محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830484165
سفارت من را افغانی معرفی کرد/ به اندازه بقالی سر کوچه مان از من حمایت نکردند/ پرونده من می تواند مظلومیت ایران را در دنیا اثبات کند
واضح آرشیو وب فارسی:مرآت: سفارت حتی اعلام کرده بود من افغانی هستم. بعد از آن که من برگه های هویتی و پاسپورت خودم را برای آن ها فرستادم و اعتصاب غذا کردم، تازه آن زمان بود که به ملاقات من آمدند. آن هم پس از آن که دادستان آلمان با پرخاش زنگ زده بود که یک نفر این جا دارد می میرد.به گزارش مرآت نیوز به نقل از مشرق ، زندانیان ایرانی در زندان های خارج از کشور حال و روز خوبی ندارند و البته این مساله شامل بسیاری از آنهایی که از این زندان ها آزاد شده اند و به کشور برگشته اند هم میشود. قرار بود کمیته ای تشکیل شود تا از حقوق زندانیان ایرانی در خارج از کشور دفاع کند ولی خبر از این کمیته نیست که نیست و زندانیان آزاد شده با خسارات سنگین وارده از تحمل زندان و مصادره اموالشان به زندگی خود ادامه می دهند. در این خصوص با یوسف پیرزاده ایرانی آزاد شده از زندان آلمان مصاحبه کرده ایم که متن این گفتگو به شرح زیر است. گزارش ها و مصاحبه های قبلی مشرق در رابطه با زندانیان ایرانی در خارج از کشور: مصاحبه با "محمدعلی مهران فر" مدیرکل دفتر دعاوی و همکاری های بین المللی وزارت دادگستری گزارشی درباره زندانیان ایرانی در آمریکا مصاحبه با "مجید کاکاوند" ایرانی آزاد شده از زندان فرانسه مصاحبه با "هوتن هوشیار" برادر یکی از زندانیان ایرانی در آمریکا مصاحبه با "زهرا توحیدیان" سخنگوی کمپین مردمی حمایت از زندانیان ایرانی در خارج از کشور مصاحبه با "حامد محمدی" (نام مستعار) ایرانی آزاد شده از زندان مالزی مصاحبه با "هادی مجیدی" (نام مستعار) ایرانی آزاد شده از زندان مالزی یوسف پیرزاد به درخواست دولت آمریکا در آلمان دستگیر شد سؤال:: شما یکی از افرادی هستید که به خاطر دور زدن تحریم ها، ضرر و زیان دیدید و زندان رفتید. لطفاً توضیح بدهید که چه اتفاقی برایتان افتاد. من تحریم ها را دور نزدم. این اتهامی بود که دولت آلمان به من زد. اتفاقاً یکی از نکاتی که من را در مقایسه با بقیه پرونده هایی که به جرم دور زدن تحریم ها برای ایرانی ها در خارج از کشور باز شد، این بود که من به رغم اتهاماتی که به من وارد شده، هیچ کاری نکرده ام که در راستای دور زدن تحریم ها باشد. متأسفانه این مشکل را خیلی از ماها داریم که ماجرا را از نگاه کشورهای بیگانه می بینیم. دولت های خارجی با دیدگاه "نیت خوانی" به پرونده نگاه می کنند. مثلاً می گویند آقای پیرزاده به جایی تلفن زده است، بنابراین حتی اگر از آن جا جنسی نخریده و نفروخته و حتی تقاضایی هم نکرده، باز هم باید به دور زدن تحریم ها متهم شود. دلیلش هم نیازهای دولت آمریکا در آن دوران خاص است که می خواسته به افکار عمومی کشورش نشان دهد ما داریم با اقدامات ایران مبارزه می کنیم. در واقع من قربانی اقدامات تبلیغاتی آمریکایی ها شدم. نکته دیگر این که وقتی من دستگیر شدم، دو آلمانی به عنوان جاسوس در ایران دستگیر شده بودند و محور ماجرای دستگیری من، افکار عمومی داخل آلمان بود. می خواستند بگویند که ما هم داریم کاری انجام می دهیم. نتیجه این کار چه شد؟ من مدتی بازداشت بودم و زندان رفتم و نهایتاً دو نفر آلمانی در ایران آزاد شدند و من هم در آلمان. حالا نکته این است که آن دو نفر تبعه آلمانی، آزاد شدند و به کشورشان برگشتند، آن جا امکاناتی به آن ها دادند و اسطوره های کشور خودشان تبدیل شدند، اما من وقتی به ایران برگشتم، خوار و خفیف شدم. تفاوت در همین جاست. اتهامات به من بر اساس پایه های غلط ساخته شد، اما به دلیل عدم حضور دولت و عدم دفاع صحیح از من، بنده دچار مشکلات زیادی شدم و آسیب های مختلف دیدم. اعتباری را که بر اساس آن تجارت می کردم، از دست دادم. سؤال:: گفته می شود که تعلل سفیر ما در آلمان یکی از دلایل مهمی بود که باعث گرفتاری شما شد. قطعاً همین طور بود. من فردای روزی که دستگیر شدم، درخواست رسمی کردم تا دولت آلمان به دولت ایران و سفارت خانه ما اعلام کند که من دستگیر شده ام. اما کسی به من سر نزد. بارها و بارها نامه نگاری کردم تا جایی که سفارت حتی اعلام کرده بود من افغانی هستم. بعد از آن که من برگه های هویتی و پاسپورت خودم را برای آن ها فرستادم و اعتصاب غذا کردم، تازه آن زمان بود که به ملاقات من آمدند. آن هم پس از آن که دادستان آلمان با پرخاش زنگ زده بود که یک نفر این جا دارد می میرد، اما شما بی تفاوت هستید. من 4 اسفند 84 دستگیر شدم و تازه 13 اردیبهشت 85 بود که به ملاقات من آمدند یعنی بیش از دو ماه بعد. این ها در حالی بود که وقتی من دستگیر شدم، رسانه های جمعی آلمان دائماً تصاویری پخش می کردند و می گفتند یک جاسوس ایرانی را دستگیر کرده ایم. اتهامات من آن قدر وسیع بود که همه جا خبرم را پخش کرده بودند. چه طور می شود که مسئولین سفارت ما متوجه این اخبار نمی شوند؟ وقتی یک کشور نماینده ای در کشوری می گذارد، آن نماینده باید گوش هایش به اسم کشورش حساس باشد. سؤال:: قطعاً این اخبار را شنیده اند. اما به نظر شما چرا اقدامی نکرده اند؟ من نمی توانم بگویم چرا. قطعاً این را سیاست های کلان کشور تعیین می کند. از جمله این که کارمندهای سفارت ما، مرعوب آن کشور هستند، چون خانواده هایشان آن جا هستند و وحشت دارند که برای آن ها اتفاقی بیفتد. نماینده ای که پس از اعزام، خودش به دنبال اقامت دائم در آن کشور است، چگونه ممکن است خدمات به تبعه های ایران ارائه بدهد. شما بررسی کنید که نماینده های ایران در کشورهایی مانند آلمان، چند نفرشان بعد از پایان دوره مأموریت به ایران برگشته اند، چند نفر خانواده های خودشان را به ایران برگردانده اند. سفارت ایران در برلین - برخی سفرای ما در کشورهای غربی، بعد از پایان مأموریت، اقامت دائم می گیرند یا حتی پناهنده می شوند سؤال:: چه مقدار از این مسئله به نظر شما به دولت و وزارت خارجه آن زمان برمی گردد؟ آیا قوانین ناقص است؟ نه. ما خلأ قانونی در این زمینه نداریم. به این دولت و آن دولت هم ارتباطی ندارد. مشکل در ساختار است. تا وقتی ما می ترسیم که وارد پرونده اتهام به یک تبعه بشویم و فکر می کنیم دفاع از آن ها باعث بیش تر شدن مشکلات می شود، تبعه های ما در دنیا تنها می مانند. این تصور وجود دارد که اگر دولت برای دفاع از تبعه اش اقدامی کرد، آن تبعه بیش تر دچار مشکل می شود، چون دولت آن کشور می گوید فلان تبعه حتماً از عوامل دولت ایران است که دارند برای آزادی اش تلاش می کنند. این تصور کاملاً غلط است. بالأخره دو شکل بیش تر ندارد. یا ما برای دولت کار کرده ایم و خدمات ارائه داده ایم، که در این صورت وظیفه دولت است از ما دفاع کند. یا این که کاری انجام نداده ایم، که در این صورت هم تبعه محسوب می شویم و به واسطه پاسپورتی که دریافت کرده ایم، باید مشمول حمایت دولت شویم. وقتی از اقتدار پاسپورت ایرانی صحبت می کنیم، این اقتدار نشانه می خواهد. نشانه های اقتدار چیست؟ تبعه آن کشور در هیچ کجای دنیا مورد ظلم قرار نگیرد. کسی نتواند به او بگوید بالای چشمت ابروست. الآن دولت ایران هر قدر هم که مقتدر باشد، آیا می تواند جیسون رضائیان را اعدام کند؟ با آن که این تبعه، ایرانی-آمریکایی هم هست. دلیلش اقتدار دولت آمریکاست. وقتی دولتی می آید و پشت سر تبعه اش می ایستد، نمی خواهد بگوید آن تبعه قوی است، می خواهد نشان دهد خود آن دولت قدرتمند است. شاید حتی آن تبعه خیلی هم مهم نباشد. ممکن است در یک حادثه سقوط هواپیما چند صد نفر از تبعه های آن کشور کشته شوند و خیلی هم برای آن دولت مهم نباشد. ولی مهم این است که وقتی یک آمریکایی دستگیر می شود، تبدیل به مسئله ای برای کل جهان می شود. با تبلیغات و گفتگو دنیا را به هوش می آورند. اما وقتی تبعه ای از ما دستگیر می شود، همه خاموش می شوند. تمام افراد دنبال این هستند که موضوع محرمانه بماند و به گوش کسی نرسد. سؤال:: دلیل این مسئله چیست؟ دلیلش را من نمی دانم. باید آقایان بیایند و توضیح بدهند. سؤال:: چه کسی؟ وزیر خارجه. رئیس جمهور. من از سال 86 که به ایران برگشتم دارم روی این پرونده کار می کنم. بالأخره تبعه یک حق و حقوقی دارد. قانون می گوید دفاع از جان و مال و ناموس هر ایرانی به عهده دولتش است. ما 8 سال برای دفاع از مرزهای جغرافیایی خود جنگیدیم و هزاران شهید و جان باز هم تقدیم کردیم. آیا مرزهای دیپلماتیک و دفاع از تبعه ایرانی صرفاً در خاک خلاصه می شود؟ آیا حتماً باید تجاوز به خاک ما شده باشد که اسلحه بکشیم و به جنگ متجاوز برویم؟ یا بعضی وقت ها باید اسلحه را غلاف کنیم و به طرف دادگاه های حقوقی رفت؟ چه وحشتی وجود دارد که ما در دادگاه های بین المللی شرکت نمی کنیم؟ این سؤال من است. کدام دادگاه بین المللی برگزار شده و نمایندگان ما در آن محکم ایستاده اند و پیروز بیرون نیامده اند؟ سؤال:: تقریباً تمام افرادی که از زندان های خارج از کشور آزاد شده اند همین حرف را می زنند. می گویند ما حاضر هستیم به دادگاه های بین المللی برویم و حتی هزینه کنیم تا پرونده مان بررسی شود، اما در این دادگاه ها باید دولت ایران وارد شود. چرا این کار انجام نمی شود؟ نه دولت قبلی این کار را کرد، نه این دولت. چه عامل بازدارنده ای این جا وجود دارد؟ سؤال:: ما مشکل ساختاری داریم. مشکل ایدئولوژی نداریم. در شعارهایمان می گوییم باید از حقوق ایرانی ها دفاع کرد. می گوییم باید از حقوق ملت های جهان حمایت کرد، اما در دفاع از حقوق شهروندان خودمان هم بازمانده ایم. چرا؟ همان طور که گفتم، بخشی از این مسئله برمی گردد به مدیریت کلان. بخشی هم برمی گردد به افراد خاص. تا زمانی که افرادی به عنوان نمایندگان ما استخدام می شوند که ارق وطن پرستی و وابستگی های داخلی شان کم است، توان مبارزه آن ها هم کم است. «سید شمس الدین خارقانی» سفیر اسبق ایران در آلمان (81 تا 84) دلیل دوم این است که چنین مسئله ای در استراتژی ما تعریف نشده است. فکر می کنیم اگر وارد حوزه دفاع از تبعه های خودمان بشویم، موضوع اصلی و صیانت ما از حقوق مردم دنیا فراموش می شود. یکی از آقایان به من گفت: «شما وقتی می خواستی با جمهوری اسلامی همکاری کنی باید فکر این روزها را هم می کردی. ریسکش را پذیرفته ای.» من به او گفتم: «من کاری نکرده ام که ریسکی پذیرفته باشم. درآمدی نصیب من نشده است. وقتی می توانید این حرف را بزنید که من بیایم با شما قراردادی ببندم و شما هم روز اول به من توضیح بدهید که قرار است در آن کشور تهدید و دستگیر بشوم.» شما کجا در پاسپورتتان نوشته اید که اگر در کشوری دیگر دستگیر شدید، جمهوری اسلامی هیچ دفاعی از شما نمی کند؟ کجا نوشته اید که این پاسپورت هیچ ارزشی ندارد، فقط یک برگ شناسایی است که می گوید شما اسمت چیست و پدرت کیست و کجا به دنیا آمده ای؟ کجا نوشته اید که اگر دستگیر شدید، ما حتی ایرانی بودن شما را هم انکار می کنیم؟ این پاسپورت باید ارزش داشته باشد. سؤال:: شما برای پیگیری تا کنون به کجاها رفته اید؟ من پیش هر کسی که رفته ام، گفته ام پشیمان هستم که برای خدمت به کشورم به خارج رفتم. جز رهبری، با همه مسئولین از رئیس جمهور گرفته تا رئیس مجلس تا دادستان کل کشور تماس داشتم. اما این ها جز درگیری و دوندگی و وقت تلف کردن نتیجه ای برای من نداشته است. متأسفانه مقامات کشور به اندازه بقالی سر کوچه مان با هم اظهار هم دردی نکردند. وقتی من می روم پیش رئیس جمهور انتظار دارم که ایشان منشأ اثر باشد، نه این که بگویم متأسفم که این اتفاق افتاده. بقالی سر کوچه ما از وقتی ماجرا را فهمیده، من را که می بیند بلند می شود و احترام می گذارد. می گوید: «تو برای این مملکت زحمت کشیده ای». ضمن این که اگر کاری داشته باشم، کارم را سریع تر راه می اندازد. من با آقای هاشمی رفسنجانی دیدار کردم. گفت: «این دولت با ما نیست. انشاءالله اگر دولت بعدی ما بودیم و دوستان ما بودند، کمکتان می کنیم.» ولی متأسفانه من چند هفته پیش که زنگ زدم، گفتند پرونده شما بایگانی شده است. مشکل دیگری که تبعه های بازگشته به کشور دارند این است: ما هر کدام یک پرونده منحصر به فرد داریم، اما شکل اتهامات علیه ما یکی است. تعدادمان هم فکر می کنم کم تر از 50 نفر است. چرا دولت تا حالا حاضر نشده است کتباً به یکی از ماها پاسخ بدهد؟ نمونه اش خود من. 8 سال است که دارد دوندگی می کنم، اما یک نامه کتبی به من نمی دهند که «نمی توانیم، نمی خواهیم، نمی شود.» که خیال ما هم راحت شود. سیستم بوروکراسی در هر کشوری می گوید وقتی من درخواست کتبی از شما می کنم، شما هم باید کتبی به من جواب بدهید. بارها به من شفاهاً گفته اند که نمی توانیم کاری کنیم. می گویند اگر نامه بدهیم، شما از آن نامه استفاده می کنید. من می گویم اگر حرفتان درست است، پس چرا می ترسید من از آن استفاده کنم؟ اگر هم حرفتان اشتباه است، خب چرا اصلاحش نمی کنید؟ چرا رئیس جمهور الآن جواب نامه من را نمی دهد؟ یا حرفش غیرقانونی است، یا عملش غیرقانونی است، یا توانمندی ندارد. همه این ها اشتباه است. تبعه ای که حمایت و خدمات دولتش را نداشته باشد، این یعنی دولت لایق نیست. سؤال:: غیر از دولت به کجا مراجعه کرده اید؟ به دادستانی کل کشور شکایت کردم. به کمیسیون اصل 90 شکایت کردم. به مجمع تشخیص مصلحت شکایت کردم. به دفتر رهبری هم شکایت کردم. فکر نمی کنم جای دیگری مانده باشد. نتیجه اش صلوات و دعا بوده و صبر جزیل برای من درخواست کرده اند. «علی ماجدی» سفیر کنونی ایران در آلمان سؤال:: ظاهراً به جز حدود 50 نفر که آزاد شده اند، تقریباً 20 نفر هم هنوز در زندان هستند. ما 19 زندانی در آمریکا داریم. اوباما می گوید جیسون رضائیان باید آزاد شود. آیا «باید» اوباما برای ما هم «باید» است؟ البته رضائیان باید آزاد شود، چون بالأخره ما که نمی توانیم تا آخر عمر این جا نگهش داریم. اما می خواهم ببینم «باید» آقای روحانی هم برای دولت آمریکا «باید» هست؟ ما توافق هسته ای کرده ایم. چه قدر مسئله زندانیان را در این توافق مطرح کردیم؟ آقای ظریف می گوید ما رزمنده های جنگ هسته ای هستیم. واقعاً هم همین طور است. مسئله استفاده صلح آمیز ما از انرژی هسته ای به یک جنگ تبدیل شده بود. احمدی روشن و شهریاری شهدای این جنگ بودند. ما هم اسرای آن هستیم. دولت برای اسرای این جنگ چه اقدامی کرده است؟ آیا می خواهد آن ها را رها کند؟ از بین ببرد؟ جایزه به آن ها بدهد؟ واقعاً با این برخوردی که کرده اند انتظار دارند اگر دوباره این اتفاقات بیفتد، مردم پشت سر آن ها بایستند؟ من الگویی برای این مردم هستم. من تلاش خودم را کردم و دولت هم بی عرضگی خودش را نشان داد. من این همه مقاومت کردم جلوی دولت آلمان. شاید اگر مثل خیلی از دیگران همان روز اول زیر برگه اعترافات را امضا می کردم، کارم به این روزها نمی کشید، اما مقاومت کردم و دیدم دولتم چه اندازه نسبت به تبعه خودش بی مبالات است. سؤال:: به نظر شما راه حل مسئله چیست؟ سه کار بیش تر نباید انجام بدهند. اولاً این که ببینیم آیا توان مقابله و دفاع را داریم یا نه. محاکم بین المللی برای همین مواقع است. ما حتی اگر در این محاکم به نتیجه هم نرسیم، باز هم یک حُسن دارد. دنیا می فهمد رفتار بد با تبعه ایرانی، هزینه به دنبال دارد. دوماً این که بیاییم در رسانه و تلویزیون از این انسان هایی که رفته اند به کشورشان خدمت کنند، تقدیر کنیم. برای این که مردم بدانند هر کس به این مملکت خدمت کند، ما دولت سپاس گزاری هستیم. سوماً از این افراد دل جویی و هزینه های آن ها را جبران کنیم تا دیگران باور کنند که هر کس به جمهوری اسلامی خدمت کند، مزد خود را می گیرد و از او تقدیر می شود. مورد دوم معنوی است و مورد سوم، مادی. بنده به عنوان یک تاجر میلیونر شناخته می شدم. دلیلی ندارد الآن به خاک سیاه بنشینم. اگر ما در دادگاه های بین المللی برنده شویم، هم ما قهرمان می مانیم و هم قهرمان های دیگری برای کشور ایجاد می شود. اما رویکرد کنونی نسبت به افرادی مانند ما باعث می شود نه تنها قهرمان و اسطوره ای نداشته باشیم، بلکه دولت پشتوانه های خودش را هم در آینده از دست بدهد. سؤال:: سال 86 کمیته صیانت تشکیل شد. آیا پیگیری کرده اید که کار این کمیته به کجا رسیده است؟ اولین کسی که این مسئله را تعقیب کرد و شاید حتی موجب تشکیل این کمیته شد، خود من بودم. تنها کسی بودم که از همان زمان آزادی پرونده خودم را زمین نگذاشته ام و الآن 8 سال است که دارم پیگیری می کنم. با این حال، مگر تشکیل کمیته صیانت چه قدر برای دولت خرج داشته است؟ یک ساختمان و چند نفر حقوق بگیر. این ها کاری برای ما نکرده اند. متأسفانه در دولت آقای روحانی، افراد متکبر زیاد است که نه وقت می دهند و نه حتی ما را آدم حساب می کنند، بلکه ما را موی دماغ خودشان می دانند. بعضی از این ها را من دو سال است دارم تلاش می کنم وقت ملاقات با آن ها بگیرم. بعضی هایشان اصلاً جواب ما را نمی دهند. حداقل من این همه نامه زده ام، یک نامه بزنند که ما نمی توانیم. اما نامه کتبی بدهند که اگر ما آن را جایی بردیم، سند باشد. نتوانند تکذیب کنند که نامه مربوط به ما نبوده است. مدیر دفتر خانم «امین زاده» گفت: «ما وقت نداریم با شما صحبت کنیم» سؤال:: مگر مکانیسم نظارتی و بازرسی وجود ندارد؟ چه طور ممکن است یک مجموعه ای ایجاد شود، اما خروجی نداشته باشد؟ خروجی این مجموعه یک کاغذ و گزارشی است که هر دفعه همان را کپی می کنند و این طرف و آن طرف می فرستند. سؤال:: بالأخره این مجموعه قرار شده از ایرانی ها دفاع کند. بله. از این «قرار شده»ها و «باید»ها و «انشاءلله»ها زیاد داریم. قانون می گوید باید از تبعه ایرانی دفاع کرد. این ها کجا از تبعه ایرانی دفاع کرده اند؟ کدام یک از این «باید»ها نتیجه داده است؟ ما وقتی از بدیهیات حرف می زنیم، می بینیم که زمین مانده اند. شما از مجموعه ای که تشکیل شده و پایه و اساس قانونی هم ندارد، چه انتظاری دارید؟ معاونت حقوقی دفتر ریاست جمهوری به من می گویند شورای صیانت تشکیل شده است، اما هنوز آئین نامه اش نیامده است. هر جایی که تشکیل می شود یک بودجه ای می خواهد. وقتی این بودجه را نداشته باشد مانند این است که شما وکیلی بگیرید، اما به او پول ندهید. وکیلی که پول نگرفته باشد برای شما شمشیر نمی زند. از شما دفاع نمی کند. این ها هم هر هفته جلسه می گیرند و نامه ای می نویسند، انتهایش هم می نویسند: «تا اطلاع ثانوی به علت نبودن بودجه، فعلاً بایگانی شود.» من برگه ای دارم که نشان می دهد یک میلیون یورو تقاضا شده برای استخدام وکیل، ولی پولی نیامده، با آن که نام معاون رئیس جمهور هم زیر آن است. تا الآن هم اجرایی نشده است. چرا راه دور برویم؟ در تاریخ 2 بهمن 92، در صحن علنی مجلس، گزارشی قرائت شد که باید منجر به واکنش دولت می شد. قرار نیست همه مشکلات مردم را در مجلس اعلام کنند، اما به علت بی تفاوتی هایی که صورت گرفته بود، آقای «پورمختار» و کمیسیون اصل 90 تصمیم گرفت این مشکل را در صحن علنی مجلس اعلام کند. اما دولت باز هم هیچ اعتنایی نکرد . کدام وزیر تا الآن در این مورد پاسخ گو بوده است؟ کدام رسانه این مسئله را تعقیب کرده است؟ اگر در کشور دیگری بود این مسئله واقعاً به همین شکل می ماند؟ واقعاً فکر می کنید اوباما بی کار است که بیاید و پیگیر پرونده یک تبعه آمریکایی شود؟ به خاطر این است که افکار عمومی از او می خواهد. می گویند شما که این همه از اقتدار آمریکا صحبت می کنید، آن یک تبعه ای که به ایران رفته و بازداشت شده است، پرونده اش چه می شود؟ نتیجه اش می شود این که در همه جلساتی که برگزار می شود، اولین خواسته شان چیست؟ می گویند جیسون رضائیان باید آزاد شود. ما اصلاً می گوییم دولت به خاطر فشارها و هجوم های بین المللی، توان این گونه برخورد با دولت های دیگر را ندارد. آیا در داخل کشور همنمی توانستند از این افرادی مانند من دل جویی کنند؟ یک پدری توانایی دعوا با دیگران را ندارد، کلانتری و دادگاه هم نمی رود، اما ادعا می کند که من قدرتمند هستم و سرمایه دار هستم. حداقل به دیگران این گونه می گوید. حداقل بیاید فرزند خودش را در خانه حمایت بکند. بگوید تو اگر بیرون از خانه کتک خوردی، من داخل خانه از تو حمایت می کنم به تو قدرت می دهم. حداقلش این است که در همه جا بگویند ما نمی توانیم از تبعه خودمان حمایت کنیم. کسی که در خانه شیشه ای زندگی می کند که به طرف دیگران سنگ پرتاب نمی کند. اگر ما نمی توانیم از تبعه های خودمان دفاع کنیم، چرا از دنیا توقع بی جا داریم؟ وقتی ما از حقوق مساوی صحبت می کنیم، باید در همه جا به حقوق مساوی اعتقاد داشته باشیم. نه این که بیاییم در مسئله هسته ای بگوییم ما با همه دنیا می جنگیم تا حقوق هسته ای خودمان را بگیریم، اما در مقابل تبعه خودمان بگوییم به ما ربطی ندارد که در کشورهای دیگر چه بلایی بر سر تو می آید. آن هم تبعه ای که به خاطر خواسته های نظام به کشور دیگری رفته است. دو سال است منتظر یک وقت ملاقات با آقای «محبی» هستم سؤال:: عرف دیپلماتیک این است که در روابط دوجانبه، اگر یک طرف مسئله ای را مطرح کرد، مشابه آن، در طرف دیگر هم ایجاد می شود. چرا الآن آمریکا از رئیس جمهور گرفته تا وزیر خارجه و رسانه ها، این همه برای تبعه هایی که در ایران به اتهام جاسوسی دست گیر شده اند، تلاش می کند، اما ما برای تبعه هایی که اکثریت قریب به اتفاقشان اتهام جاسوسی هم ندارند، کاری نمی کنیم؟ من هم دلیل این را نمی دانم. آقای روحانی یا آقای ظریف باید جواب این سؤال را بدهند. می گویند «گر گدا کاهل بود، تقصیر صاحب خانه چیست؟» قانون در دنیا برای همه کشورها مساوی است. دست همه باز است تا در دادگاه های بین المللی اقدام کنند. وقتی ما خودمان هیچ کاری نمی کنیم، چه طور انتظار داریم نتیجه بگیریم؟ رئیس جمهور بیاید و بگوید در کدام دادگاه بین المللی برای دفاع از تبعه ما شکایت کرده، اما نتیجه ای نگرفته است. سؤال:: به جز شکایت، حتی حرفش هم زده نمی شود. مثلاً کنگره آمریکا می گوید می خواهیم بحث آزادی زندانیان آمریکایی در ایران را در توافق هسته ای بگنجانیم. چرا این طرف، مجلس چنین حرفی نمی زند؟ من در جایگاهی نیستم که به این چراها پاسخ بدهم. این ها برمی گردد به سیاست کلان. من بارها و بارها در راستای پرونده خودم به جاهای مختلف زنگ زدم. از جمله به دفتر خانم امین زاده («الهام امین زاده»، معاون حقوقی ریاست جمهوری). آخرین باری که زنگ زدم، از خانمی که مدیر دفتر ایشان بود، پرسیدم: «نتیجه پرونده ما چه شد؟» گفت: «مگر ما شما را به مرکز حقوقی معرفی نکردیم؟» گفتم: «به آن جا مراجعه کردیم، کسی پیگیری نمی کند.» گفت: «عذرخواهی می کنم. ما وقت نداریم با شما صحبت کنیم.» و گوشی را قطع کرد. هر چه هم بعداً زنگ زدم، جوابم را ندادند. یعنی نه تنها خودشان پیگیری نمی کنند، ما هم که پیگیری می کنیم، جوابمان را نمی دهند. من الآن دو سال است تلاش می کنم یک وقت بگیرم آقای «محبی» («محسن محبی» رئیس مرکز امور حقوقی بین المللی ریاست جمهوری) را ببینم. من یک روز با آقای احمدی نژاد ملاقات کردم. او وقتی جریان پرونده من را شنید، گفت که شما اسطوره هستید و ما باید از شما حمایت کنیم. بعد از اقدامات مختلفی که انجام شد، گفتند شما را معرفی می کنیم به بنیاد شهید، به عنوان آزاده و اسیر جنگی با شما برخورد شود و خدمات دریافت کنید. ما خوشحال شدیم که حداقل یک نفر دارد درد ما را می شنود. وقتی مراجعه کردیم، به آقای «زرین بافان» و خیلی پیگیری کردیم، ایشان گفت: «یک چیزی به شما بگویم، ناراحت نمی شوید؟ حالا آقای احمدی نژاد جوگیر شد و یک حرفی زد، شما چرا این قدر پیگیری می کنید؟» گفتم: «خب حالا نتیجه چه می شود؟» گفت: «این اصلاً کار ما نیست. رئیس جمهور که نمی تواند بگوید چه کسی آزاده است. شما باید بروید وزارت اطلاعات و آن جا هم اولویت آن ها شما نیستید. ما استعلام کرده ایم. تنها افرادی که در جنگ بوده اند فعلاً اولویت دارند.» سؤال:: واقعاً فکر می کنید اگر مثلاً سفیر یا دفتر معاونت حقوقی در پیگیری کار شما تعلل می کند، به سیاست کلان کشور برمی گردد یا به کار شخصی سفیر؟ مگر ما کمبود قانون داریم؟ مگر دلایلی نداریم که در دادگاه های بین المللی ثابت کند، به تبعه ما ظلم شده است؟ پس کدام سیاست است که به مسئولین ما اجازه نمی دهد به دادگاه های بین المللی بروند و شکایت کنند؟ وقتی من 8 سال است که دارم پیگیری می کنم بودجه ای برای ما در نظر گرفته شود، اما نمی شود، این تعلل یک نفر نیست. سیاست کلان کشور این است که به خاطر چند نفر آدم معمولی، خودشان را درگیر نکنند. مبنای آن ها بر تنش زدایی است. می گویند اگر بخواهد این پرونده ها در بوق و کرنا شود، سیاست های دیگر ما تحت الشعاع قرار می گیرد. اما مسئله این است که در داخل هم کسی حمایتی نمی کند. وقتی رهبری از بصیرت صحبت می کنند، یک بخشش همین است. مدیران بی بصیرت یعنی افرادی که نقاط ضعف و قوت را تشخیص نمی دهند. من همیشه به همه می گویم ماها تهدید نیستیم، فرصت هستیم. پرونده من اگر به دادگاه اروپا برود، به خاطر جنایت هایی که دولت آلمان کرده و مدارکی که موجود است، می تواند چندین میلیارد دلار کسب درآمد کند، به علاوه این که فرصتی می شود برای این که مظلومیت ما را به دنیا نشان دهد. پرونده من اگر به دادگاه اروپا برود، مظلومیت ما را به دنیا نشان می دهد شرایط الآن به طور خاص به نفع ماست. این ها می خواهند بیایند در ایران سرمایه گذاری کنند و وارد بازار شوند. یک سری میز باید تشکیل بشود، مثلاً میز آلمان. این ها بگوید آقای سفیر فلان جا یا مدیر بازرگانی فلان شرکت، از دولت بخواهید که درباره پرونده آقای پیرزاده و غیره که در آلمان باز شده است، مدارک خود را ارائه دهد و اعتراض کند. نمی شود بعد از توافق هسته ای، ما همه تأسیسات خودمان را ببندیم و فعالیت هایمان را متوقف کنیم، اما در مورد افرادی که به خاطر همین پرونده هسته ای در همین کشورها اسیر شده اند، هیچ اقدامی انجام ندهیم. سؤال:: درباره کمپین خودتان هم لطفاً توضیح بدهید. من سال 86 که به ایران برگشتم، علاقه مند شدم که موضوع دیگران را هم بررسی کنم. من در آلمان خیلی تنهایی کشیدم و اذیت شدم. خانواده ام هم تحت فشار بودند. اعتبار و موقعیت خودم را از دست دادم. به جز من هم افرادی بودند که در بازداشت به سر می بردند و حتی بعضی هایشان هنوز هم گرفتار هستند. یکی از بزرگ ترین مشکلات ما، عدم اطلاع رسانی و پیگیری بود. بنابراین افرادی که به ایران برگشتند، حساس شدند و کمپینی تشکیل دادند تا با همکاری مردم و اطلاع رسانی، بتوانیم حقوق ملی خودمان را احقاق کنیم، یعنی دولت را مجاب کنیم وظیفه ذاتی خودش را انجام بدهد. خواسته ما هم ضدنظام نیست، اتفاقاً در راستای اهداف نظام است. اگر یک ایرانی در دادگاهی برنده شود و نجات پیدا کند، سربلندی نظام را در پی دارد، اقتدار و قدرت نظام را می رساند. نشان می دهد ایرانی ها مردم وارسته ای هستند که به رغم فشارهای موجود، مقاومت و ایثار کرده اند و پیروز هم شده اند. ما در هر دادگاهی که برنده شویم، تبعات آن برمی گردد به هزینه بالای کشورهایی که با ما مقابله می کنند. کمپین ما خواسته هایش کاملاً مشخص است. وابسته به هیچ گروه یا سازمان یا نهاد خاصی هم نیستیم، بلکه گروهی خودجوش هستیم که متشکل از افرادی است که آسیب دیده تحریم ها هستند. در فضای مجازی بیش از هزار عضو داریم، اما افراد آسیب دیده، خودشان حدود 15 نفر هستند، چون این افراد بعضاً تحت فشار ارگان هایی هستند که با آن ها ارتباط دارند و اگر با ما همکاری کنند، متضرر خواهند شد، یا دست کم تصور می کنند این گونه است. ما در جاهای خاصی هم موضع گیری می کنیم، مثلاً در مورد دختر ایرانی که در اسپانیا مورد تجاوز قرار گرفت. دولت در آن مورد اصلاً اطلاع نداشت، اما ما موضع گیری کردیم. یا درباره ضرب و جرح مسافران ایرانی در یکی از پروازهای ترکیه. برای آزادی خانم میرقلی خان تلاش کردیم. برای آزادی دیگران هم تلاش کردیم. امیدوار هستیم در پرونده های بعدی هم دولت از تشکیلاتی مانند ما استفاده کند. باید این نکته را متوجه شد که نظام های بین المللی از افکار عمومی می ترسند. حتی دولت آمریکا هم تحت فشار افکار عمومی سر تعظیم فرو می آورد. دفاع از تبعه های ایرانی باید در قالب یک خواسته ملی مطرح شود. بعضی از ما کارمند دولت نبودیم، برای دولت هم کار نمی کردیم، بلکه افرادی معمولی بودیم که به زعم کشورهای دیگر برای جمهوری اسلامی کار می کردیم. اکنون باید شفاف سازی شود فردی که دست گیر شده اگر برای دولت کار می کرده که دولت موظف است او را تأمین کند. اگر هم افراد حقیقی بوده ایم، دولت باید با کمک گروه هایی مانند کمپین ما، در دادگاه های بین المللی حضور پیدا کند و از حقوق ما دفاع نماید. این هم کار زیادی نیست و از چارچوب قانون هم خارج نیست. وظیفه ذاتی هر دولتی است که از تبعه خود دفاع کند. انتهای پیام/ پایگاه خبری تحلیلی مرآت نیوز استان سمنان
جمعه ، ۲۷آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مرآت]
[مشاهده در: www.meraatnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها