تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835263995
سلیمی نمین: ورود آیت الله مصباح به عرصه سیاسی خطا بود
واضح آرشیو وب فارسی:روزنو: روز نو : جاروجنجال های سیاسی را خوب می شناسد و چندین بار تاکید می کندکه باید مباحث را از بعد نظری مورد واکاوی قرار داد نه مصداقی. با عباس سلیمی نمین از چهره های سیاسی اصولگرا در دفتر مطالعات و تدوین تاریخ ایران به گفتگو نشستیم، می گوید دوگانه مصباح - هاشمی را قبول ندارد و این نزاع سیاسی بیشتر مربوط به اطرافیان چاپلوس این دو روحانی است. او معتقد است ورود آیت الله مصباح به سیاست یک خطا و اشتباه بوده است و جبهه پایداری با محصور کردن ایشان کشور را از وجود یک فیلسوف و نظریه پرداز محروم خواهد کرد. سلیمی نمین می گوید ایراد مصباح تصلب در عرصه سیاسی است. از هاشمی که می پرسیم می گوید او مبارزه را آنگونه که امام و رهبری نگاه می کنند نگاه نمی کند . از نگاه سلیمی نمین جریان هاشمی یک خطر جدی و همیشگی است. به انجمن حجتیه که رسیدیم گفت «خطر نفوذ انجمن حجتیه ای ها در رده های نظام را منتفی نمی دانم اما...» او که معتقد است انجمن حجتیه تبدیل به یک چماق شده است تاکید دارد الان بخشی از انجمن حجتیه به آقای هاشمی خیلی نزدیک است. مصداق آن را هم جریان کرباسچی می داند. مشروح این گفتگوی دوساعته خبرآنلاین با عباس سلیمی نمین را در ادامه بخوانید؛ آقای سلیمی نمین! آیت الله مصباح، از سال 84 و روی کار آمدن دولت احمدی نژاد از یک تئوری پرداز دینی تبدیل به یک لیدر سیاسی شد، ارزیابی و تحلیل شما از تفکرات سیاسی آیت الله مصباح چیست؟ فکر می کنید تفکرات سیاسی ایشان در این سالها موفق بوده است؟ معتقدم که آیت الله مصباح یک شخصیت بسیار ارزنده در ارتباط با مسائل نظری هستند، برخی شخصیت ها هستند که در مسائل نظری می توانند مثمر ثمر واقع شوند اما در مسائل روزمره و تصمیم سازی مسائل جاری توانمندی های لازم را ندارند. این موضوع در تاریخ هم سابقه داشته است، مثلا امام سعی کردند که آیت الله منتظری را مدیریت کنند که ایشان فقط در مسائل نظری وارد شوند ولی در مسائل سیاسی براساس آزمون های مختلف شخصیت و قابلیت آیت الله منتظری را متناسب با مسائل پیچیده سیاسی تشخیص ندادند. امام به آقای منتظری توصیه کردند که وارد مسائل سیاسی پیچیده نشوید و به مسائل تولید فکر و حوزوی بپردازید. منتهی عده ای اصرار کردند که آقای منتظری را در مناصب سیاسی نگه دارند این هم به خاطر منافع حزبی و گروهی خودشان بود. این رویکرد هم تبعات و هزینه زیادی برای ملت ایجاد کرد اما بیشترین تبعات را متوجه خود آقای منتظری کرد. یعنی ایشان را از یک فرد مولد برای جامعه در زمینه فکری دور ساخت و تبدیل به فردی در خدمت یک گروه سیاسی کرد که آن گروه هم قطعا اعتقادی به آقای منتظری نداشت. من تحجر آیت الله مصباح را نمی پذیرم ضمن اینکه من در مورد اقای هاشمی هم خیلی ایشان را روشنفکر نمی دانم. این را به ضرس قاطع می گویم چون خودم آن ایام با کسانیکه از آقای منتظری سوءاستفاده می کردند محشور بودم. آن زمان در کیهان جزء مدیران کیهان بودم و تنها مدیری بودم که با سایر مدیران همخوانی نداشتم ولی با هم دوست بودیم. آنها را می دیدم که چطور از آقای منتظری سوءاستفاده می کردند بدون اینکه اعتقادی به ایشان داشته باشند. یعنی در خلوت ایشان را مسخره می کردند اما در مقام بازی های سیاسی خودشان را طرفدار آقای منتظری نشان می دادند. همان جریانی که اعتقادی به آقای منتظری نداشت هم به خود ایشان لطمه زد هم به جامعه آسیب رساند. واقعا آقای منتظری می توانست فردی شایسته در مسائل نظری باشد. من نمی خواهم تشبیه کنم، مقام معظم رهبری تعریفی از آیت الله مصباح در مسائل نظری کردند. حتی اگر ایشان هم این تعریف را نمی کردند اگر نگاهی به اوایل انقلاب داشته باشید متوجه می شوید بحث هایی که آیت الله مصباح با تئوریسین های جریانات مختلف و نحله های فکری مادی داشتند کاملا توانمندی ایشان را برای جامعه روشن ساخت، معلوم بود که ایشان می توانند در مسائل نظری پشتوانه بسیار خوبی برای همه گرایش های سیاسی جامعه باشند و همه جریانات را تغذیه کنند. متاسفانه تدبیر رهبری در این قضیه هوشمندانه توسط برخی جریانات سیاسی به چالش کشیده شد. عده ای تلاش زیادی دارند که ایشان را به بحث های سیاسی بکشانند در حالیکه قابلیت های آقای مصباح خیلی در حوزه سیاسی تعریف نمی شود. قابلیت های ایشان بیشتر در حوزه مسائل نظری نمود پیدا می کند. مثلا ایشان در خطبه های نماز جمعه بحث هایی می کردند که نشان از آن داشت ایشان در مسائل سیاسی خیلی به روز نیستند. وارد مباحث می شدند، حساسیت هایشان خوب بود اما چون به روز نبودند اظهاراتشان محل بحث و چالش می شد. امیدوارم تدبیری که رهبری در ارتباط با ایشان داشتند توسط برخی ها کمرنگ نشود. یعنی شما احساس خطر می کنید که جریانات سیاسی از جایگاه ایشان به نفع خودشان بهره برداری سیاسی کنند؟ بله مدتهاست این موضوع مطرح است که آقای مصباح را از مسائل نظری دور کردند و به ایشان لطمه زدند. وقتی فردی می تواند در مسائل نظری پشتوانه کلیت جامعه باشد متعلق به گروه محدودی مثل جبهه پایداری شود فاجعه است. این فاجعه صورت گرفته است. اینکه جبهه پایداری آیت الله مصباح را قبول داشته باشد یا نداشته باشد هم یک بحث دیگری است که فکر می کنم آن هم محل خدشه است. یعنی اگر روزی آیت الله مصباح به آنها بگوید اینکار را بکنید آیا واقعا اینکار را در مسائل سیاسی خواهند کرد یا نه؟ این هنوز مورد آزمایش قرار نگرفته است ولی خودم فکر می کنم اینگونه نیست که اگر آقای مصباح زمانی به آقایان جبهه پایداری بگویند کاری بکنید آن کار انجام بشود و بگویند سمعا و طاعتا حرفتان سخن آخر خواهد بود. نه اینگونه نیست. من امیدوار بودم که آقای مصباح یک قابلیتی برای کلیت جامعه باشند، واقعا هم یک توانمندی و سرمایه برای کلیت جامعه هستند. امیدوارم این مساله روشن شود. عده ای چه آگاهانه چه جاهلانه این غنا را محدود کردند، به کنج بردند و این قطعا در شرایطی که ما در مسائل نظری تقابل های جدی با سایر نحله های فکری داریم یک خسارت سنگین و جبران ناپذیر است. خصوصا ما در مسائل نظری علوم انسانی دچار مشکل هستیم و اگر بتوانیم در مسائل علوم انسانی آن پشتوانه انقلاب اسلامی را در بعد نظری به صحنه بیاوریم و قوت خودمان را در این عرصه نشان دهیم این احساس خطر کمرنگ می شود. همانطور که گفتم در اوایل انقلاب که جریان چپ و مارکسیست جولان می دادند فقط با چند مناظره و بحث های عمومی برای مردم روشن شد که اینها مشکلات جدی به لحاظ نظری دارند. اینکه آقای هاشمی یا آیت الله مصباح در این کشور حرفهای نظری خودشان را بیان کنند نه تنها مشکلی نمی دانم بلکه نقطه قوت می دانم، حتی اگر به لحاظ مبانی، متفاوت از نظرات رهبری و امام باشد. اشکال آنجاست که افرادی این شخصیت ها را در انحصار خودشان قرار بدهند، در محدوده خودشان محصور کنند. این قوت ها اگر در بسترهای درست قرار می گرفت و همانطور که رهبری هوشمندانه این بسترها را فراهم کرده بودند استفاده می شد الان وضعیت متفاوتی را شاهد بودیم ولی عده ای آمدند این بسترها را جاهلانه یا هدایت شده توسط دیگران خراب کردند و نگذاشتند. چرا الان باید در دانشگاه ها مشکلات جدی در زمینه علوم انسانی داشته باشیم و به نوعی حرفهای دیگران را در عرصه علوم انسانی تکرار کنیم در حالیکه مبانی فلسفی و نوع نگاهش به انسان کاملا با ما فرق دارد. چرا این وضعیت ایجاد شده است؟ بخاطر عملکردهای این چنینی برخی افراد است. یعنی برخی به محض اینکه می بینند شخصیتی در حوزه مسائل نظری می درخشد با زور و هزار ترفند او را به نزاع های سیاسی می کشانند. یعنی او را همتراز می کنیم با دوتا آدم جبهه پایداری که به لحاظ درک و فهم سیاسی خیلی متفاوت هستند. این فاجعه است، خسارت بار است و این کار در مورد آیت الله مصباح صورت گرفت. در تاریخ انقلاب هم کم نداریم از این نوع خسارت هایی که توسط عناصر بی تدبیر و فاقد فهم کلان سیاسی صورت گرفته است. یکی از نظرات آیت الله مصباح که اخیرا محل مناقشه و بحث های سیاسی شده است اظهارات ایشان درباره رای مردم است، اینکه ایشان رای مردم را تنها عامل مقبولیت حاکم اسلامی می دانند نه مشروعیت آن. فکر می کنید این نظر چه اندازه نزدیک به تفسیر امام از رای مردم است که معتقد بودند میزان رای ملت است؟ من نظر آیت الله مصباح را نزدیک به نظر امام نمی دانم. نظر ایشان نه با نظر امام و نه نظر مقام معظم رهبری نزدیک نیست. هر دوی این بزرگواران نظراتی متفاوت از نظر آیت الله مصباح در بحث جمهوریت دارند. رهبری به صراحت گفتند که جمهوریت یک اصل ثابت در نظام جمهوری اسلامی است و ما نمی توانیم خدشه ای بر آن وارد کنیم. این همان نظر امام هم بود که رهبری بر آن مهر تایید زدند و استمرار آن را خواستار شدند. این با نظر آیت الله مصباح متفاوت است، البته اشکالی هم ندارد. اینکه ما در مسائل نظری بحث های متفاوت داشته باشیم به معنای آن نیست که زمین به آسمان خواهد رفت بلکه باعث بحث های سازنده خواهد شد. آیت الله مصباح یک اهل نظر هستند، می توانند نظراتی داشته باشند که بعضا با نظرات امام و رهبری هم سنخیت نداشته باشد، مشکلی ایجاد نمی کند، قرار نیست برای کشور محدودیت تفکر ایجاد کنیم بلکه این تفاوت ها می تواند پویایی فکر را در جامعه سبب شود. این نشان از قوت جامعه ما است که یک شخصیتی حتی اگر نظرش با امام و رهبری هم متقاوت باشد راحت مورد پذیرش قرار می گیرد و امکان طرح نظراتش را دارد. باید برای این حد از آزادی اندیشه در جمهوری اسلامی ارزش قائل بود. آیت الله مصباح و آیت الله هاشمی در چند سال اخیر مقابله های سیاسی زیادی از جنس خاطره گویی، زیرسوال بردن مشی سیاسی همدیگر، متهم کردن به تحریف امام و ... داشتند، ارزیابی شما از این دوگانه هاشمی-مصباح چیست؟ بحث آیت الله مصباح و بحث آقای هاشمی دو بحث متفاوت است، مشکلی که ما با آقای هاشمی داریم با مشکلی که با آیت الله مصباح داریم متفاوت از هم است. آقای هاشمی یک شخصیت دارای دیدگاه های خاصی است که در زمان امام هم نظرات متفاوت خودش را مطرح می کرده است که این نظرات هم بیشتر در عرصه استنباطات سیاسی بوده است نه نظری. یعنی آقای هاشمی به لحاظ نظری به هیچ وجه جدا از جریان امام شناخته نمی شد اما در استنباطات سیاسی مانند جنگ، شناخت آمریکا و ... بعضا متفاوت از امام فکر می کرد. این هم مشکلی نبود چون آقای هاشمی به لحاظ دیدگاه های نظری در کنار امام تعریف می شد و در زمره شاگردان امام بود. قطعا نظرات آقای هاشمی درباره رابطه و شناخت آمریکا در کنار نظرات امام نورانیتی نداشت و هیچ کس نمی آمد نظرات او را به نظرات امام ارجحیت بدهد. امروز هم نظرات ایشان در کنار نظرات رهبری تلالوئی ندارد. البته نه به این خاطر که امام یا رهبری در جایگاه تشکیلاتی بالاتری هستند بلکه به دلیل قوت استدلال و منطق نورانیتی ندارد. آقای محمد خامنه ای اخیرا مصاحبه ای با یک مجله کرده بودند، من نامه ای را خطاب به ایشان نوشتم و گفتم کسانی شما را وارد میدانی کردند که اصلا شما را قبول ندارند. جریانی که من آن را جریان مشایی می دانم و معتقدم که با آقای خامنه ای بازی کردند. آقای هاشمی مشکلی با نظرات و مبانی تفکر امام ندارد اما می گوید اینها طول زمان دارد، مثلا می گوید مبارزه با استکبار طول زمان دارد یعنی زندگی را تقسیم می کند به چند بخش و محدودیت زمانی قائل می شود. این موضوع سابقه تاریخی هم دارد در صدر اسلام هم عده ای می گفتند پیامبر این همه جنگیدیم بس است از این به بعد می خواهیم دنبال زندگی برویم، ما سهم مبارزه خودمان را انجام دادیم. این تفکر در دوران علی علیه السلام هم وجود دارد و استدلال می کردند که این همه مبارزه و جهاد کردیم بس است و امروز می خواهیم به خودمان و زندگی مان برسیم. مشکل با آقای هاشمی از اینجا آغاز می شود که ایشان یک نوع نگرشی به زندگی دارد که متفاوت از نگرش امام است. او مبارزه را آنگونه که امام و رهبری نگاه می کنند نگاه نمی کند. از نگاه امام مبارزه تا آخرین لحظه زندگی است، نمی گوید من پیرمرد هستم و الان باید از تنش های مبارزه دور باشم. همان نگاه امام حسین، یعنی زندگی یعنی عقیده و جهاد. عقیده داشتن و براساس آن عقیده جهد و مبارزه کردن. آقای هاشمی به این تفکر اعتقاد ندارد. و براساس همین اعتقاد در مسائل اجرایی مشکلات جدی ایجاد می شود. وقتی این اعتقاد وارد مسائل اجرایی می شود تبعاتش بسیار فاجعه آمیز می شود. اینکه این نظرات در مسائل نظری باقی بماند اشکالی ندارد و قابل تحمل است فارغ از اینکه به همان لحاظ نظری این تفکر درست باشد یا غلط. اما وقتی این تفکرات وارد مسائل اجرایی می شود تبعات هولناکی را سبب می شود، وقتی فردی با این نگرش در توزیع ثروت جامعه نقش اساسی داشته باشد و مدیریت کشور را به لحاظ اجرایی دنبال کند مشکلاتی ایجاد می شود. همین مشکلات را هم رهبری سعی کردند که مدیریت کنند. یعنی آقای هاشمی را مدیریت کنند به نوعی که ما از شخصیت و توانمندی های اقای هاشمی بهره مند باشیم اما از این نوع تفکرش هم مصون بمانیم. این تفکری بود که در صدر اسلام فاجعه ایجاد کرد، بعد علی تنها ماند و رسید به جاییکه حق تنها ماند و تا آنجا انسان ها دنیاگرا شدند که توانستند امام حسین را در صحرای کربلا با آن وضعیت به شهادت برسانند. وقتی آدم هایی این نگرش را در جامعه ترویج کنند به فاجعه می رسند خصوصا اگر در مقام سیاستگذاری جامعه باشند. اما اگر در مقام سیاستگذاری نباشند این تفکرات در بعد نظری مشکلات جدی ایجاد نمی کند. در تجربیات امروزی هم نمونه هایی از این دست داریم، مثل یاسر عرفات که زمانی با آمریکایی ها و صهیونیست ها مبارزه کرد ولی در اواخر زندگی اش که از این موضوع عدول کرد چقدر با خفت مواجه شد. زمانی یاسر عرفات می گفت من ازدواج هم نمی کنم چون صددرصد زندگیم را وقف مبارزه کردم، او ازدواج نکرد ولی یک خانمی را که عامل صهیونیست ها بود منشی او کردند و او را به ذلت کشاندند. یک «اما»ی مهم در اینجا وجود دارد آن هم همان تدبیر رهبری درباره آقای هاشمی است. معتقدم اینکه اقای هاشمی در مجمع تشخیص مصلحت نظام عنصری محوری باشد همان استفاده از توانمندی های ایشان است. براساس تجربیاتی که جامعه دارد بهتر است اقای هاشمی به عرصه اجرایی بازنگردد. اینجا هم باز عده ای هستند که دغدغه آقای هاشمی را ندارند و این را نشان دادند که مساله اقای هاشمی را ندارند ولی از ایشان به عنوان سکو و سنگر خوبی برای تقلب ها و اهداف غیرملی و منفعت طلبانه شان استفاده می کنند. این افراد تلاش زیادی می کنند که اقای هاشمی را به عرصه اجرایی بازگردانند و هرچه بیشتر تلاش می کنند که او را از مسائل فکری دور کنند. در حالیکه اگر دلسوز باشند می گویند اقای هاشمی شما سن تان ایجاب نمی کند و الان باید به تبیین مسائل فکری و تجربیات خودتان به نسل های بعدی بپردازید. با اینکه حرف های رهبری خیلی روشن بود که فرمودند جوان ها به صحنه مدیریت بیایند اما عده ای اصرار و اصرار کردند که آقای هاشمی باید به عرصه مسائل اجرایی بیاید. ببینید شما دلسوزتر از امام نسبت به آقای منتظری نمی توانید پیدا کنید، از امام علاقمندتر به آقای منتظری کسی وجود ندارد وقتی نامه ایشان را می خوانید که نوشته اند من با خون دل دارم این حرف را می زنم که حاصل عمر و تلاش های من امروز دچار مشکل شده است، نشان از علاقه ایشان به آقای منتظری است و با تمام وجود سعی می کنند که آقای منتظری را برای جامعه حفظ کنند اما عده ای که اصلا به آقای منتظری علاقمند نبودند کارهایی کردند که متاسفانه آن تدابیر امام کاملا خنثی شد و تاسف بارتر اینکه آقای منتظری حرف استاد خودش را در عمل گوش نداد و حرف های خناسان را گوش داد. این درحالی بود که خود این آقای منتظری تعاریف عجیب و غریبی از امام در خاطرات خودش می کند اما در عمل غفلت می کند. این را مثال آوردم که بگویم ما باید به حرف شخصیت هایی که آزمایش پس دادند توجه کنیم، مطمئنا این افراد اگر توصیه و نصیحتی می کنند از روی خیرخواهی است، این را هم پذیرا بشویم و هم زمینه اجرایی آن را فراهم کنیم. وقتی رهبری یک توصیه ای به آقای هاشمی می کنند معلوم است که قابل مقایسه با افرادی که می خواهند از کنار آقای هاشمی به نان و نوایی برسند و مرتب تملق و چاپلوسی می کنند نیست. امروز هم قابل فهم است که اگر آن تدبیر به اجرا گذاشته می شد خیلی راحت می توانستیم جوانان را توسط مدیران باتجربه مدیریت کنیم و کمترین خسارت را در جابجا شدن قدرت در کشور داشته باشیم. هر جابجایی قدرتی در کنار محسناتش، مضرات و هزینه هایی برای کشور دارد، اگر این تجربیات گذشته مکتوب شده و از آن بهره گرفته شود قطعا از مزایای چرخش قدرت بهره می گیریم و از مضارش تاحدی دور می شویم. این مهم از طریق شخصیت هایی مثل آقای هاشمی امکانپذیر بود ولی متاسفانه آنها آمدند خودشان را رویاروی نسل جوان قرار دادند، نه تنها مصلحت جو برای نسل جوان نشدند بلکه رقیب نسل جوان شدند. آقای هاشمی یک شخصیت دارای دیدگاه های خاص است که در زمان امام هم نظرات متفاوت خودش را مطرح می کرده که بیشتر در عرصه استنباطات سیاسی بوده است نه نظری. یعنی آقای هاشمی به لحاظ نظری به هیچ وجه جدا از جریان امام شناخته نمی شد اما در استنباطات سیاسی مانند جنگ، شناخت آمریکا و ... بعضا متفاوت از امام فکر می کرد. این رویارویی نسل گذشته با نسل جوان مشکلات جدی ایجاد کرد. این را قطعی بدانید که اگر آقای احمد توکلی یا قالیباف هم رای می آوردند رویارویی توکلی و قالیباف با هاشمی یک فاجعه برای کشور ایجاد می کرد چون عده ای پشت سر آقای هاشمی ایستاده بودند که این چرخش قدرت شکل نگیرد یعنی بحث آقای احمدی نژاد نبود. خود من در ستاد آقای قالیباف بودم فرزندان آقای هاشمی کارهای غیراخلاقی علیه قالیباف انجام دادند و تصاویری را علیه قالیباف در چاپخانه های مختلف چاپ کردند. می خواهم بگویم کارهایی که آن موقع انجام دادند برای این بود که آن کاندیدای جوان شکست بخورد و چرخش قدرت صورت نگیرد. تدبیر رهبری این بود که ما نسل اولیه انقلاب را در مقام مسائل نظری حفظ کنیم و بعد نسل جوان را توسط آن نسل اولیه هدایت کنیم. اما عده ای آمدند در مقابل این تدبیر ایستادند و حتی تهدید کردند و نزاعی را بر جامعه تحمیل کردند که حاصلش را در سال 88 دیدیم. یعنی شما معتقدید بیشترین احساس خطر را باید در رویارویی نزدیکان این دو شخصیت دید، و این دوگانه و صف آرایی بین این دو شخصیت هم نتیجه تلاش های اطرافیان این دو روحانی است که برای جامعه زیانبار است؟ من نمی گویم صف آرایی فکری این آقایان برای جامعه زیانبار است، معتقدم کسانیکه که در حاشیه این آقایان قرار دارند مسائل را به طرفی می برند که زیانبار است. والا من تاکید دارم که اختلاف دیدگاه این آقایان نه تنها مضر نیست بلکه برای جامعه سازنده است. آنچه مضر است سوءاستفاده افرادی است که نه آقای هاشمی را قبول دارند نه آقای مصباح را ولی در اطراف این دو شخصیت هستند و چاپلوسی آنها را می کنند. آقای محمد خامنه ای اخیرا مصاحبه ای با یک مجله کرده بودند، من نامه ای را خطاب به ایشان نوشتم و گفتم کسانی شما را وارد میدانی کردند که اصلا شما را قبول ندارند. جریانی که من آن را جریان مشایی می دانم و معتقدم که با آقای خامنه ای بازی کردند، ایشان هم شخصیتی هستند که در مسائل نظری در حوزه خودش که حقوق بشر اسلامی است تولیدات و مطالب خوبی داشتند. اما ایشان را وارد بازی سیاسی کردند، ایشان هم حرف های بسیار متناقض و سستی در حوزه سیاسی زدند و جسارت هایی به امام کردند که کمترین حاصلش است این است که فردا اگر کسی بخواهد از تولیدات ایشان در حوزه حقوق بشر اسلامی استفاده کند دست و پایش می لرزد. من معتقدم این قبیل کارها را باید جدا از این شخصیت ها دانست، قطعا آقای محمد خامنه ای این انگیزه را ندارد که بیاید خودش را در وادی قرار دهد که مردم از تولید فکر او نتوانند استفاده کنند اما عده ای عمدا می خواهند اینکار را بکنند چون نمی خواهند مسائل نظری نظام تقویت شود. اصلا می خواهند که در مسائل نظری به گونه ای عمل کنیم که نتوانیم قوت های خودمان رو کنیم و به منصه ظهور برسانیم. یک تقابل جدی در این زمینه وجود دارد ودستهای عمل کننده ای در این عرصه می بینیم که نمی خواهند نظریات جامعه تقویت شود. یک زمانی شخصیت های نظام مثل آیت الله بهشتی یا مطهری را ترور می کردند تا این افراد در مباحث نظری جامعه نباشند یک زمانی دیگر اینگونه عمل می کنند و شخصیت هایی که می توانند در مسائل نظری تاثیرگذار باشند را به نزاع های کاذب می کشانند. اینکه آقای هاشمی یا آیت الله مصباح در این کشور حرفهای نظری خودشان را بیان کنند نه تنها مشکلی نمی دانم بلکه قوت می دانم، حتی اگر به لحاظ مبانی، متفاوت از نظرات رهبری و امام باشد. اشکال آنجاست که افرادی این شخصیت ها را در انحصار خودشان قرار بدهند، در محدوده خودشان محصور کنند. این خسارت است که الی ماشاءالله از این نوع خسارت ها در کشور را شاهد هستیم. این به تیزهوشی افراد بازمی گردد که خودشان را دور کنند و نگذارند جمعیتی مثل جبهه پایداری آنها را در انحصار خودشان بگیرند. یا اینکه عده ای پول دوست و سوءاستفاده طلب که رویایشان این است که آقای هاشمی برگردد تا بتوانند هرکاری بکنند.این افراد اگر آیت الله مصباح یا آقای هاشمی را در اختیار خودشان بگیرند جامعه از وجود این دو شخصیت محروم می شود. آقای هاشمی بهرحال شخصیت برجسته ای برای این کشور است، دارای تجارب و توانمندی ها و قابلیت هایی است. این آقای هاشمی اگر در انحصار یک جریان قرار بگیرد قطعا برای کشور خسارت است. این منوط به این است که خود این شخصیت ها هم متوجه شوند که آیا رهبری خیر آنها را می خواهد یا یکسری افراد که در گذشته هم از آنها سوءاستفاده کردند. افرادی که تملق می کنند و دروغ می گویند و انسان های صالحی نیستند و فقط به فکر منافع زودهنگام خودشان هستند نه منافع کلان جامعه. اینکه بگویند آقای هاشمی فقط شما باید بیایید والا کشور را فاجعه فرا میگیرد، نه اینگونه نیست آقای حسن روحانی هم می تواند بیاید و فاجعه ای برای کشور ایجاد نمی شود. باید این چرخش قدرت صورت گیرد تا بتوانیم مرتبا تولید نیروی انسانی داشته باشیم نه اینکه در یکسری نیروهای انسانی درجا بزنیم. این راز موفقیت یک کشور است. چالش اصلی کشور این مسائل است نه اینکه آیت الله مصباح یا آقای هاشمی نظرات خودشان را بیان کنند. در ذیل همین مناقشات گاهی برخی تفکرات آیت الله مصباح را مصداق تحجر در حوزه علمیه عنوان می کنند و البته در نقطه مقابلش آیت الله هاشمی را یک روحانی روشنفکر. این تقسیم بندی را هم در ذیل همان صف آرایی اطرافیان این دو چهره تعریف می کنید یا.... ما روحانی متحجر داریم اما اینکه نمادش را آقای مصباح بدانیم، خیر من قبول ندارم. ایراد آقای مصباح تصلب در عرصه سیاسی است. تصلب در عرصه مسائل ناشی از وحی خیلی خوب است، یعنی آقای مصباح جلو هرنوع التقاط را بگیرد، تصلب داشته باشد و نگذارد التقاط به راست یا چپ صورت گیرد، این خیلی خوب است. در این مرحله باید متصلبانه متکی به وحی باشیم این ارزش است. اما اگر همین تصلب را آوردیم و وارد مسائل سیاسی کردیم اشکال ایجاد می شود. عرصه سیاسی نسبی است، در حوزه وحی نمی توان گفت حقیقت نسبی است، حقیقت در مسائل اعتقادی یک چیز بیشتر نیست نمی توان گفت پیامبر و بت پرستان هر دو درست می گفتند. اینجا تصلب ارزش است. اما وقتی وارد مسائل سیاسی شدیم همه چیز نسبی است، آدمها نسبت بهم سنجیده می شوند، می گوییم این نسبت به آن بهتر است، این برای ریاست جمهوری از آن یکی بهتر است. می گوییم آقای احمدی نژاد باتوجه به اینکه فردی است که ریشه چندانی ندارد می شود کنترلش کرد بنابراین آقای احمدی نژاد نسبت به آقای هاشمی می تواند در اولویت باشد. اینها نسبی است با توجه به شرایطی که قرار داریم نه اینکه بیاییم بگویم احمدی نژاد فردی است که امام زمان گفته به او رای بدهیم. نه این نیست، خودمان او را سنجیدیم، امتیازاتی دادیم و تصمیم گرفتیم. بنابراین اگر این تصلبی که در عرصه دین ارزش بود را وارد عرصه سیاسی کردیم و گفتیم الا و بلا فقط همین و هیچ مکانیزمی را در عرصه سیاسی نپذیریم دیگر پذیرفته شده نیست. آیت الله مصباح یک شخصیت بسیار ارزنده در ارتباط با مسائل نظری هستند، برخی شخصیت ها هستند که در مسائل نظری می توانند مثمر ثمر واقع شوند اما در مسائل روزمره و تصمیم سازی مسائل جاری توانمندی های لازم را ندارند. در عرصه سیاسی وحدت اصل است. تفرق یک نقطه ضعف است. در مسائل سیاسی بحث ارجح بودن است نه حق بودن چیزی. در عرصه سیاسی مکانیزم این است که ممکن است نظر من را دیگری نپذیرد و او چیزی و کسی دیگر را ارجح بداند. من نمی توانم بگویم نظر من تقدس و حق وتو دارد. نه اینگونه نیست. در عرصه سیاسی باید دور هم بنشینیم، رای بگیریم و هر نظری که رای بیشتری داشت آن را ملاک قرار دهیم. اگر تصلب وارد این حوزه شود و بگویم نه فقط من حق را می دانم و آن چیزی که من می دانم باید ملاک قرار گیرد طبیعتا به وحدت نمی رسیم و تشتت حاصل می شود. ایراد ما به آقای مصباح در این زمینه همین تصلب ایشان در عرصه سیاسی است. به همین دلیل هم می گویم ورود آقای مصباح به عرصه های سیاسی با توجه به این امر ، قطعا یک خطا از نظر من است. خطایی که هم در نتیجه نوع ورود ایشان به عرصه سیاسی حاصل شده است هم لطماتی که به حوزه نظری وارد می شود. البته ممکن است دیگرانی هم باشند که این موضوع را توفیق بدانند. لذا من تحجر آیت الله مصباح را نمی پذیرم ضمن اینکه من در مورد اقای هاشمی هم خیلی ایشان را روشنفکر نمی دانم (ولی ایشان با روشنفکران دادوستد سیاسی دارد). اینجوری نیست که هاشمی سمبل روشنفکری در حوزه باشد. درست است که نظرات ایشان در مسائل سیاسی بعضا زاویه ای با امام و رهبری ایجاد می کند اما خیلی ایشان را روشنفکر نمی دانم و فکر می کنم بعضا می توان دیدگاه نقطه مقابلش را در مورد ایشان دقیق تر دانست. شاید این اشکال به خاطر شناخت غلط و کلیشه ای از متحجر و روشنفکر در جامعه ما باشد؟ ما در جامعه هم تحجر داریم هم روشنفکری. کسانیکه سعی می کنند حقیقت و ارزش های جامعه را بگونه ای محافظت کنند که از دسترس دور بماند، بصورت گلخانه ای محافظت کنند تا هیچ کس نتوانند درباره آن نظری بدهد یا چالشی را مطرح کند این قطعا منجر به تحجر می شود. از ابتدای شکل گیری جوامع بشری راجع به ارزش ها انسانها نظر می دادند، هیچگاه آن ارزش ها با یک نظر متفاوت کمرنگ نمی شد و از بین نمی رفت. بعضی ها تصور می کنند که اگر ما یک نوع حصارهایی را برای حوزه اندیشه قرار دهیم، باعث حفظ این ارزش ها خواهد شد درحالیکه این غلط است و ممکن است نتیجه عکس داشته باشد. روز به روز آن ارزش ها درجا بزنند. ارز ش های باید جوابگوی نیازهای جامعه باشند. وقتی ارزش و اصولی توسط پیامبری آورده می شود باید مرتب با نیازهای جامعه تطبیق داده شود و استنباطات از آن صورت گیرد تا نیازهای جامعه منطبق با آن حل شود اما اگر آن را در حصارهایی قرار دادید که ارتباطش با نیازهای جامعه کاملا از بین رفت و نتوانستیم راجع به آن ارزش ها صحبت کنیم آن ارزشها کمرنگ می شود. اگر این راه را ببندیم منجر به تحجر می شود که در جامعه هم وجود دارد .عده ای آنچنان دلسوزانه با ارزش ها برخورد می کنند که هیچ کسی وارد آن حوزه نشود. درست است که با انگیزه دلسوزی است اما نتیجه آن تحجر است. در مقابل عده ای هم بدون اینکه زحمت تطبیق و مطالعه میدانی به خودشان بدهند روشنفکرمآبی را در پیش می گیرند، یعنی پاسخ های سایر جوامع را به جامعه خودمان تزریق می کنند. البته من اینها را روشنفکر نمی دانم. روشنفکر کسی است که در داشته های خود جامعه مطالعه میدانی کرده و استنباط می کند. کسی که مطالب روشنفکران جامعه دیگری را تکرار می کند حداکثر پیرو روشنفکر یک جامعه دیگر است . اینکه روشنفکر جامعه خودش نیست. روشنفکر یک جامعه قوت های جامعه خودش را می شناسد، بعد سعی می کند قوت های جامعه را از طریق تطبیق دادن نیازهای جامعه رشد بدهد و آن انحرافات جامعه را به حداقل ممکن برساند. بهرحال جامعه یک عوام زدگی هم دارد که غالبا خرافات را ترویج می کنند. یعنی تولید دارد ولی تولیداتش خرافه است. روشنفکر جامعه تولید فکر می کند، عوام جامعه یا خرافه تولید می کنند یا خرافه ها را می پذیرند. روشنفکر وظیفه دارد که در سیر حرکت جامعه با آن خرافه ها مقابله کند، قوت های جامعه را تقویت کرده و رشد دهد. برخی روشنفکرهای جامعه ما حرف های مارکسیست ها را تکرار می کنند، برخی دیگر هم حرفهای جامعه سرمایه داری را تکرار می کنند ولو اینکه ترجمعه جامعه سرمایه داری مربوط به 30 سال پیش باشد یا حتی روشنفکر آن جامعه سرمایه داری یا مارکسیستی دیگر این تولیدات 60 سال را قبول نداشته باشد و از آن عبور کرده باشد اما روشنفکر جامعه ما چون تعلقش به آن جامعه است آن تفکر را ترویج می کند. این روشنفکری نیست این عقبگرد است. یعنی نه تنها جامعه را جلو نمیبرد بلکه برگشتن به 60 سال پیش است. مثلا خیلی از روشنفکران ما به این رسیدند که کانون خانواده را متزلزل کنند درحالیکه خود غرب به این نتیجه رسیده که از متزلزل کردن کانون خانواده چه زیانی کرده است. روشنفکران امروز ما در چند دهه قبل غرب سیر می کنند. واقعا این افراد را باید روشنفکر جامعه ایران بدانیم؟ در حالیکه خود اسلام درباره حفظ کانون خانواده نظر داده، نگرش دارد، فلسفه خاصی عرضه می کند. اگر روشنفکر روشنفکر این جامعه باشد باید برای تجربیات خود جامعه ارزش قائل شود نه اینکه درگیر بحثهای کلیشه ای غرب شود. تجربیات جامعه نشان می دهد که چه شخصیتی در چه عرصه ای می تواند کارایی بیشتری بری جامعه داشته باشد ولی وقتی مهر تحجر به کسی زده شد طبیعتا از تولیدات فکری او هم استفاده نخواهد کرد، مهر روشنفکر هم زدند یعنی او را فردی جلوه دادند که اصلا به قابلیت های جامعه توجه نمی کند، یک مصرف کننده تولیدات دیگران و متعلق به جامعه دیگری است تا جامعه خودمان. من نمی خواهم بگویم آقای هاشمی روشنفکر جامعه هست یا نیست، اصلا مساله آقای هاشمی و ویژگی او نیست. ولی رسانه ها وانمود کردند که گویا آیت الله مصباح سمبل تحجر است و آقای هاشمی سمبل روشنفکری . یکی از اتهاماتی که درباره آیت الله مصباح مطرح می شود رابطه ایشان با انجمن حجتیه است این را می پذیرید یا آن را نوعی جریان سازی سیاسی قلمداد می کنید؟ من خیلی اطلاع ندارم، ضمن اینکه خود انجمن حجتیه به چند بخش تقسیم شده است. اینجا از انجمن حجتیه به عنوان یک چماق استفاده می کنند، اگر چماق باشد که الان روزنامه شرق به بخشی از انجمن حجتیه خیلی نزدیک است، این روزنامه در دفاع از آقای حلبی مقالات زیادی نوشت، اگر قرار باشد انجمن چماق شود این آدمهای روشنفکر غرب گرا را بهتر و بیشتر می توان با این چماق کوبید. بخشی از انجمن حجتیه الان سکولار شده اند، یعنی برخی از آنهایی که معتقد بودند که در دوران غیبت دین نباید وارد عرصه سیاسی شود بعد از انقلاب نزدیک به سکولارها شدند و با کسانیکه امروز اندیشه غرب گرا دارند پیوند خوردند. برخی دیگر از اعضای انجمن حجتیه نزدیک به اندیشه امام شدند ولی کشش لازم را به لحاظ سیاسی ندارند، دلیلش هم این است که این افرادمدتی اندیشه سیاسی خودشان را تعطیل کرده بودند بنابراین وقتی وارد عرصه شدند قدرت تطبیق لازم را نداشتند. مثل اینکه یک سال دست خودتان را ببندید بعد که باز کنید این دست دیگر توانمندی آن دست دیگر را ندارد. لذا کسانیکه ذهن سیاسی خودشان را برای مدتی تعطیل کردند حتی وقتی به انقلاب پیوستند دیگر کشش سیاسی لازم را نداشتند. ما هم انتظار مولد بودن را از آنها نمی توانیم داشته باشیم یا نمی توانیم آنها را آدمهایی با قدرت استنباط در عرصه سیاسی بشناسیم. لذا بعضا استنباط های سیاسی می کنند که شاید خیلی با واقعیت ها تطبیق نداشته باشد یا خیلی از آنها عقب افتاده باشند. البته این را بگویم که این افراد انسان های ارزشمند و متعبدی هستند و به انقلاب هم پیوستند و قبول کردند که آنچه در گذشته انجام می دادند غلط بوده و اندیشه های امام درست است. حتی برخی از مراجع که قبلا اصلا وارد مسائل سیاسی نمی شدند در حال اصلاح خودشان هستند اما به تدریج این کار را انجام می دهند یعنی به این رسیده اند که مگر می شود در زمان غیبت قائل به کار سیاسی نشد اما هنوز کشش سیاسی لازم را ندارند. همان جریان الان در عراق از انفعال بیرون آمده است یعنی می گویند اگر ما در مسائل عراق دخالت نکنیم آمریکایی ها که پشت آنها صهیونیست ها هستند و براساس ضدیت با اسلام کار می کنند بر عراق حاکم می شوند، نوری مالکی باشد بهتر از صهیونیست ها است. آنها هم به این رسیده اند این حرفی که در گذشته بود غلط است، اینکه مسلمانان در دوران غیبت حتی اگر صهیونیست ها به آنها لگد زدند صدایشان در نیاید چیزی بود که انگلیسی ها ترویج کردند. این یک اندیشه انگلیسی بود که بین ما شیعیان ترویج کردند و اصلا با مبانی دینی سازگاری ندارد. اگر روزی آیت الله مصباح به جبهه پایداری بگوید اینکار را بکنید آیا واقعا همان کار را خواهند کرد یا نه؟ فکر می کنم اینگونه نیست. اما این نکته مهمی است که بخشی از انجمن حجتیه که آدم های متدینی بودند وقتی صحنه امروز را می بینند به لحاظ تدین به این واقعیت می رسند که این حرف که صهیونیست ها بر سرکار باشند یا شیعیان فرقی با هم ندارد اشتباه است. ولی همانطور که عنوان کردم این اصلاح به لحاظ کشش سیاسی زمان بر است. اما انجمن حجتیه یک جریان دیگر هم دارد، جریانی که متدین است اما در تحجر خودش باقیمانده است و همچنان معتقد است که در دوران غیبت نباید وارد مسائل سیاسی شد. بنابراین من انجمن حجتیه امروز را به سه بخش تقسیم کردم و معتقدم اینکه انجمن حجتیه را چماق کنیم و بر سر آقای مصباح بزنیم درست نیست. الان بخشی از انجمن حجتیه به آقای هاشمی خیلی نزدیک است، آیا باید این را چماق کنیم و بر سر آقای هاشمی بزنیم؟ یعنی جریان آقای کرباسچی با بچه های انجمن حجتیه ارتباط ندارد؟ به شدت ارتباط دارند. با سکولارهای انجمن حجتیه ارتباط شدید و تنگاتنگی دارند. اما اینکار غلط است که ما یک بحثی را چماق کنیم و بر سر این و آن بکوبیم. این روش نه تنها انگیزه روشن شدن حقیقت را ندارد بلکه در مسائل سیاسی می خواهد با یک مهر و برچسب مسائل را حل کند. متاسفانه این مساله برچسب زدن تبدیل به یک مساله رایج در کشور ما شده است. یک برچسب بر پیشانی سلیمی نمین زده می شود و دیگر براساس همان من را می خوانند ،مهم نیست من چه بگویم. انجمن حجتیه هم امروز تبدیل به یک برچسب و چماق در کشور ما شده است در حالیکه انجمن حجتیه یک قشر نیستند، من برای برخی از آنها ارزش قائل هستم. همین که فردی به این برسد که اشتباه کرده و در حال اصلاح خودش باشد ارزش دارد. برای دو بخش دیگر هم ارزشی قائل نیستم یک بخشی که در خدمت روشنفکرهای غرب گرا قرار گرفتند که درست نیست مصداقی اسم شان را بیاورم ولی اگر جستجو کنید خواهید فهمید. جریان غرب گرایی که خیلی به مذهب تکیه ندارد و در نشریات و مجلاتش از این بخش از انجمن حجتیه حمایت می کنند و از این پیوند برای رساندن جامعه به این تفکر که مذهب نباید وارد سیاست شود استفاده و بهره برداری می کنند. در واقع انجمن حجتیه مستند این جریان غرب گرا است. مثلا در جامعه عراق اگر امروز بگویند نیروهای مذهبی نباید وارد عرصه سیاسی شوند چه فضایی بر این کشور حاکم خواهد شد؟ صحنه در عراق دست چه کسانی خواهد افتاد؟ الان روشنفکر ما دارد این تز غربی را مطرح می کند و آن بخش از انجمن حجتیه که گرایش سکولار دارند با آنها در حال پیوند خوردن هستند. آقای محتشمی پور اخیرا در مصاحبه ای عنوان کردند که نفوذ انجمن حجتیه در بخش های مختلف نظام خیلی گسترده شده و به مرز هشدار رسیده است و درحال یارگیری از قشر دانشگاهی و روشنفکر جامعه هستند، شما این وضعیت هشداری را حس کرده اید؟ من این موضوع را رد نمی کنم. بعضی از این دوستان انجمن حجتیه ای که مذهبی بودند و بعد از انقلاب با انقلاب و نظام همراه شدند ممکن است در جاها ومناصب حساس قرار گرفته باشند در حالیکه براساس تذکر امام که گفتند این افراد را در جاهای حساس قرار ندهید اینکار نباید صورت می گرفته است. این حرف هم نه از سر دشمنی بلکه از از این نظر است که این افراد کشش سیاسی لازم را ندارند و ممکن است لطماتی به کشور زده باشند. به این بخش از انجمن حجتیه می توان با استدلال گفت که شما از نظر فهم سیاسی مقداری کشش لازم را ندارید اما مساله اساسی ما آن روشنفکر زدگی است. اینکه عده ای دائما می گویند اسلام پاسخگوی نیازهای جامعه نیست و ما باید دربست خدمت غرب باشیم. مثلا آقای سروش از تئوریسین های انجمن حجتیه بودند الان به ضرس قاطع می گوید که ما باید تماما دستاوردهای جوامع غربی را برای اداره جامعه خودمان استفاده کنیم، این پیوند انجمن حجتیه و سکولاریزم است، ایشان اصلا مبلغ سکولاریزم شده است، این فرد نه تنها دیگر روشنفکر نیست بلکه تبدیل به مبلغ روشنفکر جامعه دیگر شده است. آیا می توان سروش را روشنفکر جامعه خودمان بدانیم؟ قطعا نمی توانیم. شریعتی روشنفکر جامعه ما است چرا؟ چون هم با متحجر درگیر می شود هم با روشنفکر غرب زده. جلال روشنفکر جامعه ماست چون هم غرب زدگی را آفت جدی می داند هم تحجر را. این می شود روشنفکر جامعه ما که همزمان در دو جبهه ستیز می کند. امام روشنفکر جامعه ماست چون با متحجرین درگیر است تا آنجا که متحجرین ایشان را نجس می دانند و کوزه اش را آب می کشند، از سوی دیگر روشنفکرانی هم هستند که ایشان را قبول ندارند. کسانی آمدند و دارند روی همه چیز خط می کشند، می گویند ما علوم انسانی نداریم، علوم انسانی همین چیزی است که در غرب تولید می شود، می گویند اسلام معنا ندارد. این فرد دیگر جامعه را تقویت نمی کند فقط ما را تابع می کند، دیگر کشور به استقلال و مردم به استقلال شخصیتی نمی رسند. یعنی اگر مصرف کننده نظریات یک جامعه دیگر با فلسفه متفاوت باشیم از لحاظ شخصیتی یک پدیده دون و مصرف کننده می شویم. لذا در این قضیه انجمن حجتیه را کاملا باید تفکیک شده ببینید . آقای محتشمی چرا نسبت به بخش مذهبی انجمن حجتیه که جذب نظام شدند حساسیت دارد ولی نسبت به این بخش سکولار و غرب زده حساسیت ندارند؟ البته همانطور که گفتم من قبول ندارم که اعضای این بخش جذب شده در رده های بالا بکار گرفته شوند بلکه در کل جامعه جذب شوند. من خطر نفوذ انجمن حجتیه در رده های بالای نظام را منتفی نمی دانم اما مساله اصلی آن بخشی از انجمن حجتیه است که با سکولاری که کاملا از دین دوری جسته پیوند خورده است. آقای محتشمی پور خیلی به این خطر توجهی ندارد و آن بخش انجمن حجتیه را نمی بیند. مثلا پسرعموی اقای کرباسچی (مهدی کرباسچی) از انجمن حجتیه ای های خیلی برجسته است که کاملا با افرادی چون قوچانی پیونده خورده که صراحتا می گویند ما می خواهیم مبلغ غرب باشیم. از طرفی دیگر آقای عمادالدین باقی که زمانی به شدت ضد انجمن حجتیه ای بود امروز مقاله می نویسد که ما اشتباه کردیم و آقای حلبی درست می گفت و دین باید از سیاست جدا باشد. من معتقدم آن جریان خطرش خیلی جدی تر است. همان جریان هم امروز با آقای هاشمی پیوند خورده است تا آقای مصباح. خطر کدام بیشتر است؟ اگر قرار است برچسب استفاده کنیم که خطر آن جریان پیوند خورده با سکولار بیشتر است. چون پشتوانه خارجی هم دارد، بی بی سی و رادیو آمریکا در اختیار آن جریان است، یک عقبه ای دارد که آن عقبه این تفکر را تغذیه می کند. البته آن جریان متحجر انجمن هم که باقی مانده تا حدی عقبه دارند و به لحاظ نظری حرف های غرب را میزند و از آن تغذیه می کند ولی جایگاهی در جامعه ندارد. یا انجمن حجتیه ضدانقلاب و ضدامام هنوزم در ایران هست اما امکان جولان ندارد. آقای حیدر رحیم پور ازغدی در مصاحبه ای مطرح کرده بودند آقای حلبی مبارزات موثری با بهائیت کرد و یک نابغه بود ولی کم کم افرادی دورش را گرفتند که زمینه را برای انحراف انجمن حجتیه هم فراهم کردند، این عقیده را می پذیرید یا اصل انجمن حجتیه را اقدامی انحرافی می دانید؟ نه من خیلی این حرف را قبول ندارم، درست است که زاویه شان با حقیقت روز به روز بیشتر شد اما آقای حلبی زمانی به طرف مسائل انجمن حجتیه وارد شد که از مسائل سیاسی نوعی استنکاف کرده بود و از گذشته سیاسی خودش اعلام برائت کرد. آقای حلبی قبل از کودتای 28 مرداد یک فعال سیاسی بود ولی بعد اعلام برائت کرد و گفت من اشتباه می کردم و نباید وارد مسائل سیاسی شد. این اعلام برائت یک زاویه ایجاد کرد. این زاویه در اوایل زیاد نبود و فاصله چندانی با خط اصیل نداشت اما به تدریج که جلو رفت چشم گیرتر شد. لذا از ابتدای تشکیل انجمن حجتیه یک پایه ای گذاشته شده که این پایه خیلی اصولی نیست و با مبانی اعتقادی ما سازگاری نداشت. انجمن حجتیه اوایل اینگونه استدلال می کرد که ما قبول داریم که انحراف در کشور هست، صهیونیست ها هم آمدند و آنها هم ابزار نیروی انسانیشان که بهایی ها هستند را بکار گرفتند پس وقتی ما با بهایی ها مبارزه می کنیم یعنی صهیونیست ها را در ایران تضعیف می کنیم با این استدلال شروع کردند اما آن نگاه مبارزه با کلان سلطه را نفی کردند. اینها آمدند گفتند ما در وادی مبارزه با سلطه غرب ماموریتی برای خودمان قائل نیستیم لذا از ابتدا یک تفاوت وجود داشت منتها این تفاوت هرچه زمان گذشت فاحش تر و روشن تر شد که یک مبنای متفاوتی گذاشته شد. آقای هاشمی از انجمن حجتیه ای های جدیدی نام می برند و معتقدند در لوای بحث گسترش مهدویت ، مشی انحرافی را دنبال می کنند، مصداق آن هم جریان انحرافی نزدیک به رییس دولت سابق می دانند، برخی اظهارات هم گاهی در گذشته مطرح می شد و از نفوذ انجمن حجتیه ای ها به دفتر رییس جمهور احمدی نژاد سخن می گفتند... من نمی دانم چه کسانی مدنظرشان است چون مصداقی بیان نمی شود. می شود گفت که حساسیت ایشان بر آن قشر میانی انجمن حجتیه است که جذب شدند و در مناصبی بکار گرفته شده باشند یا فعال باشند. حساسیت آقای هاشمی هم به آن قشر میانی بود. البته این حساسیت از جانب امام هم بود. حساسیت امام بر روی انجمن حجتیه این بود که آنهایی که جذب شدند در جایگاه های تعیین کننده قرار نگیرند. آن کسانی هم که بر تفکرات خود باقی ماندند که کاملا طرد شوند. من می گویم انجمن حجتیه یک بحث تاریخی است و اگر به لحاظ پژوهشی و تحقیقی به آن پرداخته شود خیلی خوب است اما همانطور که گفتم الان انجمن حجتیه چه از جانب آقای هاشمی چه از سوی افرادی دیگر مثل آقای محتشمی پور بیشتر به عنوان یک چماق استفاده می شود. این را من نمی پسندم و برای جوانان هم مفید نمی دانم، جوانان ما نمی دانند انجمن حجتیه اصلا چی بود چی هست فکر می کنند یک هیولایی است که باید از آن دوری کرد در حالیکه اصلا نمی دانند چه پدیده ای بوده و چه سیری داشته است. اگر انجمن حجتیه بد است پس چرا امروز برخی دارند همان حرف ها را می زنند، در پناه آقای هاشمی هم دارند رشد پیدا می کنند این جریانی که در کارگزاران هست که عمدتا تفکر انجمن حجتیه را دارند . اگر انجمن حجتیه بد است بخاطر این است که تفکرش بد است نه خودش. انجمن حجتیه در قالب افراد که دنبال نمی شود در قالب تفکر باید دنبال کرد. تفکری که می گوید اسلام را باید از مسائل سیاسی دور کرد. حرفی که اقای سروش می زند مگر غیر از این است؟ چطور اجازه می دهند سروش ترویج و تبلیغ شود و برایش یک جایگاهی قائل باشند و رشدش بدهند و ترویج کنند اما بعد بیایند آن جریانی که با آن پیوند خوردند را چماق کنند؟ این نشان می دهد که نمی خواهند تفکر را مورد نقد قرار دهند می خواهند بگویند اقای ایکس انجمن حجیته بوده الان در آن جایگاهی که قرار گرفته انحراف و خطر است. خب آقای ایگرگ هم در فلان جایگاه قرار گرفته است. مشکل انجمن حجتیه تفکراتش است. تفکری که می گوید در دوران غیبت نباید دنبال مسائل سیاسی برویم مگر این فرق می کند با کسانی که می گویند ما نباید از اسلام دنبال حل مسائل خودمان باشیم. این دو تفکر چه فرقی با هم دارند. آیا این روش باعث رواج تفکر غرب و بعد تسلط آدمهای آن تفکر نخواهد شد؟ وقتی اسلام را در اداره جامعه کنار زدید و اداره اش را به غرب پیوند زدید اولی چه کسانی هستند؟ همان چیزی که آقای نعمت زاده گفتند که یواش یواش مدیران را هم از غرب بیاوریم. یعن
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روزنو]
[مشاهده در: www.]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها