واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری آنا: آلیس بومن (Alice Bowman)، مهندس ناساست که سال گذشته در یک پیروزی عظیم، این آژانس فضایی را برای نخستین ماموریتش به پلوتو در 4/8 میلیارد کیلومتری زمین رهبری کرد. به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از AFR ، بیش از 9 سال بعد از اینکه فضاپیمای «نیوهورایزنز» به فضا پرتاب شد و 10 روز مانده بود که این فضاپیما به پلوتو برسد، فاجعه ای رخ داد. بومن که مدیر عملکردی این ماموریت بود به همراه تیمش، دیگر نتوانستند با نیوهورایزنز ارتباط برقرار کنند. این فضاپیما که با بودجه چند میلیارد دلاری به پلوتو رفته بود، در تاریکی فررفته بود و دیگر نمی توانست ارتباطی با زمین برقرار کند. بومن در این شرایط از سابقه درخشان 23 ساله خود استفاده کرد تا بهترین مهارت های مدیریتی خود را به نمایش بگذارد و این پروژه را دوباره احیا کند. بومن در این مورد می گوید: «زمانی که ارتباط با این فضاپیما دوباره برقرار شد، باورم نمی شد. اما زمانی که شما مسئولیت کاری را به عهده دارید، باید سعی کنید که همیشه خونسردی تان را حفظ کنید و با توجه به اینکه که چه اتفاقی افتاده است، برای مراحل بعدی برنامه ریزی کنید». رویای فضا بومن از دهه 1960 شاهد ساخت آپولو و ماموریت های مسابقه فضایی عطارد بود و رویای یک فضانورد را در سرمی پروراند. خودش در این مورد می گوید: «زمانی که کودک هستید، محدودیت و مرزی برای رویاهای تان ندارید و من هم به همین روش خود را در تخیلاتم یک فضانورد تصور می کردم». در آن زمان ناسا هرگز جرات نزدیکی شدن به پلوتو را نداشت و اطلاعات بسیار کمی در مورد سومین منطقه مرموز منظومه شمسی داشت. در ماه ژوئیه امسال بود که سفینه فضایی نیوهورایزنز بعد از ترک زمین در سال 2006 به سیاره کوتوله پلوتو رسید و بومن و همکارانش در مرکز عملیات ماموریتی در نزدیکی واشنگتن مسئول ارتباطات از زمین به فضاپیما بودند. نقش بومن در این زمان، تبدیل تقاضاهای فنی دانشمندان به دستورهایی بود که این فضاپیما بتواند به صورت امن انجام بدهد. بومن در مورد نقشش در این زمینه می گوید: «در این موقعیت فقط یک شانس داری که کار را درست انجام بدهی. چون دیگر نمی توانی به عقب برگردی و دوباره این کار را تکرار کنی». ثانیه ها به شماره افتاده بود زیرا پلوتو هر 248 سال یک بار دور خورشید می گردد و این سیاره کوتوله از سال 1989 به شدت از خورشید دور می شود. بنابراین این نگرانی وجود داشت که آنقدر سرد شود که اتمسفر آن منجمد شود و زمانی که ارتباط نیوهورایزنز با زمین در فاصله میلیارد مایلی قطع شد، برای هیچ کس این مساله قابل پیش بینی نبود و زمان بحرانی ای به شمار می رفت زیرا معادلات آنها این موقعیت از پلوتو را محاسبه نکرده بود. ارتباطات پیچیده قطع ارتباط نیوهورایزنز با زمین موقعیتی کاملا پیچیده بود زیرا 9 ساعت طول می کشید که سیگنال ها از این فضاپیما دریافت و به آن برسد. در نهایت، تقصیرها گردن کامپیوتر مستهلک افتاد که دانشمندان را به دردسر انداخته بود. با این حال، بومن از طریق برخی تصحیحات فنی پیچیده توانست این فاجعه را مدیریت کند. بومن می گوید: «به عنوان رهبر گروه کوچکی شامل 20 نفر از دانشمندانی که سال هاست همانند یک خانواده با هم کار می کنند، باید بگویم زمانی که دوست شان داری اعضای خانواده ات محسوب می شوند اما باید در این حال هم خیلی رک و روراست باید با آنها برخورد کنی». در 14 ژوئیه امسال، میلیون ها نفر از سرتاسر دنیا بومن را در تلویزیون دیدند که در یک اتاقک ایستاده بود و اعلام کرد که فضاپیمای نیوهورایزنز موفق شده به 12000 کیلومتری پلوتو برسد و بتواند تصاویری بی سابقه از این سیاره کوتوله بیندازد. وی می افزاید: «اکنون می دانیم که سطح پلوتو یکنواخت نیست و رنگ آن را خاکستری، قرمز و زرد است. جو آن آبی است و برخی قسمت های آن بسیار صاف است که ما فکر می کنیم یخ متان است. پلوتو کوه های بلندی دارد که ما فکر می کنیم آب یخ زده است و دهانه هایی روی آن وجود دارند که به رنگ های مختلف است». بومن اظهار می کند: «معتقدیم که این سیاره از منظومه شمسی، یکی از سیاراتی است که از ابتدای پیدایش جهان هستی وجود داشته است بنابراین به ما کمک می کند که درک بهتری از زمین پیدا کنیم». زنانی که در پروژه ارسال نیوهورایزنز به پلوتو با بومن همکاری کردند گزارش: نسترن صائبی
دوشنبه ، ۲۳آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری آنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]