تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهمترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1820884107
حداکثر تعهد ایران برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای چند درصد است؟
واضح آرشیو وب فارسی:ایانا: اعتماد ،غزل حضرتی/ نشست بین المللی آب و هوا در پاریس، با حضور ١٩٥ کشور از سراسر جهان، ١٢ دسامبر به پایان رسید، نشستی با توافقی عادلانه و الزام آور که قرار است تعهداتی را برای کشورهای شرکت کننده ایجاد کند؛ تعهداتی متفاوت برای کشورهایی با سهم آلایندگی متفاوت. در این میان، سران کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه، در کنار هم، حاضر شدند تا هرکدام بنابر سهمی که ازانتشار گازهای گلخانه ای دارند، تعهداتی را به ناظر بی طرف بدهند، تعهداتی که از سال ٢٠٢٠ شروع می شود و تا ٢٠٣٠ قرار است به آن میزان از کاهش انتشارآماری که از بزرگ ترین تولیدکنندگان گازهای گلخانه ای دنیا در ٢٠١٥ منتشر شده، نشان می دهد تنها کشورهای توسعه یافته دستی بر آلودگی هوا ندارند که خیلی از در حال توسعه ها هم در لیست ١٠ کشور اول آلاینده قرار گرفته اند. اندونزی، برزیل، ایران، هند و کره جنوبی کشورهایی اند که با قرار گرفتن در میان این ١٠ کشور برتر آلاینده، نشان دادند کشورهای در حال توسعه هم می توانند با وجود محدودیت ها و دور بودن شان از صنعتی بودن کشورهای پیشرفته، سهم بسزایی در آلودگی داشته باشند. چین، با بیش از ٢٨درصد سهم، بزرگ ترین آلوده کننده هوا با گاز co٢ محسوب می شود. ایالات متحده امریکا در مقام دوم، بعد از چین، با سهمی نزدیک به ١٦ درصد قرار دارد. اما تفاوتی میان کشورهای در حال توسعه و توسعه یافته در اجلاسی چون نشست آب و هوای پاریس وجود دارد، تعهداتی که از سوی کشورهای در حال توسعه و توسعه یافته اعلام شده و درنظر گرفته شده، تفاوت های اساسی باهم دارند. مدیرطرح ملی تغییر آب و هوا، درخصوص آنچه در پاریس گذشت به طور اجمالی به «اعتماد» گفت: آنچه در این اجلاس فراهم شد، بستری مناسب برای کشورهای در حال توسعه بود. کشورهای توسعه یافته تعهدات شان را پذیرفتند و در حال توسعه ها هم قرار است در اجلاس تکمیلی که در چندماه آینده برگزار می شود، خود را ملزم به اجرای تعهدات شان کنند. محسن ناصری، با اشاره به ارایه برنامه های کاهش ایران قبل از برگزاری نشست گفت: کشور ما هم برنامه خود را برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای، قبل از نشست ارایه کرده بود. از نتایج نشست پاریس این نیست که کشور های در حال توسعه تعهد بپذیرند، اما این تثبیت شدکه جامعه بین الملل متعهد شود که میزان اثرگذاری گازهای گلخانه ای را تا یک و نیم یا دو درجه فیکس کنند. اما اینکه چیزی به عهده کشور ما گذاشته شود، هنوز اتفاق نیفتاده است. این بحث خاص و ویژه ما نیست، بحث تمام کشورهای در حال توسعه است. اگر ما کشور توسعه یافته ای بودیم، یا جزو کشورهای پیوست یک بودیم، با ما هم با همین شرایط برخورد می کردند. اما الان با شرایط در حال توسعه بودن با ما برخورد می شود. او با اشاره به بحث سازگاری که یکی از مباحث اصلی در این نشست بود، گفت: کشورهایی که عضو کنوانسیون هستند، متعهد بودند برنامه های خود را برای کاهش انتشار و سازگاری قبل از پاریس ارایه دهند. ایران هم یک هفته قبل از نشست، برنامه کاهش خود را ارایه داد که در آن هم به مباحث سازگاری مثل آب، کشاورزی، تنوع زیستی اشاره کرده است و هم اقداماتی که می خواهد انجام دهد را روشن کرده و هم برنامه کاهش انتشارمان را ارایه کرده است. نکته ای که هست این است که در این نشست به نظر می رسد به سازگاری توجه زیادی شده. از کشورها خواسته شده ستادهایی را برای سازگاری تشکیل دهند. در واقع، سازگاری و مباحث مرتبط با آن، به نوعی به مسائلی چون اثرگذاری در آب، تولید کشاورزی، بهداشت و... مربوط می شود که اینها جزو معلول های انتشار گازهای گلخانه ای هستند و خود این گازها، در دایره علت ها می گنجند. جامعه بین الملل هم علت ها را می بیند هم معلول ها را. تاکنون بستر تعهد برای کشورهای توسعه یافته فراهم بود که انتظار می رود این بستر برای کشورهای در حال توسعه هم در آینده نه چندان دور فراهم شود. حداقل ٤ و حداکثر ١٢ درصد کاهش انتشار مدیرطرح ملی تغییر آب و هوا در سازمان محیط زیست، از کف و سقف برنامه های متعهدانه ایران به نشست پاریس اشاره کرد و گفت: برنامه ای که ایران برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای ارایه داده است، روی دو عدد ٤درصد و ١٢درصد بسته شده، اعدادی که نشان از کمترین و بیشترین حد کاهش می دهد. او با تقسیم بندی این دو عدد به شرایط مشروط و غیرمشروط گفت: برنامه کاهش انتشار ما در دو برنامه مشروط و غیرمشروط ارایه شده است. کاهش ٤ درصدی همان سطح غیرمشروط ماست و برنامه کاهش ١٢درصدی همان کاهش مشروط. سطح مشروط، سطحی است که به دریافت کمک های بین المللی و فناوری وابسته و مشروط است و بدون این کمک ها، امکان رسیدن به این حجم کاهش امکان پذیر نیست. اما سطح غیرمشروط، سطحی است که کشور می تواند با توان ملی و پتانسیل های مالی اش به این حجم کاهش برسد. اما یک پوشش وجود دارد که تمام اقدامات ما را منوط به حذف تحریم ها و مراودات بین المللی و تجاری آزاد کرده است. به گفته ناصری، برنامه کشورها برای سال های ٢٠٢٠ تا ٢٠٣٠ درنظر گرفته شده و با درنظر گرفتن تحریم هایی که ایران و توان تکنولوژیکش تحت الشعاع آن قرار گرفته، امیدواریم که در این بازه زمانی این مسائل به کلی برطرف شود و ایران هم بتواند متعهد به برنامه اش باشد. اما در میان کشورهای مختلف با سهم های متنوع، تعهدات مختلفی به چشم می خورد. برخی توان بیشتری برای کاهش دارند و برنامه منسجم تری ارایه می کنند و عدد کاهش شان بزرگ تر است و برخی کوچک تر و کمتر. برخی کشورها زیر بار عهد تا ٣٠درصدی کاهش انتشار هم رفته اند و برخی هم هستند که تنها ٣درصد می توانند از حجم ورود آلاینده های شان به جو بکاهند. در این میان، توان فنی و مالی و زیرساخت های کشورها حرف اول را می زند. ناصری در این خصوص معتقد است: مسلما باید سطح تعهد کشورهای توسعه یافته بیشتر باشد و هست. آنها در این نشست، متعهد شدند میزان انتشار گازهای گلخانه ای را به زیر عددی که در سال ١٩٩٠ وجود داشت، برسانند. بادرنظر گرفتن اینکه از دهه ٩٠ میلادی تا الان چه توسعه صنعتی در این کشورها اتفاق افتاده، خود نشان از این می دهد که عزم کشورها برای کاهش انتشار جدی است و می خواهند به کیفیت هوا در آن دهه برگردند. این یک اقدام مهندسی و عزم ملی جدی را می طلبد که اکثر کشورها در این نشست، از وجود آن در برنامه های شان خبر داده اند. ناظر بی طرفی که در این میان قرار است بر برنامه های کاهش انتشار نظارت کند و تعهد کشورها را به خاطرشان آورد، کنوانسیون آب و هوا است که گروهی را تشکیل می دهد تا نظارت کند بر برنامه های کشورها. برنامه های خواسته شده از کشورها، حداقل تا ٢٠٣٠ قرار است عملی شود. البته این موعد مقرر در بعضی کشورها تا ٢٠٥٠ هم ادامه می یابد.
سه شنبه ، ۲۴آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایانا]
[مشاهده در: www.iana.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]
-
گوناگون
پربازدیدترینها