واضح آرشیو وب فارسی:انتخاب: پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : محمد «زینب(س) ای پیام آور امام شهیدان! ای سالار صبر و استقامت! آمده ام به عنوان سیاهی لشکر عباس(ع) برادر دلیرت و به عنوان فدایی حضرت سید الشهدا(ع)، پا جای پای تو بگذارم... دلم هوای کربلا و حرم تو را دارد؛ چه کنم؟ بیا در کنار ما باش تا غم روزگار را از یاد ببریم، ای پیام آور بزرگ شهادت و آزادگی». این ها واگویه های یک زائر پیاده کاروان اربعین است که دوست دارد در روزنامه منتشر شود. او می گوید: گرچه فلج هستم اما هنوز می توانم خودم را سینه خیز تا حرم آقا برسانم؛ برای همین همراه دو برادر و عمویم چهار روز است، در حال پیاده روی با کاروان اربعین هستیم. عراقی ها عاشقان زوار امام حسین(ع) زائر دیگری که خودش را علی قمصریان و روحانی کاروان معرفی می کند، درباره نحوه سفر پیاده اش می گوید: من کربلا و کاظمین بودم و اکنون در حال بازگشت به نجف هستم. خیلی خوشحالم که دوباره به نجف برمی گردیم. نجف، شهری است که هر چه در آن بمانی خسته نمی شوی. اما غم کربلا آن قدر زیاد است که در حدیث آمده است: تشنه و گرسنه وارد کربلا شوید و زود برگردید «زُر وانصَرِف» یعنی زیارت کنید و زود برگردید و خیلی در آنجا توقف نکنید. او به کمک های بی دریغ مردم عراق به زائران اشاره می کند و می گوید: همه اصرار دارند از نذری شان استفاده کنیم. این ها همه عنایات اهل بیت(ع) است. باید از دست این صاحبان موکب های کوچک و بزرگ و پذیرایی کنندگان فرار کنیم، زیرا به زور دستمان را می گیرند و به چای و میوه و نان و آش و کتلت و فلافل دعوت می کنند. آن ها از این همه پذیرایی خسته نمی شوند و می گویند خدمه لِزُوّار الحسین(ع) شرَفٌ لنا. موکب امام رضا(ع) از نجف به طرف کربلا که می روی چه پیاده چه سواره نمی توانی از شکوه و عظمت و عطر معنویت موکب امام رضا(ع) بگذری و در حریم ولایت رضوی گام نگذاشته باشی در عمود ستون 285 می توانی همه چیز را امام رضایی و مشهدی ببینی و گرد راه از تن بزدایی. محمد ریاض یکی از مجاوران نجفی خادم الحسین(ع) است که همه ساله به کمک زائران ایرانی مسیر کربلا - نجف می آید و تا یک هفته بعد از اربعین آنجا خدمت می کند. او در این باره نمی خواهد چیزی بگوید اما یکی از دوستان خراسانی اش می گوید، محمد ریاض در همه ایام اربعین، خود را وقف زوار کربلا کرده و به همراه دو پسر و همسرش در موکب ها کار می کنند. یاد حرف های دیشب حاج آقای موسوی در موکب امام رضا(ع) می افتم که می گفت: همه این تلاش ها برای رسیدن به دریای رحمت و نعمت اهل بیت(ع) بویژه امام حسین(ع) است. ما هم اگر توانسته ایم در این راه گام برداریم فقط به خاطر گام های زینب(س) و اسیران کاروان کوفه و شام بوده است. پس بیاییم از این به بعد پیمان الستمان را برای تداوم راه زینب بزرگ فراموش نکنیم و زینبی تر زندگی کنیم. صدای قدم های زینب(س) چرا صدای قدم های زینب(س)؟ زیرا قدم های استوار و باصلابت او هنوز در جهان طنین انداز است. صدای پای زینب(س) از هزارتوی دالان تاریخ از گذرگاه زمان، از منزل های پر از وحشت و اندوه و از ایستگاههای اسرا در مسیر کربلا به کوفه به گوش می رسد. این عاشقان آمده اند تا زینبی شوند و با تأسی به اهل بیت عصمت و طهارت(ع) امام شهیدشان را جست وجو کنند و انقلاب حسینی را با پیام و صبر زینبی در بزرگ ترین اجتماع صلح آمیز جهان برای همه دلدادگان حق و راستی به نمایش بگذارند. من اما چیزی برای گفتن و نوشتن ندارم. اینجا همه خودشان نویسنده و خبرنگارند. دیروز برای عکس گرفتن از کودکان زیبایی که در کالسکه بودند اجازه گرفتم؛ مادرش می گفت: بچه های دوقلوی من کوچکترین زائران پیاده اربعین هستند. به شوهرم قول داده بودم آن ها را به این راهپیمایی بیاورم. آخر همسر من عضو جیش الشعبی و از شهیدان مدافع حرم سامراست. دفاع از ولایت تا آخرین نفس زائر دیگری، خودش را از شیعیان بصره معرفی می کند و می گوید: بنویسید گرچه پدر فرزندانم شهید شده است، اما راه او همچنان ادامه دارد و ما تا جان در بدن داریم از حریم مرجعیت و ولایت اهل بیت(ع) دفاع می کنیم و به لطف امام حسین(ع) تهدیدات وهابیت و داعشی های مزدور نمی تواند در اراده ما برای دفاع از دین خللی وارد کند. زائر پیاده دیگری به نام سمیه می گوید: سفر اربعین را مرهون دعاهای سفر قبلی با پدرم هستم که الآن در بستر بیماری افتاده است. دعای او و نذر و نیازهای پیوسته مادرم و ختم چهل روز زیارت عاشورا یا همه این ها دلایل انتخاب شدنم برای این سفر بودند، اما دلیل اصلی اش را محبت و کرامت اهل بیت(ع) بویژه آقا امام حسین(ع) می دانم. جانباز قطع عضوی را می بینم که به همراه پدر و مادرش در این سفر عاشقانه، شرکت کرده است. او می گوید: آرزو داشتم یک بار هم شده با زائران پیاده اربعین حسینی همراه و همقدم شوم و بگویم آقاجان ما به عشق تو پا جای پای زینب(س) گذاشته ایم و او را هرگز در این مسیر پرخطر تنها نمی گذاریم و از عمق جان فریاد برمی آوریم: «یالیتنی کنت معک فأفوز فوزاً عظیما». براستی کودکان شهدا و مادران همسر از دست داده و ایثارگران بی ادعا در بزرگ ترین راهپیمایی جهان چه می خواهند؟ آیا آن ها از مخاطرات این سفر بی ساز و برگ بی اطلاعند؟ آری آنان پای در راه عشق نهاده اند و خون شهیدشان را قطره ای در کنار خون سرخ حضرت سید الشهدا(ع) می دانند. آنان منتظرند امام منتظَر بیاید و ندای یا لثارات الحسین(ع) سر دهد تا در رکاب حضرتش با پا و سر، روانه میدان جانبازی شوند. *روزنامه قدس
چهارشنبه ، ۱۱آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: انتخاب]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]