واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: روزی خواهد آمد که همه دره ها بالا بیایند و همه کوه ها و تپه ها پایین بروند تا همه ابناء بشر، از سطحی برابر جلال خداوندی را به تماشا بنشینند. این رویای من است. (سخنرانی «رویایی دارم» مارتین لوترکینگ ۱۹۶۳) در میان خبرهای تلخ و موج های مخوفی که از جنایات فجیع و قصابی تکفیری ها در خاورمیانه و حتی اروپا و آمریکا یکسره از راه می رسد و در میان موج نابرابری ها و ستم ها و رنج ها و سفاکی هایی که بشر تمامیت خواه، بر یکدیگر روا می دارد، باز می توان رویای فردایی بهتر و جهانی دوست داشتنی تر داشت. چرا فقط باید کارنامه پلشتی ها را و سیاهه سیاهی ها را مرور کنیم؟ مگر در این دنیا اتفاقات دیگری نمی افتد؟ مادری که هستی اش را می گذارد به پای فرزندش و اگر ردی از غم در چشم جگرگوشه اش ببیند، بند دلش پاره می شود و اگر خراشی به دست کودکش بیفتد جگرش آتش می گیرد و اگر فرزندش تب کند هزار بار می میرد و با هر اشک کودکش آب می شود و با هر لبخند، جان می گیرد و با هر نفس تازه می شود و با هر ضربان زنده می شود و با هر لحظه وجودش، هر لحظه وجود فرزندش را می بیند و حس می کند و لمس می کند و می نوشد و می بوسد و … نفس می کشد … این ها، مگر کم امید و رویایی است برای بشر امروز که بیم دارد از عاطفه هیچ برایش نمانده باشد! آتش نشان گمنام شهرمان را، که پارسال، جانش را به جان دخترک کوچولوی گرفتار در آتش بخشید، مگر کم عظمتی دارد که یادمان بیاید بشر یکسره از احساس و عاطفه و ایثار و فداکاری و جوهره انسانی تهی نشده است … مادر ترزا، راهبه کاتولیک که از اروپا به فقیرترین و فلاکت زده ترین مناطق هند رفت و همه عمر خود را، بِی چشمداشت وقف پرستاری از بینوایان بیمار تهی دست کرد و شراکت با همه بدبختی ها و مرارت ها و رنج های بشری انسان هایی را که از دیاری دیگر بودند، اما انسان بودند، بر رفاه و خوشی و لذت خود برگزید … عطا احمدی معلم گمنام و ناشناخته کرمانی که یک تنه بیش از ۲۵۰ مدرسه و مرکز تربیتی ساخت و با دوچرخه ای و گلیمی سر کرد و سرایدار مدرسه ای که خود ساخته بود شد و از تقدیر و سپاس و لوح و هورا و کف و دست گریخت … انتشار خبر نامه «مارک زاکر برگ» مؤسس و مدیرعامل فیس بوک به دختر نوزاده اش، یکی دیگر از نشانه های امید به آینده نزد بشر امروز است. زاکر برگ در نامه ای که خطاب به دختر تازه متولد شده اش نوشت، اعلام کرد که ۹۹درصد سهام ۴۵میلیارد دلاری اش را یکجا به خیریه بخشیده است. این اتفاق خیلی بزرگ و بسیار مسرورکننده ای است که نشان می دهد بشر می تواند به درجه ای از تعالی برسد که برای این که ثروتش به دست نسل بعد برسد، منتظر مرگ نماند. کاری که مرگ جبراً و با قهر بر عمر کوتاه بشر تحمیل خواهد کرد، با اختیار و مهر انجام دهد و این اندیشه که پر کردن خلاء های میان فقرا و ثروتمندان، در آینده خواهد توانست از بسیاری از جنگ ها و نابرابری ها و خونریزی ها و سفاکی ها و ظلم ها پیشگیری کند، بشر را به انتخابی انسانی و آگاهانه رهنمون کند که این ثروت انباشته را، که خاصیتی جز انباشتگی ندارد، به سوی پرکردن شکاف های بسیار میان مردمان جهان هدایت کند. بدون تردید، بشر عصر حاضر با غلبه بر طبیعت و دستیابی به تکنولوژی های مدرن، می تواند بسیار بهتر و نیکوتر و شایسته تر از نسل های قبل زندگی کند اما عامل اصلی جنگ ها و مرارت های بشر نابرابری ها و شکاف های وسیع میان مردمان است. موجی که امروز در میان برخی ثروتمندان بزرگ جهان غرب بوجود آمده نشانه بسیار خوشایندی است که می تواند دنیای فردا را علیرغم چهره زشت امروز، بهتر و زیباتر کند. در این میان، جامعه ما که از فرهنگ غنی در زمینه انفاق، وقف و توزیع ثروت میان لایه های مختلف جامعه، مایه و محتوای بسیار غنی و عمیق دارد، حیف است که ثروتمندانش به جای پیشتازی در عرصه فعالیت های مولد عام المنفعه گرفتار بیماری مزمن تکاثر بمانند و به مدد اقتصاد ناکارآمد و غیرشفاف موجود، به تکاثر و ثروت اندوزی و زمین خواری و ویلاسازی و … مشغول و سرگرم باشند و آنگاه، نسلی را با بیکاری و شکاف درآمدی و فقر، برای فردا رها کنند. چه جامعه مدنی ایران و چه دولت، باید ارزش چنین حرکت های بزرگی را برای ثروتمندان ایرانی بازگو کند و آنان که چه به مدد مشاغل پردرآمد بی مالیات و چه حتی بی مدد شغل بلکه به مدد رانت ها و فسادهای ظالمانه به ثروت های افسانه ای دست یافته اند باید باور کنند که شکاف درآمدی میان اقشار تهیدست اگر با «بازتوزیع» عادلانه ثروت های انباشته پر نشود، با نفرین و نفرت پر خواهد شد. چه تفاوت شگفتی است میان کسی که در آن سوی عالم، ثروت هنگفت چند ده میلیارد دلاری شخصی اش را به مصرف خیریه و خدمات عام المنفعه می رساند با کسی و کسانی که در این سو، در میان همه شعارها، به مدد ارتباط با دولت ها، ثروت های عمومی و انفال و پول نفت را به حساب شخصی می ریزند و در دادگاه نیز، از موضعی بالا سخن می رانند و گردن فراز می کنند و طلبکار دولت و ملت می شوند… به نظر می رسد، ارزش سرمایه در دنیای امروز، کم کم دارد جایش را به ارزش همیاری و برابری می دهد و آرام آرام، بخشش ثروت قبل از مرگ، تبدیل به فرایندی آگاهانه برای غلبه اختیار انسان زنده بر جبر مرگ می شود و در این میان، حیف است که ما، که خود را صاحب فرهنگ خیر و انفاق و کرامت می دانیم، از این قافله غافل بمانیم و همچنان فضا را برای ثروت اندوزی نامشروع و اختصاصی کردن نامشروع اموال عمومی باز بگذاریم. آنچه مایه امیدواری به جهان فرداست، تغییر پارادایم فکری گروه هایی از ابناء انسان است که معیار شایستگی را از «ولع در انباشت» به «شجاعت در بخشش» تغییر داده است. آیا معیار شایستگی ما نیز چنین شده است؟
جمعه ، ۱۳آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اطلاعات]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 5]