محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826535294
راهی که مختار برابر امام حسن(ع) در پیش گرفت
واضح آرشیو وب فارسی:روضه نیوز: وقتی با بدترین و گناه کارترین انسان هم برخورد می کنند، می گویند: نکند این یک زمانی برگردد، خوب شود، اهل معرفت شود، ولی من بیچاره که مدّعی هستم در خط هستم، یک موقعی «خسر الدنیا والاخرة» شوم. نگاه اولیاء به انسان ها این گونه است.به گزارش روضه نیوز ؛ آیت الله روح الله قرهی مدیر حوزه علمیه امام مهدی(عج) حکیمیه تهران در تازه ترین جلسه اخلاق خود به موضوع «جهل» به عنوان یکی از عوامل ایجاد واقعه عاشورا پرداخت که مشروح آن در ادامه می آید: *لجاجت از خصوصیات جاهل عقلی است یکی از مطالبی که در باب جهل جاهل عقلی است این است که مع الاسف نسبت به موعظه یا نصیحت یا به تعبیر دیگر مطالب حقه لجوج است و تن به موعظه و حتّی مناظره نمی دهد لجبازی می کند؛ یعنی چون مدعی است این ادّعا کاری می کند که کور می شود. لذا روایت شریفی از امیرالمؤمنین اسدالله الغالب علی بن ابی طالب(ع) است که می فرمایند: «الجاهل لایرتدع و بالمواعظ لاینتفع»، حضرت می فرماید: هیچ نهیی، نادان را باز نمی دارد؛ چون جاهل است؛ یعنی به تعبیری هرچه بگویند، کار خودش را انجام می دهد. لذا مواعظ هم برایش سودی ندارد و به او پند نمی دهد. چون احساس می کند خودش می داند، لجوج است. لارتدع یعنی؛ ایستادن در کارش نیست و هیچ چیز اورا از کارش باز نمی دارد. نمونه بارزش وهابیت ملعون و تکفیری ها که به ظواهر آیات نگاه می کنند و تمسّک می کنند و جهاد هم می گویند ولی با چه کسی؟ اشداء علی الکفار را نمی بینند، آن هایی که مسلم هستند را کافر و گاه بدتر از کافر می پندارند! مبارزه ی با این ها را برتر از مبارزه با یهود می پندارند که این ها هم البته نفهمند و نمی فهمند که همین سران وهابیت ملعون که یهودی هستند دارند اینطور ترغیب می کنند. لذا این نادان ها از نادانی دست بر نمی دارند، خون می ریزند، تجاوز می کنند، و هیچ نصیحتی هم برای آن ها نفعی ندارد که از خصایص جهل عقلی است. *دشمنی با مردم؛ از خصوصیات جهل است روایت دیگری است که حضرت در غررالحکم بیان می فرمایند: «رَأْسُ الْجَهْلِ مُعَادَاةُ النَّاس »، سرآغاز نادانی، دشمنی با مردم است. اسلام دین سلم و دوستی است امّا این ها چون جاهلند، رأس جهل، این است که با مردم دشمنی می کنند، دشمنان مردم، معلوم است جاهلند؛ چون انسان با مردم دشمنی نمی کند با شیطان دشمنی می کند. تازه اولیاء و انبیاء زخم زبان می شنیدند و کتک می خوردند، پیامبر خدا(ص) دندان هایشان شکسته شد، تا مردم از جهل بیرون بیایند با مردم دعوا نمی کردند، تازه به تعبیری از مردم جاهل کتک خور بودند، تا از جهل نجاتشان بدهند. البته کتک خور معاندین نبودند، اشتباه نشود؛ اینطور نیست که مثل نصارا هر کس به حریم کشورمان تجاوز کرد بگوییم: عیب ندارد می دهیم! منظور جاهلانی است که معاند نیستند. لذا حلم و بردباری در مقابل جهّال، یکی از خصوصیات انسانی است که عاقل است و حتّی اولیاء الهی با جاهل عقلی که امیدی به هدایتش نیست هم می خواهند با بردباری برخورد کنند که شاید اصلاح بشود، جاهل عقلی را نمی توان از جهل خروج داد مگر اولیاء خدا، آن هم به زحمت. *منیت ها و تکبر از جهالت یعنی جهل مرکب است امّا گاهی طرف، جاهل نیست؛ معاند است، گر چه آن هم یک نوع، از انواع ششگانه ی جهل است؛ یعنی طرف، می داند که درست نمی گوید، امّا از روی عناد، خودش را به جهل می زند، که این هم جهل است، جهل عقلی است امّا گاهی جهل مرکّب است؛ یعنی طرف، کمی سواد دارد، یا موقعیتی یا اتّصال به یک خاندانی و..که فکر می کند کسی شده است که باعث، تکبّر و منیّت و خود برتر بینی می شود و ابلیس هم به آن دچار شد. مثلاً می گویند: گیرم پدر تو بود فاضل/ از فضا پدر تو را چه حاصل؟! این به عنوان یک بیت شعر و ضرب المثل، پر از محتواست. که انسان گاهی گرفتار می شود به اتّصال با زید و عمرو و فلان ولی خدا و فلان حجّت الهی این ها نمی تواند ملاک باشد. نکته مهمی را اولیاء خدا می فرمایند که انسان باید دائم آن را مرور کند این است: زهد و تقوا و معرفت، ارثی نیست. کسی را می بینید در مقام معرفتی بالاست امّا فرزندانش خیر. «یخرج المیّت من الحی» تبیین می شود. برعکس است خودش در یک وادی دیگری است امّا فرزندی پیدا می کند که دارای چنان مقامات معنوی و معرفتی است؛ یعنی حیّ، از میّت به وجود می آید. خب این را می شود با حلم و بردباری درست کرد، امّا گاهی خودش متوجّه است که دارد اشتباه می گوید و حقّ چیز دیگری است امّا از باب عناد انکار می کند. این هم جهل است. به ظاهر می داند که حقّ چیست امّا جاهل است. یعنی مغرور به سواد نیست و حق را می داند؛ امّا به تعبیر فلاسفه می خواهد با سفسطه جلو بیاید. این جهل اکبر است. یعنی جهلی است که شیطان گرفتارش کرده است. چون می داند که نمی داند و ادّعای دانستن هم نمی کند از روی عناد حق را کتمان می کند. *جهل مرکب عامل بدعت هاست پیامبر اکرم، محمّد مصطفی(ص) فرمودند: «ثَلاثٌ مَنْ لَمْ تَکنْ فیه فَلَیسَ مِنی وَلا مِنَ اللهِ عَزَّوَجَلَّ» سه چیز است که هرکس نداشته باشد، نه از من است و نه از خدا، نمی تواند بگوید که من الهی هستم و دینم دین پیامبر(ص) است. «قیلَ یا رَسُولَ اللهِ وَ ما هُنَّ؟» گفتند: یارسول الله آن ها کدامند؟ حضرت فرمودند: «حِلْـمٌ یُردُّ بِــهِ جهلَ الجاهِلِ» یه حلم و بردباری که بشود جهل جاهل را از بین ببرد. اولیاء خدا این طور حلیمند و این جهل، همان جهل مرکب است و شخص، مدّعی است که عرض کردیم. این نوع جاهل، اول، به خودش ضرر می زند، دوّم، به جامعه، سوم، امکان دارد این جهل او در جامعه به عنوان یک بدعت بماند. لذا باید با بردباری خاص این ها را از بین برد. این با جهل ساده فرق می کند، این جنگ نرمی است که شما باید با حلم و بردباری آن را از بین ببری. چون روایت را خواندیم تبرّکاً دو مورد دیگرش را هم می گوییم، امّا اصل بحث من چیز دیگری است. «وَ حُسْنُ خُلُـقٍ یَعِیشُ بِهِ فِی النّاسِ» اینکه حسن خلق و اخلاق نیکو داشته باشد تا به واسطه آن با مردم زندگی کند، در خانواده و اجتماع و همسایه و رفقا وهمسر و فرزند، تند مزاج و بد اخلاق، نباشد که فرمودند از من و خدا نیست. «و َوَرَعٌ یَحْجُزُهُ عَنْ مَعاصِی اللهِ عَزَّوَجَلَّ» سومین چیز، ورع داشته باشد، پارسایی که او را از نافرمانی پروردگار عالم دور کند. ذنب؛ گناه است و عصیان؛ نافرمانی است، اگر انسان نماز نخواند به ظاهر گناه نکرده ولی معصیت کرده است. پدر و مادر حرفی بزنند عمل نکند ععصیان کرده است. *سرپیچی از دستورات استاد و معلم و پدر و مادر، عصیان است حاشیه بزنم برگردم به بحث: در روایت داریم حتّی اگر کسی نسبت به فرمان استادش، معلّمش که می گوید: فلان کار یا فلان تکلیف را انجام بده، انجام ندهد عصیان کرده است. یکی از معاصی الله همین است. در روایت داریم که فرمودند: اگر عالم ربّانی باشد و فرمان بدهد به مردم بر کاری و مردم آن فرمان را بر زمین بگذارند، من معاصی الله است. برگردیم به بحث، جهل عقلانی اینست که یا تصوّر به سواد می کند که گرفتار و بیچاره است و دیگر نه با نصیحت ونه چیز دیگر برنمی گردد چون احساس می کند همه چیز بلد است و همه چیز را هم خراب می کند. من نمی خواهم این تعبیر را به کار ببرم خیلی هم تأمّل نکنید، امّا مختار در مرحله نخست امام مجتبی(ع) را نصیحت کرد که شما این کوفیان را نمی شناسی شما را نصیحت می کنم که با این ها به جنگ معاویه نروید، تجربه پدرتون رو هم دارید؛ این یک نوع جهل بود؛ یعنی من خودم می دانم، گاهی این می دانم ها و بلدم و منم منم، انسان را در مقابل امام بر حق هم قرار می دهد. آیت الله مطهّری می فرمود: به روستایی اطراف فریمان خودمان رفته بودیم، یکی از این پیرمردها که معماهایی که در آن ها مطالب احکام و ... هست، یاد می گیرند، یکی از معمایی را که حفظ کرده بود، مطرح کرد و گفت: چیست؟ گفتم: نمی دانم. گفت: پس چرا این عمّامه را بر سرت هشتی؟ یعنی بر سرت گذاشتی؟! لذا آن بنده خدا که سواد نداشت، فکر می کرد با بیان دو معما می توان طرف را محک علمی بزند. اما خودش تا دو مطلب می داند، مدام اظهار فضل می کند. گاهی ما در محضر برخی از بزرگان و اعاظم می دیدیم که طرف می آمد و می گفت: البته بنده خودم این را می دانم آقا، امّا می خواهم بدانم این اگر این طور بشود، حالا من خودم این را بسیار دقیق می دانم و ... . طوری که انسان خنده اش می گیرد که اگر بسیار دقیق می دانی، چرا به محضر اعاظمی چون آیت الله العظمی مرعشی نجفی و ... می آیی و مثلاً می گویی: می خواهم بدانم این چیست، ولی خودم هم دقیق می دانم! حالا بعضی هم برعکس هستند، می گویند: این چگونه است؟ وقتی بیان می کنند و جواب او را می دهند، می گوید: من خودم هم چنین چیزی را فکر می کردم و گفتم باید این باشد. یعنی طوری می گوید که من همه چیز را می دانم، حتّی این را هم که سؤال کردم، خودم می دانستم. این ها یک نوع جهل است، چون دو کتاب خوانده، دیگر تصوّر می کند آقا! من می دانم، هیچ کسی نمی داند. عالم و آدم را متّهم به ندانستن می کند. مثلاً زیدی در جایی صحبت می کند و به نظر این آقا اگر طور دیگری بیان می کرد، بهتر بود؛ دیگر هر جا می نشیند، می گوید: آقا! ما هر جا می رویم، می بینیم کسانی که سخنرانی می کنند، سواد ندارند! باید به او گفت: این چه حرفی است که می زنی؟! اصلاً این، چه قیاسی است که می کنی؟! این همان تکبّر و جهل و اعلان داشتن سواد است که تصوّر می کند دیگران هیچ ندارند. باید این را خیلی مراقب و مواظب باشیم و یک موقع این گونه نسبت به دیگران تصوّر نکنیم. یک موقعی یک مردی که خیلی هم آدم باصفایی بود، یکی از این ماشین های بزرگ، هایس، گرفته بود و به قم برای دیدن ما آمده بود. زمانی که ما هم داشتیم با آن ها به حرم برای زیارت می رفتیم، چند نفری را هم سوار کرد. نزدیک حرم که رسیدیم، آن ها می خواستند پول بدهند، گفت: نه، نمی خواهد آقا، ما همین طوری سوار کردیم. آن بنده خدا آمد روایتی بگوید و تشکر کند، این آقا گفت: آقا! خودم می دانم، برو پایین دیگر، وقت ما را نگیر، خودم این ها را بلد هستم. غرور همین است دیگر. غرور علمی به آن می گوییم، ولی من تأکید دارم که به آن سواد بگویم، چون در علم حقیقی، غرور نیست. امّا این هم که در روایات به عنوان غرور علمی، بیان می شود به واسطه این است که معنای علم را کلّی گرفته اند. اصلاً به فرض هم ما می دانیم، حالا اگر باز هم گوش بدهیم، چه اشکالی دارد؟! «وَ ذَکِّرْ فَإِنَّ الذِّکْرى تَنْفَعُ الْمُؤْمِنین »، غیر از این است که اگر هم بدانیم، تذکّر برای مؤمنین منفعت است؟! لذا این هم یک نوع جهل است. *نگاه اولیاء به بدترین و گناه کارترین انسان ها لذا اولیاء خدا این طور نیستند. این را شما بدانید. البته بحث من چیز دیگری است و می خواهم بگویم، جهلی که مردم گرفتار آن شدند، چه بوده است؛ لذا مجبورم که این روایات را بیان کنم تا به آن بحث وارد شویم. امّا این حاشیه را هم بیان کنم: اولیاء خدا این طور نیستند. آن ها برعکس، وقتی با بدترین و گناه کارترین انسان هم برخورد می کنند، می گویند: نکند این یک زمانی برگردد، خوب شود، اهل معرفت شود، ولی من بیچاره که مدّعی هستم در خط هستم، یک موقعی «خَسِرَ الدُّنْیا وَ الْآخِرَةَ ذلِکَ هُوَ الْخُسْرانُ الْمُبین » شوم. نگاه اولیاء به انسان ها این گونه است. لذا این را بدانید: نگاه اولیاء خدا به مردم، ابداً نگاه حقارت آمیز نیست، ولو به مذنب. می گویند: معلوم نیست، شاید او خوب شود، ولی من بدبخت یک باره گرفتار شوم. حال اولیاء خدا این گونه است. انسان هر چه بیشتر به این مرحله رسید، بیشتر هم به او می دهند. چون دیگر مدّعی نیست. به مدّعی نمی دهند، چون مدّعی است که در جلسه گذشته هم بیان کردم. اتّفاقاً یکی از خصایص مدّعی این است که چون خودش می گوید: می دانم، اصلاً دوست ندارد صحبت کسی را گوش بدهد. در حالی که باید به او گفت: تو صحبت همه را گوش بده، شاید مطلبی از آن ها استخراج کنی و چیز نویی پیدا کنی. امّا خودش را تافته جدا بافته از دیگران می داند که خیلی بد است و جهل است. پس «رَأْسُ الْجَهْلِ »، «مُعَادَاةُ النَّاس» است. جهل، سرآغاز دشمنی با مردم می شود. *چرا گاهی جورچین های ما درست از کار در نمی آید؟ معاویه هم در جهل بود و جهلش هم این بود که تصوّر می کرد می شود مردم را با این نوع فریب کاری ها از بین برد. این تصوّر عقل داشتن که خودش مکر است، انسان را گرفتار می کند. لذا آن وصیّتی که به یزید کرد و گفت: با این چهار نفر، باید چگونه برخورد کنی، همه خلاف از آب در آمد. یک نکته در این جا بیان کنم و بعد وارد جریانات تاریخ شوم. کسانی که تصوّر می کنند می توانند با جورچین خودشان جلو بروند، یک جاهایی زمین می خورند. این که پروردگار عالم می فرماید: ما باید تدبیر کنیم و تفکّر کنیم، یک بحث است، امّا اینکه من تصوّر کنم فکر من است که همه چیز را را پیش می برد، اشتباه است. لذا گاهی نشان داده شده که خیلی از مواقع افکاری تا مراحلی جلو رفته، ولی نتوانسته نتیجه بدهد، ولو آن فکر هم فکر خوبی باشد، ولی نتوانسته جواب بدهد و خدای متعال می خواهد بگوید: من هستم. ما اگر این را بفهمیم که پروردگار عالم در همه چیز دخیل است، از باب خیرات و مطالب، بدین معنا نیست که بگوییم جبر است، اشتباه نشود، ما اختیارات داریم. امّا باید به این مرحله برسیم. گاهی این مطالب، تبیینی نیست، رسیدنی است. یعنی من هر چقدر هم بخواهم این را تبیین کنم، شاید خود بنده هم چیزی در آن پیدا نکنم، باید به آن برسیم تا متوجّه بشویم. آقا جان! ما باید تدبیر کنیم، تفکّر کنیم، برنامه ریزی کنیم، خودشان هم فرمودند: با برنامه ریزی جلو بروید، امّا بدانیم خیلی از مواقع با تدبیر و تفکّر و برنامه ریزی و جورچین ما کارها جلو نمی رود و مقدّرات الهی چیز دیگری را رقم می زند. این جاست که اتّفاقاً دلالت بر این می کند که انسان، مغرور و متکبّر نشود. البته اولیاء خدا در آ ن جایی هم که به ظاهر با جورچین ما جلو می رود، می گویند: خدایا! ما که می دانیم دست غیبی تو در کار است و واقعاً تو عنایت و محبّت کردی. هر چه خیر است، از ناحیه خداست و شرّ از ناحیه خود انسان است. *خداوند جورچین معاویه برای باقی ماندن حکومت در نسلش را بر هم زد! معاویه تصوّر به همین مطلب داشت، لذا گرفتاری او هم با این مسأله به وجود آمد و در وصیّت نامه اش هم با این دید به اوضاع نگاه کرده بود. با این تعبیری که بیان کردیم، سعی می کنیم راجع به شخصیّت معاویه بیشتر تأمّل کنیم که علّتی که معاویه برای خودش فکر کرد که من رفتم همه کاری کردم و یزید را جانشین خودم کردم که بعد از من، این بماند، چه بود. یکی از حماقت های بشر در طول تاریخ در مورد همه کسانی که سلسله سلطنتی درست کردند، این است که تصوّر می کند جاوید بودن خودش به این است که اسمش بر سر زبان ها باشد. اسمش بر سر زبان ها بودن هم به این شرط است که فرزندش و فرزند او، فرزندش و فرزند او، فرزندش و ... حاکم باشند. در طی تاریخ شاهان عالم همین طور بودند. شما خاطرات فردوست را بخوانید که خودش یک کتاب خاطرات دو جلدی نوشته است. او می گوید: رضا شاه مصرّ بود که حتماً بعد از من، فرزندم شاه باشد. با این رفتار بدش با فوزیه، عروس خودش که دختر پادشاه مصر هم بود، مصرّ بود که حتماً محمّدرضا باید فرزند پسری داشته باشد؛ چون تصوّر می کند بقایش در این است که نسلش حاکم باشند. این یکی از اشتباهات انسان است. من و شما هم این گونه تصوّر می کنیم. الآن هم این را می گوییم، می گوییم: اگر پسر داشته باشم، نسلم باقی می ماند. هنوز در فکر جاهلیّت هستیم. مؤمنین ما گیر هستند. می آید، می گوید: من دو تا دختر دارم، شما یک طوری محبّت کنید، دعایی، مطلبی بدهید که من پسردار شوم. می گویم: عیبی ندارد انسان پسر هم داشته باشد، ولی نهایت قضیّه برای چیست؟ تصوّرش این است که نسلش از این طریق باقی می ماند. چرا؟ چون فامیلی او روی آن می ماند. این تعابیر، بسیار احمقانه و جاهلانه است. اصلاً بقای من و شما به نسلمان نیست، چه کسی این را گفته؟! بقای من و شما به اعمال خیرمان است. یا اینکه گفته اند: فرزند صالحی که عمل صالح انجام بدهد و إلّا ای بسا پسری باشد، تازه بدتر هم بکند. بقای من و شما به اعمال ماست. قرآن می فرماید: شما اصلاً فرزند را نمی شناسید، پدر و مادر را نمی شناسید، «یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ وَأُمِّهِ وَأَبِیهِ وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِیهِ». حالا در اینجا می گویی: پسرم، نوه ام و ...، امّا قرآن می فرماید: فردای قیامت که می شود هیچ کدام را نمی شناسی و از همه فرار می کنی. اصلاً کسی، کسی را نمی شناسد، این جا هست که ادّعا می کنی من می شناسم، اما در آنجا شناختی نداری. تصور معاویه هم این بود که بقای سلطنت خودش - که دیگر عنوان سلطنت شده - به یزید است. حالا یزید هم که اصلاً برای خودش نیست! چشم های یزید تفاوت می کرد و تاریخ الدمشقیّه بیان می کند: حالات رنگ و روی او با حالات معاویه تفاوت داشت و بیشتر شبیه به عمروعاص است. چهار نفر در یک شب با میسونه برنامه داشتند که می گویند: از بین آن ها بیشتر شبیه عمروعاص بود. حالا یزید به عنوان پسر او بود و او هم تصورش به این بود که بقایش به حاکم شدن اوست. عمروعاص هم بدش نمی آمد که یزید حاکم شود و خیلی حامی این قضیّه بود که دلیلش هم همین مطلب بوده که به خودش شبیه و نزدیک بود. لذا معاویه چنین جورچینی می چیند و پروردگار عالم هم آن را به هم می ریزد و نوع دیگری می شود. *معاویه و نسبت دادن او به چهار نفر! حالا ما بیاییم تاریخ معاویه را ببینیم. بیان کردیم: زندگی معاویه بعد از اسلام آوردن، نکاتی دارد که یکی از آن نکات، این است: اوّل کسی که شروع کرد در مقابل خلفا، برای خودش حکومتی تشکیل دهد و سلطنت درست کند، معاویه بود. همه آقایان بیان می کنند: این کار او حتّی قبل از عثمان هم بود که شروع به کاخ ساختن کرد. می دانید شامات در دست رومیان بود و آن جا را از دست رومیان گرفتند، معاویه هم در آن جا کاخ بزرگی درست کرد. ابوعبدالرّحمن معاویه بن صخر بن حرب بن امیّه قرشی که مادرش، هند است که دختر عقبه بن ربیعه بن عبد شمسی بود. بیان کردیم که در سال فتح مکّه ایمان آوردند و او و پدرش هر دو جزء مؤلفة قلوبهم حساب می شوند. معاویه را به چهار نفر نسبت دادند: عماره بن ولید بن مغیره مخزوعی، مسافر بن ابی عمرو، ابوسفیان و مرد دیگر به نام صباح است. ما به نام ابوسفیان می شناسیم، ولی مادر معاویه، هند، مشکل داشت و حتّی شعر می خواند و من در جلسات دهه اوّل شعر او را خواندم که در جنگ، دیگران را تحریک می کرد و می گفت: شما باید بیایید و بجنگید، اگر جنگیدید در آغوش ما قرار دارید. اگر نجنگید، بدانید که در آغوش ما قرار ندارید. لذا معاویه چنین مادری دارد که اصلاً این مطالب برایش مهم نیست. *معنای لغوی معاویه لغت معاویه چند معنی دارد: یکی از معناهای آن که اقرب الموارد و هم چنین منتهی العرب که از کتب لغت است، تبیین می کند، به معنی آزمند یا سگ ماده و مکر روباه است. یکی از مطالب دیگری که لسان العرب می گوید - که کتاب لغت معروفی است و بیست جلد می باشد - این است: الکَلْبَة المُسْتَحْرِمَةُ تَعْوی إِلى الْکِلَابِ إِذا صَرَفَتْ ویَعْوینَ، وَقَدْ تَعاوَتِ الکِلابُ. یعنی آنجایی را که سگ در آن قرار می گیرد، به عنوان معاویه بیان می کنند. یا حتّی جایی که سگ ماده زندگی می کند، به عنوان معاویه می گویند. کتاب العین که کتاب لغوی دیگری است، می گوید: معاویه به معنی زوزه سگ مادّه ای است که تشنه جفت گیری است. حالا معانی دیگری هم بیان کردند که خیلی تأکیدی بر روی آن نداریم، فقط می خواستیم معنای آن را هم بدانید که واقعاً لفظ خوبی را هم انتخاب نکرده بودند و خودشان هم خیلی خوششان نیامد و زیاد هم تبیین نمی کردند که حالا دلیل هم می آورم و روایت هم بیان می کند. *روزشمار زندگی معاویه من یک روزشماری از حکومت معاویه بیان کنم و به این ترتیب جلو برویم. اوّلاً کنیه او، ابوعبدالرّحمن است. بنیان گذار این سلطنت اموی است. از قبیله قریش و طایفه بنی امیّه است. محلّ تولّدش مکّه است و روز تولّدش را هم 25 محرّم بیان کردند. سال تولّدش، سال 37 عام الفیل است که 600 میلادی می شود که سه سال قبل از بعثت و پانزده سال قبل از هجرت می باشد. پذیرش اسلام او بعد از فتح مکّه بود که در ابتدا با برادرش یزید یک نامه به اباسفیان داد که چرا پذیرفتی؟! اباسفیان در جواب نامه شان بیان کرد: شما خبر ندارید، باید بدانید که دیگر کار از این کارها گذشته است. لذا خیلی ناراحت بودند. در سن بیست و سه سالگی اسلام آورد، در سن سی و شش سالگی آغاز حکومت او بود. چهل سال مدّت حکومتش شد. دمشق، مرکز حکومت او بود. منطقه حکومتی او شام بود و خیلی کاری به این سمت عراق و مکّه و مدینه نداشت، امّا برای پسرش دیگر رفت بیعت گرفت که بتواند این کارها را انجام بدهد. آغاز خلافتش که خود را به عنوان خلیفه عنوان کرد، همان خدعه ای که در جنگ صفین انجام داد، در سن پنجاه و پنج سالگی او بود. نوزده سال و سه ماه و بیست و هفت روز خلافتش طول کشید. در نیمه رجب المرجّب به هلاکت رسید که در سال 60 هجری قمری بود که قبل از آن قضایایی بود که برای أبی عبدالله(ع) به وجود آوردند. مدّت عمرش را هم قریب به هفتاد و هشت سال تبیین کردند. محل دفنش هم قبرستان باب الصغیر دمشق است. إن شاءالله که سوریه از دست تکفیری ها آزاد شد و به آنجا رفتید، حضرت رقیه(س) را که زیارت می کنید، در اطراف مسجد اموی، قبرستانی به نام باب الصغیر است که بلال حبشی و برخی بزرگان هم در آنجا دفن هستند. این هایی را که بیان کردم، از کتب اهل جماعت، از جمله تاریخ طبری، جلد پنج؛ تاریخ الاسلام ذهبی، جلد دوم و ... بود. معاویه صورتش، صورت سفیدی بود. قد بلندی داشت. چاق و فربه بود. منتها قیافه اش عبوس بود. چشمان درشتی داشت. ریش پرپشتی داشت و پیشانی او هم کوتاه بود. ریشش را معمولاً با حنا و کتم - که یک نوع گیاه است - رنگ می کرد. موهایش با رنگ حنا و کتم، تبدیل به طلایی رنگ می شد. موقعی که می خندید، می گویند: لب های بالایش یک حالت دگرگونی می شد. در اواخر عمرش، سکته ناقصی کرد، دچاره لقوه شده بود و دهانش کج شده بود. به همین خاطر معمولاً دیگر دیدارهای عمومی نداشت و صورتش را می پوشاند که این ها هم باز در جلد هشتم البدایع و النهایه ابن کثیر و هم چنین التنبیه و الاشراف که برای المسعودی است و تاریخ الاسلام ذهبی و جلد نهم مجمع الزوائد هیثمی و جلد پنجاه و نهم تاریخ الدمشقیّه ابن عساکر که همه، برای اهل جماعت است، بیان شده است. این حالات و ظواهر معاویه بود که حالا إن شاءالله در جلسات بعد مطالب دیگری را بیان کنیم.
چهارشنبه ، ۱۸آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روضه نیوز]
[مشاهده در: www.rozenews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]
-
گوناگون
پربازدیدترینها