واضح آرشیو وب فارسی:فردا نیوز: شهید مهدی رجب بیگی، از ستاره های درخشان جنبش دانشجویی ایران بود. او از فاتحان لانه جاسوسی آمریکا در 13 آبان سال 58 بود که پنجم مهر ۱۳۶۰، توسط منافقین ترور شد و به شهادت رسیدکیهان: وحشت استعمار از انسان سازی انقلاب شهید مهدی رجب بیگی، از ستاره های درخشان جنبش دانشجویی ایران بود. او از فاتحان لانه جاسوسی آمریکا در 13 آبان سال 58 بود که پنجم مهر ۱۳۶۰، توسط منافقین ترور شد و به شهادت رسید. شهید رجب بیگی، در رشته مهندسی عمران دانشگاه تهران تحصیل می کرد، اما مشغله اصلی او فرهنگ و هنر بود. شعر می سرود، طنز می گفت، مقاله می نوشت، سخنرانی می کرد و ... آنچه می خوانید، بخشی از یادداشت های شهید رجب بیگی با مضمون «نفوذ فرهنگی» است. به طوری که در یکی از این یادداشت ها نوشته است: «ابرقدرت ها برای نفوذ و استقرار در یک جامعه نیاز به زمینه های مساعدی دارند، که این زمینه های مناسب عمدتاً توسط گروه ها یا افرادی فراهم می شود که فاقد خصلت های انسان گرایانه می باشند. تنها وقتی ابرقدرت ها جرئت ورود و دست اندازی به منابع یک کشور را پیدا می کنند که قبلاً در آن کشور تشنج، تفرق، دشمنی، مصرف پرستی، رفاه طلبی و صفاتی از این دست حاکم شده باشد. به عبارت دیگر انقلابی که بتواند در زمینه انسان سازی پیروز شود هرگز اسیر دست هیچ قدرت خارجی و یا داخلی نخواهد شد و جاودانگی اش تضمین شده است. و به فرموده امام امت «استعمار از آدم می ترسد» و به هرحال می بینید که راه نفس قدرت های شیطانی مقر هایی است که ابتدا جامعه را تهی از اندیشه های انسانی و اخلاق اسلامی می کنند و محیط مناسب برای رشد پدیده هایی نظیر استبداد و استعمار را فراهم می آورد.» شهید رجب بیگی درباره راه حل مقابله با نفوذ هم می نویسد: «هر انقلابی در روند حرکتی خود، فرهنگی نو را به جامعه عرضه می دارد و در راه تغییر و تکامل بخشیدن به ارزش های موجود در جامعه مردم را به کوشش وادار می کند و اساساً این مسئله، خود یکی از علل و عوامل بروز انقلاب در یک جامعه می باشد و البته هر چه مکتب انقلاب ساز، غنی تر و پربارتر باشد، این تحولات عمیق تر و با اهمیت تر می باشد. با ظهور هر انقلاب، کلمات جدیدی در فرهنگ مردم تولید پیدا می کنند و یا مجدداً احیاء می شوند و بر عکس، کلمات دیگری از فرهنگ مردم رفته رفته حذف و محو می شوند. مثلاً کلمه «دعا» که روزگاری در غیرمعنای اصلی خود به کار برده می شد و بیشتر، اعمال افراد زبون و ترسو و تنبل را تداعی می کرد که به جای فعالیت در متن اجتماع، تمامی خواسته های خود را از خدا طلب می کردند، اینک محتوای اصلی خود را بازیافته است و نشانگر پیوند عمیق انسان و خدا و تجلی نیازهای عمیق انسان در برخورد با خود و جامعه در برابر خدا می باشد. کلمات دیگر نظیر «شهادت»، «ایثار»، «امام»، «امت»، «مستضعف»، «مستکبر» و … که در دوران بعد از انقلاب معنای صحیح تر و کاربرد افزون تری پیدا کرده اند نیز از جمله کلماتی هستند که انقلاب با خود آورده است و در فرهنگ مردم مجدداً احیاء شده است. شاید این نکته راست باشد که کلمات نیز مانند انسان ها دوران حیاتی دارند و گاه در طی این دوران از کمال بیشتری برخوردارند و گاه در شرف نابودی. به هر حال از جمله کلماتی که در دوران انقلاب و پس از پیروزی انقلاب جای ویژه ای را در جامعه به خود اختصاص داده و کاربرد بیشتری هم پیدا نموده است کلمه «حزب الله» است که از سرنوشت ویژه ای نیز برخوردار است. اگر در روزگار گذشته، دست های نامرئی استعمار، کلمات متعالی را از مفهوم و محتوای اصلی تهی می نمود تا اندیشه مردم را مسخ نمایند، امروز نیز دنباله های پیدا و پنهان استعمار در پی آنند که چنین کنند و با گرفتن روح کلمات مقدس و حرکت زا، از آنها موجوداتی بی حاصل و بی خاصیت بسازند. و به اصطلاح استعمار در برابر اسلام اگرچه در تحریف «نسخ» ناموفق بوده است اما در «مسخ» پیشرفت داشته است. و اینک زمان آن رسیده است که نیروهای آگاه و عالم جامعه با روشن ساختن مفاهیم اصیل این واژه ها و به خصوص مرتبه آنها در جایگاه فکری هر انسان مکتبی و رابطه آنها با دیگر عناصر تشکیل دهنده ایدئولوژی، دست های پلید استعمار را برای همیشه قطع نمایند.» مصرف گرایی راه نفوذ را باز می کند شهید حسین علم الهدی، یکی از دانشجویان شهید دوران دفاع مقدس است. او در رشته تاریخ دانشگاه فردوسی مشهد تحصیل می کرد و در تاریخ 18 دی سال 59 در هویزه شهید شد. شهید علم الهدی در بخشی از وصیت نامه خودش، به مسئله استعمار و نفوذ فرهنگی پرداخته و نوشته است: «استعمار فرهنگی و فرهنگ زدایی از طریق تقلید، تشبه، رقابت مصرف های مصنوعی و سمبلیک و جلب توجه است و این جاست که به سخن عمیق محمد(ص) که «من یتشبه بقوم فهو منه» واقف می شویم که در آن از کلمه شبیه استفاده شده... یکنواختی و قالبی شدن انسان ها در جوامع گوناگون و مخصوصاً در ملت ما که مرتباً به وسیله برنامه های فرهنگی مان در سطح وسیعی از طرف مسئولان امر پیاده می شود همه در قالب های ماشینیسم به خاطر بالا بردن مصرف جهانی مخصوصاً جهان سوم که دنیای صنعتی به ما تحمیل می کند. غارت اصالت ها، منابع معنوی و از بین رفتن خصوصیات زندگی شرقی و یا اسلامی که عبارت از مصرف هر چه کمتر و تولید هر چه بیشتر به وسیله عوامل آموزشی دگرگون می شود. چرا که اروپای صنعتی می بایست برای تولیدات اضافی خود مصرف کننده پیدا کند. و چه کند که بتواند کالای مصرفی بدهد و مواد تولیدی بگیرد و منت هم بگذارد و خود را هم بالاتر و متمدن قلمداد کند و ... ابتدا با استعمار فرهنگی کار خود را آغاز می کند و سپس از یک خصیصه پاک و اصیل خدایی که به رسم امانت به انسان داده شده استفاده می کند و آن تنوع که شکلی از تکامل است. می بینیم(همراه با درد)که تمام فلسفه ها و مذهب ها و ایده آل ها و عشق ها و خواست ها و … خلاصه شده در این: اصالت مال زندگی مادی است. بنابراین وقتی زندگی مادی اصالت دارد هدف رفاه است پس برای چه باید کار کرد؟ برای ساختن وسایل آسایش.پس همه نیروهایمان صرف فدا کردن آسایش زندگی، برای تهیه وسایل آسایش زندگی می شود.داستان شازده کوچولو را خوانده اید؟قربانی شدن آسایش زندگی، برای چه؟ برای تکامل؟ برای تعالی؟ برای رفتن به حقیقت؟برای رسیدن به ایده آلهای مقدس انسانی؟ برای تقرب و نزدیکی به بهترین دوست و یار او(الله)و نه برای بدست آوردن وسایل آسایش زندگی. زیستن برای مصرف، مصرف برای زیستن. یک دور باطل، دور حماقت کار- استراحت- خوردن- خوابیدن همین و بس!درست همان گونه می اندیشیم و همان گونه انتخاب می کنیم که فرهنگ مادی بورژوازی غرب به ما تحمیل کرده و معیار ارزش هامان بسته بندی شده از غرب می آید، اما خود نمی دانیم و نمی فهمیم و خیال می کنیم که اندیشه و فکرمان اسلامی است در صورتی که اندیشه ای که قرآن به ما می خواهد بدهد درست عکس آنست و با آن در تضاد کامل است و اصلاً اندیشه تربیتی قرآن برای از بین بردن چنین ارزش ها و معیارها و طرز تفکرها و برداشت ها و چنین شناختی است نسبت به زندگی، حیات، وسایل مادی، نیازها، آرزوها، خواسته ها، ایده آلها و...و ما تمام تلاشمان و ناراحتی هامان و رنج ها و حتی نوع احساس هامان در این است که بهتر زندگی کنیم به جای اندیشیدن به اینکه چگونه باید زندگی کنیم و چرا؟ زندگی یعنی چه؟ تلاش برای چه؟ اصلا چرا زندگی کنیم؟ و به اینها توجه نداریم، چرا که نتوانستیم خود را از لجن فرهنگ بورژوازی نجات دهیم از لجن مصرف بدون تولید، از لجن زندگی خلاصه شده در مادیات و تمام نیروهای خلاق و نبوغ های سرشار را در وسیله خلاصه کردن، درست مثل کسی که پله ای گذاشته تا خود را به پشت بام برساند اما همین که پا روی پلکان اول گذاشت آنقدر راجع به خود پله فکر کند، سوراخ سمبه های آن، رنگ آن و… که لحظه ای خواهد رسید و مرگ گریبان او را فرا گرفت و هنوز در فکر اینست که پله چوبی راتبدیل به فلزی یا فلزی را تبدیل به کائوچو یا طلا و یا … کند و در نتیجه عمر تمام می شود و خود را به پشت بام نرسانده.»
یکشنبه ، ۱۵آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فردا نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]