تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834269000
آنها که دوست دارند مجرد زندگی کنند!
واضح آرشیو وب فارسی:لحظه نیوز: واقعیت خانواده امروز ایرانی و آمارهای مربوط به ویژگی های متفاوت عارض شده بر این نهاد مهم اجتماعی نشان از نامطلوب بودن ماهیت روابط انسانی در این نهاد دارد.روزنامه شهروند - مصطفی مهرآیین، جامعه شناس: پرسش ما در دنیای امروزی این است که چه کسی پسندیدنی و محبوب است؟ و خود را دایما به شکل آن محبوب درمی آوریم. ما به جای آن که در حوزه روابط عاشقانه کنشگر باشیم، تبدیل به موجودات کنش پذیری می شویم که یک انگیزه دیگر به نام موجود محبوب اجتماعی ما را هدایت می کند. واقعیت خانواده امروز ایرانی و آمارهای مربوط به ویژگی های متفاوت عارض شده بر این نهاد مهم اجتماعی نشان از نامطلوب بودن ماهیت روابط انسانی در این نهاد دارد. مسائل مربوط به ازهم گسیختگی روابط عاطفی- انسانی در خانواده امروز ایرانی تا بدان جا گسترش یافته که به وضوح می توان سخن از وجود نوعی «بحران» در روابط عاطفی انسان امروز ایرانی و به طریق اولی جوان ایرانی گفت. این نکته به ویژه از این منظر دارای اهمیت است که جامعه ایران همواره به صورت آشکار و پنهان به داشتن «خانواده پایدار» در خود بالیده و احساس غرور کرده است. به عنوان مثال، اگرچه رشد طلاق در خانواده ایرانی تا سال ١٣٧٩ روندی آرام و ثابت داشته و این اعتماد را در انسان ایرانی درونی ساخته که با وجود یک نهاد پایدار و مستحکم و کارکردی در جامعه خود روبه رو است، از سال ١٣٨٠ به بعد رشد طلاق در ایران افزایش داشته و به نرخ بسیار بالای ٢/١١ درصد رسیده است. این آمار به ویژه زمانی معنادار می شود که اعداد دیگر سخن از منفی شدن نرخ ازدواج در پنج سال گذشته در ایران می گویند و جامعه ای را در مقابل ما تصویر می کنند که اصولا دوست دارد «مجرد» زندگی کند. بنا به اعلام مرکز آمار ایران، تا نیمه نخست سال ١٣٩٤، «جمعیت افرادی که در سن ازدواج قرار دارند اما مجرد باقی مانده اند حدود ١١ میلیون و ٢٤٠ هزار نفر برآورد می شود که ٥ میلیون و ٥٧٠ هزار نفر آن را مردان ٢٠ تا ٣٤ ساله و ٥ میلیون و ٦٧٠ هزار نفر آن را زنان ١٥ تا ٢٩ ساله شکل می دهند». این درحالی است که براساس آمار «یک میلیون و ٣٠٠ هزار دختر و پسر ٣٠ تا ٤٩ ساله در کشور وجود دارند که هنوز مجردند». براساس همین آمار، کشور، همچنین، با وجود جمعیتی ١٥٢ هزار نفره از دختران و پسرانی روبه رو است که از سن تجرد قطعی یعنی ٤٩ سالگی عبور کرده اند» . در شرحی دیگر از همین آمار، نرخ و شاخص ازدواج در پنج سال گذشته در ایران چنین آمده است: تعداد ازدواج ثبت شده در سال ١٣٩٠ عدد ٨٧٤ هزار و ٦٢٧ را به ما نشان می دهد که در نسبت با تعداد ثبت شده در سال ١٣٨٩ با عدد ٨٩٦ هزار و ٦٢٧ از رشد منفی ٩/١ برخوردار است. همین عدد در سال ١٣٩١ بیانگر ٨٢٩ هزار و ٩٦٨ ازدواج ثبت شده با رشد منفی ١/٥ نسبت به سال قبل، در سال ١٣٩٢ بیانگر ٧٧٤ هزار و ٥١٣ ازدواج ثبت شده با رشد منفی ٧/٦ نسبت به سال قبل و بالاخره در سال ١٣٩٣ بیانگر ٧٢٤ هزار و ٣٢٤ ازدواج ثبت شده با نرخ رشد منفی ٥/٦ نسبت به سال قبل است. بنا به سخنان رئیس سازمان ثبت اسناد و املاک کشور، اگر در سه ماهه نخست سال ١٣٩٣ تعداد ١٩٨ هزار و ٩٣٧ ازدواج در دفاتر رسمی ازدواج کشور به ثبت رسیده است، در همین زمان، با ثبت ٣٦ هزار و ٣٤٢ طلاق نیز روبه رو بوده ایم که بیانگر رشدی ٤ درصدی نسبت به مدت زمان مشابه در سال قبل است. گسترده بودن دامنه علل طلاق در جامعه ایران امروز حقیقت تلخ دیگری است که نشان از وجود عارضه های متفاوت در خانواده ایرانی و مبتلا بودن آن به بیماری های متعدد دارد. از میان علل بیست گانه ١)نارضایتی از اعتیاد همسر، ٢) دخالت والدین خود، ٣)اختلاف در مورد تربیت فرزندان، ٤)اختلاف نظر در اعتقادات مذهبی، ٥)حرف های رکیک و کتک زدن در حین دعوا، ٦) نارضایتی از وضع اقتصادی ،٧) نارضایتی از روابط جنسی،٨) نارضایتی از نحوه ابراز عشق و احساسات، ٩) اختلاف نظر در مهمانی ها و فعالیت های اجتماعی، ١٠) قابل اطمینان نبودن و دروغگویی، ١١) عدم وجود فرصت کافی برای با هم بودن و تفریح با یکدیگر، ١٢) عدم درک یکدیگر، ١٣) نارضایتی از ویژگی های شخصیتی، ١٤) دخالت والدین همسر، ١٥) استفاده از زبان تحقیرآمیز، ١٦) عدم توانایی در حل اختلافات، ١٧) تفاوت های فرهنگی، ١٨)نداشتن مهارت های ارتباطی، ١٩) بیماری روحی- روانی و ٢٠) عدم مسئولیت پذیری، با وجود تمامی آنها به عنوان علل طلاق در جامعه ایران روبه رو هستیم که خود بیانگر وجود اختلال در کارکرد نظم های اجتماعی متعدد دیگری است که هر یک به نوعی بر نهاد خانواده تاثیرگذارند. گستردگی دامنه رفتارهای خشونت آمیز انجام گرفته توسط مردان و زنان ایرانی هنگام بروز اختلاف، شاخص واقعیت دیگری است که نشان از ضعف درونی کنشگران حوزه خانواده یعنی زوجین و ناتوانی آنها در مدیریت و کنترل احساسات و رفتارهایشان در محیط خانواده دارد تا آن جا که خانواده را به یکی از خطرناک ترین محیط های اجتماعی در جامعه ما تبدیل کرده است. کتک زدن، فحاشی، قطع رابطه کلامی، قطع رابطه جنسی، کشیدن و کندن موی سر، استفاده از چاقو، فشاردادن گلو، سوزاندن، پرتاب اشیا، چنگ زدن و... از شایع ترین نمونه های رفتاری میان زوجین ایرانی هنگام بروز اختلاف است. خطرناک شدن محیط خانواده ایرانی و گسسته شدن روابط انسانی در آن را زمانی بهتر می توان درک کرد که مشاهده کنیم ٣٨ درصد جنایت های قتل در طول سال در کشور مربوط به قتل های خانوادگی است که عوامل دخیل در آن بستگان درجه یک یعنی فرزند، پدر، مادر، زن، شوهر، پدربزرگ، مادربزرگ، و نوه هستند. در این جنایت ها، عامل ٣٠ درصد قتل ها را زنان شکل می دهند که باید به عنوان نماد عاطفه و احساس و مادرانگی در جامعه ایفای نقش کنند. البته، میزان زنان مقتول در قتل های خانوادگی نیز عدد ٧/٤٧ درصد است که نشان می دهد زنان در خانواده ایرانی هم زیاد کشته می شوند و هم زیاد می کشند. زنانی که توسط شوهرانشان به قتل رسیده اند بیشترین موارد مقتولان خانوادگی یعنی ٢٧ درصدکل مقتولان خانوادگی را شکل می دهند. این عدد در مورد شوهرانی که توسط همسر خود به قتل رسیده اند ٢٢ درصد کل مقتولان است. ٣٩ درصد از مردان مقتول توسط زن و معشوق زن کشته شده اند. در کنار این دو نوع قتل، ١٥درصد قتل های خانوادگی مربوط به فرزندکشی، ١٢ درصد مربوط به کشتن خواهر و برادر و ١١ درصد مربوط به کشتن پدر و مادر است. قتل هایی که به دلیل رابطه نامشروع زن و با کمک معشوق زن صورت گرفته اند، ٣/١٥ درصد قتل ها را شکل می دهد. در این موارد، به ویژه هنگامی که فرآیند طلاق طولانی می شود و همسر به عنوان یک مانع در مقابل زن عمل می کند، زنان با کمک معشوق خود دست به همسرکشی می زنند. گذاشتن این واقعیت ها در کنار واقعیت های دیگری همچون پایین آمدن سن تجربه رابطه، بالا رفتن کثرت تعداد معشوقه ها هم برای پسران و هم برای دختران در دوره های زمانی محدود، بالارفتن آمار بیماری ایدز، بالا رفتن میزان افسردگی های ناشی از شکست روابط عاطفی- عاشقانه، شیوع مسأله داشتن دوست پسر یا دوست دختر در میان متاهل ها، افزایش آمار مربوط به ازدواج های سفید، افزایش تعداد خانه های دارای مستاجر دختر و پسر مجرد و... همه و همه، بیانگر به وجودآمدن یک تغییر یا تحول جدی در نظم خانواده ایرانی و روابط عاطفی-عاشقانه انسان امروز ایرانی هستند. بی شک، امروزه، مسأله ماهیت «عشق» و «روابط عاطفی» هم به لحاظ کمی و هم به لحاظ کیفی ذهن عمده ایرانی ها را به خود مشغول داشته است، مسأله ناپایداری روابط عاشقانه انسانی در نسبت با شکل نسبتا مستحکم پیشین آن است. پرسش «عشق» اکنون به اشکال متفاوت همه زنان و مردان را به خود مشغول ساخته است: تا کی باید با این شخص بمانم؟ آیا او همه سرنوشت عاطفی- عاشقانه من است یا آن که حق دارم باز به جست وجوی خود ادامه دهم؟ شور من و پاسخ گفتن به آن مهم تر است یا مصرانه بر یک صمیمیت و تعهد پایدار ماندن؟ تن خود و دیگری را در موقعیت های متفاوت و با شعائر متفاوت لذت بخش مصرف کنم یا آن که به آن همچون حریمی خاص بنگرم که صرفا به من و نهایتا یک فرد دیگر تعلق دارد که نامش «عشق» من است؟ امروزه، این پرسش ها و پرسش های مشابه در کانون حیات عمده ما انسان ها جای دارد. شاید اکنون بتوان در مقابل آنچه اکتاویو پاز در کتاب «دیالکتیک تنهایی» و اریک فروم در کتاب «هنر عشق ورزیدن» از آن به عنوان «دیالکتیک تنهایی و عشق» سخن می گویند، سخن از «دیالکتیک نوینی میان با یکی بودن یا با همه بودن» یا «دیالکتیک میان تعهد و شور جنسی» گفت که بر خلاف دیالکتیک نخستین بیش از آن که بیانگر یک درد هستی شناختی به نام «تنهایی» و راه حل آن به نام «عشق» یا «وصل» باشد، بیانگر یک موقعیت جامعه شناختی به نام «پرسش رابطه» و راه حل آن به نام «شبکه روابط عاطفی- جنسی موقت» است که تصورات پیشین ما درخصوص بسیاری از موضوعات از قبیل تن، رابطه، محبت، عشق، خانواده، تعهد، مالکیت، خانه، بدن، پوست، اندام، رنگ، لباس، بو، و... را به چالش کشیده است. در پاسخ به این پرسش که چه عواملی همه این تغییرات را در روابط انسانی ممکن ساخته است باید به دو دسته عوامل توجه کرد: عوامل یا شرایط بیرونی و عوامل درونی. باید دانست که رابطه میان جامعه با دنیای روابط عاشقانه انسانی رابطه ای «تا حدودی» است. به عبارت دیگر، جامعه یا شرایط اجتماعی تا حدودی می تواند مسأله تغییر در روابط عاشقانه انسانی را تبیین کنند. روابط عاشقانه انسانی از یک منطق درونی نیز برخوردار است که آن را مستقل از جامعه به عنوان بستر وقوع و شرایط تحقق بیرونی آن می سازد. در این جا از عوامل اجتماعی تبیین کننده تغییرات به وجود آمده در روابط عاشقانه انسانی به عنوان «شرایط بیرونی عشق» سخن می گوییم و مسائل مربوط به منطق درونی عشق را «شرایط درونی عشق» می نامیم. جامعه شناسی می تواند با ما سخن از شرایط بیرونی عشق بگوید. برای یافتن منطق حاکم بر دنیای درونی عشق و مکانیسم های دخیل در آن باید به علوم دیگر از قبیل فلسفه، روانشناسی، روانکاوی، زبانشناسی، مغزشناسی، هورمون شناسی و... رجوع کرد و از آنان کمک خواست. درخصوص علل جامعه شناختی شکل گیری روابط عاشقانه ناپایدار و سیال در حیات اجتماعی امروز انسان حداقل می توان به پنج علت (از منظر برخی نظریه های جامعه شناسی عشق و احساس) اشاره کرد. علت نخست به تأثیر شرایط بیرونی دنیای عشق و درواقع نظم موجود نظام سرمایه داری بر عشق بازمی گردد. «اوا ایلوز»، از برجسته ترین جامعه شناسان و محققان عشق، در کتاب خود با عنوان «عشق و تناقضات فرهنگی سرمایه داری» (این البته عنوان فرعی کتاب است که من معتقدم از عنوان اصلی آن مهم تر است) دراین باره این بحث را طرح می کند که نظم موجود نظام سرمایه داری دو مشخصه اصلی دارد: تولید و مصرف. حوزه تولید، انسان عاقل و خانواده مدار را تبلیغ می کند و از انسان ها می خواهد عاقل باشند، کار کنند، خانواده داشته باشند و به تربیت فرزند بپردازند اما میان این خواسته های حوزه تولید در نظام سرمایه داری با خواسته های حوزه مصرف تناقض وجود دارد، زیرا در حوزه مصرف برعکس از انسان ها می خواهد خودابرازگر، خودبیانگر، بدون خویشتن داری و مصرف کننده باشند. به باور ایلوز نتیجه نهایی این ویژگی قلمرو مصرف، حاکم شدن اصل «لذت» بر روابط عاشقانه انسانی است. او معتقد است این خواسته قلمرو مصرف تنها زمانی ممکن می شود که مصرف در پیوند جدی با روابط رمانتیک قرار بگیرد و نه خانواده. به عنوان مثال، می توان در تبلیغ مربوط به کالایی مثل برنج، زنی را به تصویر کشید که پس از پختن برنج آن را بر سر میزی سرو می کند که همسر و فرزندانش در اطراف آن نشسته اند. در اینجا، آنچه برجسته است خانواده است و جمع خانوادگی. درواقع کالا در خدمت انسان است. اما اگر در همین تبلیغ، زن آشپز زیبایی را به تصویر بکشید که بوی غذای او باعث جلب توجه مردان زیادی به او و زیبایی او شود، در این جا انسان در خدمت کالا قرار می گیرد، زیرا آن نگاه خریدارانه که تا دیروز به برنج تعلق می گرفت اکنون به یک زن تعلق می گیرد. به عبارت دقیق تر، در این جا منطق خرید و فروش که مختص بازار و کالاست بر روابط انسانی نیز حاکم می شود. ایلوز معتقد است تا چنین پدیده ای به وقوع نپیوندد اصولا مصرف در معنای موردنظر نظام سرمایه داری ممکن نمی شود. پس مصرف کالا در معنای دقیق آن زمانی ممکن می شود که انسان ها عمیقا مصرف کننده شوند و بتوانند تن و امیال و آرزوها و علایق عاشقانه خود را نیز خرید و فروش کنند. دومین عامل اجتماعی تاثیرگذار بر روابط عاشقانه را باید در نظریه گیدنز یافت. گیدنز در کتاب «جامعه شناسی صمیمیت» یکی از مهم ترین تحولات در حیات اجتماعی انسان را تحول از خانواده گسترده به خانواده هسته ای می داند. این اتفاق دو پیامد به همراه داشته است. نخستین پیامد این ماجرا آن است که دو فرد تشکیل دهنده خانواده هسته ای جدید، دیگر همچون خانواده های پیشین در میدان مغناطیس حمایت خانواده گسترده جای ندارند و خود باید مسائل خود را حل کنند. در چنین حالتی، با بروز هر مشکل میان زوجین، افراد به مذاکره با هم می پردازند و می توانند خیلی آسان رأی به جدایی بدهند. پیامد دوم به تغییر در برداشت از رابطه باز می گردد. به باور گیدنز، در خانواده های هسته ای جدید رابطه، دیگر صرفا ابزار و مکانیسمی برای تولیدمثل نیست. رابطه فی نفسه دارای ارزش است و لذت، قلمرویی مستقل از تولیدمثل به نام «اروتیسم» را بنیان می نهد که در آن مناسک لذت و تخیل از جایگاهی برجسته برخوردار می شوند. این به معنای آن است که دامنه تخیل و لذت نهفته در یک رابطه عاشقانه می تواند حیات یا مرگ آن را تعیین کند. به باور او، روابط احساسی که از تخیل و لذت تهی می شوند به آسانی رو به سوی فروپاشی و پایان می نهند. چهارمین عامل اجتماعی تاثیرگذار بر روابط عاشقانه را باید در تحلیل «الریش بک» از این موضوع جست وجو کرد که به افزایش دامنه فعالیت های اجتماعی و اقتصادی زنان بازمی گردد. به باور الریش بک، زنان از زمانی که پول درآوردند و وارد دنیای فرهنگ شدند، تازه زن بودگی خود را پیدا کرده و صاحب استقلال فکری و شغلی شدند. بنابراین به جای آن که خودشان را در خدمت خانواده قرار دهند، خانواده را جایی برای رشد استعدادهای خود در نظر می گیرند که اگر زندگی خانواده جایی برای آن نگذارد، از آن خارج می شوند. به اعتقاد «بک»، امروزه زنان احساس می کنند به شکل فردی هم می توانند به زندگی خود ادامه داده و روابط کوتاه مدت و عشق رمانتیک را تجربه کنند. گیدنز معتقد بود این موضوع یکی از رادیکال ترین راه ها برای روبه رو شدن با مردانگی نظام سرمایه داری از طرف زنان است، زیرا اگرچه برای آنها خطراتی دارد، اما باعث می شود زنان ویژگی های عاطفی و زنانه خود را به نظام سرمایه داری تحمیل کنند. پنجمین عامل باز به مسأله از بین رفتن حمایت های سنتی والدین از فرزندان باز می گردد. امروزه، جوانانی که دیگر همچون گذشته از حمایت های خانوادگی و حتی نهادهای اجتماعی و مدنی برخوردار نیستند به این نتیجه رسیده اند که باید روابط عاشقانه خود را تبدیل به «روابط مذاکره ای» کنند و با نشستن بر سر میز مذاکره با افراد متعدد که طبعا یکی از لوازمش داشتن رابطه جنسی است، فرد حامی مناسب خود را بیابند. از این رو، افراد با این ایده که «من باید تشخیص بدهم این فرد در زندگی می تواند حامی من باشد یا خیر؟» وارد روابط متعددی می شوند تا شخص حامی موردنظر خود را پیدا کنند. طبعا با خارج شدن از هر مذاکره فرد خود را با این پرسش روبه رو می بیند که چرا مذاکرات ما کوتاه بود یا چرا مذاکرات ما شکست خورد. این مسأله باعث می شود افراد دایما با «پرسش رابطه» درگیر باشند. گیدنز، البته، به این مسأله نگاهی مثبت دارد و معتقد است این که عشق مبادله ای و مذاکره ای شده است، امری منفی نیست. به باور او، مبادله ای و مذاکره ای شدن عشق می تواند عرصه ای باشد برای آغاز روابط انسانی دموکراتیک تر. او معتقد است این ویژگی حتی می تواند بالابرنده سطح دموکراسی در جهان باشد. به اعتقاد گیدنز، نگاه کلینیکی به عشق و شیوع آن، ریشه در اجتماع و تغییرات اجتماعی شکل گرفته در جوامع مدرن دارد. این صرفا به این دلیل نیست که انسان ها به لحاظ احساسی تبدیل به انسان های یخ زده ای شده اند یا این که افراد نگاهشان به عشق نگاه کالایی شده است؛ بلکه به این دلیل است که در حوزه احساسات و عشق حمایت های اجتماعی برای افراد در گذشته وجود داشت اما این نهادهای حمایتی الان حمایت خود را از این حوزه برداشته اند و فعالیت شان کاهش پیدا کرده است. پس افراد نیازمند این هستند که در این حوزه خودشان بیشتر حامی خودشان باشند. به همین دلیل افراد به سمت مبادله و مذاکره در حوزه عشق و احساس می روند و برای هم شرایط تعیین می کنند. این بدان معناست که افراد درحال حمایت و دفاع از خود هستند. همه آنچه تاکنون ذکر شد مربوط به تأثیرات جامعه بر عشق یا همان شرایط بیرونی بر عشق بود که ناپایداری آن را توضیح می دادند. به هرحال، چنان که پیش از این گفته شد، عشق از برخی ویژگی های درونی نیز برخوردار است که می توانند ناپایداری و سیالیت آن را تشدید کنند. در این جا نظریه «باومن» به خوبی می تواند برخی از ویژگی های درونی عشق که موجب ناپایداری آن می شوند را بر ما آشکار سازد. به اعتقاد باومن، مهم ترین ویژگی عشق رمانتیک، رازگونگی و مبهم بودگی آن است. مبهم بودن معشوق باعث می شود عشق در آغاز از جذابیت و قدرت بالایی برخوردار باشد، اما در ادامه طرفین رابطه نیاز دارند تا به شناخت از یکدیگر بپردازند و به هم دسترسی داشته باشند. به باور باومن، آشکارشدن شخصیت طرفین برای یکدیگر به معنای آن است که طرفین از مرحله دلدادگی و عشق وارد مرحله شناخت و قضاوت می شوند. به عبارت دیگر، اگر تا این مرحله معشوق خود را در منطق درونی خودش می شناختیم و دوست داشتیم، از این مرحله به بعد بر مبنای شخصیت و دانش خود به قضاوت درباره دیگر بودگی او می پردازیم و ممکن است دیگربودگی او را دیگر مطلوب نبینیم. «باومن» معتقد بود افزایش دامنه قضاوت کردن درباره دیگری در یک رابطه به معنای افزایش خودخواهی ما در یک رابطه است که اندک اندک منجر به ناراحتی طرف دیگر رابطه و خارج شدن افراد از رابطه می شود. باومن معتقد بود همین ماجرا در حوزه تن نیز اتفاق می افتد. «رولو می» معتقد است ما در تجربه یکدیگر، نه تنها از لذت تهی می شویم، بلکه می کوشیم تن دیگری را تبدیل به سوژه شناخت پوزیتیویستی و عینی خود از تن و منطق درونی آن سازیم. ما با دیگری همچون موضوع قابل شناخت و قضاوت و موضوعی قابل یادگیری و تجربه اندوختن برخورد می کنیم. این گونه است که امروزه همه ما دارای دانشی بالا از وجوه متفاوت لذت آفرین هم هستیم اما تهی از لذت و عشقیم. «می» معتقد بود چون این شناخت تهی از عاطفه و عشق است نمی توانیم از آن لذت ببریم و به همین دلیل به افراد متفاوت رجوع می کنیم و تصور می کنیم لذت در جایی دیگر منتظر ماست. «آلن بدیو» از دیگر متفکرانی است که به خوبی برخی از ویژگی های درونی عشق که می توانند زمینه ساز ناپایداری آن شوند را به ما توضیح می دهد. به باور بدیو، «عشق یعنی صحنه نمایش دو». یعنی درواقع رابطه عاشقانه، رابطه ای است که ما باید یاد بگیریم از زمان شکل گیری آن جهان را دیگر از دو منظر متفاوت و از نگاه دو نفر ببینیم نه فقط خودمان. بنابراین در رابطه عاشقانه، مهم ترین ویژگی توجه به دیگری است که زین پس، جزیی از وجود شماست. بدین معنا در عشق دشمنی بزرگتر از خودخواهی وجود ندارد. همان گونه که در آغاز عشق، دیگری را عاشقانه دوست داریم و به او احترام می گذاریم و جهان را از منظر نگاه او نگاه می کنیم، برای ادامه فرآیند عشق و رابطه هم این رفتارها را باید حفظ کنیم. اریک فروم در کتاب «هنر عشق ورزیدن» این ایده را مطرح می کند که ما معمولا آغاز عشق را با فرآیند عشق اشتباه می گیریم. آغاز عشق همواره گرم و پرشور و نشاط است. ما فکر می کنیم این ویژگی در فرآیند عشق هم حفظ می شود و می توان بی هیچ کوششی رابطه عاشقانه را پرحرارت نگه داشت. به اعتقاد فروم در صورتی که بخواهیم فرآیند عشق را گرم و پرشور نگه داریم، نیازمند آموختن عشق ورزیدن هستیم. باید هم در حوزه نظر و هم در حوزه عمل عشق را بیاموزیم و مثل هر هنرورز دیگر به عشق و آموختنش به عنوان غایت و هدف زندگی مان نگاه کنیم. بنا به آنچه گفتم ما باید یک فرآیند عشق گرم را در «طول رابطه» بسازیم و آن را خلق کنیم. هدف عشق نزدیک شدن دو انسان در عین حفظ تفاوت های آنهاست؛ دو انسانی که قطعا متفاوت هستند و مثل هم نخواهند شد. پس چه چیزی می تواند آنها را کنار یکدیگر نگه دارد؟ از نگاه اریک فروم شما باید به عنوان یک عاشق (کسی که زندگی را به دیگری نثار می کند) زندگی خود را به گونه ای تصویر کنید که از خود یک معشوق بسازید. شما باید با دادن شور زندگی به دیگری، او را عاشق خود کنید و بالعکس. حال آن که بیشتر ما انسان ها بیش از آن که بخواهیم دوست بداریم و عاشق باشیم، می خواهیم دوست داشته شویم و معشوق باشیم. به همین دلیل همواره پرسش ما در دنیای امروزی این است که چه کسی پسندیدنی و محبوب است؟ و خود را دایما به شکل آن محبوب درمی آوریم. ما به جای آن که در حوزه روابط عاشقانه کنشگر باشیم، تبدیل به موجودات کنش پذیری می شویم که یک انگیزه دیگر به نام موجود محبوب اجتماعی ما را هدایت می کند.
سه شنبه ، ۲۴آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: لحظه نیوز]
[مشاهده در: www.lahzenews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
گوناگون
پربازدیدترینها