واضح آرشیو وب فارسی:زیست بوم: شیرین سازی آب شور و لب شور، یکی از روشهای رو به گسترش برای تأمین آب شرب می باشد که استفاده از روشهای متعدد آن به سرعت در دنیا در حال افزایش است.زیست بوم/رضا گلشنی*: شیرین سازی آب شور و لب شور، یکی از روشهای رو به گسترش برای تأمین آب شرب می باشد که استفاده از روشهای متعدد آن به سرعت در دنیا در حال افزایش است. در طی این فرآیند، نمک و سایر موادمعدنی از آب جدا شده و آب شیرین بدست می آید که در بخش کشاورزی، صنعت و شرب مورد استفاده قرار می گیرد. استفاده از تکنولوژی های نمک زدایی، جریان تولید پساب را در پی دارد که بایستی به طریق مناسب محیطی دفع گردد. علاوه بر این حجم زیاد پساب تولیدی راندمان استفاده از منابع آبی را کاهش می دهد. نمایی باز از یک سیستم آب شیرین کن در حاشی جنوبی خلیج فارس بیش از 11 هزار واحد آب شیرین کن در سرتاسر جهان روزانه حدود 20 میلیون متر مکعب آب شیرین تولید می کنند. 65 درصد این ظرفیت در غرب آسیا و خاورمیانه وجود دارد. آمریکای شمالی در حدود 11 درصد و آفرقای شمالی و اروپا نیز هر یک دارای 7 درصد می باشند. اندازه و ظرفیت این واحدها بین 20 تا بیش از 500 هزار متر مکعب در روز است. بیشترین تعداد تاسیسات آب شیرین کن در منطقه خلیج فارس می باشد و تا سال 2008 میلادی بیش از 199 واحد آب شیرین کن در کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس در حال فعالیت بوده که ظرفیت شیرین سازی آب توسط آنها حدود 5000 میلیون متر مکعب در سال است. لازم به توضیح است که در این میان سهم کشور ایران از تعدا کل آب شیرین کن های واقع در منطقه خلیج فارس کمتر از 2 درصد( تا سال 2008 میلادی ) بوده است. البته امروزه به نظر می رسد که زیرساختها و ظرفیتهای مطالعاتی به منظور راه اندازی و بهره برداری از واحدهای آب شیرین کن در سواحل شمالی و جنوبی کشور تا حدودی فراهم شده و با کسب مجوزهای لازم از مراجع ذیصلاح و ارائه گزارشات ارزیابی می توان توان تولید آب شیرین را در در سواحل کشور افزایش داد. به هر حال با گذشت زمان و به دلیل جدی تر شدن معضل کم آبی در سطح کره زمین که مرجع پیدایش آن را در مجامع علمی با پدیده گرمایش زمین مرتبط می دانند، بهره برداری از منابع آبی دریاها و اقیانوس ها و شیرین سازی آنها جهت مصارف شرب و غیره، چاره ای ناگریز می باشد. اما آب شیرین که شاید مهم ترین محصول تولیدی این تاسیسات باشد، بدون تردید تنها محصول آنها نیست! بلکه تلخاب، محصول بجای مانده ای دیگر از تولیدات آب شیرین که داغ، بدمزه و بد منظره است، آبی است بسیار گرم تر از آب معمول دریا که میزان املاح آن ( نمک طعام و دیگر نمک های معدنی) نیز بسیار بالاتر از میزان شوری دریا می باشد. نمایی از تخلیه پساب های ناشی از تاسیسات آب شیرین کن به دریا و این مشکلی است که در نگاه اول پرسشی چنین در ذهن ایجاد می کند: با این تلخاب ها چه باید کرد؟ و متاسفانه اغلب در کشورهای جهان سوم و حتی در حال توسعه، ساده ترین پاسخ این است که آنها را راهی مبدا یعنی دریا کنیم! .... ( ادامه دارد)
سه شنبه ، ۱۰آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: زیست بوم]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]