واضح آرشیو وب فارسی:فردا نیوز: چرا آسمان شب به رنگ سیاه است؟ ممکن است پاسخ این سوال بدیهی به نظر برسد، ما شب را با تاریکی آن می شناسیم؛ خورشید غروب کرده است بنابراین با نگاه به هر نقطه از آسمان، آن را تیره و تار می بینیم. البته طبیعتا به جز نقاطی که ستاره ای در آن حضور دارد؛ ستاره هایی که درخشان و پرنور هستند.زومیت: تصور کنید که در داخل جنگلی به سر می برید و اطراف شما پوشیده از درخت است. به هر نقطه ای که نگاه می کنید درختی در آنجا وجود دارد؛ درختی بزرگ در مجاورت شما یا تعدادی درخت در فاصله ای دورتر از شما. یقینا این وضعیت در مورد ستاره ها نیز صدق می کند. ما در بطن جهان هستی به سر می بریم و با نگاه به هر سمتی از آن، مطمئنا شاهد ستاره هایی خواهیم بود؛ میلیاردها و میلیاردها ستاره. ممکن است گمان کنید که ستاره ها تمام آسمان شب را پوشانده اند و انبوهی از ستاره هایی که در نقاط دوردست واقع شده اند، نسبت به ستاره های نزدیک، کم فروغ تر هستند. پارادوکس اولبر عنوان پارادوکس اولبر از نام هاینریش ویلهلم ماتیاس اولبرز، ستاره شناس آلمانی قرن ۱۹ گرفته شده است. لازم به ذکر است که معمای تاریک بودن آسمان شب، چندین قرن قبل از او نیز وجود داشته است؛ اما پاسخ این معما، حداقل در زمان حال بسیار واضح است. روشن و درخشان نبودن آسمان شب به دلیل آن است که جهان نامتناهی و ایستا نیست. چرا که اگر این گونه بود و اگر حضور ستارگان در مکان خود تا بی نهایت زمانی ادامه داشت، در این صورت ما شاهد آسمان شب روشن و درخشانی بودیم. اما این واقعیت که ما شاهد چنین چیزی نیستیم، بیان گر یک نکته ی اساسی در مورد جهانی است که در آن زندگی می کنیم. محدود بودن جهان هستی، توضیحی قانع کننده به نظر می رسد؛ اگر شما داخل یک جنگل به سر برده و به عنوان مثال شاهد وجود شکافی در بین درختان بودید، احتمالا به این نتیجه می رسیدید که در مجاورت نقطه ی پایانی جنگل هستید. اما تاریک بودن تمام نقاط اطراف ما احتمالا به این مفهوم است که علاوه بر متناهی بودن جهان هستی، ما نیز در میانه ی آن قرار داریم، که این موضوع نسبتا نامحتمل به نظر می رسد. اما به عنوان توضیحی جایگزین می توان جهان هستی را محدود در بُعد زمان دانست؛ به این مفهوم که نور ستاره های واقع در نقاط دوردست زمان کافی برای رسیدن به ما را نداشته است. اثر پدیده ی داپلر اما در حقیقت هیچ کدام از موارد ذکر شده، دلیل این موضوع نیست. دلیل کم فروغ شدن نور ستاره های واقع در نقاط دوردست، انبساط جهان هستی است. ادوین هابل در سال ۱۹۲۹ به این موضوع پی برد که کهکشان ها و ستاره های واقع در نقاط دوردست در حال فاصله گرفتن از ما هستند. او همچنین متوجه این نکته نیز شد که دورترین کهکشان ها با بیشترین سرعت در حال فاصله گرفتن از ما هستند. یافته های او منطقی به نظر می رسند؛ در طول عمر جهان هستی، کهکشان های سریع تر، در حال حرکت به سمت نقاط دورتری هستند و این موضوع بر نحوه ی دید ما از آن ها تاثیر خواهد گذاشت. در اثر پدیده ی داپلر، طول موج نور کهکشان ها و ستاره هایی که در فواصل دورتر و با سرعت بیشتری در حال هستند، بیش تر می شود. بنابراین به دلیل وقوع این پدیده، نور مرئی این ستاره ها به موج های رادیویی و مادون قرمزی که توسط انسان قابل رویت نیست، بدل شده و در واقع ناپدید می شود. در حقیقت تاریک بودن آسمان شب گواهی بر انبساط جهان هستی است.
چهارشنبه ، ۱۸آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فردا نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]