبوده است. «شنیدن خبر رفتن او به سوریه برای ما عجیب نبود، زیرا بسیاری از اتباع کشور ما برای دفاع از حرم مطهر عازم این کشور شده بودند. تقریبا چند ماهی از حضور او نگذشته بود که خبر شهادتش رابه ما دادند. پیکرش را روز پنجم آذر به خانه ما آوردند و با حضور گرم هم شهری ها و اهالی محله تشییع شد.» ما افغانی ها عاشق علی (ع) هستیم عموی کوچکتر شهید بابایی از ارادت و علاقه خاص خانواده شان به ائمه اطهار و معصومین(ع) صحبت می کند و می گوید: «برخلاف تصور بسیاری از افراد که گمان می کنند ما افغانی ها ارادت زیادی به امامان نداریم باید بگویم که عشق امام علی(ع) و فرزندانش از کودکی با ما عجین شده است و حاضریم برای ادامه دادن راه آن ها و حتی دفاع از حرم مطهرشان جانمان را هدیه کنیم. ذبیج جوان ما رفت تا شهادتش شروع شهادت طلبی و دفاع از دین در میان ما باشد.» زن عموی شهید بابایی هم از لحظه دادن خبر شهادت او به خانواده اش برایمان صحبت می کند و می گوید: «وقتی خبر شهادت ذبیح را دادند، شوکه شدیم. اصلا آمادگی شنیدن این خبر را نداشتیم. خیلی سخت بود. کسی حاضر نبود خبر شهادت ذبیح را به مادرش بدهد. به همین خاطر اول به پدرش زنگ زدیم و گفتیم که او مجروح شده است. اما انگار پدرش، از ناگفته های ما خبر داشت و گفت راستش را بگویید من تحملش را دارم. ذبیح شهید شده است؟ » «زهرا نظری» از مادری می گوید که از آن سوی مرزها خبر شهادت پسر را می شنود: «نمی دانم آن روز چطور خبر شهادت ذبیح را به مادرش دادند و حالا او چطور در آن طرف مرزها، عزادار پسرش مانده است. گرچه او چند دختر و پسر دیگر جز ذبیح دارد اما من می دانم که برای مادر فرقی نمی کند داغ فرزند کمر شکن است. حتما مادر ذبیح با این جمله به خودش تسکین و دلگرمی می دهد که فرزندش را در راه دفاع از حرم حضرت زینب(ع) داده است. خوش به سعادت ذبیح که این سرنوشت و مرگ متفاوت را برای خود رقم زده است.» ذبیح کارگری می کرد و پول آن را برای پدر و مادر می فرستاد حالا نوبت آن است که سراغ برادر بزرگتر ذبیح الله برویم تا او از برادر و عزمش برای شهادت بگوید: «ذبیح پسر زحمتکش و مومنی بود. مزد روزها کارگری اش را برای پدرو مادرم می فرستاد. گرچه کارگری او را خسته می کرد؛ اما هیچ وقت نمازش قضا نمی شد. در مراسم های مذهبی شرکت می کرد. ماه های محرم در حسینیه های همشهری هایمان حضور پیدا می کرد و برای اهل بیت(ع) عزاداری می کرد.» «جواد بابایی» هم دوباره از ارادت افغان ها به ائمه می گوید: «ما افغانی ها ارادت خاصی به ائمه معصومین و اهل بیت (ع) داریم و فدا شدن در راه آن ها را یک وظیفه می دانیم. ذبیح از من کوچک تر بود؛ اما درس های زیادی به من و خانواده ام داد.به گزارش مهر، وقتی گفت می خواهد به سوریه برود، اولش کمی مخالفت کردیم؛ اما او پای تصمیمش ماند و با دوستانش به سوریه رفت.» برادر بزگتر ذبیح الله می گوید هر کار کرده اند که ذبیح الله بی خیال این سفر شود. «حتی من به او پیشنهاد دادم که به ترکیه برود که هم درس بخواند؛ هم کار کند؛ اما هر چه کردیم قبول نکرد.» ما سال هاست که می جنگیم «جویا بابایی» پسر عمو و دوست صمیمی شهید بابایی هم به زبان خودش روزهای سفر به سوریه ذبیح الله روایت می کند: «با حمله تکفیری ها به سوریه و در خطر قرار گرفتن حرم حضرت زینب(س)، بسیاری از افغانی ها برای دفاع از حرم خواهر امام حسین(ع) به سوریه رفتند. اطلاع دارم بسیاری از افغانستانی ها که در سوریه بودند، جانانه از حرم اهل بیت(ع) دفاع کردند. همچنین افغانستانی های دیگری که در کشور افغانستان و سایر کشورها بودند به سوریه رفتند. ذبیح هم راه آنها را ادامه داد و برای اعزام، به واحد ثبت نام لشگر فاطمیون رفت.» او از رشادت های هم وطنانش در مقابل طالبان هم می گوید: «ما سال هادر افغانستان با ظلم طالبان دست و گنجه نرم کرده ایم و دفاع از دین و ناموس برای ما یک دفاع ارزشمند است.» حرف های جویا پر از درد است؛ دردی که سال هاست افغان ها با آن زندگی می کنند. افغان هایی که دستانشان همیشه بوی کار و تلاش و غیرت می دهد و این غیرت مدت هاست ذبیح الله و دیگر هم وطن های سخت کوش بی ادعایش را به هوای دفاع و شهادت راهی جبهه های جنگ می کند.
چهارشنبه ، ۲دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]