محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845755763
نگاهی متفاوت به فاجعه بیمارستان اصفهان
واضح آرشیو وب فارسی:خبر پرداز: به گزارش داروغذا به نقل از ایسنا، این بلاگر نوشت: «از دیروز برخی از خوانندگان عزیز «یک پزشک» در کامنت ها و ایمیل هایی از حقیر درخواست کرده اند که پستی را به بررسی حادثه بیمارستان اشرفی خمینی شهر اختصاص دهم. بیشتر شماها احتمالا خبر را از خبرگزاری های مختلف یا از طریق بازتاب آن در شبکه های اجتماعی خوانده اید: «اوایل هفته گذشته بود که پسربچه ای به نام «صدرا …» به دلیل جراحت چانه به بیمارستان اشرفی اصفهانی واقع در خمینی شهر در حالی مراجعه می کند که به دلیل عدم توان مالی خانواده این کودک برای پرداخت هزینه بخیه، پزشک معالج پس از بخیه زدن روی زخم صورت این کودک، دستور بازکردن بخیه را می دهد و این کودک را در همان حالت رها می کند. این درحالی است که هم بیمارستان مذکور یک بیمارستان دولتی بوده است و هم هزینه درمان این بیمار آنچنان گزاف نبوده که به خاطر آن کادر درمانی به خود جسارت بی احترامی به حقوق بیمار را بدهند که البته هرچند هم هزینه درمان این بیمار بالا بود اما طبق قانون و منشور اخلاق پزشکی، هیچ یک از کادر درمانی حق چنین کاری را نداشته اند.» از دیروز هر چه در سایت ها و شبکه های اجتماعی جست وجو کردم تحلیلی و یادداشتی ژرف پیدا نکردم که از جوانب مختلف به قضیه نگریسته باشد. متأسفانه طبق معمول و سنت های تاریخی، ما بسیار پرشور برخورد می کنیم، حرکتی سیلاب گونه داریم اما کمتر شاهد حرکت های هوشمندانه، مدنی و مستمر در راه احقاق حقوق همگانی، شکافتن چرایی قضایا و پرهیز از تکرار آن هستیم. درست به همین خاطر است که مشکلات ما در طول تاریخ، غالبا تکراری بوده اند و هر بار با رنگ و لعابی اندکی متفاوت، تکرار می شوند. و حالا مختصری در مورد جوانب ناپیدای این قضیه. 1. ماهرنبودن پزشکان ما از نظر کنترل بحران، غلبه بر خشم و آموزش اندک آنها از نظر ترفندهای حرفه ای و قوانین صنفی و قضایی: اینکه دانشگاه های ما از نظر آموزش پزشکی - به معنی واقعی آن - با دشواری های اساسی مواجه هستند، یک واقعیت است. برخلاف گمان برخی، پزشکی اصلا به خاطرسپردن یک سری الگوریتم، اطلاعات و اعداد و ارقام نیست. در کنار اینها پزشکان باید از نظر مهارت های دیگر هم تقویت شوند و استعداد ذاتی آنها برای عهده دار شدن برخی از مسئولیت ها، با دقت سنجیده شود. کنترل بحران و خشم و مدیریت، مهارتی است که بیشتر پزشکان به تدریج و با گذشت سال ها از عمر حرفه ای خود با آزمون و خطا می آموزند. شما حتی اگر پزشک نباشید، لابد روزهای بدی داشته اید که از عهده مهارزدن بر نفس خود برنیامده اید و بی جهت خشمگین شده اید یا قضاوت نادرستی کرده اید و با همین یک روز بد، موفقیت حرفه ای و وجهه شخصیتی خود را به مخاطره انداخته اید. خیلی وقت ها صحنه درمان در اورژانس ها، بیشتر شبیه یک میدان تمام عیار نبرد است. پزشک باید بداند که چطور و چگونه با پرسنل، بیمار و همراهان آنها صحبت کند، او باید مانند یک مربی یا فرمانده جنگ، راهبرد خوبی برای استفاده از مهارت های پرسنل درمانی داشته باشد. او باید بداند که چطور می تواند انرژی خود را تقسیم کند. بدون اینها، پزشک، تنها جوان خامی خواهد بود که هر آن ممکن است تکانه ای و با توجه به متغیرهای محیط، شتاب آلوده تصمیم بگیرد و زودتر از چیزی که باید خسته شود. 2. تُهی شدن دانشگاه های ما از نسل اساتید «مُرشد»: همچنانکه جامعه نیازمند فلاسفه و متفکران هشداردهنده و آموزگاران اخلاق است، عرصه دانشگاه ها و بیمارستان های ما سخت نیازمند پزشک - مرشدانی حساس و دلسوز است. ما اصلا با بحران پزشکان حاذق و باهوش روبه رو نیستیم اما در مقابل، شاید هر دانشجوی پزشکی در دوران تحصیل خود فقط با یکی دو استاد متفاوت برخورد داشته باشد که هم یک کتاب مرجع گویا باشد و هم آینه های زنهارده. مشکل بعدی این است که ما پزشکان متأسفانه حتی در صورت وجود چنین اساید متفاوتی، کمتر به سوی آنها جلب می شویم و بیشتر تمایل پیدا می کنیم که از حرکات و سکنات پزشکان موفق از نظر اقتصادی، آنهایی که ده ها مقاله معتبر (یا شبه معتبر) در ژورنال های معتبر دارند، تقلید کنیم تا مگر چرخ روزگار، ما را هم روزی تبدیل به یکی از آنها کند. این شک در ما ایجاد می شود که اخلاق مداری شاید تناقضی با رموز موفقیت داشته باشد. برخی از دانشجوها به فراست و به حکم خانواده ای که در آن پرورش یافته اند، به سرعت آموزه های لازم را از چنین پزشک - مرشدانی فرا می گیرند اما برخی هم از این نمونه های استثنایی، غفلت می کنند. بررسی علت کمیاب شدن چنین ژانری از پزشکان، مجالی دیگر می طلبد. 3. جامعه ابتری که همه در آن رقیق و به کوتوله های محقری از آنچه باید، تبدیل شده ایم: در ضمیر ناخودآگاه ما، همواره چیزی به ما نیشتر می زند؛ اینکه فاصله های آرمان های ما از چیزی که به آن تبدیل شده ایم بسیار زیاد است. جامعه پزشکی هم از این مسئله، مستثنی نیست. جامعه ما زمانی پزشکان آرمان خواه تولید می کرد که ترجمان دردهای جامعه بودند و حتی در غالب نویسندگانی خبره، این دردها را در رمان هایی بازتاب می دادند. اما حالا شمار قابل توجهی از پزشکان در پس دردهای جسمانی، نمی توانند دردهای روحی بیماران را هم درک کنند و از یک روانشناسی ابتدایی هم درمی مانند؛ کنش گری و نویسندگی و شوریده حالی، پیشکش! 4. پزشکان دایره المعارفی در مقابل پزشکان به شدت تخصصی شده: متأسفانه پزشکی دانشی است که به شدت در جهت تخصصی شدن پیش می رود. شاید تعجب کردید که از عبارت تخصصی شدن استفاده کرده ام اما باید بگویم این تخصصی شدن شدید، در کنار مزایایی که دارد، معایبی هم در بر دارد. نخست آنکه بهای این دوره طولانی و دشوار تحصیل این است که پزشک، به شدت از محیط پیرامون و جامعه خود منفک می شود. پزشک مزبور، در حوزه دانش خود به شدت زیردست و خبره است اما در یک قدم آن سوتر، نه! درست به همین خاطر است که گاه از اینکه پزشکی عالی مقام، هیچ آشنایی با اخبار مهم سیاسی، تازه های نشر و موسیقی ندارد و نمی داند که در زیر پوست شهری که در آن زندگی می کند چه می گذرد، شگفت زده می شویم. متأسفانه گاهی چنین اتمسفری در پزشکی، پزشکان برجسته را به قول دوستی، تبدیل به تکنسین های پاراکلینیک می کند، طوری که آنها از ارزیابی همه جانبه بیماران خود حتی از منظر پزشکی هم درمی مانند. 5. جامعه ای که در مقام «عمل» در آن تنها توانگری است که ارزش دارد: بله! در همین روزهای انتشار خبر تأسف بار خمینی شهر، سیل انتقادات متوجه آن کادر درمانی خاص و پزشکان به صورت عام شده است اما لختی درنگ کنید؛ آیا متوجه نیستید که در مقام عمل، همه ما متوجه شده ایم که صفرهای حساب بانکی و مدل خودرو و لباس های تنمان است که در مردم برای ما احترام ایجاد می کند و خضوع مضاعفی در آنها ایجاد می کند؟ هیچ متوجه هستید که الگوهایی که پدر و مادرهای امروزی به صورت نهانی به کودکان خود توصیه می کنند، چه کسانی هستند: پزشکان توانگر، فوتبالیست های موفق و حتی دلال های اقتصادی زبر و زرنگ. دیگر آن دوره گذشته که پدر و مادرها، از قریحه شاعری و نویسندگی یا احساسات اخلاقی پاک کودکان به هیجان بیایند و در صدد تقویت آنها برآیند. در همین راستاست که از نوجوانی، توصیه این است که ما تبدیل به موجوداتی ماهر در زمین تست زدن شویم و نه انسان هایی با احساس و عواطف خاص و مهارت ها و هنرهایی متفاوت. پزشکان هم به تناسب، خیلی زود متوجه این مسئله می شوند و متأسفانه برخی از آنها راه افراط را در پیش می گیرند، طوری که ابایی از زیر پا گذاشتن اخلاق هم پیدا نمی کنند. 6. ناتوانی جامعه در شناسایی و تقدیر از نمونه های خوب: به ظاهر، خوبی و بدی باید چیزی عیان باشد، مخصوصا در عالم پزشکی که ما تصور می کنیم نتایج درمان درست یا نادرست را خیلی زود می توانیم در بدن خود و میزان بهبودی مان کشف کنیم و نوع برخورد یک پزشک هم که چیزی آشکار است. اما این همه داستان نیست! به تاریخ بنگرید! ما تازه بعد از ده ها سال متوجه می شویم که قضاوت های تاریخی مان که متکی به نگاه سپید و سیاه بوده، اشتباه بوده است. در همین راستا ما گاه در شناسایی خادمان، پوپولیست های باهوش و تاجرمآبان در عرصه پزشکی هم اشتباه می کنیم. چه بسیار پزشکان ساده ای که جامعه هیچ توجهی به نقش اساسی و بنیادی آنها در بهداشت و درمان نمی کند، چرا که نه مطبی لوکس و تجملی در نقاط خوب شهرهای بزرگ دارند و نه حساب های بانکی آنچنانی و چه بسیار پزشکان مرتب کراوات زده ای که با زیرکی، بیمار را تنها به صورت بسته های اسکناس بالقوه می بینند و با پنبه، سر می برند! 7. ارتقای سطح اخلاقی در بخش پزشکی با بخشنامه و دادگاه و تنبیه و نزول اجلال سوپرمن میسر نمی شود! به زبان ساده و خودمانی می گویم که شاید به این گزاره که «همه چیزمان باید به همه چیزمان بیاید» باید بیشتر فکر کنیم. آیا می شود به جای روشن کردن چراغی در اتاق تاریک جامعه، تنها باریکه نور را متوجه قشر پزشکی کرد و پرتو حقیقت را به دل های پزشکان تاباند؟ بعید می دانم! پزشکان یکی از چرخ دنده های جامعه هستند، آنها شاید بتوانند مدتی در مقابل جریان غالب اخلاقی جامعه مقاومت کنند اما مقاومت طولانی تنها منجر به خردشدن آنها خواهد شد. با هراس افکنی و تنبیه شاید بتوان اندکی از تخلفات یک صنف خاص کاست اما مسلما در بلندمدت این مسئله پاسخگو نیست. اما مگر می شود سطح اخلاقی و حساسیت های جامعه را هم ارتقاء داد؟! نباید ناامید بود! کافی است اندکی روح به جامعه دمیده شود. مسیحان شفابخش جامعه، کسانی هستند که ما سال ها آنها را از یاد برده ایم: ژورنالیست های واقعی، نویسندگان، شاعران، فلاسفه. آنهایی که شیدایی ایجاد تغییر و توانایی حساس کردن ذهن های حساسیت زدایی شده ما را دارند. 8. حرکت های پیوسته هوشمندانه به جای تصمیمات تکانه ای خودسرانه در عرصه پزشکی: اما آیا این آخرین بار خواهد بود که شاهد نقض اصول اخلاقی در جامعه و دنیای پزشکی خواهیم بود؟ مسلما نه! باید انتظار داشته باشیم دست کم این حادثه به اشکال خفیف تری مدام تکرار و بازتولید شود. واقعیت این است که پزشکی به سبک ایرانی، بسیار عجیب و غریب است. پزشکی ما بیمارمحور شده است و مدیران کلان ما هم در چند صباح مدیریت، تنها می توانند در پی رفع و رجوع حداکثر پوسته ای پیکره پزشکی برآیند. پزشکان غالبا در محافل خصوصی، دردها را تذکر می دهند. کاش شرایطی فراهم بود که مردم هم از این دردها مطلع بودند که پزشکی ما بیمارمحور شده و به جای صلاح اندیشی تخصصی پزشکان، بیشتر ما بر اساس خواسته های خام خود بیماران و یا فشارهای مقامات، سمت و سوی درمانی و بهداشتی را تعیین می کنیم. یا اینکه به سبک فرنگستان عمل نمی کنیم و یک رابطه مستقیم مالی بین پزشکان و بیماران وجود دارد؛ در صورتی که عواید و دریافتی ها و کارانه های پزشکی از طریق مکانیسم های مالی باثبات بیمه ای به پزشکان پرداخت شود. صحبت از منشور اخلاقی بیماران می شود و مردم اغلب غافل از اینها هستند که پزشکان هم که به هر ترتیب فرزندان خود آنها هستند، در محیط های درمانی، امنیت جانی چندانی احساس نمی کنند و هیچ کس آنان را در قبال بی احترامی ها و پرده دری های بعضی از مردم حق ناشناس محافظت نمی کند. اینکه چرخه ارجاع واقعی وجود ندارد و مردم به میل خود تصمیم می گیرند به چه پزشکی مراجعه کنند و متأسفانه شمار قابل توجهی از این مراجعات، اشتباه است و منجر به تحمیل بار مالی شدید به پیکره ضعیف وزارتخانه بهداشت و بیمه ها می شود. کسی هم اصولا از دشواری های پزشکی کردن به سبک ایرانی که گاه به شکنجه یا یک توهین مستمر، مانندتر می شود، مطلع نیست! در وانفسای چنین دردهای بنیادی، صحبت از طرح های معجزه آسایی که بتوانند به صورت ضربتی، مشکلات را برطرف کنند، با واقعیت فاصله زیادی دارد. اما چه می شود کرد؟ برای بیشتر مردم در شرایط اقتصادی دشوار، همین که هزینه کمتری برای درمان خود بپردازند، کافی و رضایت بخش است! 9. ناتوانی ما در تفکر و قضاوت واحد: ماجرای بیمارستان خمینی شهر در کنار تأسف بار بودن آن، جنبه های شگفتی آور و علامت های سؤالی دارد. اینکه هزینه بخیه ساده صورت، حتی بدون استفاده از بیمه ها، بسیار کمتر از ۱۵۰ هزار تومان ادعایی است. اینکه پزشکان و پرستاران غالبا ترجیح می دهند اصلا خود را در بده بستان مالی درگیر نکنند و کار خود را انجام بدهند و البته اینکه به فرض اشتباه تأسف آور یک پزشک، چرا باید یک پرستار، نتواند رأسا تصمیم بگیرد و تابع هر فرمانی نباشد؟ مسلما محیط بیمارستان با محیط یک پادگان تفاوت دارد و پرستاران هم برای خود نظام پرستاری حمایتی دارند که می تواند حامی حقوق آنها در این قبیل حوادث باشد. در اینجا باید بگوییم که متأسفانه ما به متهمان حادثه، اجازه توضیح رسانه ای نداده ایم و باز متأسفانه رسانه های ما هنوز در صدد تحقیق مستقل در مورد چند و چون داستان برنیامده اند. 10. ناتوانی جامعه پزشکی در حضور رسانه ای مستقل و ارتباط مستقیم با مردم: در فرنگ، وبلاگ نویسی تخصصی، چیزی است که بسیار جا افتاده است اما در ایران گویا ما پزشکان نه وقت این کارها را داریم و نه مهارت های فنی و نوشتاری اش را و نه شوق و تمنایش را. این موضوع را بگذارید در کنار این مسئله که غالبا تعداد پزشکان حاضر در خبرگزاری ها و روزنامه ها و صدا و سیمای ما بسیار اندک است. درست به همین خاطر است که جامعه پزشکی از بیان دردها و مشکلات عرصه بهداشت و درمان و انتقال آن به پیکره جامعه درمی ماند. در همین راستاست که رسانه های ما غالبا به جای موشکافی مشکلات در حد کلان، تنها به «گزارش مورد» بسنده می کنند. نه اینکه این «گزارش موارد» لازم نباشد، اتفاقا این کار می تواند سودمند هم باشد اما مشکلش این است که گزارش موارد باید تفاوتی با خبرهای صفحه حوادث هم داشته باشد. به عبارتی نقصان ها و کمبودهایی که به نوعی در گزارش موارد مشهود می شوند، باید منجر به ایجاد علامت سؤال هایی بزرگ بشوند، سپس باید بررسی شود که از نظر سیستماتیک برای حذف این مشکلات چه می توان کرد و آیا اصلا بضاعت و سیستم های کنترلی ما در حال حاضر می توانند با این مشکلات مبارزه کنند یا نه.
چهارشنبه ، ۱۸آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر پرداز]
[مشاهده در: www.khabarpardaz.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
-
گوناگون
پربازدیدترینها