تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835275363
گزارش آمانو یک فاجعه تاریخی برای دیپلماسی هسته ای ایران است/ گزارش آمانو ابعاد احتمالی نظامی را بدل به ابعاد قطعی نظامی می کند
واضح آرشیو وب فارسی:598: گزارش آمانو را باید یک فاجعه تاریخی برای دیپلماسی هسته ای ایران به حساب آورد. این گزارش برای برنامه هسته ای ایران یک فاجعه نیست ولی برای دیپلماسی ای که مدعی نیل به «بهترین راه حل های ممکن»، «گشودن گره های غامض» و «ارتقای دیپلماسی به سطح یک هنر» بوده است، حقیقتا یک سرافکندگی تمام عیار محسوب می شود.به گزارش سرویس سیاسی پایگاه 598، آژانس بین المللی انرژی اتمی چهارشنبه گذشته گزارشی منتشر کرد که می توان آن را مهم ترین سند تولید شده در طول تاریخ پرونده هسته ای ایران نامید. این سند، در واقع یک گزارش نیست بلکه یک «ارزیابی نهایی» است و به همین دلیل دیگر از ایران نمی خواهد توضیح جدیدی ارائه کرده یا همکاری خاصی به عمل بیاورد (معاون آمانو روز پنجشنبه گفت نقشه راه پایان یافته و نقشه راه دومی هم در کار نخواهد بود) بلکه می گوید همه توضیحات، ارائه شده و همه همکاری ها به عمل آمده است و آژانس در نهایت در موقعیتی قرار گرفته که بتواند درباره مسائلی که برخی از آنها عمری بیش از یک دهه دارد، یک ارزیابی فرجامین به عمل آورد. ارزیابی آژانس چیست؟ برای آنکه هیچ ابهامی باقی نماند، آژانس یک بار در بخش جمع بندی و یک بار در بخش خلاصه، موضع خود را کاملا روشن بیان کرده است. آژانس می گوید ایران تا قبل از سال 2009 (1388) درگیر یک سلسله فعالیت های مرتبط با طراحی یک سلاح هسته ای اورانیومی بوده و این فعالیت ها قبل از سال 2003 جنبه ساختارمند (دارای سازمان کار) داشته است. این جمله به معنای تعیین تکلیف یک منازعه یک دهه ای میان ایران از یکسو و آژانس، آمریکا و برخی کشورهای همسو با آنها از سوی دیگر است. در تمام این یک دهه، موضع اصلی ایران این بوده است که برنامه هسته ای ایران از ابتدا با اهداف صلح آمیز توسعه داده شده و این اهداف هرگز در هیچ کجای مسیر تغییر نکرده است. بر همین اساس، ایران عقیده داشته و برای اثبات این عقیده خود کوشیده است هرگونه اتهام به ایران مبنی بر اینکه به هر شکلی درگیر یک پروژه ساخت وسیله انفجاری هسته ای بوده، دروغین و هر سندی در این باره جعلی است. متقابلا طرف غربی عقیده داشته برنامه هسته ای ایران از ابتدا با نیات تسلیحاتی آغاز شده و این نیات تا مدت ها و بلکه تا همین امروز حفظ شده است. ریشه همه قطعنامه ها و تحریم ها همین ادعا بوده و قلب همه مذاکرات را هم رسیدگی به این ادعا شکل می داده است. آژانس با همه سرسپردگی ای که به کشورهای غربی دارد، در طول این بیش از یک دهه هرگز نتوانسته بود درباره این ادعاها به یک قضاوت نهایی برسد. ارزیابی کلاسیک آژانس این بود که شواهدی روی هم رفته معتبر از وجود یک بعد نظامی در گذشته برنامه هسته ای ایران در دست دارد و از ایران می خواست همکاری کند تا بتواند قضاوت کند که این شواهد تا چه حد صحیح و کامل است. گذار از پرسش به قضاوت و از شواهد به حکم، اتفاقی است که در گزارش روز چهارشنبه به نحو بسیار نگران کننده ای رخ داده است. 2- آژانس در گزارش جدید خود درباره همه جزئیات ادعاهای موسوم به ابعاد احتمالی نظامی، نتیجه گیری نهایی کرده است. این جزئیات پیش تر یک بار در گزارش نوامبر 2011 فهرست شده بود. آژانس در ارزیابی خود نکات کلیدی گزارش 2011 را تکرار می کند اما برخلاف آن گزارش، به توصیف مساله بسنده نکرده و داوری نهایی خود را هم عرضه می کند. درباره EBW (چاشنی های انفجاری سیمی) آژانس می گوید: «ارزیابی آژانس این است که چاشنی های سیم پل انفجاری ساخته شده توسط ایران، خصایص مربوط به ماده انفجاری هسته ای را دارند». درباره تست ادعایی در مریوان نتیجه می گیرد: «فناوری MPI توسعه یافته توسط ایران ویژگی های مربوط به یک وسیله انفجاری هسته ای به اضافه ویژگی های مربوط به شمار کوچکی از کاربردهای جایگزین را دارد». درباره مخزن آزمایش های هیدرودینامیک در پارچین همه توضیحات ایران را زیر سوال برده و تلویحا نتیجه می گیرد این مخزن وجود داشته ولی ایران آن را از بین برده است. درباره محاسبات نوترونیک و مدل سازی رایانه ای هم نتیجه می گیرد: «براساس همه اطلاعات در دسترس آژانس(شامل اطلاعات دریافت شده از اجرای نقشه راه)، آژانس ارزیابی می کند که ایران مدل سازی رایانه ای یک وسیله انفجاری هسته ای را قبل از 2004 و بین 2005 و 2009 انجام داده است». در نهایت هم به طور کلی نتیجه گرفته است: «آژانس ارزیابی می کند طیفی از فعالیت های مرتبط با توسعه یک وسیله انفجاری هسته ای در ایران قبل از پایان سال 2003 میلادی به عنوان تلاشی هماهنگ انجام شده و برخی فعالیت ها بعد از سال 2003 میلادی اتفاق افتاده است. آژانس همچنین ارزیابی می کند این فعالیت ها فراتر از امکان سنجی و مطالعات علمی، کسب مهارت ها و توانمندی های فنی مرتبط و مشخص، پیشرفتی نداشته است. آژانس نشانه های معتبری از فعالیت ها در ایران درباره توسعه وسیله انفجاری هسته ای بعد از سال 2009 میلادی در اختیار ندارد». البته در کنار همه این پاراگراف ها، جملات تعارف گونه ای - احتمالا برای کاستن از تلخی ارزیابی های یک سویه آژانس- درج شده مبنی بر اینکه این فعالیت ها می توانسته کاربردهای دیگری هم داشته باشد ولی تقریبا در هیچ موردی، آژانس به طور قاطع هیچ کدام از ادعاها علیه ایران را رد نکرده است. آژانس برای هیچ کدام از این نتیجه گیری ها، شواهد جدیدی عرضه نکرده است. اصلی ترین استناد آژانس به دیدارها، اطلاعات و مباحثاتی است که در طول دوره اجرای نقشه راه با ایران داشته است. یکی از تکنیک های جدید گزارش نویسی که آژانس در این سند رو کرده «شریک جلوه دادن ایران» در ارزیابی خود است. در بخش های متعددی از گزارش، آژانس ادعا می کند ارزیابی ای که ارائه می کند محصول تشریک مساعی با ایران است. دفاع اعضای تیم مذاکره کننده از گزارش پس از انتشار آن هم البته نشان می دهد «چیزکی» در کار بوده است. عباس عراقچی، مذاکره کننده ارشد ایران یک روز قبل از انتشار گزارش، در اظهارنظری که حکایت از اطلاع پیشینی وی و همکارانش از محتوای گزارش داشت، گفت آژانس گزارش را با ایران مرور کرده است. پرسش این است که تیم مذاکره کننده ایرانی با کدام مجوز بر انتشار گزارشی صحه گذاشته و از آن دفاع می کند که یک مشت جعلیات صهیونیستی را واقعیات قطعی و مسلم قلمداد کرده است؟ 3- گزارش آمانو را باید یک فاجعه تاریخی برای دیپلماسی هسته ای ایران به حساب آورد. این گزارش برای برنامه هسته ای ایران یک فاجعه نیست ولی برای دیپلماسی ای که مدعی نیل به «بهترین راه حل های ممکن»، «گشودن گره های غامض» و «ارتقای دیپلماسی به سطح یک هنر» بوده است، حقیقتا یک سرافکندگی تمام عیار محسوب می شود. مهم ترین سوالی که باید از خود بپرسیم این است که این گزارش محصول کدام طراحی و کدام فرآیندهاست؟ ما با نتیجه چه چیزی مواجهیم؟ قبل از هر چیز بدون تردید، این گزارش نتیجه برجام است. برجام برای آنکه بتواند در مورد خاص ایران، جانشین NPT شده و برای زمانی عملا نامعلوم در آینده حقوق ایران را محدود کند، نیاز به یک توجیه فنی داشته است. این گزارش عملا تلاش می کند نوعی مشروعیت فنی برای محروم سازی ایران از حقوقش در برجام ایجاد کند. در واقع این گزارش می گوید غرب حق داشته است به ماهیت برنامه هسته ای ایران بدگمان باشد و از اعطای حقوق کامل هسته ای ایران به آن ممانعت کند. این ارزیابی به مثابه حکمی است که ایران را به زندان برجام محکوم می کند. علاوه بر این، عجله برای اجرای برجام به هر قیمت، باعث شد عملا تیم ایرانی چشم خود را بر آنچه اتفاق می افتاد ببندد و برای رسیدن به روز اجرا، به ارزیابی فاجعه بار آژانس تن دهد. این گزارش به یک معنا محصول فشار ناشی از تلاش برای رسیدن هر چه سریع تر به روز اجرای توافق است. دولت ایران با پذیرفتن تاخیر فاز میان اجرای تعهدات خود و تعلیق تحریم ها، عملا خود را وارد دالانی کرد که دیگر امکان بازگشت از آن یا تغییر قواعد حاکم بر آن را نداشت در حالی که اگر قاعده همزمانی مراعات و تحریم ها همان روز رسمی شدن توافق تعلیق می شد، این ایران بود که می توانست قواعد بازی را معین و احتمالا از بروز چنین فجایعی پیشگیری کند. گزارش آمانو ابعاد احتمالی نظامی را بدل به ابعاد قطعی نظامی می کند. این هم از معجزات برجام است که به جای اینکه به کاسته شدن از اتهامات بر ایران بینجامد، عملا به غرب جرات داده به سخیف ترین دروغ های خود علیه ایران- که حتی بخش بزرگی از کارشناسان غربی هم به جعلی بودن آنها اذعان کرده اند- رسمیت ببخشد. اصلی ترین سوالی که تیم ایرانی باید به آن پاسخ دهد این است که آیا بستن پرونده PMD به این شکل، یعنی با محکوم شدن ایران و تبدیل گزارش های اطلاعاتی سیا و موساد به ارزیابیرسمی آژانس، هنرمندی خاصی لازم داشته است؟ اساسا اگر قرار بود PMD به این شکل بسته شود، آیا دیگر نیازی به این بود که ایران درباره چیزی به نام برجام توافق کند و این همه محدودیت را بپذیرد؟ به راستی اگر اساسا توافقی در کار نبود و دیپلمات های ما رنج خلق این شاهکارها را به جان نخریده بودند و اگر در همان نوامبر 2011 آژانس می خواست به جای گزارش، یک ارزیابی ارائه کند، می توانست سندی بدتر از این تولید کند؟ در کدام مورد از موارد مرتبط با PMD، دیپلماسی تدبیر و امید، ذره ای از اصرار آژانس بر دروغ هایش کاسته است؟ پرونده یک متهم را اساسا به 2 روش می توان بست؛ یک روش این است که گفته شود بررسی ها نشان داد اتهامات وارد نیست و پرونده بسته می شود. اما روش دیگر این است که گفته شود اتهامات وارد است، متهم مجرم شناخته شود و مجازات هم بر او اعمال شود و آنگاه پرونده بسته شود. ظاهرا توقع این بود که PMD به روش اول بسته شود. اساسا اگر قرار بود دیپلماسی تدبیر معجزه ای کند و معامله سیاسی حاصلی داشته باشد، نتیجه باید لااقل مبرا شدن ایران از اتهاماتی می بود که افشا کننده جعلی بودن آنها هم اکنون در آمریکا در زندان به سر می برد اما کوه موش زاییده است. نتیجه این شده است که آمریکا– لابد مطمئن از اینکه نیاز به اجرای برجام، ایران را از هرگونه واکنش تند برحذر خواهد داشت- به آژانس فشار آورده تا حکم نهایی را به نفع آن صادر کند. واقعیت این است که اگر PMD باز می ماند، بهتر از آن بود که به این روش بسته شود. آژانس می توانست به همان ارزیابی نیم بند خود ادامه دهد و ایران نیز به تعامل کج دار و مریز با آژانس؛ برجام هم می توانست بدون اینکه چنین اتهام گزافی به ایران وارد شده باشد، اجرا شود. 4- دوستان مذاکره کننده در همین یکی، دو روز دوباره از در توجیه وارد شده اند. قبل از آنکه به برخی از مهم ترین توجیهات آقایان بپردازیم، تذکر یک نکته را لازم می دانم و آن هم این است که برادران ما بهتر است هرچه زودتر خود را از موضع خانمان برانداز توجیه همه آنچه آمریکا و غرب در پرونده هسته ای می کنند، خارج کنند. این موضع خطرناکی است و به نتایجی خواهد انجامید که روز به روز و به طور فزاینده ای بدتر می شود. آمریکا دشمن است و جنایت های آن علیه ایران تمامی نخواهد داشت. دلیلی ندارد برادران ما خود را در موضعی قرار بدهند که مجبور باشند در همه حال از قول و فعل آمریکایی ها دفاع کنند. این کار شاید در یک، دو یا 10 مورد امکانپذیر باشد ولی بالاخره سر از ناکجاآباد درخواهد آورد و خرمن زحمات برادران ما هم خواهد سوخت. نخستین استدلال تیم مذاکره کننده در دفاع از گزارش آژانس این بوده است که این گزارش بالاخره ماهیت صلح آمیز برنامه هسته ای ایران را تایید کرده است. این سخن احتمالا مربوط به نتیجه گیری گزارش درباره توقف بعد نظامی ادعایی بعد از سال 2009 است. اولا چنین ارزیابی ای در گزارش آژانس وجود ندارد. این یک تفسیر بسیار خوشبینانه از یک گزارش بسیار خبیثانه است. گزارش حتی نمی گوید ابعاد احتمالی نظامی بعد از سال 2009 متوقف شده بلکه می گوید اطلاعات معتبری درباره تداوم آن وجود ندارد. ثانیا اساسا محل نزاع هرگز وضعیت فعلی برنامه هسته ای ایران نبوده است. در تمام طول تاریخ پرونده هسته ای ایران، محل نزاع این بوده که آیا زمانی در گذشته برنامه ایران یک بعد نظامی داشته یا خیر؟ آژانس لااقل از سال 2007 به این سو هرگز نتوانسته وضعیت فعلی برنامه ایران را به نحو جدی زیر سوال ببرد. صورت مساله را نباید تحریف کرد. صورت مساله ابعاد احتمالی نظامی، همواره مربوط به گذشته بوده و اکنون آژانس به این مساله همان پاسخ دلخواه آمریکا را داده است. استدلال دوم که از سوی برخی مدافعان برجام مطرح شده این است که این ارزیابی ایران را متهم به ساخت سلاح هسته ای در گذشته نکرده بلکه صرفا گفته است ایران درگیر توسعه طیفی از فعالیت های مرتبط با سلاح بوده که هرگز از حد مطالعه فراتر نرفته است. در این استدلال یک نکته بسیار مهم مغفول وجود دارد و آن این است که صورت مساله اصلی از همان ابتدا مطالعه و تلاش برای طراحی بوده نه ساخت و تست یک وسیله انفجاری واقعی هسته ای. به همین دلیل هم هست که آژانس در آغاز از تعبیر «مطالعات ادعایی» برای این موضوع استفاده می کرد. حتی وقتی مساله به PMD تغییر نام یافت، هنوز نزاع بر سر طراحی و به دست آوردن برخی توانمندی های علمی و فنی خاص (به تعبیر آژانس) بود نه ساخت سلاح. بنابراین ادعای اصلی علیه ایران هرگز ساخت سلاح نبوده که حالا عدم اشاره آژانس به مساله ساخت سلاح به معنی تبرئه ایران از آن اتهام باشد. اتهام اصلی دقیقا همین چیزی بوده است که آژانس در گزارش آورده و ایران را به ناحق درباره آن محکوم کرده است. سومین استدلال تیم مذاکره کننده در دفاع از ارزیابی آژانس این است که این ارزیابی به معنی پایان عمل ایران به تعهداتش طبق نقشه راه است بنابراین منجر به بسته شدن PMD خواهد شد. این استدلال در واقع براساس نتیجه از ارزیابی آژانس دفاع می کند نه براساس محتوا. همانطور که در بالا گفته شد حتی اگر این ارزیابی به بسته شدن PMD منجر شود، هزینه ای که ایران برای آن پرداخته بسیار گزاف بوده و آن نتیجه هرگز ارزش چنین هزینه ای را نداشته است. گذشته از این، تفاوت مهمی وجود دارد میان بستن PMD و عدم پیگیری آن. شورای حکام در بهترین حالت دبیرخانه را موظف خواهد کرد به پیگیری موضوع خاتمه دهد. آن هم همانطور که مارک تونر، سخنگوی وزارت خارجه آمریکا گفته از این موضع خواهد بود که چون ایران محکوم و ادعاهای غرب ثابت شده نیازی به پیگیری بیشتر نیست. بستن PMD به این معناست که دبیرخانه موظف شود از قبول هرگونه شواهد جدید مرتبط خودداری کند که بسیار بعید است چنین اتفاقی رخ بدهد. آخرین استدلال دوستان مذاکره کننده هم این بوده است که گفته اند بخش های سیاه این گزارش را قبول ندارند. می توان حدس زد که در روزهای آینده نمایندگی ایران در آژانس یک «یادداشت توضیحی» منتشر کند و بگوید فلان پاراگراف ها را قبول ندارد. این استدلال ریشه در یک تاکتیک نخ نما دارد که دوستان ما یک بار دیگر هم پیش از این، آن را درباره قطعنامه 2231 به کار برده اند. اولا پرسش این است که این چه نوع دیپلماسی ای است که دائما منجر به تولید اسنادی می شود که صاحبان دیپلماسی مجبور می شوند بگویند آنها را قبول ندارند؟ ثانیا اگر ما دائما در طول مسیر با اسناد، احکام و قضاوت هایی مواجه می شویم که آنها را ظالمانه می دانیم و قبول نداریم، پس چرا این همه امتیاز تقدیم طرف مقابل کرده ایم؟ امتیاز داده ایم که چنین نتایجی به دست بیاوریم؟ اساسا چه نیازی به معامله سیاسی با طرفی هست که ذره ای موضع خود را تعدیل نکرده و سرسختانه به راه خود می رود؟ ثالثا ما می توانیم این گزارش را رد کنیم چنانکه برخی بخش های قطعنامه 2231 را رد کردیم ولی این منجر به کنترل خود به خودی تبعات منفی این اسناد نخواهد شد. خوب به یاد دارم که در جلسات متعدد، دوستان تیم مذاکره کننده استدلال می کردند ما قطعنامه 2231 را رد می کنیم و این هیچ آسیبی هم به برجام نخواهد رساند. اما نکته ای که نمی گفتند و هنوز هم نمی گویند این است که ممکن است از بین رفتن برجام جزو تبعات نقض 2231 نباشد (در واقع منتفی شدن برجام از تبعات نقض 2231 استثنا شده است) ولی آیا این تضمین می کند نقض 2231 هیچ تبعات دیگری هم نخواهد داشت؟! دقیقا اینجاست که دوستان ما سکوت می کنند، چرا که خود خوب می دانند پاسخ این سوال چیست. اکنون هم می توانند بگویند این ارزیابی را قبول ندارند ولی نمی توانند به صرف این انکار، تبعات ویران کننده این ارزیابی بر وجاهت و حیثیت ایران را و اینکه این ارزیابی محصول دیپلماسی، بده بستان و تلاش خودشان است انکار یا کنترل کنند. 5- واپسین فقره این یادداشت یک هشدار است. حل کردن بحران های امنیت ملی از طریق پذیرفتن جرم و تحمل مجازات رویه جدیدی است که عده ای درصدد تحمیل آن به سیاست خارجی کشور تحت عناوینی همچون اعتمادسازی و تعامل هستند. ما البته اطمینان داریم این تلاش ها به سبب وجود کشتی بانی عالم و تیزبین در راس امور هرگز به فرجام نخواهد رسید ولی این تکلیفی به نام هشدار دادن به دولتیان را از دوش ما برنمی دارد. از قضا همین ارزیابی نیز شاهدی دیگر بر درستی موضع رهبر معظم انقلاب اسلامی است مبنی بر اینکه به آمریکا به هیچ وجه و در هیچ موضوع و هیچ زمانی نمی توان اعتماد کرد. هر نوع خوش خیالی در تعامل با آمریکا یا نهادهایی که تحت کنترل آن هستند به فاجعه ختم خواهد شد. برجام اگر فقط یک حسن داشته باشد این است که عبرت بزرگ و تاریخی پیش چشم مردم ایران خلق کرده است. شاید این مسیر قابل برگشتن نباشد اما مسیر آینده را از هم اکنون می توان درست انتخاب کرد. *یادداشت/مهدی محمدی
شنبه ، ۱۴آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: 598]
[مشاهده در: www.598.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
گوناگون
پربازدیدترینها