محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830537971
سر انگشتانی سرشار از تراوش زندگی
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>اجتماعی> رویا هر روز صدای خورشید را می بیند، زمزمه می کند و با نت ها به تصویر می کشد تا صبح زیبای دیگری برایش رقم بخورد.به گزارش شفا آنلاین ،رویا هر روز آن سیاهی گره خورده با نگاهش را با نت هایی که رنگی از عاشقانه های زندگی دارد، پس می زند و ملودی تلاش را می نوازد و می نوازد. عصای سفید این دختر 31 ساله، صدای ساز است، نور امیدی که عبور از گردنه ها را برایش هموار کرده است. صدای نفس های دوستانش را می شناسد و برایشان آهنگ می سازد. آهنگی از جنس زندگی. صدای پای عابران را تشخیص می دهد و موسیقی برگ های پاییزی را به جان می خرد و می داند که تاریکی پایان همه چیز نیست. او می داند در پس تاریکترین تاریکی ها است که روزنه ها معنا پیدا می کنند و فرصت لذت بردن از همان روزنه ها را تا ابد جاودانه می کند. رویا مطلبی که همین چند ماه پیش میان اعضای گروه موسیقی روح افزا خوش درخشید و اعتراف کرد رنگ تشویق های تماشاگران را به وضوح می بیند،گفت موسیقی اشک شوق حضار را در اجرای بعدی خواهد نواخت، او از محدودیت ها نیز می گوید. این هنرمند اردبیلی از حمایت نشدن می گوید، از اینکه 31 سال است به شوق پرواز همه سختی ها را به جان خریده، اما کمتر کسی برای جان گرفتن بال های امید او قدم برداشته است. او که موفق شده مرزهای میان محدودیت و امکانات را در هم نوردیده و عشق به هستی را جهانی کند، از همنوعانش می خواهد تا به جای نگاه کردن باور کنند می شود دست به دست هم داد و زیباترین نقش ها را در خاک وطن ترسیم کرد. سال های پر از عشق و ترس این نوازنده اردبیلی از ریشه دواندن موسیقی در عمق جانش این چنین می گوید: در دوسالگی بینایی ام را به دلیل ابتلا به بیماری آر پی از دست دادم، اما زندگی همچنان جریان داشت و مانند دیگر همسالانم در هفت سالگی به مدرسه رفتم و از 8 سالگی در مدرسه باغچه بان با ساز کیبورد آشنا شده و موسیقی با زندگی من عجین شد. تا اینکه در مقطع راهنمایی آهنگسازی نیز به برنامه های حرفه ای و جدی ام اضافه شد و برای گروه سرود مدرسه آهنگسازی می کردم. از آنجایی که در خانواده مذهبی متولد شده بودم، پدر و مادرم با فعالیت من در حوزه هنر و موسیقی موافق نبودند، اما با پشتکار و علاقه مندی زیاد به آنها نشان دادم که می خواهم هر آنچه را در ذهن دارم عملی کنم و دور شدنم از موسیقی محال است. از آن پس والدینم قانع شدند که نواختن ساز و آهنگسازی برایم عنصر حیاتی است و به من کمک کردند تا در این رشته موفق به کسب موفقیت شوم. رویا مطلبی مشکلاتش را محدودیت نمی داند و معتقد است، من و دوستانم در مدرسه مشکلات زیادی داشتیم. از همان وقتی که آموختن الفبا را آغاز کردیم تا سال های آخر دبیرستان همیشه مشکل کتاب وجود داشت، مباحث درسی را ضبط می کردیم یا به ما دیکته گفته می شد و کتاب را خودمان می نوشتیم اما تک تک بچه های کلاس تشنه آموختن بودند و در کنار درس من دوست داشتم موسیقی را ادامه دهم اما دانشگاه های شهر زندگی من، رشته موسیقی را ارائه نمی دادند و ادامه تحصیل در رشته موسیقی به صورت آکادمیک برای من آرزو شده بود. جریان امید رویا ادامه می دهد، یکی از تأثیر گذارترین افرادی که به من کمک کرد تا در موسیقی پیشرفت کنم، مدیر مدرسه مان بود. او بخوبی درک می کرد که من حس شنوایی قدرتمندی دارم و باید از آن به بهترین شیوه استفاده شود اما پس از ممنوع شدن آموزش موسیقی در دبستان، امکان ادامه آموختن این رشته از ما گرفته شد و بسیاری از بچه ها که استعدادهای قابل توجهی داشتند، نواختن ساز و آموختن مبانی موسیقی را کنار گذاشتند، اما برای من موضوع متفاوت بود. تصمیم داشتم آن راه را ادامه دهم و سختی هایش را به جان بخرم. با شنیدن صدای ساز آرام می شدم، نواختن ساز قدرت مبارزه با تمام مشکلات را برایم فراهم می کرد، موسیقی به من انگیزه می داد تا در مواقع سختی سکان مدیریت مشکلات را به دست بگیرم و آن را هدایت کنم. صدای ساز مرا به خدا نزدیک تر می کرد، دستم را می گرفت و به دیدن زیباترین رنگ ها می برد. وقتی موسیقی کنارم است، امید همیشه به خانه ما می آید. وقتی آهنگ های بدون کلام معنوی را گوش می دهم، می دانم درخت خرمالوی حیاط همسایه چه رنگی است و خورشید دیگر کم لطفی نمی کند، ابرها کنار می روند و من هم می توانم از پشت قاب پنجره در باغ زیبای آرزوهایم قدم بزنم. مشق اراده بر تخته سیاه زندگی این دختر هنرمند اردبیلی موفق شد تحصیلاتش را به طور آکادمیک ادامه دهد، او می گوید پس از گرفتن مدرک دیپلم تصمیم گرفتم هر طور شده موسیقی را به طور آکادمیک ادامه دهم. به مرکز آموزش موسیقی در اردبیل رفتم. اما آنجا درس ها را بر تخته سیاه مشق می کردند و برای من امکان یادگیری وجود نداشت، بازهم تسلیم نشدم در آن زمان تصور می کردم که برای نابینایان کتاب آموزش آهنگسازی وجود ندارد بنابراین از یکی از دوستانم درخواست کردم تا نت ها را به شکل برجسته برایم ترسیم کند و بتدریج در آهنگسازی پیشرفت کردم تا جایی که یک آلبوم آهنگ های بدون کلام تهیه کردم که از مرکز صدا و سیمای اردبیل بارها و بارها پخش شد اما به دلیل مشکلات زیادی که وجود داشت نتوانستم آن را در بازار عرضه کنم. یک سال پس از گرفتن دیپلم در جشنواره معلولین شرکت کردم و در حوزه موسیقی موفق به کسب مقام اول شدم سه سال بعد نیز در جشنواره ویژه نابینایان موفق به کسب مقام دوم شدم و سال 87 در تهران مقام سوم کشوری را در جشنواره موسیقی به دست آوردم. پس از آن در انجمن موسیقی اردبیل فعالیت مستمر داشتم و به کودکان نابینا نواختن ساز و اصول ابتدایی آهنگسازی را تدریس می کردم، مدتی بعد فعالیتم را با کودکان عقب مانده ذهنی شروع کردم. به نوعی موسیقی درمانی محسوب می شد و این گروه از بچه ها در سایه اثرات مفید گوش دادن به آهنگ ها یا آموختن نواختن ساز در زندگی شان پیشرفت های زیادی کرده بودند و سطح یادگیری آنها در زمینه تحصیلی به طور چشمگیری ارتقا پیدا کرده بود. سه سال با این گروه کار کردم اما به دلیل کمبود امکانات مرکز را ترک کردم و مشغول فعالیت در دانشگاه شدم. دستاورد های یک آشنایی ساده رویا ادامه می دهد، سال 88 بود که با استاد کوفگر آشنا شدم. ایشان سرپرست گروه پیام بودند و پس از مشاهده کارهای هنری من درخواست کردند که در تیم شان حضور داشته باشم. همکاری با استاد به دلیل اینکه من در اردبیل و ایشان در اصفهان بودند مشکل بود. بنابراین تصمیم بر این شد که استاد آهنگ ها را ضبط و با پست برای من ارسال کنند. من آهنگ ها را گوش می دادم و پس از تمرین کردن برای همنوازی با گروه آمادگی های لازم را کسب می کردم. از آن پس با گروه همکاری های زیادی داشتم. در سال 89 در برج میلاد برنامه اجرا کردیم و همه چیز خوب پیش رفت اما بازهم نیاز به حمایت داریم. در سال 93 برنامه ای با گروه بینا اجرا کردم و به عنوان تنها نابینایی که ساز پیانو می نواخت در آن اجرا حضور داشتم. اکثر بچه های کم بینا یا نابینا در استفاده از حس های دیگر قدرتمند هستند و استعداد یادگیری نواختن ساز یا آهنگسازی در آنها شگفت انگیز است. اگر بتوان شرایطی فراهم کرد که استعداد این افراد کشف و بارور شود، تحول قابل توجهی در رشته موسیقی کشورمان به وجود می آید و بسیاری از مشکلات روحی و فیزیکی این افراد نیز مرتفع می شود. من همیشه بدون حضور مربی و با کمک حس شنوایی آهنگ ها را با یک بار شنیدن اجرا می کنم و آهنگ جدید می سازم.
سه شنبه ، ۱۰آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
گوناگون
پربازدیدترینها