واضح آرشیو وب فارسی:هدانا: «ظاهرا داعش پس از حملات اخیر پاریس و کالیفرنیا حالت دانش آموز شروری را پیدا کرده که به غیر از شکستن شیشه های همسایه دو تکه سنگ هم با تیرکمانش به ماتحت معلم هایش زده و لاجرم باید کمی تنبیه شود. اما حتی المقدور تیرکمانش محفوظ و سالم بماند.» این بخشی از یادداشت عباس صفاری شاعر و مترجم ایرانی ساکن کالیفرنیاست که حمله تروریستی اخیر در آن جا باعث شده از رابطه غرب و داعش بنویسد. صفاری در این یادداشت با عنوان «گاز گرفتن دست ولی نعمت» که در اختیار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، گذاشته، نوشته است: «سر و کار شعر و دیگر تولیدات هنری حتی در عمیق ترین و اندیشمندانه ترین فرمش بیش تر با عواطف و احساسات است تا عقل و اندیشه. عقل در پروسه خلاقیت است که به نوبه خود بخش ساختاری و عقیدتی ترجیحا ناپیدای اثر را کنترل و هدایت می کند. اما خارج از عوالم پررمز و راز هنر که هم و غم روزانه من و امثال من است سیر حوادثی که طی سال های اخیر بخش هایی از خاورمیانه را به خاک و خون کشیده به طرز بی شرمانه ای آن قدر واضح و شفاف است که جایی برای عکس العمل ها و برخوردهای عاطفی و سانتی مانتال باقی نمی گذارد. این را از این جهت می گویم که حملات اخیر تروریستی در پاریس و در سن فرناندوی آمریکا که در مقایسه با جنایات داعش در خاورمیانه در حد یک سیلی هشداردهنده هم نیست، هر بحث و حرف دیگری را از جلسات ادبی و هنری گرفته، تا گردهمایی های دوستانه را تحت تاثیر قرار داده و در این سوی دنیا نیز سایه سنگینش را حتا در فضای یک مهمانی ساده می توان حس کرد. این همه مرا به یاد مقاله ای می اندازد که چندین سال پیش مجله تایمز در ارتباط با شکل گیری و معرفی داعش منتشر کرده بود. اوایل جنگ داخلی سوریه بود و مجله تایمز به طرز کم سابقه ای دو صفحه وسط مجله را اختصاص داده بود به یک تصویر پانورامیک از چهار عضو نقابدار و تا دندان مسلح گروهی که کمتر کسی نام آن را شنیده بود. عکس از زاویه ای گرفته شده بود که آن چهار عضو داعش را بزرگ تر و قدرتمند نشان بدهد. بیش تر شباهت به کلیپی از وسترن های سام پکین پا داشت تا تصویر تعدادی مزدور. از مضمون مقاله که مطلب اصلی آن شماره بود، می شد حدس زد که کاسه ای زیر نیم کاسه است و به احتمال زیاد عطش نفت و انرژی نیاز به جنگ جدیدی در خاورمیانه دارد. عنوان مقاله را یادم نمی آید، هرچه بود اما هدف از آن معرفی و تبلیغ گروهی بود که هم باید آز آن ترسید و هم حمایتش کرد. حالا این نازپرورده ددمنش که چندین چاه و پالایشگاه عظیم نفتی را برای ولخرجی جنگی و غیرجنگی در اختیارش گذاشته اند نهایتا چه تخم دوزرده ای قرار است برای حامیانش بگذارد امری است که اهل سیاست در غرب می دانند، اما فعلا لازم نیست شهروندانی که من مالیات دهنده را نیز شامل می شود در جریان قرار بگیریم. ظاهرا داعش پس از حملات اخیر پاریس و کالیفرنیا حالت دانش آموز شروری را پیدا کرده که به غیر از شکستن شیشه های همسایه دو تکه سنگ هم با تیرکمانش به ماتحت معلم هایش زده و لاجرم باید کمی تنبیه شود. اما حتی المقدور تیرکمانش محفوظ و سالم بماند. آن چه این روزها اسباب سردرگمی و نگرانی مردم است این است که کسی نمی داند این حضرات بازی کج دار و مریز با داعش را تا کی و تا سقف چه هزینه ای قرار است ادامه بدهند. اگر هدف این است که به جبران شکست افتضاح بهار عربی در مسیر منحنی ( ایران، عراق، سوریه و لبنان) یک دولتک مزدور و مزاحم ایجاد کنند که موی دماغ منطقه باشد، فعلا و هنوز دارند فقط بهای سنگینش را بی آن که تحقق یافته باشد پرداخت می کنند. به غیر از موصل که داعش حضور متزلزلی در آن دارد آن طور که نقشه نشان می دهد مناطق تحت کنترل شان نازک و پراکنده است و مابقی همچنان در دست بشار اسد. من نه دوست بشار اسد هستم و نه دشمن او. قضاوت او را نیز واگذار می کنم به تاریخ و پایان این جنگ. من این چشم پزشک را که اصلا قرار نبوده وارد سیاست بشود از همان آغاز جنگی که بر کشورش تحمیل شد سیاست مداری دیده ام بر سر دوراهی. راه نخست رها کردن مدیریت کشور است و ترک کردن وطن که بلافاصله و بی تردید قوی ترین گروه که داعش باشد قدرت را به دست خواهد گرفت تا در بهترین فرض تبدیلش کند به یک سومالی، سودان یا لیبی دیگر. و راه دوم این است که با چنگ و دندان و تا آخرین قطره خون بجنگد. اسد اما نه فرار اختیار کرده است، و نه بزدلانه مانند صدام حسین در لانه موش پنهان شده است. او در میدان نبرد مانده است تا سیر حوادث و پایداری نیروها و قدرت های وفادار به او سرنوشتش را معلوم کنند. متاسفانه در این جنگ بخشی از مردم سوریه بی آن که عاقبت سودان و لیبی را در نظر بگیرند، جانب مهاجمین و تروریست هایی را گرفته اند که غرب آن ها را مسلح کرده است و خرج و برج شان نیز بنا به دستور غرب از حساب بادآورده عربستان و قطر پرداخت می شود. حوادث سال های اخیر در شمال آفریقا و خاورمیانه نشان داده است که نخستین گروهی که تحت ستم قرار می گیرد همین حامیان اولیه اند. مردمی که یا از سر ترس و به زور سرنیزه، یا از راه تحریک عقاید مذهبی شان و یا به هوای در باغ سبزی که نیروی مهاجم نشان شان داده جانب ناحق را گرفته اند. در چنین شرایط دشواری است که رئیس یک مملکت به دور از عواطف سطحی و سانتی مانتالیزم باید برای حفظ مردم و آتیه سرزمینش تصمیمات دشواری بگیرد. حتا اگر در عرصه عمل منجر به تلف شدن تعدادی از شهروندان غیرنظامی شود که دشمن، چه بسا به عنوان سنگر از آن ها استفاده می کند. شکی نیست که در چنین شرایط دشواری ساده ترین راه که شاعرپسند هم باشد این است که بدون جنگ و خونریزی کشور را بسپاری به دست داعش و چمدان خود و خانواده ات را ببندی؛ کاری که اسد و همسرش تا این لحظه حاضر نشده اند انجام بدهند.»
چهارشنبه ، ۱۸آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هدانا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]