محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830164284
پالت : جریان جدید موسیقی مخاطبان بیشتری دارد
واضح آرشیو وب فارسی:موسیقی ایرانی: امید نعمتی خواننده و از بنیانگذاران گروه پالت است. گروه هایی مثل پالت، چارتار، دنگ شو، داماهی، بمرانی و غیره در حال حاضر در جریان جدیدی با نام تلفیقی جای می گیرند که مخاطبان زیادی نیز پیدا کرده و توانسته اند به نوعی در میان مردم محبوب (پاپیولار نه پاپ) شوند. در این گفت و گو با امید نعمتی درباره موسیقی تلفیقی صحبت کردیم و این که آیا اصلا این ژانر از موسیقی را به رسمیت می شناسد؟ او در بخشی از گفت و گو درباره تکراری بودن اجراهای موسیقی پاپ و این که اگر مردم انتخاب دیگری داشتند اصلا سراغ چنین کنسرت هایی نمی رفتند برای ما می گوید و معتقد است این جریان به اصطلاح تلفیقی، هم به لحاظ ایده های موسیقی قوی تر و هم سر گرم کننده تر است و این که بازار موسیقی پاپ را به لحاظ مخاطب تحت شعاع قرار داده است. بخش هایی از گفت و گویی که در ادامه می آید در مجله صوتی هفدانگ آذرماه که در عصرایران منتشر شد را می توانید بشنوید و اینجا نسخه کامل مکتوب این گفت و گو پیش روی شماست. با توجه به این که موسیقی تلفیقی به این شکل از اوایل و اواسط دهه ۸۰ رواج یافت، ریشه چنین اتفاقی در موسیقی را از کجا می دانید؟ موسیقی ای که بعضی به آن موسیقی تلفیقی می گویند و شاید به نوعی این جریان از اوایل یا اواسط دهه ۸۰ شکل گرفت، حاصل عملکرد ناخودآگاه جمعی موسیقی دانان و مردم در حوزه شناخت و ساخت موسیقی بود. محدودیت هایی که در دهه ۶۰ و ۷۰ بر موسیقی اعمال شد و نتیجه آن این بود که تنها صدای رسمی موسیقی کشور، موسیقی سنتی بود، نوعی فقر فرهنگی و موسیقیایی در آن دهه ها ایجاد کرد. این فقر فرهنگی طبیعتا گریبان گیر برخی اساتید هم شد، به طوری که برخی اساتید در رسانه های جمعی درباره این موضوع بحث می کردند که آیا در دهه ۷۰ (شمسی) می توانیم موسیقی پاپ را هم داشته باشیم یا خیر، که نتیجه این بحث ها حضور موسیقی پاپ بود. البته موسیقی پاپ حاصل از این جریانات هم چندان موسیقی درخشانی نبود، اما این دو نوع موسیقی تبدیل به دو جبهه رسمی موسیقی کشور شدند که هنوز هم هنگامی که به ارشاد مراجعه می کنیم باید در یکی از این دو زمینه مجوز بگیریم. البته گویا جدیدا موسیقی تلفیقی نیز اضافه شده است. رواج وسایل ارتباط جمعی و اینترنت، در اواخر دهه ۷۰ و اوایل دهه ۸۰، نسلی را به وجود آورد که با موسیقی روز دنیا و تنوع ژانر در موسیقی آشنا بود و در هیچکدام از دو ژانر رسمی و اصلی موسیقی کشور نمی گنجید. در نتیجه این باعث شد صداهای جدیدی به گوش مردم برسد و گروه هایی مثل آویژه، باراد، ۱۲۷ و افرادی مانند سهیل نفیسی، کریستف رضاعی، پویا محمودی و نامجو نگاه تازه خود به موسیقی را بر مردم عرضه کردند. واژه تلفیقی عنوان مناسبی برای چنین سبکی است؟ من خودم هرگز واژه ی تلفیقی را متوجه نشدم. اگر تلفیقی به معنای تلفیق یک نوع موسیقی با موسیقی دیگر، یا موسیقی کشوری با موسیقی کشور دیگر، یا مثلا موسیقی سنتی ایرانی با موسیقی پاپ ایرانی است، که قبلا با موسیقی افرادی مانند محمد اصفهانی اتفاق افتاده بود. یا حتی اگر به خیلی قبل تر برگردیم به نظرم خوانندگانی مثل آقای بنان، یا مرحوم بدیع زاده که سمبل کنار هم نشینی آواز ایرانی و سازها و آنسامبل غربی هستند تلفیقی ترند. من هرگز نفهمیدم چرا ترکیب کلارینت، کنترباس، گیتار و آوازی با ریشه های ایرانی در گروه پالت، یا ساکسیفن و پیانو در کنار آواز ایرانی در گروه دنگ شو، برای هم مخاطب و هم منتقدان و موزیسن ها عجیب و جدید و گاهی حتی مهلک و فاجعه بار به نظر می رسد. می توانیم به کلارینت در کنار آواز بنان در ۶۰ سال پیش مراجعه کنیم یا حتی ببینیم که رشید بهبودف چگونه آواز ترکی را با تحریرهای غربی ارائه می دهد. من به شخصه هرگز علاقه به ترکیب یا تلفیق موسیقی شرق و غرب نداشتم و اگر در کارم این تلفیق به نظر می آید، به دلیل آنچه در زندگی گوش داده ام، است. مثل آواز شجریان، موسیقی اروپای شرقی، راک، جز و هر آنچه که به عنوان اطلاعات وارد ذهن یک هنرمند می شود، حال چه نقاش، چه سینماگر یا هر هنرمند دیگر. یک هنرمند مثل آیدین آغداشلو نقاشی خود را می کشد و اصراری برای تلفیق چیزی با چیز دیگر ندارد، اما به خاطر ایرانی بودن و ریشه های فرهنگی خود، حتی هنگامی که اثری آبسترکت می کشد از درون مایه های مینیاتور ایرانی نیز برای آن استفاده می کند. به نظر من نام گذاری این جریان جدی که در موسیقی وجود دارد به اسم «موسیقی تلفیقی»، اقتصاد موسیقی پاپ را تحت شعاع قرار داده است و سهل انگارانه است که چنین نامی را بر آن بگذاریم. شاید در تحلیل موسیقی امروز اینکه ابراهیم مالوف یا آویشای کوئن در کجای موسیقی امروز قرار دارند کار پیچیده تری است و به منتقدان بیشتری احتیاج داریم. همچنین به حمایت بیشتری از جریان نظری موسیقی نیاز داریم. یک موزیسین ممکن است با برگزاری کنسرت روزگار بگذراند اما یک منتقد یا تحلیلگر که بر موسیقی امروز ایران تاثیرگذار باشد موانع زیادی در پیش رو دارد. حس می کنم امروزه گروه هایی بر خلاف شیوه های رایج موسیقیایی در ایران فکر می کنند و کار می کنند که لزومی هم ندارد روی همه آن ها با هم اسم بگذاریم. شاید باید بپذیریم که به تعداد انسان ها شیوه نگاه کردن به موسیقی وجود دارد و هرکدام از آنها هم شیوه خاص خود را ارائه می دهند. اصراری که بر نام گذاری موسیقی وجود دارد در عرصه سینما وجود ندارد. در قدیم سینمای موج نوی فرانسه یا امپرسیونیسمی وجود داشت اما امروزه سبک بندی به معنای گذشته وجود ندارد و هرکس سبک خود را دارد و به شیوه ی خاص خود کار می کند. چرا این نکته را در موسیقی اعمال نکنیم. آیا این سبک از موسیقی را می توان به نوعی جایگزین موسیقی پاپ در آینده دانست؟ آیا موسیقی تلفیقی از ظرفیت مخاطبان مرده در جامعه استفاده کرده و مخاطبان انبوه رو به خودش معطوف کرده یا مخاطبان موسیقی پاپ و سنتی را به این ژانر از موسیقی کشانده؟ در مورد این سوال که «آیا موسیقی تلفیقی می تواند جایگزینی برای موسیقی پاپ باشد؟» با توجه به گفته هایم به این مورد اعتقادی ندارم، اما با توجه به این جریان نو و انرژی و صمیمیتی که در آن وجود دارد به نظرم در آینده مخاطبان بیشتری را جذب خواهد کرد و هرچه تنوع صداها و تنوع موسیقی در جامعه بیشتر باشد افراد راحت تر انتخاب می کنند. نظرم این است که پر شدن سالن های موسیقی پاپ به این دلیل است که انتخاب دیگری وجود ندارد. در نتیجه این جریان جدید در آینده مخاطبان بیشتری خواهد داشت و بازار مرسوم به موسیقی پاپ را تحت شعاع قرار خواهد داد. هم به لحاظ موسیقیایی قوی تر است و هم متنوع تر و سرگرم کننده تر است. بسیاری از کنسرت های گروه های تلفیقی، از لحاظ ایده های اجرایی، توجه ویژه به مخاطب و جلوه های بصری و سرگرمی بالاتر از موسیقی پاپ رایج نمایان می شوند. دستاوردهای ژانری که این روزها تحت عنوان موسیقی تلفیقی اطلاق می شود از نظر شما برای موسیقی ایران چیست؟ مهم ترین دستاورد این گروه ها برای موسیقی کشور تنوع صدا، تنوع تجربیات و جرات مند کردن هنرمندان نسل بعدی است. این حس که جزو جریان اصلی موسیقی کشور نیستی اما می توانی دست به تجربه بزنی، جرات و جسارت تولید صدا و موسیقی جدید و نشر آن داشته باشی، مهم ترین کاری است که جریان موسیقی تلفیقی انجام داده است. یک هدف مشترک و نوعی نگاه ویژه در تمامی این افراد وجود دارد که آن را تبدیل به یک جریان می کند و امیدوارم هرکس وارد این جریان می شود از تلاش هنرمندان قبلی استفاده کند که در این راه ایستادگی نشان دادند و با شرایط سخت، کار کردند و مانند زنجیر، ارتباط خود را با هنرمندان پیشین حفظ کند تا بتواند تبدیل به جریان قدرتمندی شود که آینده موسیقی را رقم بزند و باعث شود افراد جامعه سهل انگارانه موسیقی گوش ندهند. شنیدن موسیقی خوب قطعا به زندگی بهتر کمک خواهد کرد. منبع : عصرایران
چهارشنبه ، ۱۸آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: موسیقی ایرانی]
[مشاهده در: www.musiciran.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 23]
-
گوناگون
پربازدیدترینها