محبوبترینها
کدام رنگ کاغذ دیواری مناسب فضای شماست؟
چه چیزهایی دیگر در دکوراسیون مد نیست؟!
بررسی قیمت تیرچه + قیمت تیرچه کرومیت + قیمت یونولیت
خرید و قیمت ورق در مشاوران آهن + [مشاوره رایگان]
تی‌وی وال: ایده‌ای نوین برای دکوراسیون داخلی
انواع ریل دستگاه‌های CNC + جدول مقایسه معایب و مزایا
خرید سوسیس پرکن اصل با گارانتی
تشخیص دیسک و صفحه اصلی از تقلبی (6 راه ساده)
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
ده راهنمایی برای نوازندگان مبتدی یوکللی
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1810016856
وقتی «فرمانده شهبازی» ملائک را به کمک «سردار همدانی» فرستاد
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: چفیه از اشک های محمود به کلی خیس شده بود . دست آخر پرسیدم: تو که پای بی سیم مرتب به ما وعده ی اعزام نیروهای کمکی می دادی، چرا آن ها را نفرستادی؟ پس چه شد وعده هایت؟!دفاع پرس: کتاب "مهتاب خیّن"، به راویت سردار سرتیپ شهید حسین همدانی؛ از فرماندهان ارشد جبهه میانی سر پل ذهاب، از بانیان گمنام لشکر 27 محمد رسول ا...، نخستین فرمانده لشکر 32 انصار الحسین و فرمانده لشکر 16 قدس سپاه در دوران دفاع مقدس ملت ایران اسلامی است . مهتاب خیّن روایتی است دست اول؛ از جنس " تاریخ شفاهی "، که رخدادهای مربوط به سال های مبارزه علیه دیکتاتوری پهلوی ، انقلاب اسلامی بهمن 57 ، استقرار نظام نوین ، تاسیس سپاه پاسداران، نبردهای داخلی جبهه کردستان و سرانجام ناگفته های فراوان از پیکارهای جبهه ی غرب و جنوب در مصاف با ارتش متجاوز رژیم به عدم پیوسته بعث عراق را در بر می گیرد. در بخشی از این کتاب آمده است: دیگر آسمان منطقه به رنگ غروب در آمده بود که موج سوّم پاتک دشمن بر روی تیغه های دوّم و سوّم تنگ کورک شروع شد. منتها این دفعه نیروهای کماندویی دشمن به جای رخنه از یک مسیر، از راه کارهای مختلف سعی می کردند روی ارتفاعات نفوذ کنند. دیگر همه می جنگیدند، حتّی مجروحین. محسن حاجی بابا هم هر چه نارنجک تفنگی دم دست بچّه ها پیدا کرد، برداشت و با تسلط خوبی که به کار با این سلاح داشت، راه کارهایی را که کماندوهای دشمن از آن جا بالا می کشیدند، زیر آتش گرفت. آمار مجروحین و شهدا، دم به دم بالا می رفت. بچّه ها دیگر سنگر به سنگر و صخره به صخره می دویدند و از بالای آن ها نارنجک می انداختند و شلیک می کردند، تا کماندوها خیال کنند بالای سرشان نیروی ایرانی زیادی مستقر شده. هرکس که زنده بود و نای حرکت کردن داشت، در آن لحظه ها فقط به فکر دفع پاتک بعثی ها بود. همه به شدت ضعف کرده بودیم. آن جا بود که همان مختصر کشمش علّامه قانع و رفقایش رو شد و به داد ما رسید. با دقت کشمش ها را بین بچّه ها تقسیم کردیم؛ به هر نفر، چند دانه کشمش رسید. سفارش کردیم آن ها را نخورند، بلکه روی زبان شان بگذارند و بمکند. این جوری قدری بزاق دهان شان ترشح می کرد و از شدت عطش بچّه ها هم کم می شد. در جمع نیروهای قادر به رزم ما، کسی باقی نمانده بود که دست کم یک ترکش نخورده باشد. بدترین عذاب ما، بی خوابی بود. سه شبانه روز بود که نخوابیده بودیم. بچّه ها همان طور که می جنگیدند ، دم به دقیقه از هم حلالیت می خواستند و با هم خداحافظی می کردند. همگی به این یقین رسیده بودند که دیگر لحظات آخرشان را می گذرانند. دیگر کارد به استخوانم رسیده بود. گوشی بی سیم را از مصطفی جوادی شعار گرفتم و آن قدر با تکمه های فرکانس آن ور رفتم تا بالاخره موفق شدم با شهبازی تماس بگیرم . دیدم می گوید: هرچه سریع تر بچّه ها را به عقب برگردان. خیلی تعجب کردم؛ قرار بود برایمان نیروی کمکی بفرستند ، امّا حالا داشتند دستور عقب نشینی می دادند. گفتم: محمود، ما همین جا که هستیم، می مانیم، فقط تو برای مان نیروی کمکی را بفرست. در ضمن پس این شادمانی کجاست؟ شهبازی که سعی می کرد مرا آرام کند، جواب داد: وقتی برگشتی، به تو می گویم، فقط حسین! به حرفم گوش کن؛ شما حتماً باید برگردید عقب. ساعت ۱۱ شب بود. با هزار مکافات، اندک نیرو های باقی مانده را، حتی از میان میدان مین عبور دادم تا به عقب برسانم. حوالی سپیده ی صبح بود که با روشن شدن هوا، متوجّه شدیم راه را درست آمده ایم و رسیدیم به مقر داخل شیار پایین تنگه؛ جایی که شهبازی چشم به راه مان بود. لحظات اوّل ورودم به آن جا را هیچ وقت فراموش نمی کنم. داغ داغ بودم؛ از بابت خیلی چیزها: غربت بچّه ها، شهادت مظلومانه شان، نرسیدن نیروهای کمکی و... شروع کردم به صحبت. همه چیزهایی را که از لحظه ی شروع حمله تا به آن دقیقه دیده بودم، برای او گفتم. در تمام آن دقایق شهبازی فقط اشک می ریخت و با آن چفیه ی یادگار سفر مکّه اش که به دور گردن داشت، اشک هایی که پهنای صورتش را پوشانده بود، پاک می کرد. چفیه از اشک های محمود به کلی خیس شده بود . دست آخر پرسیدم: تو که پای بی سیم مرتب به ما وعده ی اعزام نیروهای کمکی را می دادی، چرا آن ها را نفرستادی؟ پس چه شد وعده هایت؟! خیلی مظلوم و با همان لهجه ی شیرین اصفهانی خودش جواب داد: وقتی که می گفتم نیروهای کمکی دارد برای شما می آید، دروغ نگفتم. خیال کردی این همه مدت شما بودید که آن بالا مقاومت کردید؟ آیا آن همه ملائک خدا را که به کمک شما آمده بودند، ندیدید؟!
چهارشنبه ، ۱۱آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]
-
گوناگون
پربازدیدترینها