تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1848197276
شور اربعین در قم/ سوگواری جاماندگان کربلا در حرم کریمه اهل بیت(ع)
واضح آرشیو وب فارسی:گرمه: همزمان با اربعین حسینی(ع) شهر مقدس قم غرق در عزا و ماتم است و سوگواران به یاد کاروان کربلا در حرم حضرت معصومه(س) اشک ماتم ریختند.به گزارش پایگاه خبری گرمه به نقل از خبرگزاری مهر:اکنون که همه چشم ها به کربلا این قطعه ای از بهشت است، جاماندگان در حسرت رفتگان مانده اند. اما وقتی در کنار حرم حضرت معصومه(س) جا خوش کنی می فهمی که این موکب جاری از شور و عشق حسین(ع) کم از بین الحرمین ندارد. سوگ حسینی(ع) به چهلمین منزل خود رسیده و مردم غرق در عزا و ماتم مولا و یارانش هستند. چند سالی می شود که قلب تپنده و کانون مهر و محبت در کربلا موج می زند اما بی انصافی است که حتی یک لحظه فکر کنیم جاماندگان کمتر از دلنوازان و راهیان کربلا ارادت به خاندان عصمت و طهارت دارند. وقتی در میان مردم دلداده چرخ می زنی تازه می فهمی که در سفینة النجاة آقا قرار داری و همراه و همدل یار هستی. شهر قم در روز اربعین مملو از هیئت های عزاداری است و نوای طبل، سنج و شیپور به همراه ناله های مداحان اشک را به گونه های عزاداران هدیه می دهد و تنوع هیئت های عزاداری جلب توجه می کند. به سمت هیئتی از شهرستان خدابنده روستای زاغج می روم. پسربچه ای به زحمت دارد چهارچرخ حامل دستگاه های صوتی مداحان را حرکت می دهد. به او می گویم: مگه زور تو به این چهارچرخ می رسد؟ پسرک با صورتی که از سرما سرخ شده می خندد با لهجه ترکی جوابم را می دهد: آره... از او می پرسم: دوست داشتی کربلا باشی؟ مکث می کند و شاید بغض می کند. زور بیشتری می زند تا چرخ را حمل کند. می گوید: پدر و برادرم وقتی من خواب بودم گذاشتند و رفتند و به من گفتند که تو بچه ای... آقا شما بگو من اگر بچه هستم چطور چهارچرخ به این بزرگی را هول می دهم. دوست ندارد دیگر حرف بزند، از من جدا می شود و چرخش را هول می دهد. به هر طرف که نگاه کنیم سیل جمعیت را می بینم در کنار و گوشه پیاده روها زنان و مردانی می بینم که بی توجه به اطراف خود آهسته اشک می ریزند... با خود می گویم چه کسی می تواند ادعا کند که این ها کربلایی نیستند. اگر حسین(ع) به کعبه دل ها می نگرد دل پاکباخته آنها در ۶ گوشه حرم به ودیعه گذاشته شده است... در کنار خودرویی که تانکر آبی را به یدک کشیده است، پسر بچه ای که زره و کلاه خود و لباس مخصوص سبزی پوشیده جلب توجه می کند. یک سطل کوچک گِل به دست دارد و دستانش را می شوید. به او نزدیک می شوم. می پرسم به مردم گل می مالی اما خودت گل دستانت را می شویی؟! با صورتی که آغشته به گِل خشک شده است می خندد و می گوید: می خواهم گل دستانم را که خشک شده را پاک کنم تا بهتر بتوانم به صورت مردم گل بمالم. در این هنگام مردی به همراه فرزندش به او نزدیک می شود و پسربچه هم با آرامی گل به صورت کودک می مالد و با لبخندی بدرقه می کند. می پرسم آیا دوست داشتی الآن کربلا باشی؟ بازهم لبخند می زند و با صراحت جواب می دهد: قبل از اینکه بیایم اینجا با آقا شرط کردم که شرطی امسال می روم حرم حضرت معصومه(س) و گل می مالم که سال دیگر توی کربلا همین کار انجام بدهم. بچه ای در بغل مادرش گریه می کند و مادرش حسابی کلافه است. پسربچه به سمت او می رود و لبخند می زند و روی پیشانی اش را گل می مالد و بچه کوچک با دیدنش آرام می شود. پسربچه میان انبوه جمعیت می رود و دریای جمعیت من را به سمت و سوی دیگر می کشاند. حضور گروهی از هنرجویان عکاس که دنبال شکار سوژه هستند هم در نوع خود جالب است. از یکی از آن ها می پرسم: برای پروژه های درسی عکس می گیرید؟ جواب می دهد: واقعیتش اول که آمدم برای پاس کردن و نمره گرفتن از استاد بود اما حالا برای دلم است. حالا دیگر نذر دارم، حاجت دارم. گریه امانش را می برد دیگر وقت ماندن نیست... به سمتی می روم که جمعیت پشت در پشت هم صف ایستاده در حال گرفتن نذری از ایستگاه صلواتی «هیئت عاشقان چهارده معصوم شهرک امام حسن» هستند. در پیشاپیش نرده های فلزی مردی با لباس فرم به عنوان پلیس افتخاری در حال سر و سامان دادن جمعیت است. کنارش که می ایستم گوشه پری که در دست دارد به صورتم می خورد احساس آرامش می کنم. سرش شلوغ است. مجبورم بی مقدمه وارد گفتگو شوم و می گویم: الآن کربلا بودی خیلی حال می داد مگر نه؟ توجهش جلب می شود و می گوید: خدمت کردن به آقا هر جا باشد فرق نمی کند. جواب جانانه و مخلصانه ای داد. می پرسم: چی نذری می دهید. می گوید: فلافل. از دیشب تا حالا با حدود ۱۰۰ نفر نشستیم و فلافل پختیم و بسته بندی کردیم. می پرسم: یاد موکب های نزدیک به کربلا را زنده کرده اید. می گوید: انشاء الله که این طور باشد و آقا قبول کند. اتفاقاً ما هم مثل خیلی از هیئت های دیگر قصد رفتن به کربلا را داشتیم اما دیدیم که ماندن کنار بی بی صلاح و ثوابش بیشتر است. آقا کنار خودش نوکر زیاد دارد. وقتی یکی از خدمه های هیئت او را صدا می کند مجبور می شوم به راهم ادامه دهم. زن جوانی عصا زنان و با هزار زحمت خود را به سمت حرم می کشد. سراغش می روم می فهم که اشک از چشمانش جاری است. نزدیکش می شوم و می گویم: ما را یاد پابرهنگان و راهیان کربلا انداختی. زن نگاهی به گنبد و بارگاه حرم بی بی می اندازد و می گوید: دو ماه بود که از خانه بیرون نرفته بودم خجالت می کشیدم، افسرده بودم؛ اما وقتی توی تلویزیون دیدم که چطور آدم های معلول از پیرو جوان که حالشان از من خیلی بدتر است عاشقانه به سمت حرم می روند، از خودم بدم آمد و تصمیم گرفتم که امروز از خود خانه مان تا حرم پیاده بیایم. حالا احساس آرامش دارم. نذر کردم سال دیگر با همین پاها به دیدار آقا بروم. خود را از من جدا می کند و با همان عزم جزم داخل حرم می شود. با خود فکر می کنم اگر اینجا قطعه ای از بهشت نباشد؛ اگر اینجا تبلوری از دلدادگی خاک کربلا نباشد؛ اگر اینجا قدمگاه فرشتگان ملکوتی نباشد؛ پس چه چیز دیگری لقب می گیرد. خود را از این دریای بی کران که مملو از عشق و دلدادگی عزاداران حسینی است جدا می کنم اما به خوبی و در حد وسع خود دریافته ام که عطری از بهشت کربلا به امانت در میان این جمعیت جامانده از دیدار یار مانده است. خبرنگار: روح الله یارمحمدی
پنجشنبه ، ۱۲آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: گرمه]
[مشاهده در: www.garmeh.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 38]
-
گوناگون
پربازدیدترینها